Omdat schrijven helpt bij het nadenken, analyseren en het beter doen.

Natuurlijk ging het mis, daar had ik van tevoren de klok op gelijk kunnen zetten. Maar alsnog ben ik teleurgesteld in mezelf, bevestigd ook in het weten dat ik het niet kan. Again.

Met elkaar eten ter ere van de verjaardag van c, die de stress en onrust al zag groeien en alvast wat ingreep ook. Niks geen koken van uitgebreide menu's van mijn kant, nee, er zou wel eten bezorgd worden. Vooruit dan maar. O, en hij wilde 's avonds eigenlijk geen drank schenken. Maar dat ging mij een paar stappen te ver. Dat ik niet met alcohol om kan gaan, betekent niet dat er een algehele drooglegging nodig is. Dus nee, dat gaat niet door. Gewoon schenken, Q drinkt wel cola, geen probleem. Toch?

Een hele tijd ging dat ook inderdaad wel. Koffie. Cola. Sigaretten op het balkon. Meer koffie om weer warm te worden. Af en toe een online lijntje uitgooien naar hulptroepen. Het ging.

c, die ook niet dronk, omdat ie daar geen zin in had, was er steeds. Lief, alert, grapjes makend en afleidend. Heel goed wetend dat ik op mijn tandvlees liep en mezelf had overvraagd. Maar het ging.

Tegen enen liep het appartement leeg. Behoorlijk op tijd voor ons doen, maar dat was okee. Half twee richting bed, meer afleiding en gefluister in m'n oor dat het me gelukt was en dat ie zo trots was.

Maar de onrust bleef.

Dus toen ik een uurtje later wakker werd, zonder enige emotie de fles gin opengetrokken en leeggedronken. Een moker op mijn hoofd. En nu wakker. Koffie. Douche. Meer koffie. Een kater, niet eens zozeer fysiek, maar mentaal. Teleurstelling. Niet eens van hem, maar van mezelf vooral. Het is niet anders, er zit inderdaad een kronkel in mijn kop, de zware hulpverleningstrajecten worden niet voor niets ingezet.

Was getekend,

Quinn, alcoholist.

Het enige dat ik echt wil, is drinken. Fles leeg en dan de volgende pakken. Net zo lang tot ik van de stoel op de grond pleur. Te lam ben om op te staan en in slaap val waar ik ben neergekomen.

Wil ik dat? Wil ik dat echt? Wat wil ik echt? Wil ik op de grond slapen? Nee. Maar ik wil wel slapen, heel graag zelfs. En om daar te komen... die drank.

Vanmiddag de psych. Intens als vanouds. Met z'n blauwe oogjes onschuldig kijken en intussen de ene na de andere pijnlijke emotie naar boven graven. Ik heb maar weinig gezegd zelfs, maar toch is er genoeg omhoog gekomen en blijven hangen. Onuitgesproken weer ingeslikt. Ik wil het begraven, verdrinken, vergeten. Kwijtraken, hoe dan ook. Ik wil dit niet meer.

Je zegt dat er iets is blijven hangen. Kennelijk is dat belangrijk!

Durf je daar wel naar te kijken?... dan is dat een begin.

Het hoeft niet allemaal tegelijk.

Laat je kop niet hangen, want dat brengt je niks verder!

Kop op Quinn!

Hé Quinn, waarom neem jij eigenlijk geen refusal?

(We zitten te geiten op de draad van Etty, maar deze vraag meen ik serieus.)

Daar kan ik een hele verhandeling over houden basta. Maar de echte reden dat ik het niet neem, is dat ik dan echt ziek word van drank. En daar gaat mijn achterdeur.

Quinn!!!

Ja?

(ik slikte 'foei' in, vanwege jouw autoriteitsgevoeligheid.)

Well, we gingen eerlijk zijn toch? En ik heb geen probleem met autoriteit hoor, zolang die bij mij ligt.

Ha, ha, duidelijk!

Zou jouw feest eergisteren niet veel rustiger en aangenamer zijn geweest als je geen keus had gehad?

Groeten van juffrouw Basta.

Maar de keus om niet te drinken, haalt ook meteen de mogelijkheid weg om alles uit te zetten. En die mogelijkheid sluit ik liever niet uit, juf.

Ach jochie toch, dat snap ik...

Serieus: Als ik die zelfhaatknop in mijn kop niet zou kunnen uitzetten, zou ik ook willen verdoven.

'Dan neem je toch refusal' is makkelijk praten voor de juf.

Hmm ja. Ik weet dat het een optie is en dat veel mensen er ook werkelijk baat bij hebben, daar niet van. Maar mijn angst over wat ik in vredesnaam ertegen kan doen als ik niet kan drinken, nodigt (uiteraard) meteen uit te gaan drinken.

Beste quin

zat hier weer effe te lezen wat herkenbaar allemaal

werdt ook overal wakker en was altijd de laatste die het licht uit deed

tot ik en mijn naasten er genoeg van hadden

dus opname 9 weken in zuiden des lands

ben 5 weken thuis maar wat heb ik het moeilijk op moment

denk niet na opname ik ben er vanmorgen nog naar huisarts geweest om

zucht remmers maar probeer het vol te houden wil liever niet meer

terug maar of ik het red? Je hoort van me .diep van binnen willen we allemaal

anders desondanks wens ik je veel succes met je opname lees nog wel van je

groetjes

Hey Bono, goed dat je naar de huisarts bent gegaan. Nee, een opname is niet alleen zaligmakend en alle problemen uit de weg ruimend. I know. Meerdere mensen hier zeggen houd op met vechten, dan wordt het gemakkelijker en echt, ik probeer het, dat stoppen met vechten. Maar ik weet het niet, vechten is mijn manier van reageren, in elk geval nu nog, wie weet wordt het ooit anders. Tot dan ga ik strijdend min of meer ten onder.

Zo, dramaQuinn. Voor de balans: ik sta een kapucijnerschotel klaar te maken, serieus ja. Waarom? Omdat die rare kinderen van mij wilden proeven wat dat voor rare dingen zijn. Dus, opeten die handel straks!

Het was waarschijnlijk erg lekker, de borden gingen leeg. Behalve de mijne, want mijn maag hoefde niets. Goh, wat gek. Raar hè, dat sommige dingen voor jezelf eigenlijk heel gewoon zijn geworden, terwijl ze dat helemaal niet zijn. En dan plaats iemand een heel terechte, rake opmerking en dan pas dringt het door hoe erg het ook alweer gesteld is. Terwijl ik dacht dat ik dat toch wel wist. Niet dus. Durf niet goed te zeggen dat het bij twee flessen is gebleven omdat ik niet meer kon vinden. Dus, jawel, ik kan nog schaamte voelen.

Ja, het is klote. Ja, ik werk eraan. Maar dat ik wel dieper in de goot heb gelegen, betekent natuurlijk niet dat het nu goed gaat. Eyeopener.

Eyeopener? Echt Quinn?

Ik wil sinds je melding naar je schrijven, 

maar weet niet wat.

Ik schrik niet van die twee flessen.

Ben wel verbaasd, dat je dan nog kunt schrijven en zo.

Maar dat je nog het idee hebt dat het nog erger moet worden.

Of erger kan zijn. Tenminste dat lees ik in je berichten.

Daar schrik ik wel van. En ook niet. Wat zo gaat dat dus, 

en dat weet ik ook, helaas.

Het laatste berichtje op de dagdraad van gisteren, van A3b dat snap ik.

Dat wens ik je ook. Echt. 

Eyeopener, ja, dat is het wel. Juist omdat ik toch nog vrij aardig functioneer en goed uit mijn woorden kom. Omdat ik niet voldoe aan mijn beeld van wat "het gaat slecht" inhoudt. Dus lijkt het nog steeds eigenlijk wel mee te vallen. Hoe hard iedereen om me heen ook het tegendeel beweert. Maar het hier van iemand te horen krijgen, dat komt harder binnen, omdat mensen hier weten waar ze het over hebben en ook uit eigen ervaring praten.

ach Quinn

wat een angst

achter al die branie

ik gun je de moed

om voor jezelf te kiezen

echt.

Ja, de kracht van het forum,

het confronteren door lotgenoten,

zonder dat daar een oordeel inzit.

Mooi.

En nu moed verzamelen om écht aan te pakken.

Omdat je het waard bent!

Hoe gaat het Quinn?

Quihinn!!!!!

Ben er min of meer weer. Paar beroerde dagen gehad, maar nu weer wakker. Begon donderdag met migraine, pillen die niet snel genoeg werkten en toen maar gaan drinken. Dat hielp trouwens ook niet. En nu is het dus zaterdag. Hoi.

Ha jongen! We hadden een simultane woorddomino.

Goed dat je er weer bent.