Mijn moeder had een ellendige jeugd. Mijn vader ook. Ik hoorde onlangs dat ze zich hadden voorgenomen om het samen beter te doen. Dat is een lief idee.

Postnatale depressies, psychoses, bovenop die jeugdtrauma’s: Mijn moeder ging in en uit psychiatrische inrichtingen. Mijn vader raakte in een diepe depressie.

Mijn ouders werden mensen die door omstandigheden buiten hen om niet langer voor ons konden zorgen. Er is geen moment geweest dat ik daar niet van doordrongen was, als kind, later als volwassene.

Mijn zus en ik kwamen heel jong  in de jeugdhulpverlening molen terecht. En wat er uiteindelijk gebeurde is onnavolgbaar, absurd. Schrijnend. Zo, zo ontzettend pijnlijk. 

Ik was zeven, zij was twaalf. We hadden toen al samen in vele gezinnen gezeten en in twee kindertehuizen. 
We werden uit elkaar gehaald. 

Ik maakte opnieuw kennis met mijn ouders toen ik volwassen werd. Ze waren boos. Het was niet mogelijk om contact met hen te krijgen, het waren kinderen gebleven, volkomen verstrikt en verstikt in hun schuldgevoel, onder al die boosheid op anderen . Over het verleden kon niet gepraat worden, want dat deed hen teveel pijn. Er was geen toekomst mogelijk want ze waren bitter, zuur, ze waren zelfdestructief. 

Ze werden verachtelijk in mijn ogen.

Ze hadden nooit kinderen moeten krijgen. Soms is dat gewoon de essentie. Geen eerste, maar zéker geen tweede. 

En dat had ik hen graag willen vergeven. 

Ongelofelijk maar waar: ondanks dat alles wilde ik me ook voortplanten. Toen dat niet op mijn weg lag nam ik een pleegzoon onder mijn hoede. Ik zou ik het wel even goed doen. Sukkel die ik was 

En God vergeve me, Ik kon alleen maar herhalen wat ik meekreeg van de beste pleegouders die ik had: alles wat hij wilde aan materie kwam er, alle activiteiten die er waren waardoor hij bij mij uit de buurt was waren prima. Met alle gevolgen van dien.

Een fout van Jeugdzorg om hem bij mij te plaatsen? 

Mijn fout. De mijne. Niemand anders die die verantwoordelijkheid van mij mag afpakken. Ík deed dat.

De band die hij met zijn ouders had was er één van gezamenlijke boosheid op de instanties, op mij.

Hij vergroeide mee in de bitterheid. Zag zijn ouders ten onder gaan. Machteloos, want immers hij was de bron, de herinnering, en toen het slecht met hem begon te gaan was hij een constante bevestiging van al die schuld. 

Als mensen zichzelf niet kunnen vergeven, zich inkapselen in (zelf)haat en liever anderen pijn doen dan zelf nog pijn te voelen dan zijn ze gif.  

Ik heb geen vergiffenis meer in me, geen genade, geen mildheid. 

Maar ik heb liefde.

De ouders op dit forum hebben mij verder gebracht. Ik las de strijd die het hen kost om er te blijven zijn, om het beter te doen. En daar dank ik hen voor. 

Vergeef jezelf. Leer voor jezelf te zorgen, geef dat goede voorbeeld. Biedt je verontschuldiging aan voor het aangedane leed. incasseer de boosheid van je kind op jou, want natuurlijk is je kind boos, ook al wás het niet jouw schuld. Geef het de ruimte om al dat verdriet en die misère bij jou uit te braken. Dwing het niet om dat weg te stoppen om jou te ontzien. Grow up. 

En genees. 

Ik denk dat ik nu wel kan slapen.  

je raakt me Reacher, diep
 

Dank je wel dat je dit zo open hebt durven prijsgeven. Wijs en moedig ben je.

En nog steeds heb jíj liefde. 

6 uur geleden zei Reacher:

Maar ik heb liefde.

En je kunt de liefde die je krijgt accepteren. Held.

Ik ben even met een korte sabbatical. Tot snel. 

Tot gauw. Hoop ik.

neem je tijd, wij wachten geduldig hier af♥

Lieve @Reacher knuffel voor jou. Ga goed en hopelijk tot snel, ik zal je missen. 

Doe wat je moet doen, Reacher. 
Ik hoop en zal blij zijn je weer te lezen.

BIG HUG! On nee, BIG HUG!

Het is lang genoeg geweest nu, kom je terug? 

Vooruit dan maar weer 

Het gaat weer wat beter. Ik dacht dat het langer zou gaan duren maar valt mee. Dank jullie wel allemaal. 

2 uur geleden zei niks:

Sluit ik me helemaal bij aan. 

Zie ik opeens een like onder een berichtje staan in de dagdraad.... en  jawel: Recher is back in town... 
Ik sluit me helemaal bij Oskar, Jannigje en Niks aan: Fijn dat je er weer bent. 

Hoi! Een vraagje: ik wil een van de dagen dik mos gaan verplaatsen naar ‘tussen de dals van ons tuinpaddeke’ (sorry voor het dialect? Ik kan het niet anders zeggen ). Dus mijn vraagje,  hebben die van jou het nu overleefd en zo ja hoe had je dat nu weeral gedaan?  En zo nee, hoe zou je het nu aanpakken? Dank je alvast, lieve groetjes 

Het is goed gelukt hoor! 
Schaduwrijke plek kiezen. Mos van andere plekken halen. Het zogeheten ‘mosjutten’. Yogurt op de grond slierten waar je de mos wilt hebben, grond eroverheen en stukjes mos erop. Flink aanduwen.

30 dagen nevelen met de tuinslang. Laat je een foto zien? 

Jaaa! Yoghurt dat was het rare iets dat ik was vergeten!! Foto beloofd! Dankjewel!!!