'Kop op', 'schouder om je heen' en al zulks meelevende gedoe is nooit zo mijn ding (wat niet wil zeggen dat ik geen emphatie heb), dat doen de anderen al genoeg en laat ik graag aan hen, maar ik heb door de jaren heen wel geconstateerd dat mensen die vatbaar zijn voor depressies allemaal meestal één ding gemeen hebben: de hardnekkige neiging steeds in spijt- schuldgevoelens rond te dwalen. Dat is niet je in de werkelijkheid begeven, maar alleen maar een neiging van de geest. Misschien is het je aan te bevelen je eens in een leer te verdiepen die juist heel het zonde, schuld en spijt gebeuren tot de fundamentele levensillusie bombardeert: een cursus in wonderen. Niet geschikt voor iedereen, maar áls het je weet te raken een echte bevrijdingsleer in staat je compleet aan flarden te schieten. Misschien het eens een kans geven? Geen makkelijke kost btw.

Een aantal weken terug heb ik een familie opstelling gedaan , heel bijzonder en waardevol.  Het is op gevoelsniveau . Heel veel van wat je doet en denkt,  hoe je functioneerd,  zijn ingesleten patronen van vroeger.  Het geeft nieuwe inzichten , maar ook tools om dat patroon te doorbreken.  Misschien ook  iets voor jou. 

@Quinnje hoeft je wat mij betreft nooit te verontschuldigen voor het uiten van je depressie. Gewoon niet. Het is volkomen ok dat je dat doet. Al gun ik je heel iets anders! Maar ik ben blij je te kennen met depressie en alles.

Ik weet nog dat een vriendin langskwam toen ik heel depressief was. Ze waarschuwde me dat als ik te lang ‘zo’ bleef ik geen vrienden meer zou overhouden. Dat was precies mijn angst!!!! Maar ik kon niet anders. Ik denk er vaak aan terug. Alsof je het kunt veranderen als je maar hard genoeg je best doet. Puh!

Ik hoorde vandaag op een podcast (nog eens) hoe depressie veroorzaakt wordt door voortdurende repressie (of onderdrukking maar dat weet je wel hè) van emoties. Als je de repressie lang genoeg volhoudt krijg je depressie. Het moet er dus uit, dat is (volgens mij) net het signaal dat de depressie je geeft. Maar zelf ken ik het ook maar al te goed: repressie van depressie 😁
 

15 minuten geleden zei Lika:

@Quinnje hoeft je wat mij betreft nooit te verontschuldigen voor het uiten van je depressie. Gewoon niet. Het is volkomen ok dat je dat doet. Al gun ik je heel iets anders! Maar ik ben blij je te kennen met depressie en alles.

Ik sluit me bij Lika aan. 

ik ook

Ik ook! 
 

Tegelijkertijd denk ik “ moet je horen wie het zegt”. Ik doe het namelijk zelf niet of nauwelijks.

Uit angst inderdaad en helaas kwam die angst voor mij een paar keer precies zo uit. 
 

@Quinn, door juist wel te schrijven over je depressie help je mij weer. Dankjewel daarvoor.
Herkenning geeft mij vaak weer een beetje lucht.

Ik ook

Ken je deze? 🌹

Niet wegblijven @Quinn. 
 +Een dikke knuffel. 

Goed, mijn hoofd vol brij en ik gaan proberen een rationele en samenhangende reactie te plaatsen. Poging. 
Punt 1: mijn medicatie is inmiddels aangepast en het opbouwen/afstemmen/passend maken is nog in volle gang. Af en toe ben ik manisch, dan depressief, dan gek genoeg beide tegelijk en de stemmingen vliegen in minuten heen en weer. Dus ik word soms gillend gek. Momenteel heb ik een stabiel uurtje. Hiep hoera, profiteer er van.

@Ayla89 er zijn lichtpunten, altijd. En soms zie je die in het donker juist beter. En soms ben je verblind en zie je niets. Ik probeer voor mezelf goed vast te houden dat het allemaal fases en momentopnames zijn.

@Reacher dank je wel. Wellicht overbodig om te noemen, maar jij bent één van die lichtpuntjes.

@lady jane thuis, in mezelf, en proberen dat zo comfortabel mogelijk te maken.

@Rosee jawel, dat heb ik wel.

@Kruidenthee en @Berkje en @Lonster  ❤️ 

@Lika die heb ik zeker nog, maar ze woont niet (ook al niet) bij mij. Maar ik kan er altijd terecht en word inderdaad altijd vrolijker van dat snuitje en die onwijs schattige pootjes. Mensen die zelf geen ervaring hebben met een depressie (gelukkig voor hen echt!) kunnen zich er uiteindelijk toch slecht in verplaatsen. Dat het niet van je af te zetten is, gewoon wat veranderen in hoe je denkt. Ah, was het maar zo simpel hè?

@Yana dank je wel, ook voor de pb. Ik zit in verschillende trajecten qua therapie, met een psychiater als grote coördinator. Ik doe er wat vaag over en luchtig soms, omdat het me al zwaar genoeg is. En ik achterdochtig geboren ben. Als ik terugkijk, objectief en eerlijk terugkijk, ben ik toch echt al wel verder dan tien jaar geleden. Het duurt alleen ontzettend lang. Maar ja, ik ben ook niet in een week verknipt natuurlijk.

@bumperjim ik las dat jij ook gestopt bent met je af en toe een glas, respect.

@Francoise ben je zelf. Familie opstelling heb ik inderdaad ook een keer gedaan. Ondanks mijn scepsis vond ik het indrukwekkend. Alleen al dat degene die mijn moeder voorstelde, vanuit het niets mijn geboortenaam gebruikte en haar gebaren had. Doodeng was dat. Toen degene die pa was naar voren stapte, heb ik de boel afgebroken. Niet letterlijk.

@Strijkbout (1 of 2? of is dat dezelfde persoon?) spijt en schuld zijn hele reële aspecten voor me. Na een extreem streng calvinistische opvoeding zijn dat geen vraagstukken die ik zo gemakkelijk van me af kan schudden. En geloof me, dat heb ik geprobeerd. Mijn schuld en mijn spijt zijn grote delen van mijn werkelijkheid. Ik moet er beter mee leren omgaan, iets met verwerken, verder leven ondanks. Niet negeren.

@Musashi ja, en dan graag op een gezonde(re) manier eruit. Ophouden met onderdrukken, echt loslaten. Zo ver ben ik nog niet, dat ik dat deksel echt open gooien kan.

@Jannigje ik ben blij dat ik je een beetje helpen kan. En ik hoop dat je ook wat meer kwijt gaat kunnen, zelf.

@Yvonne dank je wel, dat is een koningsmaal. En ik blijf niet weg, tijd doet momenteel rare dingen, het zij zo. 

@Quinnik ben er stil van, maar blij dat je er weer bent en van je laat horen. Rauwe tijden, hard werken. Houd je haaks, dat wens ik je toe.