Dat jaar nadat ik gestopt was, was èn een rouwjaar (scheiding) èn een jaar in een depressie die in totaal 3,5 jaar duurde.
Een pittig jaar dus, maar was ben ik blij dat ik toen niet terug ben gaan drinken. Er waren nl al pluspunten van het nuchter blijven.
En ik kon daardoor alle stress en vechtscheiding sterker aan dan ik ooit gedacht had. Mijn verslaafd aan liefde is in die tijd wel
bekoeld hoor en mijn exgenoot bleek behoorlijk van zijn voetstuk (waar ik m op had gezet deels) te vallen. Mijn relatie met de kinderen
is nu heel goed. Destijds hebben ze een erg verdrietige moeder meegemaakt, wat als puber natuurlijk geen pretje is. Zoon was uit huis.
Dochter koos vooral mijn kant, dat leek fijn, maar was het niet want ze had ons allebei nodig. Dat is redelijk hersteld nu, maar ze neemt nog
steeds mij makkelijker in vertrouwen dan haar vader. Daar waar ik vroeger dronk, was hun vader meer een workaholic en dus veel weg.
Beiden ontvluchtten we zo datgene wat niet goed zat tussen ons. Na dat moeilijke jaar, ben ik mezelf meer gaan waarderen en kon veel
beter de verantwoordelijkheden aan m.b.t. de kinderen, werk en wonen. Echt vrij dat weet ik niet precies. Wel voel ik me sinds mijn pensioen
stressvrij. Mijn financien zijn tiptop op orde, de kinderen goed terechtgekomen en ik heb soms wel zorgen om hen, maar kan dat wel aan.
Ze zijn volwassen en ervaren nu zelf hoe hun relaties met ups en downs gepaard gaan. Kortom vrijheid blijheid hier.

Dank je @lady janevoor je openheid en hoe knap is het,. dat je ondanks alle verdriet, rouw, depressie etc je toch staande hebt weten te houden. En hoe mooi is dat het met de kids goed gaat. Dat doet je deugd.

ik had gisteren een mooi gesprek met mijn oudste, die is 19 en heeft teveel gezien maar door openheid van zaken te geven en haar te laten zijn wie ze is, weet ik dat het goed komt. 

Ik vraag me wel af hoe het zit met mannen die in herstel staan versus vrouwen in herstel. Is er een verschil tav stemming/ hormonen?