9 uur geleden zei lady jane:

hoe gaat het?

geen bericht is hier vaker geen dan wel goed bericht helaas,
hoop dat jij wel goed gaat en ook volhoudt

Lieve bezorgdheid 
Maar geen zorgen hoor. Ik ben nog steeds nuchter. Op naar de 3 weken.
Ondertussen gaat ook het traject bij Trubendorffer van start.
De afgelopen dagen vooral veel bezig met mijn tijdrovende muzikale dingetjes, en lekker in de interessante stuff duiken. 
Dan kan ik een beetje in zo'n hyperfocus komen en vergeet ik helemaal dat dit forum ook nog bestaat  
Gaat goed dus!

Wel had ik vooral vandaag ff een erg moeilijk moment. Vanaf laat in de middag kreeg ik een groeiende zin in 'weer eens een zuipavondje'. Met een gevoel van 'weer even terug naar het oude normaal' willen. 
Ik ging ook uitrekenen wanneer ik mijn laatste antabus had genomen, en of het misschien 'wel weer zou kunnen, 'een keertje'.
Op den duur toen sluitingstijd in de buurt kwam een beetje op dat gevoel gemediteerd, er bewust naartoe gaan, niet tegenin denken en mee gaan strijden. Bracht wel rust. En uiteindelijk gewoon de boel maar op brute wijze de kop in gedrukt door er weer 1 te nemen; dan kan het iig zéker niet meer. Dan kun je niet anders dan je erbij neerleggen, over en sluiten; tot over een paar dagen, probeer 't dan nog maar eens. Het helpt me gelukkig echt goed om er zo vanaf te blijven. Je kan dan niet meer anders, en gelukkig voelt dat dan ook weer gewoon als het juiste.

 

Ik slik rode gist rijst, nadat 2 jaar geleden hartafwijking zich openbaarde.
Het eerste jaar elke dag 1, toen mijn test verbetering liet zien heb ik in overleg
met huisarts voor om de dag gekozen. Nu heb ik letterstickertjes geplakt voor de even dagen, onder elkaar
en aan de andere kant van het potje, de oneven. Meteen na de laatste Z, draai ik het potje om zodat ik er
zelden een vergeet. Dat potje staat bij mijn tandenborstel in de keuken, waar ik poets ook. Het is een natuurlijk middel,
maar ik moet me beschermen door het slikken serieus te nemen, anders ga ik sjoemelen.
Juist hier, waar mensen anti-drinken pillen slikken, moeten we ook ons tegen onszelf beschermen, want de meesten
waren ook sjoemelaars toen ze nog dronken. En verantwoording nemen was zeker niet mijn talent toen ik nog dronk.
Nu heb ik het gevoel dat ik er (bijna) alles aan doe, en op dit vlak ben ik nu consequent geworden. Nooit te oud om te leren. Het lijkt mij dat een beetje dichttimmeren van sjoemelgedrag een noodzakelijk iets is, want eenmaal dat brein
dat steeds meer twijfelgedachtes aanstuurt, wordt de zucht/zin naar drank steeds sterker. Misschien toch onbewust niet gekozen voor echt stoppen? Nu heb je het erg goed opgelost, maar ga je dit altijd zo kunnen?

3 uur geleden zei lady jane:

Ik slik rode gist rijst, nadat 2 jaar geleden hartafwijking zich openbaarde.
Het eerste jaar elke dag 1, toen mijn test verbetering liet zien heb ik in overleg
met huisarts voor om de dag gekozen. Nu heb ik letterstickertjes geplakt voor de even dagen, onder elkaar
en aan de andere kant van het potje, de oneven. Meteen na de laatste Z, draai ik het potje om zodat ik er
zelden een vergeet. Dat potje staat bij mijn tandenborstel in de keuken, waar ik poets ook. Het is een natuurlijk middel,
maar ik moet me beschermen door het slikken serieus te nemen, anders ga ik sjoemelen.
Juist hier, waar mensen anti-drinken pillen slikken, moeten we ook ons tegen onszelf beschermen, want de meesten
waren ook sjoemelaars toen ze nog dronken. En verantwoording nemen was zeker niet mijn talent toen ik nog dronk.
Nu heb ik het gevoel dat ik er (bijna) alles aan doe, en op dit vlak ben ik nu consequent geworden. Nooit te oud om te leren. Het lijkt mij dat een beetje dichttimmeren van sjoemelgedrag een noodzakelijk iets is, want eenmaal dat brein
dat steeds meer twijfelgedachtes aanstuurt, wordt de zucht/zin naar drank steeds sterker. Misschien toch onbewust niet gekozen voor echt stoppen? Nu heb je het erg goed opgelost, maar ga je dit altijd zo kunnen?

Thanks voor je wakkerschuddende woorden.  Ik denk dat ik hier inderdaad een beetje mee moet uitkijken, en het beter echt kan gaan bijhouden wanneer ik en met welke (strikte) regelmaat ik ze inneem. Niet een beetje 'op gevoel', zoals ik nu toch wel een beetje geneigd ben te doen. Mijn streven is om er 1 per 4 dagen te nemen. Zo min mogelijk, maar wel ook zo goed mogelijk dichtgetimmerd om de mogelijkheid weg te nemen.

Ja, dit is denk ik een goed idee. Het is net wat je zegt: onbewust ga je ruimtes openhouden, en die twijfelgedachtes kunnen gaan groeien, en nu gaat het nog goed, maar naarmate de tijd verstrijkt kunnen ook gedachtes als 'ach, nu kan het toch best wel een keertje, één keertje maar, daarna ga ik gewoon weer braaf aan de pillen; dat werkt toch wel goed, dus die ene keer kan best' of dat soort gedachten. Zie het al helemaal voor me hoe ik dan kan gaan denken  

Overigens, ik heb met mezelf de afspraak gemaakt dat ik af en toe 'functioneel mag blowen'. Met name in de afronding van muzikale projecten. Dat kan voor mij echt een functie hebben in het creatieve proces, wat nuchter gewoon echt minder tot niet aanwezig is. Verder vind ik het effect van blowen toch niet aantrekkelijk en zelfs eerder een beetje naar. Neem dan ook echt maar één of 2 hijsen, puur om dingen beter te kunnen horen en het op een bepaalde manier te horen die echt wat toevoegt aan de professionalisering van het eindresultaat. Dat heb ik nu ook een paar keer gedaan. Daar huist voor mij echt niet zo'n gevaar in om ook buiten het creatieve proces te gaan gebruiken, omdat ik het effect van blowen voor de rest gewoon niet zo fijn vind. Maar moet toch oppassen dat het kleine zusje niet gaat vinden dat de grote boze broer toch ook gewoon mee moet gaan spelen omdat dat 'veel gezelliger' is. Nou ja, ik laat haar voorlopig ook weer even links liggen. Toch weer even tijd voor andere niet-muziekgelateerde dingen nu, en de inspiratie is weer een beetje over.

10 uur geleden zei Strijkbout:

Nou ja, ik laat haar voorlopig ook weer even links liggen. 

ik heb geen ervaring met blowen of roken, maar wat ik hier wel vaker lees is dat de ene verslaving hoort bij/samen gaat met de ander. En ze elkaar dus in stand kunnen houden. 2 tegelijk aanpakken is niet voor iedereen weggelegd, dus dat kun jij alleen zelf bepalen, maar idd voorlopig laten. Waarschijnlijk komt de creativiteit wel degelijk los als je veel losser bent van drank (en blowen?). Dan is de kombi langer losgeweekt van elkaar en maakt je brein niet automatisch de verbinding tussen die twee. Misschien nog eens dat filmpje van Els Noorlander kijken, die legt het beter uit hoe af en toe een/een beetje de breinherinnering levend houdt en dus de afhankelijkheid in stand blijft. Er wordt een jaar de 0 aanhouden genoemd om een echte keus te hebben, en eenmaal uit je systeem blijken bijna alle angsten niet meer te bestaan, de depressies die sommigen ervaren na jaren afhankelijk zijn, ebben weg, en de creativiteit die je had voor je ooit dronk blijkt niet weg, maar juist echter er te zijn. Ik heb van een frummer mooie dingen gelezen over schildertalent die versterkt en hernieuwd terugkwam, zonder middelen. Schrijfster idem, fotograaf geloof ik ook, maar van haar weet ik niet veel want was hier maar kort. probeer het eens, het zal niet makkelijk zijn, eenmaal aan het oogsten wil je waarschijnlijk na dat jaar niet eens meer.

Ja inderdaad. Er was een kunstschilder die hier haar dagboekje bijhield na het stoppen met alcohol. Veel creatieve mensen denken dat ze drank of drugs nodig hebben om los te komen en creatiever te worden. Ik ken ook een muzikant die hier aan vast houdt. Dat het zonder een pilletje niet zou lukken.

Die schilder vertelde mooi over haar ontdekking dat de drank haar weliswaar iets bracht, maar dat het zonder drank eigenlijk beter werd, dieper. Meer vanuit het hart, dan vanuit een troebele geest. Zoiets.

Nou, als het gaat om ideeën en het maakproces ben ik van mening dat dit nuchter absoluut het beste gaat. Dan heb ik beter het overzicht, en werkt m'n brein gewoon beter haha.
Het is specifiek in een bepaalde fase dat het voor mijn gevoel echt duidelijk iets toevoegt, en 't daar toch wat mij betreft een hulpmiddel met waarde wordt: in de afronding. 
Als de boel dus op zich als een huis staat. Dan komt de fase dat ik een nummer ga 'scannen' als het ware. Ernaar luisteren en horen/voelen waar de exacte samenhang tussen de afzonderlijke geluiden nog niet helemaal goed één organisch geheel vormen. Nuchter kan ik daar echt hele dagen aan besteden en de zere plekken maar niet vinden. Een klein beetje stoned en heb het vaak echt in seconden aangewezen. Naadloos hoor/voel ik dan waar de schoen wringt en weet precies bij welke parametertjes en schakeltjes in moet zijn. Hoor meteen wat er nog aan schort en wat al goed is.

Dan kan ik echt van goed geniaal maken. Ik kom dan in een dimensie van bewustzijn dat ik er als het ware mee versmelt.

Voorheen combineerde ik drank en wiet dus altijd. Maar eigenlijk voegt alcohol daar niets aan toe. Dat maakt alleen maar troebeler en dat je met echt complexe dingen niet meer kunt omgaan, omdat je breingewoonminder goed gaat werken. Bij één of twee hijsjes wiet blijft de nodige helderheid wel behouden, en kan ik er beter bij.

Nou, als ik het echt gewoon kan houden bij die ene fase van de afronding, puur als hulpmiddel en verder niet dat er een element van 'genieten van een roes' (wat ik niet heb bij wiet) in zit, dan kan ik daar op zich wel mee leven. Als het maar niet tot de alcohol leidt.

Nu bijvoorbeeld, is het nummer klaar. En had gisteravond ook geen enkele aandrang om te blowen of zo. Het is voor mij gelukkig verre van een genotsmiddel dat. Alcohol wél, en zeker die combi. En net wat Jane hierboven zegt: je hebt wel die brein-herinnering imprint natuurlijk. 

Njah, als ik wiet echt alléén kan beperken tot die paar keer per jaar dat ik het louter functioneel gebruik, dan zie ik er verder niet zo'n probleem in. Alleen het moet niet tot drankgebruik gaan aantrekken. Daar weer in terug belanden wil ik echt niet.

 

Mijn zus is net langs geweest. Was alweer even geleden. 

Nu ik echt helemaal 100% nuchter ben, en niet meer steeds maar die nawerking van de alcohol in m'n energiesysteem heb zitten, merkte ik dat ik echt heel anders was dan hoe ik normaal ben als zij hier is. 

Zat  er altijd een beetje bij met een gevoel van: 'pfff wanneer ga je weer weg'. En voelde het allemaal maar als een moeten, een niets-toevoegende sociale 'verplichting', 'want familie enzo'. Totaal geen gevoel bij. Geen energetische connectie.

Dat voelde nu echt heel anders. Heel andere vibe. Ik liet er zelfs m'n nieuwe muziek horen en liet zien hoe ik dat allemaal gemaakt had. In al die jaren nog nooit echt gedaan.

Dat zijn wel even merkbare veranderingen.

Wat heeft het altijd een zelf-isolerende werking en niet-sociale invloed op mij gehad.

Oh jee, alweer een week geleden dat ik hier iets gepost heb! Ik moet het wel een beetje in leven houden natuurlijk.
Ik ben er nooit zo goed in geloof ik, dingen onderhouden.

Maar het gaat nog steeds goed. Zaterdag tik ik de maand aan. Reden om er even bij stil te staan dan uiteraard.

Vind het toch wel bijzonder hoe het gaat. Duidelijk dat het nooit eerder zo gegaan is bij mij.

Vanavond had ik het makkelijk kunnen doen; de antabus al 4 dagen niet meer gebruikt. Ik kan helaas wel merken dat het werkt, door een verlaagd libido-gevoel. Alles werkt prima, maar zin in iets als seks is echt tot een minimum beperkt bij dit middel. Dat vind ik wel een nadeel. Je zou ook kunnen zeggen: 'lekker rustig'. Maar heb toch liever geen verminderdheid daarin. De drive en 'zin in' of 'gedachten aan', is er gewoon bijna niet. Nu na 4 dagen weer wél; daaraan kan ik merken dat het in feite als het ware (waarschijnlijk) is uitgewerkt. Dus het gebruik ervan wel zo minimaal mogelijk wat mij betreft. Voor de rest een fantastisch hulpmiddel voor mij om van de troep af te blijven. Verslavingen stoppen op basis van wilskracht... daar heb ik helaas een behoorlijk onhandige karakterstructuur voor.

Zoals ik net al typte: ik had het vanavond makkelijk weer eens kunnen doen. Gewoon het kwart tabletje niet innemen, en schijt aan. Gewoon 'weer eens lekker een avondje zuipen'. In alle andere jaren hiervoor was ik ongetwijfeld inmiddels allang gezwicht en had ik vast en zeker compromisjes gesloten met mezelf. Ik zou een denkwijze gehad hebben als: 'ach, dit middel werkt goed om me er vanaf te houden, dus af en toe kan best; neem ik gewoon 36 uur later weer een kwart bruistablet, en stop ik weer een poosje (een week of 2 wellicht). Mezelf kennende zou het echt op die manier gegaan zijn.

Maar nu... ik sta er af en toe echt versteld van. Ik dacht er ook even serieus over na: 'zal ik dat nu willen: vanavond alcohol halen en 'een ouderwets avondje doen', maar het antwoord was gewoon met een heel oprecht gevoel een zuiver en rustig 'nee'.

Gewoon echt helemaal geen behoefte aan. Ik zou ermee verneuken dat ik de mijlpaal van een maand droog-staan   haal. Maar bovenal heeft alcohol een status in mijn denken en voelen gekregen waarin het alle onschuld verloren is. Oké, 'onschuld' had het natuurlijk eigenlijk al vele jaren niet meer. Maar het heeft een nieuwe betekenis voor me gekregen. Eentje die zegt: dit is geen middel om jezelf 's avonds een beetje mee te 'vermaken'. Daar is het gewoon veel te ongezond, giftig en destructief voor. Het is niet normaal jezelf bijna dagelijks zo'n gifstof toe te dienen, en zeker in die dosis die er bij mij standaard in ging.

En op de eerste paar drankjes na, waarbij het een opwekkend en wat euforisch en lekker gevoel geeft, is het eigenlijk ook helemaal zo leuk niet. Het enige wat het op den duur doet, is verdoven. Je lijf, je geest. En dat alles op een zwaar toxische manier. En als je dan soms verhalen leest van de immense schade die sommigen in hun lijf hebben opgelopen van deze troep. Het heeft z'n magie voor me verloren, en eigenlijk vooral een heel duister gezicht voor me gekregen. Again: dat had het natuurlijk al lang, maar nu is het dan ook echt een no-go geworden. Geen reële optie meer om te overwegen bij de vraag 'wat ga ik vanavond eens doen?'.  Echt oprecht van binnenuit, en als meer dan enkel  idee en een gevoel waaromheen altijd het woord 'eigenlijk' zat en een eeuwige uitstel naar de toekomst.

Dat is bijzonder voor mij om te ervaren. Er zijn momenten geweest dat ik soms gedacht heb er nooit echt vanaf te gaan komen. Er op een dag misschien wel een ernstige aandoening van te krijgen, of wellicht op een slechte dag door het depressieve gevoel en de uitzichtloosheid dat het vaak geeft, wellicht een keer de moed te verzamelen er een einde aan te maken. Want bepaald van het leven houden was er al vele jaren ook niet meer bij. Jarenlang sta je volledig stil in je ontwikkeling op persoonlijk niveau, sociaal niveau, spiritueel niveau, en op vele gebieden wordt het leger en voel je je eigen stagnatie en achteruitgang alleen maar toenemen. Er was altijd: 'ik zou eigenlijk dit en dat wel willen, maar dan zou ik toch eerst eens moeten stoppen met die klote drank (en het ermee gepaarde blowen). Eerder kun je niet daadwerkelijk verder komen, en dat weet je op den duur ook heel duidelijk. Het is een spaak tussen het wiel des levens dat er maar niet tussenuit wil gaan. En het kan zó eindeloos lang duren... 

Eindelijk lijk ik nu langzaam uit die eindeloze gevangenis van stilstand te kruipen.
Natuurlijk dienen er zich nu ook dingen aan als: wat nu? wat ga ik nu doen met m'n leven? Hoe ga ik dat sociale isolement eigenlijk in godsnaam nog doorbreken wat zo diepgaand m'n leven in is geslopen en zo langdurig het geval is geweest? Hoe ga je je tijd anders invullen op een meer duurzame wijze? Wat te doen met die avonden waarop je normaal zuipend en stoned ('stronken') voor de tv of de computer zat? Hoe ga je die stappen zetten die nodig zijn om je leven werkelijk te veranderen, en die drempels over die nu iig nog gigantisch lijken...

Maar het is al heel wat dat daar überhaupt eindelijk weer denkprocessen over op gang zijn aan het komen. Wat is een maand nou eigenlijk pas... 
En hoe overtuigend het nu ook voelt: ongetwijfeld zit een terugval nog steeds in een klein hoekje. Dat is en blijft waarschijnlijk zo gepiept. Maar toch, het is bijzonder het allemaal met zo weinig strijd en weerstand te ervaren. En soms zijn ze er ook hoor: die kleine momentjes van een soort graving. Vooral die minuscule momentjes waarbij mijn brein soms de gekste dingen ineens associeert met 'vanavond zuipen!'. Op die momenten kan ik een soort energieën voelen in m'n lijf met een trekkende kracht. Normaal het vlammetje dat m'n brein ontsteekt tot een proces waarbij m'n geest - vaak in een mum van tijd - volledig wordt gekaapt, en m'n lichaam even later als een bijna willoze marionet naar de AH weet te brengen. Maar nu komen en gaan ze, en vrij snel ook weer. Al met al stelt het redelijk weinig voor. Zeker in vergelijking met wat ik al meer dan 10 tot 15 jaar gewend was.
Nog steeds zeg ik overigens nooit 'nooit (meer)'. Maar zoals het nu voelt, bevalt oneindig veel beter dan hoe het een maand geleden nog was.

Nu is het een heel verhaal geworden. Dit wilde ik eigenlijk pas zaterdag doen. Maar goed, daar was ineens de typflow...

 

Dat klinkt als een mooie ontwikkeling die je doormaakt, Bout. Je schrijft: 'de spaak is uit het wiel', de stagnatie ineens voorbij, het leven kan weer voort rollen. Zo heb ik het destijds ook ervaren. Soms was dat ook schrikken, want dan kun je wel leuk weer rollen, maar je moet je dan  ineens ook afvragen: waar naar toe. Maar er springen ook zomaar overal laatjes open, en je kunt weer genieten van dingen waar je vroeger niks van moest hebben.

Goed ook dat de gewoonte, het automatisme, er uit begint te raken om elke keer maar weer hop naar de supermarkt te fietsen. Knap ook dat je de verleiding van het antabusje niet slikken hebt weerstaan en geen gebruik hebt gemaakt van de gelegenheid dat je er - farmaceutisch gezien - wel mee zou zijn weggekomen. Wel voorzichtig blijven daarmee. Er kunnen inderdaad zomaar ineens momenten om de hoek komen dat je wél voor de bijl gaat, en daarna de haren uit je kop trekt van spijt. Ik vind die antabus wel een prettig middel om een solide basis te leggen voor een alcoholvrij leven. Geen discussie, geen kopzorg. Maar daarvoor zou ik wel de frequentie of dosering wat opvoeren, zodat niet de hele tijd momenten ontstaan 'waarop het wel zou kunnen'. Dan maar even geen seks. Een klein offer voor een grotere zaak.

1 uur geleden zei Oskar:

Dat klinkt als een mooie ontwikkeling die je doormaakt, Bout. Je schrijft: 'de spaak is uit het wiel', de stagnatie ineens voorbij, het leven kan weer voort rollen. Zo heb ik het destijds ook ervaren. Soms was dat ook schrikken, want dan kun je wel leuk weer rollen, maar je moet je dan  ineens ook afvragen: waar naar toe. Maar er springen ook zomaar overal laatjes open, en je kunt weer genieten van dingen waar je vroeger niks van moest hebben.

Goed ook dat de gewoonte, het automatisme, er uit begint te raken om elke keer maar weer hop naar de supermarkt te fietsen. Knap ook dat je de verleiding van het antabusje niet slikken hebt weerstaan en geen gebruik hebt gemaakt van de gelegenheid dat je er - farmaceutisch gezien - wel mee zou zijn weggekomen. Wel voorzichtig blijven daarmee. Er kunnen inderdaad zomaar ineens momenten om de hoek komen dat je wél voor de bijl gaat, en daarna de haren uit je kop trekt van spijt. Ik vind die antabus wel een prettig middel om een solide basis te leggen voor een alcoholvrij leven. Geen discussie, geen kopzorg. Maar daarvoor zou ik wel de frequentie of dosering wat opvoeren, zodat niet de hele tijd momenten ontstaan 'waarop het wel zou kunnen'. Dan maar even geen seks. Een klein offer voor een grotere zaak.

Dank je! En ja, dat zeg je goed: de boel wordt als het ware weer open terrein, maar ja, waar naartoe? Openspringende laatjes, nog zoiets... Ik stuit ook op een soort blokkades in mezelf wat dat betreft. Vaag wordt zo af en toe duidelijk wat je te doen staat, maar de durf ontbreekt,  het idee alleen al... oftewel de onderliggende angsten die min of meer lekker werden afgedekt door het gevoel en emotie afvlakkende van de (nawerking van) alcohol en ook wel de wiet denk ik. O bah, je zou zo weer in je weliswaar onprettige maar toch ook best veilig schulp weer terug kruipen.

En jep, het is zeker een prettig middel om een solide basis te leggen dat gewoon meteen de mogelijke discussie in je hoofd lam slaat. Als er iets van zo'n gedachte begint, is het heel simpel: 'ja leuk, maar het kán gewoon niet dus, dus dit heeft geen zin'. Dat maakt dat het verder niet groeien kan. De basis waarop de schimmels en bacteriën kunnen gaan groeien, is er eenvoudigweg niet meer. 

Er was een moment in de mislukte stoppen-met-drinken-therapie van zo'n anderhalf jaar geleden, dat ik ineens die ingeving kreeg van: dát middel gaat bij mij werken. Waarschijnlijk het enige. Dat wist ik omdat ook qua werk er de volgende dag vroeg uit moeten vaak het enige was wat me er van kon weerhouden: het kón dan simpelweg niet. En dan was er ook verder geen onrust en discussie in m'n hoofd en legde ik me er bij neer. Zo is het bij dit dus ook. Nou ja, en het blijkt dus inderdaad. (heb die pillen overigens meer dan een jaar ongebruikt bewaard: het steeds maar niet durven, en maar uitstellen; maar het stemmetje van binnen bleef ook roepen (ook vaak onder invloed): neem die fucking pillen! die zijn je enige werkelijke redding hieruit! Zet die stap nou eens!)

Tja, die verminderde libido en de frequentie ophogen... nou ja, ik moet wel zeggen, als ik voel dat het wat gevaarlijker wordt, en ik merk dat ik toch wel wat flirteriger wordt met het idee om... dan neem ik er ook gerust weer een al eerder dan die 4 dagen. Ik druk het wel actief de kop in als het moet. 
Maar het liefst heb ik wel dat het dat niet al te veel beïnvloed. Ik was de afgelopen maanden op dat terrein ook net weer een beetje tot leven gekomen. Jarenlang een zowat totaal seksloos bestaan geleid.  Je voelt dan toch ook weer een beetje dat je leeft, en dat doet je ook op allerlei gebieden goed. Niet zo'n zin om wat dat betreft weer een soort te gaan inslapen. Dus, een beetje kijken hoe ik een juiste balans daarmee kan krijgen tussen enerzijds veilig om van de troep af te blijven, maar tegelijkertijd ook dat het me niet al te veel lam slaat op dat gebied.
 

Al een maand niet gedronken, goed van je.

Als je drinkt zet je je leven op stil. Ik vond een kater altijd een goed excuus om zaken voor me uit te schuiven. Gaf mezelf op mijn kop maar het voelde ook comfortabel.  Als je dat doorbreekt moet je weer van alles, dat voelt dubbel. Je voelt meer energie en zin om de dingen te doen, dat is wennen en even zoeken.

Op 17-2-2023 om 00:06 zei Strijkbout:

wat nu? wat ga ik nu doen met m'n leven? Hoe ga ik dat sociale isolement eigenlijk in godsnaam nog doorbreken wat zo diepgaand m'n leven in is geslopen en zo langdurig het geval is geweest? Hoe ga je je tijd anders invullen op een meer duurzame wijze? Wat te doen met die avonden waarop je normaal zuipend en stoned ('stronken') voor de tv of de computer zat? Hoe ga je die stappen zetten die nodig zijn om je leven werkelijk te veranderen, en die drempels over die nu iig nog gigantisch lijken...

Zou het niet genoeg zijn om gewoon rustig aan te doen, kalmpjes te proberen het goed te hebben met jezelf? Dan komt vanzelf wel op je pad wat goed is voor je, je hoeft geen ijzer met handen te breken. Het leven zorgt wel voor zichzelf.

Misschien dat sommige mensen allerlei veranderingen doorvoeren in hun leven als ze van de verslaving verlost zijn maar bij mij is dat niet echt gebeurd. M'n leven is nog steeds vrij 'klein', weinig sociale interactie, niks op carrièregebied, geen spectaculaire nieuwe hobby's.

Maar ik huil als ik verdrietig ben en lach als ik blij ben. Ik verwonder me vaak, ervaar magie in het leven en snap er de ballen van. Heerlijk.

2 uur geleden zei Yana:

Zou het niet genoeg zijn om gewoon rustig aan te doen, kalmpjes te proberen het goed te hebben met jezelf? Dan komt vanzelf wel op je pad wat goed is voor je, je hoeft geen ijzer met handen te breken. Het leven zorgt wel voor zichzelf.

Misschien dat sommige mensen allerlei veranderingen doorvoeren in hun leven als ze van de verslaving verlost zijn maar bij mij is dat niet echt gebeurd. M'n leven is nog steeds vrij 'klein', weinig sociale interactie, niks op carrièregebied, geen spectaculaire nieuwe hobby's.

Maar ik huil als ik verdrietig ben en lach als ik blij ben. Ik verwonder me vaak, ervaar magie in het leven en snap er de ballen van. Heerlijk.

Rustig aan, kalm aan en het proberen goed te hebben met mezelf, is denk ik zeker een gezonde houding. Ik doe dat ook zeker wel nu deze maand ik nuchter ben. 
Alleen dat sociaal geïsoleerde 'in m'n eentje' leven duurt nu inmiddels al wel echt meer dan 10 jaar. Ik weet ook dat dat voor een behoorlijk deel de reden was, het zichzelf in stand houdende van de verslaving. Met het gebruik vulde ik die leegte als het ware op. Ik ben wel iemand die op leeft van sociaal contact. En tegelijkertijd vind ik het eng en soms ongemakkelijk. Maar in de juiste omgeving, met de juiste mensen, doet dat me echt wel goed. Wat mij betreft moet het een beetje én én worden. Rustig aan en het goed hebben met mezelf én ook mogelijkheden hebben te verbinden en het gezellig en leuk te hebben.

Ik heb gisteravond iig een potentieel leuke sport voor mezelf gevonden: Padel. Dat lijkt me wel erg leuk om te gaan doen.

Na stoppen met zuipen, is nu ook voor mij het stoppen met roken aan de beurt. Deze heb ik nog een beetje uit lopen stellen, en ik wachtte op het moment dat ik voelde dat te gaan moeten doen. Dat is nu wel... zo ongeveer (neemt nog hijs van z'n e-sigaret). De pleisters en kauwgom zijn inmiddels in huis. Maar... lastig. Dat doe je toch de hele dag door, en in die zin lastiger dan drank. Hoewel de drank natuurlijk ook echt iets oplevert als je het gebruikt (lekker aangeschoten of dronken worden).

Maar ook deze verslaving gaat eraan!

goed bezig! ik heb veel ellende gezien van roken, veel meer dan van drinken.
maar dat kwam misschien ook omdat mensen soms op hun sterfbed nog roken
en over drinken wordt zelfs in de hospice/thuiszorg niet gesproken.
misschien wel juist omdat drinken stiekemer gebeurde? En roken valt meer op.
Ik zat ooit in een kring rokende mensen, en middenin mijn beste vriendin te paffen,
dagen voor haar dood aan longkanker, en met de tank zuurstof aangesloten.
Ik was de enige die niet rookte en zowaar, ik ervoer hun rookclubgezelligheid best intens
en ging af en toe zelf maar even buiten frisse lucht happen. Maar het is een vreselijke dood,
ze heeft dus wijselijk haar dag/tijd zelf gekozen m dat niet mee te hoeven maken.
Ik denk dat je nog hele goede jaren kunt hebben, op welke leeftijd je dan ook kunt stoppen
en in welke volgorde of tegelijk zal voor iedereen persoonlijk zijn. succes!

Way to go, Bout! Ik vond stoppen met roken moeilijker dan stoppen met drank. Ben je trouwens niet bang dat als de ene stoppoging mislukt, je de ander ook laat schieten? Zo ging het - vanwege dat verhipte alles of niets - bij mij vaak.

2 uur geleden zei lady jane:

goed bezig! ik heb veel ellende gezien van roken, veel meer dan van drinken.
maar dat kwam misschien ook omdat mensen soms op hun sterfbed nog roken
en over drinken wordt zelfs in de hospice/thuiszorg niet gesproken.
misschien wel juist omdat drinken stiekemer gebeurde? En roken valt meer op.
Ik zat ooit in een kring rokende mensen, en middenin mijn beste vriendin te paffen,
dagen voor haar dood aan longkanker, en met de tank zuurstof aangesloten.
Ik was de enige die niet rookte en zowaar, ik ervoer hun rookclubgezelligheid best intens
en ging af en toe zelf maar even buiten frisse lucht happen. Maar het is een vreselijke dood,
ze heeft dus wijselijk haar dag/tijd zelf gekozen m dat niet mee te hoeven maken.
Ik denk dat je nog hele goede jaren kunt hebben, op welke leeftijd je dan ook kunt stoppen
en in welke volgorde of tegelijk zal voor iedereen persoonlijk zijn. succes!

Dank je.

Dat weet ik helaas maar al te goed. Heb m'n ouders eraan verloren...
Dan zou je misschien zeggen 'hoe kun je met zulke voorbeelden überhaupt nog roken', maar ja, bij roken denk ik vaak: 'die ziektes komen meestal pas als je op een bepaalde leeftijd komt, voor mij nog niet aan de orde'.
Maar waar roken uiteindelijk allemaal toe kan gaan leiden is absoluut geen pretje nee. Echt een nachtmerrie.

Buiten de welbekende langziekten is het natuurlijk sowieso ook echt slecht voor zo beetje alles in je lichaam. Alcohol is één gifstof. In rook komen tientallen, zo niet honderden gifstoffen vrij. En dat doe je dan nog eens de hele dag door, en echt sowieso dagelijks. Eigenlijk nog slechter dan drank dus....

Besloten vandaag nog rokend de dag af te maken, en dan morgen de pleister erop. En kauwgommetjes. Dat schijnt ook wel raadzaam te zijn om het mee te combineren/

1 uur geleden zei Oskar:

Way to go, Bout! Ik vond stoppen met roken moeilijker dan stoppen met drank. Ben je trouwens niet bang dat als de ene stoppoging mislukt, je de ander ook laat schieten? Zo ging het - vanwege dat verhipte alles of niets - bij mij vaak.

Ja dat roken is misschien nog wel veel meer een gewoonteritueel. Naast het roken zelf zijn het natuurlijk ook de handelingen erbij.

Ben niet zozeer bang voor dat als het roken mislukt, ik dan maar weer met alles begin. Zeker niet.* Wel ben ik bang dat ik me soort helemaal onthand ga voelen. Als ik hier nu ook nog mee stop heb ik alleen mezelf nog. Niks meer om me aan te vergrijpen en 'iets' tot me te nemen. Als verslaafde ben je ook gewoon verslaafd jezelf voortdurend maar van alles toe te dienen. Nu komt dat wel helemaal tot stilstand. 'Onthand' voelen is het juiste woord hiervoor.

Ik hoop echt dat die pleisters ook goed helpen om die cravings en behoefte goed weg te nemen.

*vandaag zat ik op 5 dagen zonder antabus. Net half uurtje geleden ingenomen. Ik dacht nog even: 'de mogelijkheid ligt nu wel echt open, je kunt gerust naar de supermarkt gaan om drank te halen.. die antabus zul je nu geen last meer van krijgen...'. Maar ja, zou ik nu echt willen? Het antwoord was weer duidelijk nee. Kan dat niet meer aan mezelf verkopen. Zou zo raar voelen ineens weer met een glas wijn voor me te zitten vanavond. En dan al die tijd dat je zonder zit weer in de prullenbak gooien...? nee. Die knop lijkt toch wel écht om. 
Daarna weer een kwart bruisje genomen.

Nu komt voor mij ook langzaam maar zeker het uit de kast komen. Van mij heeft tot nu eigenlijk niemand echt geweten hoe het werkelijk zat. Ze wisten wel dat ik 'in het weekend' dronk, maar dat dit al jaren een zwaar out-of-date verhaaltje was, wist eigenlijk niemand. Het heeft zich allemaal in stilte afgespeeld. Heb dan ook geen alcohol-carrière die bol staat van gênante momenten (daar was de wiet, die altijd voor de nodige schaamte en 'ik ben er niet/ik besta niet' zorgde, dan weer goed voor). Het is m'n best bewaarde geheim. Zelfs richting m'n allerbeste vriend, die vrijwel bijna alles van me weet. Maar dat niet...

Ik had al verteld aan 'm nu een maand gestopt te zijn, en dat ik graag weer eens even wilde afspreken om het daarover te hebben (naast over z'n afgelopen vakantie). Beetje lastig om tijd te vinden, maar mogelijk spreken we vrijdagavond even af. Toch over de app stelt ie dan even vraag, toch wel nieuwsgierig naar het hoe en waarom van ineens 'zo radicaal gestopt zijn'. In een voice-app van 5 minuutjes al even in het kort verteld hoe de vork de afgelopen jaren in de steel zat. Ja, dat voelt echt even als uit de kast komen... en vooral ook jezelf de mogelijkheid ontnemen voor nog een weg terug.

Want waarom vertelde ik het nooit? Dan kun je niet meer terug. Vanaf dan wordt een avondje zuipen beladen. Vanaf dan gaan mensen om je heen zich zorgen om je maken, en je misschien bellen met de vraag of alles wel goed gaat. Of... de ultieme horror: misschien een keer langskomen onverwachts op een tijdstip dat je aan je roesmiddelen zit. Het gênante moment dat dan mogelijk zou ontstaan... Nee, dat hield ik altijd weloverwogen en slim verborgen, wetende dat ik echt niet zat te wachten op de reacties die je dan zou krijgen. Wist immers ook dondersgoed er nog helemaal niet klaar mee te zijn, en zat allesbehalve te wachten op bemoeienis van anderen.

Je zet toch een beeld van die anderen van je hadden ineens op z'n kop. Het voelt echt als een coming out. 
Doe het nu iig bij de mensen die het meest veilig voelen wat dat betreft. Stap voor stap. En wellicht gaat het ook lang niet iedereen aan.

zo is dat!
ooit zei iemand; vertel het een wijze of vertel het niet.
je mag selectief zijn en gelukkig werkt je intuitie nu ook vast beter.

6 uur geleden zei lady jane:

 vertel het een wijze of vertel het niet.

Wat een pareltje. Dit is er 1 voor aan de muur. 

'Als ik hier nu ook nog mee stop, heb ik alleen mezelf nog'. Denk dat dat een hele belangrijke is, voor mij wel iig. Mooi om je eerlijke bevindingen te lezen. Dapper bezig!

7 uur geleden zei bumperjim:

Wat een pareltje. Dit is er 1 voor aan de muur. 

+1! Dit wordt m'n nieuwe 'motto'. 

Soms heb je zelf ook ergens zo'n soort intuïtief gevoel, en dan lees je ineens zo'n uitspraak, en daar komt het dan helemaal in één mooi zinnetje verpakt in tot uiting. Dit is er zo een. 

Het openheid van zaken geven over mijn drankmisbruik vond ik één van de belangrijkste stappen in mijn herstel. Wel vreselijk moeilijk en beschamend. Alsof je in je blote reet door de winkelstraat moet lopen. Ondanks die schaamte ontmoet je vaak vooral begrip en steun. En het gooit wederom een aantal achterdeuren stevig dicht. 

Selectief zijn inderdaad in wie je wat verteld. Het volledige verhaal, een aangepaste of verkorte versie of gewoon niks. Ik ken ook iemand die ging als hij bij het Grieks restaurant voor de maaltijd een ouzo kreeg aangeboden al omstandig uitleggen aan de ober dat hij een probleem met alcohol had. 

Ik vind dat je mooie stappen maakt.