Ik vraag me af in hoeverre je van een dochter (of zoon) een realistisch beeld mag verwachten hoor.

Dochter. En dat is misschien ook wel waar ja, misschien verwacht ik teveel van haar, kan. En misschien is het zelfs wel prettig dat ze denkt dat het allemaal toch wel meevalt. Natuurlijk weet ze niet exact hoe, wat en hoeveel. Dus ja, misschien moet ik het als een positief signaal proberen op te vatten.

Edit: tel het aantal misschiens in bovenstaande.

Ja, ze is ook erg loyaal en in sommige opzichten heel mild, voor mij dan. We hebben alleen al zo vaak ruzie gemaakt de laatste jaren, dat ik dit echt niet aan had zien komen. Valt wel mee, valt helemaal niet mee lieve kind. O nee, mag geen kind zeggen.

Toch blijft het je kind, ze hoeft niet echt alles te weten toch?

Je bent een moedige man Quinn!

Nee, niet bepaald, meer een wanhopige.

Dat versterkt elkaar juist. Een held zonder angst is geen held.

Op sokken

Een moedige, wanhopige held op geitenwollen sokken.

Ja Quinn, want als je terug komt van 'Daar' ben je een softie die steeds over zijn gevoelens wil praten, ieuw!

Ieuw.

Vannacht om de een of andere reden de halve kledingkast leeg gemikt, echt geen flauw benul meer waarom. Blijkbaar vond ik het vannacht ineens nodig om daar op te ruimen. Geen drank gehad trouwens, dus zonder rare dingen doen kan ook. Nu kruidnootjes in de oven staan en de zooi is op miraculeuze wijze verdwenen (erg lieve vriendin). Het gevoel dat elke minuut zoveel mogelijk benut moet worden.

Vind het erg moeilijk om te reageren als het over kinderen gaat merk ik, maar Quinn, ik wil je vragen open te staan voor hoe zij het nu beleeft. En reken maar van yes dat ze er last van heeft (gehad).

Maar ik denk -als ik voor mezelf praat- zo, nl dat mijn dochter zelf mag bepalen in welke mate ze hierover praat en wanneer, omdat dit alles al lastig genoeg is. Als mijn man en ik bijvoorbeeld met en door drank elkaar de tent uit schreeuwden  en zij werd er wakker van, hoefde ik alleen maar naar haar ogen te kijken om te begrijpen wat dat met haar deed. 's Ochtends praatten we er dan over op mijn initiatief, maar meer dan 'sorry' van mijn kant en 'het geeft niet' van haar kant kwamen we vaak niet. Het anders doen is en was de enige manier om het voor haar goed te maken. Ze heeft ook wel eens gezegd' ik trek dit niet' maar dan vooral de spanningen en de drank werd niet benoemd.  Ik kan haar t.z.t voor mijn gevoel alleen maar de openingen geven.

Ik ben geen goede vader, zeker voor haar niet, dat weet ik. Ben al lang blij dat ze altijd haar andere vader heeft gehad om haar op te voeden en op te vangen en dat soort. Op de een of andere manier heeft dat toch steeds gewerkt, voor haar ook. Maar sinds een paar jaar staat ze daar anders in, heeft ze misschien andere dingen nodig ook. Ik weet het niet. Intussen probeer ik dan in elk geval materieel voor haar te zorgen, als in, dat is tenminste iets.

Je hebt gelijk dat ze het recht heeft om zelf te bepalen wat ze wil en wanneer. Ik moet het eerst maar gewoon zo laten dan.

Quinn,

Je bent haar vader. Punt.

Wat is dat? De perfecte ouder?

Tuurlijk drank, drugs en rock en rol zullen best impact hebben.

Helemaal mee eens.

Maar je bent haar vader. Je pakt jezelf bij de kladden.

Maak het niet te groot nu.

Nu ben je haar vader, zoals je nu bent. Punt.

Zoals ik de moeder ben van mijn kinderen.

Met mijn tekortkomingen.

De tijd zal het leren. 

Zij leren hun lessen.

It's life.

Bedankt. Nee, geen standaard vader, eentje met eigen tekortkomingen en fouten. Maar vanavond realiseerde ik me dat ik op mijn eigen gebrekkige manier wel degelijk het beste voor ze wil. Maakt dat alles goed? Natuurlijk niet, maar het betekent wel wat.

Vanavond had ik op elke knie een kind, soms gedragen ze zich nog als de kleuters die ze al lang niet meer zijn. Ze weten nu dat ik een tijdje weg ga, omdat het te druk is in mijn hoofd en ik rust nodig heb om alles weer stil en kalm te krijgen. Om beter te worden en gezellig. Of, zoals zoon het uitdrukt, om weer te lachen met m'n ogen en boven de radio uit te zingen.

Het is klaar, alles is klaar, de hobbels en obstakels zijn weg en opgeruimd en ik hoef niet echt meer wat te doen voor donderdag, ik kan gaan. Ik voel me leeg, verdrietig en dit laatste stukje doet zo ongelofelijk veel pijn. Moet er niet aan denken dat ik straks dagen, weken, die kwetterende vogelstemmetjes niet ga horen. Het is mijn eigen schuld dat het weer zover gekomen is, dat weet ik wel, maar de prijs is wel verrot hoog.

Ja johh.... ik lees je...

Je weet waarvoor je het doet!

Het is nog geen donderdag. Zijn de komende 3 dagen nog "gewoon" ?

Hopelijk gewoon prettig nog even thuis   :rose:  

Zwaar Quin, sterkte

"Of, zoals zoon het uitdrukt, om weer te lachen met m'n ogen en boven de radio uit te zingen."

Jémig, wat prachtig, en wat een kado van hem, om zo de spijker op z'n kop te slaan.

Hoe kom je er nou toch weer bij dat het je eigen schuld is. Als je voor een zware depressie opgenomen zou worden, zeg je toch ook niet: eigen schuld?

Heb je trouwens gelezen hoe het met Albertremmo gaat? Die rust die hij ineens heeft, vertrouwen, optimisme... niet te geloven.

Wat zei je zoon dat mooi...*slik*. De prijs voelt misschien hoog maar als je dat weer terug kunt vinden is dat 'priceless', ook voor je kinderen.

Uiteraard bedoelde ik met mijn bericht niet te zeggen dat je een slechte vader bent, maar daar ga ik vanuit dat je dat begreep/ begrijpt.

de prijs is hoog Quinn

en je verdriet en pijn zijn groot

nu

Aan jou om je zoons woorden

om te zetten in daden

en dat kun jij.

ook hier staan we achter je♥

Soortvam gewone dagen. Naar het werk, om af te ronden, over te dragen en me enigszins nuttig te voelen. Thuis dingen op een stapel gooien die absoluut mee moeten. Extra sigaretten inpakken. Woensdagmiddag blokken, want dan heeft de tweeling margedag en gaan we weet ik veel wat doen. Pannenkoeken bakken, ergens van de week. Partners teveel aandacht geven, zodat ze niet verdwenen zijn straks. Me afvragen of ik mijn baard af ga scheren. Meer boeken op de ereader (haat aan dat ding!) zetten.

Haast! Ik wil nog zoveel doen voor het donderdag is.

Afscheren.

Niet afscheren. Als je daar eenmaal aan begonnen bent blijf je aan de gang.. of je moet weer helemaal opnieuw

willen beginnen.

Grinn... 't is geen enorme baard, merr zo'n hip "ik ben al een week te lui om te scheren" baardje. Gaat nergens over. Behalve dan dat het zo'n plezierig masker kan zijn soms.