Artemis het sluit naadloos aan waar ik mee bezig ben. Ze willen steeds dat ik afleiding ga zoeken maar dat is niet zo belangrijk. Het belangrijkste is mijn gevoelsleven die te weinig aandacht heeft gehad de afgelopen jaren. Ze willen dat ik naar buiten treed en ik wil naar binnen keren want daar is een hoop werk te doen. Het op orde brengen van mijn gevoelswereld is al een dagtaak op zich.

Mooi dat je zegt iemand in de ogen kijken dat herken ik. Ik zie meestal alleen de ogen van mensen en de rest ontgaat mij vaak omdat het er niet zo toe doet.

Dank je wel voor je update ik kan er veel van leren en je brengt het zo goed onder woorden.

Ik wil je even een blijk van steun geven als dat mag. Bij dezen 

dank jullie @karin123 en @Lika

als ik autisme had kreeg ik wel begrip 

Mooie nieuwe avatar @Artemis

dank jullie 

11 uur geleden zei Artemis:

 

Bezoek gehad, die in haar eentje bijna een hele fles wijn leegdronk. De rest meegegeven, anders had ik het weggespoeld. Dankbaar dat ik niet met haar mee hoefde te drinken. Geen enkele trek gehad, wel gezien wat het met mij doet, als er bezoek is dat wel drinkt.

Wow, bewondering!

Op 28-7-2021 om 06:40 zei bumperjim:

Wow, bewondering!

 

dank je wel drumvriend  

Rolling Stones, Gimmy Shelter 

Vandaag maar weer een mooie dag van maken, met de ups en de downs, life is a rollercoaster. Gek word ik ervan. 

.

deze dan voor mij, ik plemp gewoon mijn draad vol, er over heen spammen 

Je bent nooit alleen Artemis

Ik voel vaak een diep verlangen en verdriet naar huis, een gevoel van afgescheidenheid.

Op 29-7-2021 om 10:31 zei karin123:

Je bent nooit alleen Artemis

Ik voel vaak een diep verlangen en verdriet naar huis, een gevoel van afgescheidenheid.

dank je @karin123 ik ben regelmatig op zoek naar jouw wie is wie maar vind het niet. Voel me wel verbonden met jou, door wat je schrijft. 

Help.

het dapperste wat je kan doen is om hulp vragen. Ik vraag om hulp. 

Hoe kom je door die eerste fase en hoe lang gaat dit duren. 

Op 23-7-2021 om 15:58 zei karin123:

Artemis het sluit naadloos aan waar ik mee bezig ben. Ze willen steeds dat ik afleiding ga zoeken maar dat is niet zo belangrijk. Het belangrijkste is mijn gevoelsleven die te weinig aandacht heeft gehad de afgelopen jaren. Ze willen dat ik naar buiten treed en ik wil naar binnen keren want daar is een hoop werk te doen. Het op orde brengen van mijn gevoelswereld is al een dagtaak op zich.

Wie zijn "ze"? 

Ik heb n jaar moeten verduren.

Met wel genoeg steun en hoopgevende ervaringen om door te zetten gelukkig. Ik ervaar dat jaar nu ook als een stevige basis. Het loont Artemis.

Hou vol @Artemis! Nu de drank weg is komt datgene wat je wegdronk naar boven. Blijf doen wat je al deed: Schilder, teken, schrijf en praat van je af. Zoek de zee op. 
Het verlangen naar drank neemt af, dat kan ik je beloven. Of het leven mooier wordt weet ik niet. Maar je geeft jezelf zonder drank eindelijk echt de mogelijkheid om te helen . 
 

@ArtemisNIET AAN TOEGEVEN, NOOIT. Door voel het allemaal, niet weg stoppen, verdragen verdragen en voelen voelen voelen. Alles komt naar boven ik ken dat, laat het gebeuren en neem je tijd en wat Reacher zegt zoek de ZEE op en gooi het erin, het is oude pijn

Ik kom later terug.

= een blijk van steun

Trots. Gehaald. Dat dan weer wel. 

En dank jullie @lady jane @Reacher @karin123 @Lika @GewoonDoen voor jullie steun en hulp. Ik lees en herlees en put er kracht uit. 

allemaal dank voor reacties

Ben een beetje stil omdat ik druk ben in mijn binnenwereld. En als ik iets schrijf is dat over het algemeen TE spannend voor mij. Nu wil ik iets schrijven. 

Een maand geleden kwam De Uitnodiging. Het Familiefeestje: met hoofdletters, omdat de spanning in mij groeide. De uitnodiging was al een trigger op zich. Dan de voorbereidingen. Wanneer gaan we, wie gaan we zien. Mijn besluit om niet te drinken was geen enkel probleem, wel de komende weerziens. Een jaar na vorig jaar, we hadden elkaar een jaar niet gezien. Mijn familie: iedereen is dood, behalve mijn kinderen en die van mijn man. Ingewikkelde familie. Een jaar later ivm corona. Wat doet dat veel met je. 

In alle voorbereidingen belde ik een van mijn dochters, of ze ook kwam. Het gesprek ging richting, jij claimt altijd. Terwijl ik juist had gezegd dat het niet uitmaakte of ze ook kwam. Ik laat mijn kinderen vrij, ze voelt zich geclaimd, dus haar gevoel, dus niet voor mij. Mijn kinderen zien mij anders dan ik ben. Ik ben hun moeder, maar de afgelopen jaren ben ik mij op mezelf gaan richten. Mezelf meer op 1 gaan zetten. Omdat we elkaar bijna niet zien krijgen ze dat niet mee.

dat voor de voorbereidingen. 

een maand triggers.

Het feest zelf was zoals een feest is. Je spreekt elkaar niet, iedereen wordt dronken en ik was heel blij dat ik nuchter was en bleef. Geen kater, geen rare gesprekken, ik was in het Hier en Nu en dat viel iedereen op. Mijn man blijft dat nu herhalen, hoe goed ik het doe, hoe ik verander en hoe leuk ik ben als ik nuchter ben

dat wil ik vasthouden. ik groei

verder was de reis, het verblijf, de dag na het feestje weer een heel verhaal en dat houd ik voor mezelf. Ik ben weer thuis, Volgend jaar doen we het anders. 

ik kreeg een reminder, gisteren was het driedubbele deuce, wat is dat? dag 222, dus nu dag 223, ik ben de tel kwijt , Ik voel me raar , geen idee wanneer ik mijn kinderen weer ga zien. Ik ben hier, ik ben nu 

gisteren 222, nu dus 223, ik ben de tel kwijt, mooi toch? 

dank je @denise2 jij ook 

schrijven, weghalen, schrijven.... het moet weer weg....  bomans zei daar iets over, schrijven en schrappen tot het is zoals je het wil hebben.

Bij mij is het nooit goed. Terwijl ik net toch een goede post had geschreven. Over mijn proces, alcohol vrij, wat het met me doet. En dan moet het weer weg. Alsof ik het niet mag vertellen. Geheimen, familiegeheimen, ze komen allemaal naar boven drijven en ik vind dat zwaar. In het Hier en nu. Ik kan niet terug in de tijd, alleen maar vooruit. 

Moedig voorwaarts, een dag tegelijk, zorg voor mezelf, voor het eerst in mijn leven, niet voor anderen, wel voor mezelf. Mijn sombere kant drijft naar boven. wie ben ik? wie ben ik nu ik niet meer drink? 

eekhoorntje op lange rechte weg 

Vandaag. Ik voel vooral boosheid. Oude woede. Ik herinner mij een therapeut die tegen mij zei: u klinkt een beetje bozig. Ze zei u. Ze zei een beetje. Ze zei bozig. Die hele zin was voldoende om het broze vertrouwen dat ik voelde om zeep te helpen. Daarna hebben we nog een hele tijd wat aangemodderd. Het werd het niet, therapie bij haar. Ze was te netjes, te beleefd, te zorgvuldig, te voorzichtig. Wat ik voelde aan boosheid was te intens. Daarna heb ik nog heel veel therapeuten gehad. Er was geen therapeut die het met mij aandurfde, de woede van vroeger over wat ik meegemaakt had, gezien had. het zit in mijn cellen en in mijn genen en ik kan er niets mee. Dus ik adem. Ik adem mijn woede en vermijd mensen. En ik adem mijn woede uit en geef het aan de zee, aan de wind, aan het bos, aan de duinen. Het zal minder worden. De natuur verandert. Ik verander. het zal rustiger worden. Ik verdraag. Ik heel mezelf. Woede. Het moet eruit anders verteer ik. 

Tijd om het drumstel weer op te pakken en het eruit te slaan, ik weet dat ik dat kan, vandaag. Dan moeten de buren het maar verduren 

15 augustus, ik ben op weg

Een therapeut die past is misschien een zeldzaamheid. Ik zoek mensen juist op, misschien de verkeerde. Goed dat je een uitlaatklep als een drumstel hebt.