En verder doet het me verdriet jullie zo te lezen Agnieta en ook Klaar. Ik ken jullie van wat jullie hier schrijven, en dat is voor mij meer dan genoeg om daardoor met jullie mee te leven.

Om een lang verhaal kort te maken: mijn man heeft zich dood gedronken, onze dochter was net vier.

De machteloosheid omdat ik hem niet kon helpen is zo voelbaar en daarbij het verdriet en de boosheid.

Zal me netjes uitdrukken maar sjesus wat een verhaal weer. Ik heb veel familie verloren de laatste jaren aan door alcohol bespoedigde kanker. Maar dat voelt verder weg dan wanneer je je partner kwijtraakt en met een jong kind alleen verder moet. Knap dat je je dan zo staande houdt - ondanks je eigen valkuilen. Vanavond al eerder gemeld dat ik (ooit) RK ben opgevoed. Heb ik wel als een oude jas uitgetrokken, maar zo nu en dan krijg ik hier op het forum de neiging om voor mensen een kaars op te steken. 

Oh ja - wat Lady Jane schreef over (denk ik) Thich Nhat Hanh: ik heb die man ooit een lezing horen geven waarin hij sprak over een slok water dat hij ooit kreeg op een berg in Vietnam - van een oude monnik... Nog nooit zo'n mens ontmoet, zo'n stem gehoord. En helaas vergeten daarna. Dank voor de reminder.

De rust allemaal - ik ben geloof ik dysbrainic verder....

Ja Wally, en ooit zal ik hoop ik

ook die man ontmoeten, staat al

jaren op mijn wensenlijstje.

Wel grappig dat een leerling van hem

in mijn woonplaats blijkt te wonen.

Agnieta en Klaar

jullie wenden je hier niet voor niets naar ons

wie weet kunnen we/kan ik toch iets betekenen hier?

krachtig

in kwetsbaar zijn

Kastanje

dank daarvoor

truste