Weer die dromen. Mijn onderbewuste heeft het er maar druk mee. Een eindafrekening wellicht. In de droom: roken en drinken in extremis. Thema: sociale druk en manipulatie. In de hoofdrol een duistere figuur die mij tegen mijn zin het verkeerde pad op dwong. (Een rol die komisch genoeg vertolkt werd door vriendelijke bijfiguur uit mijn studententijd.) 

In het dagelijks leven intussen eet ik sinaasappels en rijd ik hele stukken op mijn gravelbike. Maar in mijn kop is het blijkbaar nog lang niet klaar.

De alcohol kwam ooit in mijn leven als de beklinking van een gezellig samenzijn. Het roken daarentegen vooral om mijzelf een houding te geven in ongemakkelijke sociale situaties. Je staat er wat lullig bij en weet eigenlijk niks meer te zeggen, maar met die sigaret erbij  lijkt het nog wat. Ik rook, dus ik ben.

De alcohol heeft veel destructiever huisgehouden. Toch is de behoefte om te roken hardnekkiger. Ik ben dan wel niet meer de stuntelaar van weleer, maar sociaal ongemak is er nog regelmatig. Roken lijkt daar nog steeds een functie te hebben. Lijkt. Want als ik rook sluit ik mijzelf af. Ik merk het ook in rookvrije periodes. Dan begin ik ineens gezellig praatjes te maken bij de bakker enzo. 

Het laten staan van de drank kost minder moeite. Dat wil zeggen: als ik mij eenmaal heb weten te ontworstelen aan de macht van de dwangmatige gewoonte. Ik kan het leven doorgaans best goed vieren en genieten zonder nevels. Sterker nog: veel beter.

Maar de verslavingen gaan hand in hand. Als een duistere tweeling. Beiden moeten weg. Een obsessie die mijzelf de laatste maanden soms parten speelde: als ik mijn laatste sigaret dacht te roken, nam ik daar ineens ook weer drank bij, terwijl ik daar reeds min of meer vanaf was. ‘Dan eindigt het mooi op dezelfde dag.’ Natuurlijk zie ik wel de waanzin daarin, maar zo ligt het soms verankerd in de kop.

Lange tijd heb ik gedacht dat ik de alcohol gebruikte als balsem voor mijn getourmenteerde leven. Later ontdekte ik dat het juist de veroorzaker daarvan was. En nog steeds vergeet ik dat soms.

Misschien zorgen dat je het niet meer vergeet, Oskar?

Op 19-9-2024 om 05:49 zei Oskar:

Maar de verslavingen gaan hand in hand. Als een duistere tweeling. Beiden moeten weg. Een obsessie die mijzelf de laatste maanden soms parten speelde: als ik mijn laatste sigaret dacht te roken, nam ik daar ineens ook weer drank bij, terwijl ik daar reeds min of meer vanaf was. ‘Dan eindigt het mooi op dezelfde dag.’

Jaren ben ik ook zo in de weer geweest. Ik snap het @Oskar. 

Ooit zei een therapeut: jij kunt niet zo goed bij jouw gevoel. Dat vond ik toen nogal merkwaardig want ik vind mijzelf bij uitstek een gevoelsmens. Toch merk ik, jaren later, dat er ook iets in zit. Ik laat niet alles toe. Ik speel de rol van nonchalante flierefluiter inmiddels zo natuurgetrouw dat ik me niet meer bewust ben dat een deel ook toneelspel is. 
     Gisteren zaten we met het gezin in de auto en mijn oudste zoon was flink opstandige. Terwijl mijn vrouw begint te snuiven en mijn jongste zoon te schelden blijf ik dan heel lang kalm en beheerst bezig de boel rustig in goede banen te leiden. Tot ik ineens ontplof. Dat zal natuurlijk het resultaat zijn van opgehoopte spanning, maar van die spanning ben ik mij daarvoor nauwelijks bewust.

Het ligt voor de hand om de verklaring voor plotselinge zuippartijen ook in die richting te zoeken. Ik schrijf het hier even op, zodat ik er ook later nog eens over na kan denken.

Bedoel je opgekropte spanningen als gevolg van het drinken of juist andersom? Ik merk bij mijzelf dat sinds ik niet meer drink ik nauwelijks meer geïrriteerd ben naar de kids; ik kan altijd rustig blijven. Aan mijn vrouw echter merk ik altijd als zij de avond ervoor gedronken heeft. Dan is zij zeer kortaf en ook zwaar geïrriteerd/boos naar de kids toe.

Maar ook het omgekeerde herken ik. De onrust en prikkels die ik van de kids en mijn vrouw kreeg dronk ik weg. Nu ik niet meer drink merk ik dat ik daar gewoon niet zo goed tegen kan. 

Voordat ik er wat meer bewust van werd en er iets aan ging doen, kon ik mijn boosheid niet uiten. Als ik boos werd, sloot ik me af of ging ik huilen. Of alles weg-relativeren. Cynische grappen maken. Een psycholoog die ik sprak (toen ik overspannen was) kon ik verbaal goed om de tuin leiden. Om maar niet te hoeven voelen. Voelen en emoties uiten vond ik eng, dat voelde veel te kwetsbaar. 

Mensen zijn wel eens jaloers op mijn pokerface of beheersing. En ik ben jaloers op mensen die hun emoties duidelijk tonen door gezichtsuitdrukking of blozen. Die zijn veel meer in contact met hun emoties.

Ondanks alle inzichten toch weer aan het klootzakken geweest met drank en sigaretten. Crisis. Ik denk wel te weten hoe het moet en vooral hoe het niet moet maar krijg het niet meer duurzaam voor elkaar. Moet ik dan toch weer hulp inschakelen? Van mijn ervaringen daarmee ben ik tamelijk cynisch geworden. Of misschien hier weer veel gaan schrijven?

Moedeloos voorwaarts.

........is ook voorwaarts @Oskar
zolang je maar niet opgeeft.
cynisme is overlevingshumor (mijn mening)
het heeft me ooit best veel gebracht, soms nog.
Ik vertrouw er op dat je weer kunt stoppen, je
hebt zoveel om nuchter voor te leven

Dat is balen, maar niet het einde van de wereld! Het is nu ook weer een tijd goed gegaan, dit was even een misstap en nu ga je weer door! Begrijp je moedeloosheid, maar niet jezelf nog meer de put in piekeren hoor. Je hebt niemand vermoord ofzo (zei iemand eens tegen mij toen mij hetzelfde gebeurde) Moedig voorwaarts 

Hier weer meer schrijven lijkt me een goed plan!

Met de moed der wanhoop…

Oskar, het valt mij op dat je hier voornamelijk schrijft als je niet drinkt en ook die behoefte niet voelt. Je inzichten, kennis en schrijfsels zijn voor mij dan vaak zeer waardevol.

Misschien is het goed om jezelf ertoe te zetten om ook hier te schrijven als je voelt dat je gaat wankelen. In de aanloop naar een volgend glas/fles. Wat er dan gebeurt in je hoofd waardoor al je kennis en inzichten overboord gaan. Wellicht kan het je helpen op zo'n moment of in zo'n periode om er toch van af te zien. 

Daar heb je een punt @Moeps. Enerzijds loop ik liever niet met mijn sores te koop en spreek ik bij voorkeur pas over mijn problemen nadat ze zijn opgelost. Maar meer nog komt het denk ik omdat het proces van wankelen tot aan de eerste slok zich bij mij altijd bliksemsnel voltrekt. Meestal ook vanuit een soort fuck-it-all houding waarbij ik me niet bekommer om al het andere. En als het plan zich heeft vastgebeten in mijn hoofd is er ook geen houden meer aan.

Dat maakt het wel moeilijk hanteerbaar. En voor mijn omgeving is het ook frustrerend. Waarom bel je dan niet als je zo'n bui voelt aankomen? Maar nee. Dat komt eigenlijk nooit in mij op. Of nou ja, de mogelijkheid komt wel op, maar ik overweeg nooit er gebruik van te maken. Maar ik zal eens kijken of ik dat proces op een bepaalde manier toch kan vertragen.

Die f*ck-it houding komt misschien niet zomaar uit het niks opwaaien? Er is wellicht wellicht een langere aanloop voordat je zover bent? Dat is dan denk ik het moment om aan de bel te trekken om te proberen het tij te keren.

In ieder geval hoop ik dat je overweegt om toch hulp in te schakelen vóór het volgende glas Oskar, op wat voor manier dan ook.

Als ik me een beetje voorstel hoe dat proces verloopt denk dat je niet alleen moet kijken naar het niet meer drinken, maar vooral ook naar hoe kan ik me op een andere manier afreageren zodat je niet langer je eigen hogedrukpan wordt?

Een drumstel? Een uurtje raggen in het bos met je gravel bike? een abonnement op een rage room bij jou in de buurt? 😁

Ik begrijp je heel goed @Oskar Als ik drink heb ik ook steeds die houding 🥲

Het is moeilijk veranderen wat je al zo lang doet. Dat proces vergt oefening. Ik heb het idee dat jij daarin zit. Eerder aan de bel trekken maakt daar onderdeel vanuit. Een keer extra vallen maakt niet dat je het niet gaat kunnen. 

De laatste zin van @Likais eigenlijk wat ik bedoelde te zeggen. Sorry Oskar aan mijn reactie had je helemaal niks. Wil het ook echt niet bagetalliseren. 

Op 26-10-2024 om 06:14 zei Oskar:

 Terwijl mijn vrouw begint te snuiven en mijn jongste zoon te schelden blijf ik dan heel lang kalm en beheerst bezig de boel rustig in goede banen te leiden. Tot ik ineens ontplof. Dat zal natuurlijk het resultaat zijn van opgehoopte spanning, maar van die spanning ben ik mij daarvoor nauwelijks bewust.

Het ligt voor de hand om de verklaring voor plotselinge zuippartijen ook in die richting te zoeken. Ik schrijf het hier even op, zodat ik er ook later nog eens over na kan denken.

En, hoe zie je dat nu?  Jouw voor de hand liggende verklaring klinkt heel logisch.   Hoe kun je de spanning leren voelen voordat je de controle verliest? Het is mogelijk, weet ik uit ervaring.  Bij mij komt er wel bij kijken dat ik moet toegeven hoe vaak angst mij te grazen heeft.  Mijn stoere imago opgeven. 

Het zal ook een hele prettige kant hebben dat je in staat bent kalm en beheerst te blijven. Vooral als je in de beveiliging werkt, of bij de politie.  Of als je partner de controle al kwijt is bij de kinderen. 

Als je het woord machteloos (ten opzichte van drank) in plaats van moedeloos gebruikt, zou dat helpen?  Voor mij (ben ook aan het klootzakken) doet dat wel iets.  

Ik hoop dat je weer gaat schrijven.

Jouw berichten zijn zo waardevol.

En je bent dan ook op t fijnste pad.

Het is ook echt n gestruggel.

Bij mij is t elke keer...het gaat weken, maanden goed.

Maar dan begint die trui breien vervelend te worden en steeds vervelender totdat ik ineens de boel uit ga trekken.

Klaar ermee...ik wil nu die roes.

Dat is t enige...die roes...even je hoofd stil.

Als n blok in slaap vallen.

Maar dan komt het.

Was het maar 1 keer.

Nee...de volgende dag weer.

Daarna weer.

En je voelt je weer n klein worden.

Zelfvertrouwen weer weg, kwaad op jezelf en die knop die om was is ver te vinden.

Ik kan soms ineens zo bang worden...nu drink ik niet....maar over n tijd begint het miss weer.

Niet te ver vooruit denken.

Vandaag drink ik niet!!🥰

Nu weer sinds 4 november op 0.

Ga maar weer schrijven kerel !!!

Lukt jou!!!

56 minuten geleden zei Tine:

Niet te ver vooruit denken.

Vandaag drink ik niet!!🥰

👍

Ja, ik weet dat doorgaans de gebruikelijke onderliggende verklaring van het drankgebruik ligt in het bedwelmen van spanningen, frustraties, negatieve gevoelens of problemen. Toch lukt het mij vaak niet om mijn drankgelagen hiertoe terug te leiden. Mijn leven is over het algemeen best aangenaam en kabbelt voort in een tempo dat ik genoeglijk vind. Het kan natuurlijk wezen dat ik dermate ben losgezongen van mijn eigen gevoelsleven dat ik kritieke emoties simpelweg niet opmerk. Die optionele verklaring onderzoek ik ook wel, maar acht ik vooralsnog toch niet heel aannemelijk.

Maar waarom dan wel al dat zuipen steeds ezeltje, in godsnaam? Ik onderken nog steeds wel een ijzeren en nog steeds actieve macht van Oude Gewoontes. Het faciliteren van een aangename staat van dadenloosheid. Het opvullen van de ledigheid. (Het maakt het er niet fraaier op. Geen slachtoffer van overstelpende emoties, maar eerder een lichtzinnige dader van het kwaad.)

Dus ik moet me weer ontworstelen aan de oude patronen die dwingend zijn teruggekeerd na mijn ietwat lichtzinnig experiment rondom Orval, ruim een jaar geleden. Toen de schakelaar eenmaal goed was omgezet ging het vijf jaar geleden verrassend gemakkelijk om de kurk in de fles te houden. Jarenlang. Maar lieve help wat een gekut en gedoe is het om die schakelaar weer definitief vastgezet te krijgen. Toch heb ik intussen wel weer vertrouwen dat dit ook nu weer zal gaan lukken.