Toch maar even een nieuw draadje aangemaakt voor mijzelf.

Ben even weggeweest na flink van slag te zijn geweest na 'trol' kaboutertje.

Ingestort op werk eind November 2015.

Fikse burn-out en depressie.

Nu inmiddels na terugtrekken van forum en tijd voor mijzelf nemen weer terug op mijn eigen draadje.

Plan van aanpak:

* Ingesteld op antidepressiva-kwam er zonder niet bovenop-en inmiddels in behandeling bij verslavingszorg.

Plan om nu uiteindelijk therapie af te maken!

*Binnenkort startend met therapie "seeking safety"

Een therapie gericht op hervinden van veiligheid.

Voelt beter. Niet terug in verleden wat ik toch niet kan veranderen maar werken aan hier en nu.

Wat geeft mij gevoel van veiligheid?

*Herstart met hardlopen met als gevolg peesontsteking aan knieën.

Wederom te hard van stapel gelopen.

Nu onder begeleiding van personal trainer gestart in sportschool met versteviging van spieren zodat hardlopen weer opgepakt kan worden.

*Vooralsnog 2x per week onder toezicht van ouders mijn refusal innemen.

*Tijd nemen om te reïntegreren.

Voor nu zou ik meer willen dan ik nu doe (alleen administratie) maar weet dondergoed dat ik daar nu nog niet toe in staat ben.

Voor nu merk ik hooguit 2 uur concentratie in 4 uur werk.

Frustrerend, maar is nu even niet anders.

Afijn,

-Qua niet drinken zit ik inmiddels weer bijna op 9 maanden...

-Qua werk merk ik nu al dat ik sneller wil en vind dat moeilijk te accepteren.

Werk aan de winkel dus daar.

-Qua privé merk ik dat ik ook daar sneller wil dan ik kan.

Idem werk dus.

Hoi: goed dat je terug bent!

Hard werken is dit he.

Is 2 uren concentratie niet al best veel?

Val jezelf niet te hard ... en sterkte :rose:

Blondie!!❤️

Lieve Blondie, 

Wat ontzettend fijn om je weer te lezen en wat een mooi plan van aanpak!

Ben trots op jou, geloof in je en wens je alle succes.

Warme knuf van Yo     

Wat fijn dat je er weer bent Blondie. Heel veel succes en rustig aan. Goed idee dat hardlopen als je dat lukt met behoud van rust.

Krachtige kwetsbare Kanjer

Helaas beste jongens... Erik en MG.

Hardlopen zit er voorlopig niet in.

Peesontsteking aan beide knieën door overbelasting...

Alles of niets wederom!

Nu advies om rust te houden van huisarts en verslavingsarts.

Hahaha... Dus zo maar eens richting sportschool

Blondie

Op tijd " opslomen" hoor

Fijn dat je er weer bent

Hahaha... is niet van mij hoor dat opslomen...

Van wie dan wel? Geen idee...

Maar zal mijn best doen

volgens mij heeft BamBam

dat geintroduceerd hierop t forum

Blondie

Ha Blondie,

Wat fijn, leuk, je weer te lezen.

Mistte je echt.

Moet nu elke dag "alleen "op het fietsie naar werk

Hoop, dat je snel opknapt.

Je bent er hard voor aan het werk lees ik.

Beterschap, en houdt je taai he

hoho Rapilos, er zijn er een héleboel die 's ochtends op hun ros springen om centjes te gaan verdienen en onderweg aan Blondie denken.

Blondie, stoer hoe je laat zien dat je niet alleen re-ageert, maar nu ook ageert. Actie. Zelfs actie in het oefenen met minder actie.

Minder actie, méér Blondie. Omdat het kan.

Kennelijk heb je het nodig en kennelijk luister je nu. Respect.

Fijn om eens weer van jou te horen

Wauw...

Wat knap Blondie!!!!

Weer een paar heftige dagen verder.

Afgelopen dinsdagavond een escalatie met zoon die aangeeft al langer dan 3 jaar sombere gevoelens te hebben, zich anders voelt dan anderen en zich alleen voelt staan in deze harde wereld.

Hartverscheurend om zijn verdriet aan te moeten zien en te horen dat hij mij niet wilde belasten.

Hulp ingeschakeld.

Daarnaast ben ik wederom grieperig op het moment, hoofdpijn en extreem moe.

Mijn weerstand is nog steeds minimaal.

Lichamelijk en mentaal ervaar ik ook nog veel onrust.

Ik weet dat ik meer wil dan dat mijn lijf en geest nu toelaat.

Vervelend gevoel, lastig om mee om te gaan.

Verduren en accepteren is het sleutelwoord, al ben ik nog zoekende hoe...

Sterkte Blondie,

En ja, dat is vreselijk, te horen dat je kind niet gelukkig is.

Fijn, dat hij je nu wel in vertrouwen hebt genomen

En goed van je, dat je nu hulp hebt ingeschakeld.

In elk geval stappen hebt kunnen ondernemen.

Zou het voor jou niet goed zijn, om elke dag een half uur te wandelen,flink doorstappen.!

Schijnt heel erg helend te kunnen werken.

Het moeilijkste daaraan is denk ik de moed en de discipline ervoor te vinden

Maar blijkt vaak nog beter te werken, dan anti-depressieva

welkom terug blondie

Grieperig zijn, depressief, burnout na al een burnout gehad te hebben. Een zoon met sombere gevoelens. Pff, dat is wel heel veel allemaal tegelijk.

Wat naar van dat verhaal van je zoon. Heb ik ook jaren gedaan bij mijn moeder en toen ik het wel zei dat ik jaren mijn mond hield had dat op mijn tevens heel sombere moeder veel impact.

Lukt het om tijd en rust vrij te maken voor contact samen, dat zouden wel eens 2 vliegen in een klap kunnen zijn. Een wandeling met je zoon en dan samen wat drinken....zoiets. Zou dat niet goed voor jullie beide kunnen zijn?

En met bewondering lees ik je; wat ben jij toch een doorzetter.

Hoop dat je rust en ontspanning vind ergens in.....

Blondie, hoe het bij jou precies zal werken om te leren "verduren" (wat een negatief woord eigenlijk) en accepteren, weet ik ook niet.

Wat bij mijzelf vaak helpt, als ik vast zit, is dit: alles ánders doen dan ik het tot dan toe heb gedaan. Dus uit mijn vaste patronen en confortzone stappen, en alles net wat anders aanpakken dan anders. Het begint bij heel kleine dingetjes: een keer thee drinken ipv koffie, of een andere weg naar de supermarkt kiezen, of iemand bellen ook al heb ik geen zin, maar het kan ook "groter": een vage workshop boeken, een keer naar het theater, als verrassing bij mijn moeder op bezoek (mijn favoriet, not) enz.

Het idee erachter is dat je uit je vaste patronen stapt, waardoor er ruimte komt voor nieuwe perspectieven, en zo maar, ándere dingen.

Lieve Blondie, fijn om je weer te lezen, veel succes met alles en een dikke knuffel!

Fijn je weer te lezen Blondie. En ja, bij het woord 'opslomen' moet ik ook gelijk aan jou denken 

Wil niet de onheilsprofeet uithangen, maar ben na mn burn-out ook jaren doorgegaan.

Telkens weer tegen dezelfde grenzen, in de hoop dat die grenzen/gevolgen er plots er niet meer zouden zijn. Wat natuurlijk niet gebeurde (lijkt een beetje op blijven drinken)

Mijn lijf heeft me beloond met een aantal auto-immuun zaken, pas toen ben ik echt gaan luisteren. Had ik dat maar eerder gedaan!

Luisteren naar je lijf, 'grenzen zijn niet van elastiek' las ik hier laatst, en een waarheid als een koe. 

Tegenwoordig blijf ik op een veilige 50% inzet (voor mijn gevoel maar de helft van wat ik éigenlijk 'moet' presteren). En verhip, zaken komen ook gewoon af. Ik 'hak' veel zaken in stukjes, blijf me soms ergeren aan het tempo, maar wil niet weer keihard tegen die muur knallen. Vraagt veel geduld, en vooral mildheid naar jezelf (ipv op jezelf foeteren).

Dank voor jullie lieve reacties.

Goed gesprek gehad met zowel mijn therapeut alsook met de bedrijfsarts.

Ik leg mijn lat zoals was te verwachten natuurlijk weer veels te hoog.

Moeite met accepteren van wat ik nu kan (en zoals jij ook zegt Indigo moeite om in te gaan zien dat ik misschien wel nooit meer op dat niveau zal gaan komen).

Verstandelijk zie ik het. Gevoel volgt nog niet.

Daarnaast verlies ik de positieve dingen uit het oog en verzink ik er heel erg in alleen het negatieve maar te zien bij meerdere tegenslagen.

Ik heb dan de neiging om mijzelf te wentelen in zelfmedelijden en verzand dan in mijn "comfortabele" mij zo bekende slachtofferrol.

Tijd om dat om te gooien (Thnx Yogajuf)

Plan voor komende week:

- Werken op halve speed.

Mijn ruimte en tijd pakken die mij nu gegund is tijdens mijn therapeutisch werken om het anders te doen dan anders.

Dus geen geren en gevlieg, doen wat ik kan en daarin mijzelf niet richten op wat ik niet heb gedaan (negatieve) maar wat ik wel heb kunnen doen (positieve)

- Positief benoemen van de alledaagse dingen. Negatieve gedachten omturnen.

- Qua privé trachten mijn bestaande sociale contacten weer op te pakken (verwaarloosd sinds november/instorten) en uitbreiden van mijn sociale netwerk door het onderzoeken van activiteiten passend bij mijn momentele energielevel waarbij kleine pasjes nemend uit mijn comfortzone.

Gelukkig beginnen de griepverschijnselen al aardig weg te trekken en door de gedwongen rust afgelopen dagen door de griep lijkt ook de peesontsteking in mijn knieën tot rust te zijn gekomen.

Tijd voor actie dus... op naar de sportschool...

Blondie wat goed dat je plannen maakt , heel veel succes ermee .Heb je ook eens goed je bloed laten testen ?? Het kan ook een combinatie zijn van lichamelijke klachten en psychische klachten .Ik blijk Vit D tekort te hebben waardoor ik depressief ben los van dat ik ook psychische klachten heb .Heel veel sterkte