Gaat het goed Lika??

Gaat goed. Denk ik.

Begrijp het niet helemaal. Ik ben wel rustig. Kan naar mezelf kijken. 

Ik laat het maar even zijn. 

Likaaaaaaa   Acht kaarsjes voor tien maanden!!!! 

omdat ik geen andere plaatjes kan plakken 

Dank! 

Hier nog geen rustige tijden in mijn hoofd. Maar die komen wel weer....

in ieder geval droog. Dat is zooooo fijn. 

Het is niet over. Ik ben gewoon hartstikke verliefd. Punt. 

Maar ik zie ook dat mijn huwelijk niet is wat ik wil. Ik voel me er ( al lange tijd) niet gelukkig in. Man wilde geen gesprekken etc. Nu ben ik verliefd. 

Ik drink niet, ik rook niet. Ik kijk naar mezelf, maar verbied het nu ook niet (meer). Ik voel iets heel bijzonders voor deze persoon. Maar afgezien daarvan heb ik hier en nu dus wel een probleem. Weet nog niet hoe ik het aan ga pakken. 

Dat was de update.

Ja, ik heb twee kinderen. Ik heb al een paar jaar geleden tegen mijn moeder gezegd dat ik getrouwd zou blijven tot de kinderen 16 zijn.... denk niet dat ik dat haal.

Misschien gaat die verliefdheid wel over ja. Maar misschien mijn huwelijk ook. Ik zou graag alleen willen wonen. Al een paar jaar. Heb ik - al drinkend, werkend etc- weggestopt. Maar nuchter komt alles boven. Zucht. 

Niet altijd makkelijk die weggestopte gevoelens die weer boven komen nu je jezelf niet meer verdoofd. Ik hoop dat je vriend(inn)en hebt waar je mee kunt praten om e.e.a. voor jezelf op een rijtje kunt zetten? Sterkte lieve Lika!

Eigenlijk nog maar met bijna niemand gepraat. Dat moet wel gaan gebeuren. Realiseer ik me ook. Ik heb mezelf veel tijd gegeven, dit zijn inderdaad weggestopte geoelens, ongemakken, eerdere onzekerheden. En misschien wel een weten dat ik niet aandurf. Mijn kop in het zand, geen keuzes maken voelde altijd zoveel makkelijker. Verdoven die handel. Want je gaat niet uit elkaar. Het gras is altijd groener. Etc, maar misschien weet ik gewoon heel zeker dat ik niet meer wil of kan. Of praat ik mezelf dat aan?

Dat ik verliefd durf te worden is voor mij ook waardevol. Niet handig. Ook geen afleiding van, ook geen vlucht. Dat dacht ik. Maar zo voelt het totaal niet. Tijd en kijken naar. Geduld. Dat heb ik nodig.

Er is nog veel werk aan de winkel. 

aan het werk dan maar weer meis. sterkte.

Op 10/1/2017 om 19:27 zei Lika:

Het is niet over. Ik ben gewoon hartstikke verliefd. Punt. 

Maar ik zie ook dat mijn huwelijk niet is wat ik wil. Ik voel me er ( al lange tijd) niet gelukkig in. Man wilde geen gesprekken etc. Nu ben ik verliefd. 

Ik drink niet, ik rook niet. Ik kijk naar mezelf, maar verbied het nu ook niet (meer). Ik voel iets heel bijzonders voor deze persoon. Maar afgezien daarvan heb ik hier en nu dus wel een probleem. Weet nog niet hoe ik het aan ga pakken. 

Dat was de update.

 

 

Ik zou je adviseren om eerst met je man aan het werk te gaan: wat voelen jullie, wat willen jullie samen? Hoe zie je de toekomst en wat moet er gebeuren? Neem een therapeut in de arm zonodig.

want verliefd worden is lekker leuk en makkelijk, maar verliefd gaat over en dan wat??

eerst netjes uit elkaar en dan zie je verder. Of lekker bij elkaar blijven zolang de dood jullie scheidt.

Geloof me ik heb het vorig jaar in omgekeerde volgorde geprobeerd en het was het stomste dat ik ooit gedaan heb. Ik heb me nig nooit zo klote gevoeld. Godzijdank toch samen kunnen blijven dankzij mijn vrouw die echt een wereldwijf is. Maar dat had ik door de alcohol niet goed in de gaten. 

Dus. Verliefd, ik kan het iedereen afraden  

Man wil al heel lang geen gesprekken met 'een ander'. Ik steek al heel lang mijn kop in het zand. Eerst netjes uit elkaar ja. maar dat deed ik juist niet voor de kinderen. Dus kop in het zand. Nu goed aan het nadenken. Er komt wel iets uit, niet vandaag.

Succes, is heel lastig allemaal 

Komt tijd komt raad, denk ik nu maar. 

Verliefd op iemand die je 20 jaar niet hebt gezien?

Ja

Knuffel. Was het zo'n leuk type, twintig jaar terug? Of verlang je zo terug naar jezelf, van twintig jaar terug?

Niet naar mezelf.... 

Hij was leuk en is geweldig. En ik sta blijkbaar weer gevoel toe. Dank voor de knuffel.

Misschien het verlangen naar een leven met minder zorgen en verantwoordelijkheid?

Ja, dat heb ik me ook allemaal bedacht. Ik denk het niet. Ik kan nog 100 jaar met mijn man hier wonen. Steeds iets kribbiger denk ik. Hij voelt als mijn huisgenoot, broer. Dat is wezenlijk veranderd en eigenlijk al een paar jaar. Daar zit het probleem. 

En nu kopte iemand de bal in. 

Ben het (weer ) helemaal met je eens Sheila. 

Iedereen gaat hier op zn eigen manier op reageren vanuit zn eigen ervaring. Ik nu ook:

20 jaar later en aan de andere kant van de wereld. Dat klinkt echt als een fantasieverhaal, dat in werkelijkheid alleen maar kan tegenvallen. De verliefdheid is aan het messen met je brein. Het klinkt ook als een vlucht uit je realiteit. De verliefdheid vervult nu even de rol van de alcohol. Het is bovendien niet eerlijk voor je man.

Sorry en doe ermee wat je wilt  Ik heb zelf de catastrofale fout gemaakt en ik kan niet genoeg waarschuwen ertegen. Het komt uit een goed hart wat ik je schrijf  

Lees de "5 Love Languages - the secret to love that lasts"

en daarmee heb ik alles erover gezegd wat ik kan

Het roept heel wat op ja. Bij mij ook. En als ik het zo opschrijf zie ik ook het ogenschijnlijk ridicule en hopeloze ervan in. Maar er is een andere kant. Zoals bij alles. Tijd.

Ridicuul heb ik niet gezegd, ook niet gedacht. Hopeloos weet ik niet. Ik weet best (denk ik) wat je doormaakt. Ik weet hoe vreselijk lastig het is. En hoe verleidelijk. Ik ga je niet nog verder proberen te beinvloeden. Wou je alleen zeggen dat het niet ridicuul is. 

Ik vind het helemaal niet erg dat je schrijft wat je schrijft. De reden dat ik deel is natuurlijk de link met verslaving. Ik begrijp het.

Ik vind het alleen helemaal niet verleidelijk. Niets aan. Heb ook niet het gevoel dat ik iets verdoof, wegstop, ofzo. Eerder andersom. Ik ben nu in staat alles te bekijken wat er is. En hoe onhandig ook, dit kwam ook op mijn pad.

zaken die ik eerder niet onder ogen durfde te zien. Ook mijn relatie dus. En zolang we elkaar niet naar het leven staan dacht ik...ach, laat maar. Hoe erg kan het zijn? Voor de kinderen, scheiden is duur, je hebt wat aan mekaar etc. Al een paar jaar.

maar nu... tja wat nu. Tijd dus maar. En niet bang zijn. Voor mezelf.