Knuffel lieve Jannigje

Heel veel sterkte en een

Sterkte met het herstel Jannigje, het is niet niks 

“En dan drink je niet doe je er alles om een gezonde en sobere levenstijl erop na te houden en dan ga je alsnog dood” dit schreef Lars.

 Het nieuws van jowan houdt mij erg bezig, zoals het velen van ons bezig houdt. Het roept ook allerlei gedachten op die ik niet op de dagdraad wil zetten omdat men het als kwetsend kan ervaren of ongevoelig of dat het onbegrip op kan roepen? Dat wil ik niet voor jowan. Ik moet veel denken aan een goede vriend van mij die bijna twee jaar geleden overleed aan kanker. Hij hield van het leven, hij hield van zijn vrouw en kinderen, hij wilde zo graag bij hen blijven. Een van de laatste keren dat ik hem sprak hadden wij een indringend gesprek. Ik worstelde al lang met het leven en wilde graag dat ik niet meer zou hóeven te leven. ( Tegelijkertijd wil(de) ik niet actief mijn leven beëindigen) De tegenstelling tussen ons had niet groter kunnen zijn! Ik wilde oprecht dat ik mijn leven aan hem had kunnen geven, dat leek me zo mooi! Dan had het allemaal nog heel veel zin gehad, dan kon ik mijn leven geven aan iemand die zo van het leven genoot en zo graag wilde blijven, hoe mooi is dat. Ik zei hem welke gedachten mij bezighielden en hij begreep het, het was heel fijn om er samen zo open over te kunnen praten.

Maar zo gaat het niet. Nou, daar zitten we dan, zei hij. Ja, daar zaten wij dan.

Hij stierf, ik niet. 

Er is geen rechtvaardigheid, geen logica in de dood.

@Lente, je hoeft ook niet te reageren hoor, ik snap heel goed dat je dat lastig vindt. Ik schreef het ook met de nodige aarzeling. Het is niet mijn bedoeling te shockeren of zielig te doen o.i.d. Het is voor mij een realiteit waar ik mee leef en waar ik mee om probeer te gaan. Het is ook niet zo dat ik niet wil leven, ik heb voor mijzelf alleen nog niet de manier gevonden hoe ik minder of geen last meer heb van de somberheid, de depressiviteit.

Wat jij schrijft over je man en je moeder is heel herkenbaar. De echtgenoot van mijn dierbare vriendin stierf 4 jaar geleden op 53 jarige leeftijd op de dag dat mijn vader 96 werd! Haar man wilde niet sterven, weigerde zelfs tot op het laatst na te denken over de dood, die toch onverbiddelijk kwam. Mijn vader had geen doodswens, maar hij was op, hij wilde wel gaan. Maar het was nog niet zijn tijd, hij had nog een half jaar te gaan. Toen is hij gegaan, naar God, mijn moeder, mijn broer en wie er nog maar meer daar op hem wachtten, dat was zijn vaste overtuiging. 

. 

Fijn dat je die gevoelens nu niet meer hebt @Francoise, dat lijkt me een opluchting. Ik kan me echter je angst voor terugval ook heel goed voorstellen. Er is nog geen zekerheid, geen vanzelfsprekendheid, lastig he. 

Lieve Jannigje, zo herkenbaar weer geschreven. Knuffel.

Ik ben bloemetjes aan het uitdelen 

Deze is voor jou 

Vandaag is het 10 wkn geleden dat ik ben geopereerd! 10 weken! Dat lijkt lang, is het ook wel, maar tegelijkertijd ook niet. De chirurgen hadden in eerste instantie gezegd dat ik 6 weken niet mocht tillen, dat leek duidelijk. Na 7 weken dacht ik dat ik dus wel iets meer mocht en moest doen om mijn conditie te verbeteren, dus ik ging langer op de hometrainer trainen met meer weerstand en ik ging langer wandelen per dag. Ik kreeg meer pijn, veel meer pijn, maar ik zag niet meteen het verband. Na een week werd ik bang! Er was iets mis, waarom had ik zoveel pijn in mijn buik? Het enige wat ik had veranderd was......... 

Lang verhaal kort, ik ben weer bij de chirurg geweest. (Ik ben er wel trots op dat ik die afspraak heb geregeld en niet heb afgewacht tot ik weer een afspraak heb over VIJF maanden). Zegt die man “ u zou toch pas over 5 maanden komen? Ja, maar ik maak me zorgen omdat ik  veel meer pijn heb.

Wat blijkt??? U weet toch dat u de eerste drie maanden niet mag tillen? Drie maanden? Jullie zeiden zes weken! Nee drie maanden! Heb ik mijzelf overbelast omdat ik  bang was dat ik niet genoeg opschoot en niet genoeg mijn best deed. Shoot! 

Dus niet 6 weken niet tillen en volledig herstel na ongeveer 3 maanden, nee, drie maanden niet tillen, waarna mijn doorgesneden buikspieren nog steeds niet volledig hersteld zullen zijn (90 % dan) en zes tot twaalf maanden duurt het voor ik “volledig” herstel.

Dussss, het duurt allemaal twee maal zo lang, op zijn minst. Dat is op zich niet erg, maar ik had het wel graag  van tevoren geweten, dat had mij een hoop gedoe, stress én pijn gescheeld.

Ze hebben een geweldige klus geklaard met die operatie van mij en daar  en ik dankbaar voor. Maar wéér klopt er iets niet, de informatie die ze gegeven hebben, meerdere malen, klopt dus gewoon niet.En dat nadat ik de verkeerde antibiotica had gekregen, de enige die ik níet mocht hebben.

”Ze”, de dames en heren medici maken het ook makkelijker om hen te vertrouwen! Je moet zelf erg alert blijven, maar ja, wat doe je als je verkeerde informatie krijgt?

Diep ademhalen en opnieuw beginnen en doorgaan maar weer?

@Reacher, meneer en mevrouw ekster trippelen (wel heel voorzichtig)op twee tot drie meter afstand van mij op mijn balkon. . Vind jij vast heel leuk. 

"Op geleide van de pijn", heb ik een keer als advies gekregen bij het herstel van een operatie na een enkelbreuk. Die heb ik altijd onthouden. Als je weer meer gaat bewegen na een letsel of operatie is dat denk ik altijd een goed advies: let goed op de signalen die je lichaam zelf afgeeft. 

Wel vervelend inderdaad dat je niet meteen de juiste informatie hebt gekregen van de behandelende artsen. Dan toch maar meer tijd nemen, dus.

Dat vind ik echt onzorgvuldig van ze Jannigje. Sterkte!

Ik word er boos van Jannigje. Wat enorm rot voor je! En nu moet je weer opnieuw ja. Er zit niets anders op. Heel veel sterkte.  en liefs 

niks opnieuw meis,
wel met vertraging verder
en dat kun jij♥

Thans @lady jane. Waar.

Ik lees je!

Sterkte

Wat een sukkels zijn dat in dat ziekenhuis . Door die verkeerde informatie heb je je ontzettend veel zorgen gemaakt en extra pijn gehad! Goed van jou dat dat je die afspraak hebt gemaakt, anders had je nu misschien nieuwe blessures rondom de wond opgelopen.

Volgens mij zijn mijn eksters inderdaad ook naar jou toe vertrokken. Yesss! Ik heb wel de rest van alle vogelsoorten in mijn tuin. Binnenkort verwacht ik flamingo’s te zien die over zijn gevlogen om mijn filosofen hun kattenbrokjes te komen proeven. 

Laatst was er een spreeuw die binnenkwam via de achterdeur omdat buiten de brokjes op waren. 

Jannigje 

Hou vol Jan!! 

Hoe is het daar bij jou? Met je gezondheid?

Inmiddels is het zes maanden geleden dat ik ben geopereerd, ik had het me anders voorgesteld, voor zover ik me er al een voorstelling van kon maken. Lichamelijk word ik sterker, mijn conditie wordt beter, dus dat is mooi. Daar zou ik blij om moeten (?) zijn, maar ik ben niet blij. Natuurlijk is het fijn om weer sterker te worden, vooral het feit dat ik weer kan fietsen is prettig. Maar dan houdt het op, de blijdschap. Ik heb veel pijn, in mijn rug, billen en benen,  elke dag, vooral als ik zit of lig. Pijn beheerst een groot deel van mijn dag en dat is heel  akelig. Ik ben wel wat gewend,  maar dit ......

Psychisch doet pijn veel met me merk ik. Ik ben al meer vanhet half lege dan het half volle glas, dat lijkt alleen maar meer te worden. Misschien hoort “het” er allemaal wel bij. In het begin was ik alleen maar bezig met overleven, letterlijk deze keer. Maar ik ben nog steeds, of weer steeds meer “alleen maar” aan het overleven. En dat valt me zwaar en het valt me tegen. Misschien hoopte ik op een soort wonder? Misschien hoopte ik dat als ik  verlost zou zijn van de tumor ik me beter zou voelen,  niet alleen lichamelijk maar ook psychisch?

Ja, dat hoopte ik wel. 

Lieve Jannigje, natuurlijk ben je verdrietig en somber als je de hele tijd pijn hebt! Dat vreet aan je  Mag en wil je pijnbestrijding? 

Och Jannigje...wat zwaar lijkt me dat. Ik hoop dat er betere tijden zullen komen...dat er verlichting is op een of andere manier voor je pijn.