Onze zoon 19 jaar, verslaafd aan alcohol, drugs eten en stelen. Is 15 januari uit de kliniek gekomen na 10 weken behandeling. is nu dus pril in herstel en bezig met nazorg 2 dagen in de week en gaat naar meetings. Omdat thuis wonen niet meer kan woont hij nu in een beschermende woonvorm. Hij kwam zeer gemotiveerd uit de kliniek en leek oprecht blij ons te zien. Inmiddels zijn we 4 weken verder en valt het op dat de interesse er naar ons zo goed als niet is. Hij belt alleen als hij zelf iets wil weten of wat nodig heeft (bv vervoer of hulp bij aanvraag van uitkering) vragen hoe het met ons gaat of informeren naar anderen is er niet bij. Als ik dat uitspreek krijg ik een "daar kan ik niets mee" dat staat haaks op de jongen die uit de bus staptte vanuit de kliniek en ons in de armen sprong. Hij heeft geleerd te werken met uitspreken en wat hij daar bij voelt en wat zijn acties daarin kunnen zijn. Soms maakt hij daar naar ons toe gebruik van. Ook wij hebben in ouderbijeenkomsten geleerd dat toe te passen maar verder als ons uitspreken komen we niet bij hem omdat we dus niet verder komen als " daar kan ik niets mee". Wat wij ons afvroegen is hoe hiermee om te gaan. Is de ruimte in zijn hoofd er niet om nu met anderen bezig te zijn en is dit een normaal beeld in herstel. Moeten we hem met rust laten totdat hij zelf over de brug komt? Of is het belangrijk dit wel bespreekbaar te blijven maken. Ik wil hem ook niet het gevoel geven dat het een verplichting is want dan jaag ik hem mogelijk juist weg of iets dergelijks. Mis gewoon echt contact. Hoe doen we dit het beste?

Iemand van 19 is net (of nog net niet) puber-af. Het lijkt mij best normaal dat 
hij dus niet naar jullie informeert. In de kliniek was de leersituatie natuurlijk niet
zoals die nu is. Een soort van theorie, maar de praktijk valt dan nog niet mee.
Misschien helpt het om te leren geen/weinig verwachtingen te koesteren. Je wilt
zo graag dat hij "normaal" wordt (denk ik) , maar daar kan hij inderdaad niets mee.
Het opvoeden is voorbij en hij moet het zelf gaan doen nu. Ik herken wel iets van
teleurstelling hierover. Kinderen worden niet de mensen die ouders wensen.
Soms is liefde niet genoeg. Zijn verslavingsgevoeligheid is ook niet zomaar over.
Hij heeft het echt druk met zichzelf nu. Angst voor terugval, verleidingen, nieuwe
dingen aanleren en blijven oefenen, het is fijn dat hij begeleid woont, daar zal hopelijk
goede steun zijn voor hem.  En op afstand kunnen jullie er ook zijn. 
Mijn zoon heeft ook een soortgelijk traject en woont inmiddels zelfstandig. Zal nooit
gemiddeld/normaal een leven leiden zoals de meeste mensen, maar het went wel om
los te leren laten. Maar alle emoties er rond omheen blijven. sterkte!

Sorry, was vraag aan hulpverlener, zie ik nu pas

Lady Jane, bedankt voor je reactie. Ook deze reacties zijn helpend voor mij. Loslaten vind ik het moeilijkste wat er is. Wel gezegd dat ik ook heel trots op hem ben hoe hij nu vecht voor zijn toekomst!

4 uur geleden zei lady jane:

Kinderen worden niet de mensen die ouders wensen.

Ja dat