.

Hey @Quinn

De afgelopen weken was ik achter matglas, dof, verdoofd. Nu begint het te tintelen, als ontdooiende vingers bij de kachel na een wandeling in echte sneeuw.

Iets goeds, zou je zeggen.

Maar nee.

Hallo zin in drank. Wat fijn dat je wakker wordt.

De terugkeer van gevoel is lang niet altijd een onverdeeld genoegen.

in een eerste zelfverdediging wil je naar verdoven. Hopelijk een mechanisme dat ooit slijt 

Zin in drank is idd een hardnekkige eigenschap van de gemiddelde alcoholist.
Het uiteindelijke mechanisme is de zoektocht naar een aanleiding die het opnieuw gebruiken voor jezelf weer zou kunnen verantwoorden. Het weer rond maken van je cirkel van afhankelijkheid.

Het mechanisme slijt als je de cirkel niet meer sluit, langzaam maar het slijt.

Ik weet niets zinnigs te zeggen daarom een lotusbloem voor jou.

na het tintelen
is alles precies
hoe het moet zijn

Ik ben alleen vandaag. D is al voor de kerst met de kinderen vertrokken. Niets ernstigs, naar de wintersport. Okay, ik was het er niet mee eens, gezien corona, maar ik begrijp het wel. Dus dat is okay. 

En c was hier. Vanaf die dag eigenlijk, min of meer. Aanwezig en zorgend, je kent het wel. Maar dat is niet goed. Het is te veel. Ook hij heeft recht op een eigen leven, zelf aan zichzelf te denken. Dus hup, weg, eruit. Feest, zuip, geniet. Moet kunnen, zo'n avond. Hem kennende is dat trouwens oudejaarsconference, twee glazen champagne en een biertje, omtwee uur naar bed.

Ergens had ik onbewust toch een achterdeur gemaakt voor mezelf. En nou zit ie weer dicht.

Patat in de airfryer. Rosbief in de oven. Good Omens op het grote scherm.

ik gluur even door de dichte achterdeur Quin, kom je wandelen?

Als je scherven op de juiste manier weet op te pakken, hoef je je niet te snijden, schijnt. Ik weet die manier nog niet en wil me ook niet snijden. Niet op die manier, niet aan anderen, niet door anderen. Dus ik laat het maar even. Niet omdat ik er niet om geef, juist omdat ik er veel om geef.

Ik weet het gewoon niet meer. Niets helpt echt, niets lost echt op, niets... 

Laat maar. Life sucks.

Wat is de directe aanleiding voor dit verdriet @Quinn? 

Ik las ergens op je draadje toen je meer dan een jaar ( anderhalf?) gestopt was. Dingen werden langzaam maar zeker beter voor je.  Je werd stabieler, minder die peilloze dieptes.
je kreeg weer wat grond onder je voeten. . 

Ik jat deze van @Maverick. Die trof me diep.

Weet je Reacher, het voelen gaat steeds verder uit in plaats van aan. En tegelijk boeit dat steeds minder. Tegenstrijdig daarmee durf ik niet echt meer te uiten. Omdat ik niet goed uit m'n woorden kom, maar ook omdat het wegduwt, blijkbaar, afstoot.

Ergens ben ik bang, maar dat is zo diep weg, dat ik niet eens meer weet of het echt zo is.

Je stoot niet af. Mij niet. Schrijf. Blijf de verbinding zoeken. Geef niet op. 

Ha Quinn,  voor jou.

18 uur geleden zei Quinn:

Niets helpt echt, niets lost echt op, niets... 

Laat maar. Life sucks.

Nee hè, hooguit even.

en dat doet zeer en maakt mij soms opstandig, vaak moedeloos en somber, wanhopig,  soms apathisch en nog zo wat meer.

En toch zijn we er nog, modderen we door, in de hoop op? 

Hoi 

Is de ergste craving achter de rug of sta je nog wiebelig?