(...) Dat ik denk: als mijn zoon de deur uit is, en mijn huwelijk op de klippen loopt, en ik de hele dag achter de geraniums zit, dan ga ik lekker drinken.

Maar voorlopig is het nog niet zo ver.

Dus ik neem die eerste nog maar niet.

Ik moet er echt niet. aan. denken A3. Lijkt me echt hemeltergend vreselijk. Elke ochtend naar wakker worden en somber je dag inkijken. Pffff...

Oh en waarom drink je soms dan nog als ik vragen mag?

Het antwoord is: omdat ik denk dat ik het kan. Van flink probleemdrinken (niet verslaafd) naar een voor mijzelf en mijn omgeving normaal gebruik. Ruim een jaar geleden kwam ik op dit forum en verdiepte me voor het eerst serieus in alcohol misbruik en de enorme gevaren daar van (zie http://forum.verslavingdebaas.nl/topic/8610-meya-wat-wordt-mijn-aanpak/page-3).

Als ik de eerste bladzijden van dat draadje herlees dan schieten de tranen in mijn ogen. Wat een liefde en wat een steun! Beginners, gestopten, stoppers, minderaars en notoire modderaars... van alle kanten advies, bemoediging en kritiek. Ik mocht zoeken naar mijn eigen aanpak en heb die gevonden. Ik hoop dat ik daarbij soms een beetje heb kunnen bijdragen aan de zoektocht van mede frummers. Ook dat bood mij trouwens steun, meedenken met anderen

Ik start dit nieuwe draadje onder een nieuwe titel omdat ik heb ervaren dat je in sommige fasen van je adb-proces niet per ongeluk tegen triggers aan wil lopen. Juist niet hier op het forum. Voor hen dus een nieuw draadje met een waarschuwing in de titel. Dat maakt mij tegelijk vrij om mijn proces van minderen, of beter gezegd, van geminderd zijn, vrijuit te bespreken. Alle commentaar welkom.

(Te algemene discussie over stoppen of minderen zal ik proberen te negeren, daar zijn andere draadjes voor.)

HOI! Ik snap je opzet! En ben ook benieuwd naar jouw bevindingen nu na ruim een jaar.

Bedankt voor de titel. Ik volg je graag, maar hier eerst even niet.

Ik ga nog meer minderen dan voorheen....

Na het lezen in Vice, de collumn van Meulenbelt en het steeds navoelen van lijf en stemmingen denk ik dat ik

mezelf dat grote plezier kan doen.

Evenwel ben ik geen stopper nog... geen idee wat me belet.

Ik moest echt zoeken naar deze draad, dacht dat ie onder de dagdraad zou staan.

Is dit jouw persoonlijke draad dan Meya?

Ja, persoonlijke draad, het vervolg op mijn eerste voorsteldraad (Meya, wat wordt mijn aanpak?).

Vijf uur. Moe, chagrijnig, honger en mijn werk niet af. Trek.

Vroeger was er altijd een bepaald soort sterke drank in huis. Een borrel was vanzelfsprekend. En nog een, en dan een dubbele, en dan stoppen met tellen. Echt verschrikkelijk. Ik moet er van huilen als ik er aan denk. Wat een godvergeten verschrikking.

Nu is die drank niet in huis. Wel andere. Maar veel belangrijker. Niet drinken is vanzelfsprekend. Zo vanzelfsprekend als het was om voorheen te schenken. Zo vanzelfsprekend is het nu om de trek te weerstaan. Daar ben ik trots op.

We zitten vandaag in hetzelfde schuitje, Meya.

De smoezen gieren door mijn hoofd, nee, argumenten, waarom zou je niet gewoon alleen vanavond...

LALALALALALA!!!!

Ik ga niet drinken.

Ik ga niet drinken.

Ik ook niet

Daverende rot dag. Niet iets speciaal geloof ik, gewoon somber. Zit Anja Meulenbelt te lezen en zij beschrijft hoe ze na het stoppen plots geconfronteerd wordt met dat soort dagen. Verrek: dat is het. Droog en in een pesthumeur. Waarschijnlijk gewoon omdat zulke dagen er bij horen als ik ze niet wegdrink. Check.

Maar oeioei, die diepe put ná het wegdrinken. Dan heb je een voorschot genomen op je goeie gevoel, dus dat moet terugbetaald.

Afschuwelijk...brrr.

Meya, ga maar slapen, en dan morgen: weg daverende rotdag!

Geen 1 dag is hetzelde.

Dat valt pas op als je niet alles wegdrinkt.

Ook rot dagen rot weken horen hierbij.

Iets waar de meeste mensen voor weglopen.

Het is wat het is.

Word in mindfullnes veel gebruikt.

Kan er zelf vaak zo weinig mee.

Een bui zie ik als oke.

Maar een dag..een week.. voelt niet als oké.

Het is wat het is...misschien dat het toch gaat wennen met de tijd.

Ik geloof wel dat rot gevoelens ons een les willen leren.

Zo kan ik er meer mee

Mooi draadje Meya

Precies. Ik heb gedaan wat Basta zei: ben gaan slapen. Heb nog lang liggen woelen maar zit nu fluitend te werken. Weg rotdag, die was gisteren. En ik zou zeker niet fluitend hebben zitten werken als ik gedronken had. Woepwoep.

Dank trouwens allemaal voor het lezen en reageren. Ik ben best wat onzeker over dit nieuwe draadje van me. Is mijn pakkie an, maar bemoediging is altijd welkom

(En voor Quinn als je hier toch nog eens belandt: logisch dat je dit draadje in deze fase van je strijd overslaat. Precies daarom mijn wellicht wat overdreven titel).

Ja, die rotdagen...

Vrede hebben met mijn onvrede, zo kom ik ze steeds beter door.

Het geeft een soort troost om er vrede mee te hebben.

Gisteren voor de bijl gegaan en voor en tijdens het eten in snel tempo 7 eenheden gedronken. Slechte zaak.

Ik had een zware week, vrouw en kind ziek, hevige ruzie met ouders en heel veel verdriet tijdens het koken om mijn affaire en de nasleep daar van. Kortom, alles aanwezig om niet te willen drinken. Toch gedaan.

Ah nee Meya wat jammer! Ik zou zeggen juist alles aanwezig om te willen drinken, maar je weet dat dat niet helpt en helaas heb je het wel gedaan. Erg herkenbaar overigens. Wat voor mij dan gevaarlijk is gebleken, is het ''nu maakt het toch niet meer uit'' gevoel en de dag erna gewoon weer een drankje nemen. Hoe sta jij daar in?

En voldoening eruit gevonden?

@Huttula, nee, geen voldoening uit gehaald. Was gewoon een stomme actie.

@Sita, ik begrijp wat je bedoelt met een 'nu maakt het toch niks meer uit' gevoel, maar ik heb dat niet. Het is een proces van een lange adem, daar ben ik op voorbereid.

Hoe is het gegaan na de 7 eenheden? Was het toen toch tijd om te slapen of ben je gisteren op een moment gestopt. Wat deed je stoppen? En wat maakte nu dat je toch ging drinken ondanks alle omstandigheden dat drank juist geen goed idee is. Wat zorgde ervoor dat je het toch gedaan hebt?

Voor mij is wat Kore zegt een waardevolle, vrede met je onvrede. Neerleggen/accepteren dat het zo is, lukt dat?

Ja, wat Kore zegt: vrede met de onvrede. Accepteren, neerleggen. Onze psychiater noemde het vorige week 'verdragen' en jowan zou het overdragen aan de hogere macht noemen. Gisteren lukte dat niet.

Hoe is het gegaan na de 7 eenheden?

Ik ben uitgeteld op de bank gevallen en heb daar een uurtje later een halve zak schuimpjes en een enorme (!) berg kruidnoten weggewerkt en heb Guinee en Derksen gekeken (ook niet iets dat een mens voor zijn plezier doet). Rond 22.30 naar bed gegaan en onrustig geslapen.

Wat deed me stoppen na die 7 eenheden?

De fles (wijn) was leeg. Ik heb niet overwogen een tweede open te maken. Het avondeten is voor mij sowieso een natuurlijk stopmoment.

Waarom toch gedronken terwijl de omstandigheden juist aangaven dat drank niet gepast was? Tja, dat is natuurlijk dé vraag. Het verdriet was heel groot, ik stond met tranen in mijn ogen te koken. Maar ik kon niet doorhuilen, want zieke vrouw, ziek kind, gezond hongerig kind. Maar dat mag natuurlijk geen aanleiding zijn om te drinken. Juist niet. Waarom dan wel?

Misschien had ik toch moeten huilen met de kinderen er bij. Maar dat vind ik toch moeilijk.

Waarom toch gedronken terwijl de omstandigheden juist aangaven dat drank niet gepast was? Tja, dat is natuurlijk dé vraag. Het verdriet was heel groot, ik stond met tranen in mijn ogen te koken. Maar ik kon niet doorhuilen, want zieke vrouw, ziek kind, gezond hongerig kind. Maar dat mag natuurlijk geen aanleiding zijn om te drinken. Juist niet. Waarom dan wel?

 

Misschien omdat dit juist de ingang van onze verslaving is om een reden te vinden om (weer toch of meer) te (mogen) drinken. Tenminste dat gebeurd bij mij meestal. Ik verval iedere keer weer in deze valkuil, terwijl ik mij zo voorgenomen had om dan juist niet te drinken. Maar het stemmetje in mijn hoofd weet mij dan altijd te overtuigen dat het op dat moment gerechtvaardigd is......

Waarom toch gedronken terwijl de omstandigheden juist aangaven dat drank niet gepast was? Tja, dat is natuurlijk dé vraag. Het verdriet was heel groot, ik stond met tranen in mijn ogen te koken. Maar ik kon niet doorhuilen, want zieke vrouw, ziek kind, gezond hongerig kind. Maar dat mag natuurlijk geen aanleiding zijn om te drinken. Juist niet. Waarom dan wel?

Misschien had ik toch moeten huilen met de kinderen er bij. Maar dat vind ik toch moeilijk.

Allereerst vind ik het erg knap dat je de tweede fles niet hebt geopend. Dat was mij niet gelukt.

Ten tweede kan het je misschien helpen om hier je verdriet te delen? Als het zo groot is, 'moet' het ontladen, dat is ook de belangrijkste functie van huilen. Nu heb je gekozen dat verder te verdrinken (géén oordeel!). Delen is denk ik beter.

Hoe is het vandaag gegaan?

Emoties zitten in en rond je buik...niet gek dat je wilt eten en drinken.

Is het zo verkeerd om toe te geven aan je huilen?

Het is er toch niet voor niets.

Emoties..niks menselijker als dat..ze maken jou❤

Fijn jullie reacties.

Gisteren een veel betere dag. 1 eenheid gedronken. Op zich vind ik het niet erg om te huilen. Maar soms is het verdriet te groot en de kinderen aanwezig. Dat vind ik wel lastig, met de kinderen er bij. Ze troosten me dan en dat is goed. Maar ze stellen ook vragen. En ik huil om grote mensen dingen. En die gaan ze niks aan. Vind ik lastig. In therapie leer ik dat ik meer delen mag en moet in het gezin. Maar de goede balans vinden valt me soms niet mee.

Meya, sorry voor mijn plompverloren vraag, ik hoop dat het niet kwetsend is, maar:

Zo vaak en graag willen/moeten huilen... groeit het gemantelzorg je niet boven het hoofd?