heel erg mooi onder woorden gebracht erik

het lijkt of ik in een spiegel kijk.

je kunt er zo geobsedeerd door raken dat je de andere

positieve dingen niet wilt of kan zien.

ik heb soms het idee dat ik te graag wil en dat het

daarom niet gebeurd.

succes en ga zo door want je doet het geweldig!!

je kunt er zo geobsedeerd door raken dat je de andere

positieve dingen niet wilt of kan zien.

ik heb soms het idee dat ik te graag wil en dat het

daarom niet gebeurd.

 

Ik kan grenzeloos/onmatig zijn met alles. In die grenzeloosheid kan ik gaan drinken, roken en blowen zonder maat. Kan piekeren en denken zonder maat. Kan grenzeloos zijn in betrokkenheid en helpen (Zie verhaal L) Kan grenzeloos zijn in dingen heel graag willen. En ik denk dat het idd zo is van het te graag willen waardoor het juist niet werkt. En in mijn grenzeloosheid de kern niet meer zien. Grenzeloos is alles en alles is niets. De basis van hoe het contact ooit begon met degene waarover ik schreef is nog steeds de moeite waard. De basis is dat zij mij steunde en ik mijn best deed haar te steunen. Hieruit ontstond leuk contact waardering in elkaar. Hoop op twee dingen. Dat het lukt om de basis weer terug te vinden met degene waar ik over schreef en verder open te staan voor een relatie. Maar idd niet te graag willen en te wanhopig. Een relatie is leuk en wenselijk, het kan maar het is geen must om verder te gaan. Dat speelt ook mee in mijn aarzeling nu hals over kop grenzeloos mezelf in dating en dating sites te storten. Een tussenweg want een relatie komt echt niet zomaar bij je thuis aanbellen als je thuis zit en niks doet maar ook niet als je er grenzeloos induikt.

Matig zijn.....(moet om mezelf lachen nu) moet dat toch eens gaan leren. Met drank kan je excessief, matig of niet drinken. Daar is 0 een optie als matig niet lukt. Met leven is niet leven geen optie en is matigheid een must om aan te leren.

Erik, dochter kwam ook op datingsites

en elk contact werd op den duur problematisch.

Nu voor het eerst iemand leren kennen, gewoon

op de ouderwetse manier, live dus, en nu lijkt het

wat te worden en blijven. Ik weet dat er veel mensen met sites werken

tegenwoordig, maar je kunt je op sites toch makkelijker van

één kant laten zien dan in het echt. Voor mij, als ouderwets iemand,

toch een bevestiging dat er niets boven echt gaat. Niet dat het garanties

geeft hoor, maar toch he. Vergeet dus niet je ogen open te houden

als je buiten bent

Zo herkenbaar Erik

Vind dit zelf ook zo moeilijk

toch zie ik van mezelf dat ik doordraaf en daar kan ik wat mee.

lukt nog niet altijd.

tegen de tijd dat ik mezelf doorheb..ben ik al aardig op drift

nobody is perfect..denk ik dan.

Moet er ook wel om lachen..

Wauw.... Zelfreflectie, eerlijk, open.... Mooi Erik!! Nou heb ik het voordeel, dat ik denk ik een stuk ouder ben, en er ook een 'natuurlijke vorm' van meer gematigdheid begint te ontstaan. Ouder worden heeft ook zn voordelen ; )

En ondertussen werk je, een stuk eerder dan ik, keihard aan jezelf, super! Die ene speciale vrouw komt echt wel voorbij, misschien net als ik, nog een stukje meer jezelf gaan waarderen? Nog wat steviger in je schoenen staan, jezelf echt de moeite vinden... Ik geloof heilig daarin, eerst jezelf echt vinden voordat je 'die juiste ander vindt'... Maar dat zijn mijn 'dingen', zoals ik erin sta.. 

Hoi Erik,

Ik vind het leuk je elke dag op het dagpact te zien en kwam dus even kennis maken. Wat ben ik onder de indruk! Zo'n knappe weg die je al hebt afgelegd!

Eenzaamheid is wel een lastige. Denk dat iedereen dat gevoel wel kent. Zelfs mensen met vrienden en of een relatie. Daarom denk ik dat het een gevoel is wat vanuit het innerlijk ontstaat en minder met sociale netwerken te maken heeft dan op het eerste gezicht lijkt. Ik interpreteer het zelf eerder als niet- verbonden voelen. Zelf voel ik me alleen eenzaamheid als ik me niet met mezelf of een ander verbonden voel. Maar misschien is dit wel gek? En heb je er helemaal niets aan.

In elk geval: dank voor het inspireerde van jou open en eerlijke draadje.

Van harte proficiat met al je mijlpalen!

En tot de volgende...

Akkordeon

Mijn vader was vorige week onder een MRI scan omdat hij een plek heeft die verdacht was volgens HA. Vandaag was uitslag van de MRI scan en de uitslag is dat het er niet goed uitziet, ze moeten een biopt nemen en nog een scan. Ik probeerde van de week al te denken van het valt vast mee en dat probeer ik nu weer maar ik maak me stiekem toch best zorgen nu...En erop reageren is lastig want hij praat er niet over, hij is niet iemand die zal zeggen dat hij zich zorgen maakt en het eng vind. Ga zo eten bij ouders en weet niet hoe te reageren, denk dat ik er toch maar direct en open over begin. Het niet erover hebben lijkt op desinteresse.

Dank jullie wel voor de reacties. Ben gelijk met de deur in huisgevallen en erover begonnen. Kan het hier niet allemaal uitleggen maar dingen die met emoties te maken hebben zijn niet makkelijk bespreekbaar. Maar nu verliep het goed. Ik zou zelf veel opener zijn over emoties maat ik ben hem niet. Het ging goed zoals het ging nu. Maakt een vervolggesprek hierover ook veel makkelijker. Onzekerheid duurt idd nog even.

Hoe mijn vader en ik communiceren is al best lang een ding. Waarom wij zo afstandelijk zijn, hij vooral zo afstandelijk is, is iets waar ik best vaak over denk. Maar het openbaar forum is niet een plek waar ik hier wat over kan schrijven. Vandaag was hij behoorlijk anders dan anders en communicatie was voor ons doen heel open en ontspannen.

Erg herkenbaar Fruit, zo verloopt het bij mijn ouders thuis ook ongeveer. Info hoor ik via mijn moeder, praten doe ik met haar en met mijn vader zijn het korte momenten van nog geen minuut soms. Hij zal nooit zeggen dat hij medeleven fijn vind of dat hij zich zorgen maakt of bang is....dat doet hij niet en dat hij er toch iets over praat laat blijken dat hij het belangrijk vind en waardeert want normaal zou hij helemaal niks zeggen.

Verder heel lief hoor en helpt me met van alles maar wat minder afstandelijk, een wat betere band zou ik graag hebben en ik weet niet hoe dit te bereiken vaak. Het is zoals het is denk ik dan maar en heb prima ouders verder.....als ik de verhalen van mensen hier over hun jeugd hoor of lees kan ik niks anders zeggen als dat ik een heel makkelijke jeugd had met heel normale ouders.

Als ik me zorgen maak is dat om de uitslag op zich en omdat hij zo gesloten is, zo een binnenvetter. En zo overtuigd dat hij alles heel goed kan, beter in alles dan het hele gezin. Als hij fysiek en geestelijk belast word en niet meer superieur maar afhankelijk dan gaat hij en gaan mijn ouders het zwaar krijgen. Maar nu pieker ik teveel vooruit want de uitslag moet nog komen. We weten nog niks.

Een iets nog, wil erbij zeggen dat het puur een constatering is, en ik op geen enkele wijze wil oordelen over mijn ouders, of wil zeuren want vergeleken met veel mensen heb ik hele makkelijke ouders Het is iets waar ik vsker aan denk,wat dit betekent voor mij nu.

Mijn ouders heb ik elkaar nooit zien liefdevol zien aanraken, ben 38 jaar en nog nooit een zoen gezien, zelfs bijna nooit de standaard zoen die we onder kennissen zelf normaal vinden. Nooit een arm om elkaars schouders, laat staan enig teken van andere intimiteit. Als kind raakte ik ook niemand ooit aan, ook met spelen niet. Weet dat ik me hier bewust van was toen ik een jaar of 7 was. Waar ik dat spelend als kind niet deed, deed ik dat liefdevol al helemaal nooit.

Als ik iemand anders verdrietig zag vond ik dat erg maar een schouderklopje, iemands hand even vastpakken of een aai....nee dat deed ik niet, en ook met woorden wist ik me geen raad. Troostende dingen zeggen en betrokkenheid en emoties laten zien, dat had ik niet echt geleerd. En uit verliefdheid iemand een zoen geven. Schaam me een beetje om het te schrijven, maar ik was 25 met mijn eerste zoen en eerste relatie en die duurde gelijk 6 jaar, en daar heb ik aan fysiek contact veel bijgeleerd. (en natuurlijk speelt er wat er te lezen valt in mijn draadje maar daar wil ik nu niet weer over schrijven)

In de zorg is je werk heel fysiek en altijd met emoties. Daar heb ik zo ontzettend veel geleerd, dat ik er niet eens meer bij nadenk als ik iemand even aanraak of een aai geef. Dat gebeurd vanzelf als het goed voelt. En praten over emoties blijk ik wel te kunnen, ook al heb ik het van een voorbeeld nooit geleerd. Zo ben ik zelf op palliatief terecht gekomen waar ik regelmatig met heftige emoties rondom het sterven te maken heb.

Het heeft me nooit aan iets ontbroken in mijn jeugd maar een arm om me heen door mijn vader, een geruststelling als ik verdrietig was of zorgen had, een schouderklop en een goed gesprek, van toen ik na een relatie van 6 jaar weer thuis kwam, waar ik niemand meer kende, en mijn ex miste, een opener houding van mijn vader in zijn aandeel in de relatie vader-vrouw-zoon, toen we als gezin in gesprek bij GGZ gingen met hoe onze verhoudingen waren onderling, ipv de beschuldigende vinger naar mij, het toegeven dat mijn vader niet in alles perfect is, en mijn moeder die al heel lang depressief is, en ik met mijn onzekerheid, soms ook onze eigen kwaliteiten hebben.....dat mijn vader na de suicide plannen van die vriendin van me (niet uitgevoerd) eens vraagt van he hoe is het nu met je.....nee twee weken lang, niks gehoord, tot ik hem hier boos op wees van pap waarom doe je zo?

Ben hier niet rancuneus onder, vind het jammer en verdrietig en zou het graag anders willen hebben en me hiervoor willen inzetten.

In dat kader is onze communicatie nu er verdachte plekken zijn in zijn lijf, lastig, en mijn zorgen gebaseerd op, stel dat die man die zich in alles perfect waant, zorg nodig heeft, en zich ontvankelijk moet opstellen en mijn depressieve moeder de sterkste blijkt (wat ik altijd al gedacht heb)

Sorry voor de lap tekst maar dit is wat er nu door mijn hoofd speelt. Kan het maar beter echt uitleggen dan maar zo half.

Op dit soort momenten ervaar ik dit forum als zo een fijne plek. Dat ik de ruimte krijg om te schrijven waar ik over denk, dat ik het kan schrijven ipv blijven hangen in mijn gedenk. Dat hier een plek is waar respectvol met je schrijfsels vol gevoelens wordt omgegaan, dat je feedback krijgt EN dat je ook andere mensen raakt.

Komt in de reacties de koppeling terug van drank en intimiteit. Dat had ik niet met die vriendin waar ik jaren een relatie mee had, daar was het eerder zo dat zij zo ontzettend geremd was (familie die erg geloving was) en ik wel eens doelbewust een paar glazen inschonk om haar wat minder geremd te laten zijn. Wat ik wel gedaan heb maar dat is offtopic, is mijn grenzen verleggen in sexueel contact los van die relatie. De dingen waar ik nu minder trots op ben kon ik met drank en vooral blowen wel. Maar dat is 2 jaar terug gestopt, gelukkig verleden tijd....

Het klopt zeker dat het geen onwil is van mijn vader maar omdat hij het niet kan en niet geleerd heeft. En er is zijn algehele houding van superioriteit in alles wat hij doet. Maar samenlevend met mijn depressieve moeder, ik ken haar niet anders als onder behandeling hiervan....moest mijn vader de kar wel trekken, de knopen doorhakken en de leiding nemen. Dit zie ik nu pas in sinds een paar jaar. Ik was in mijn tiener en twintiger jaren gefocused op hoe overdreven zelfverzekerd, dominant gewoon omging met mijn moeder. Dominant probeerde hij ook naar mij te zijn maar dan geef ik tegengas en hebben een conflict. Hij weet dat ik wel terugschop als hij mij dominant behandeld. Maar mijn moeder nam en neemt haar positie niet in....dat is wat er parallel aan de superioriteit van mijn vader gebeurde. Op dit forum kennen jullie mijn neiging wel om in de zorg en helpersrol te schieten. Dat heb ik bij een hele reeks vrouwen gedaan maar dat begon al bij mijn moeder. Ik was net twintig en toen werd mijn moeder gebeld door de decaan dat ze zich zo zorgen maakte bang dat ik mezelf wat zou aandoen in mijn depressiviteit en wanhoop dat ik mijn moeder niet helpen kon (er was toen overigens geen voornemen van me om mezelf wat aan te doen. Ik zat wel hopeloos vast in zorgen maken en blowen en drinken maar dat vertelde ik niemand) Nee maak er geen oedipus complex van, dat deed de GGZ al te vaak. Dat was het niet, ik was de hulpverlener naar mijn moeder en meer niet. Ik heb leren praten over emoties met mijn moeder die door haar zijn en door haar GGZ traject wel kan praten. Ik deed praten en helpen en ondersteunen waar mijn vader dat niet deed. Vooral toen ik wat volwassener weer noodgedwongen thuis kwam na het uitgaan van die relatie knalde die situatie uit elkaar en was er de gezinstherapie link 1. Hierin dwong mijn vader met zijn superioriteit, mijn moeder die alles liet gebeuren de focus weg van zijn aandeel in het geheel tussen ons 3-en en maakte er een kwestie van dat ik faalde in mijn studie en ontwikkeling. Op geen enkel moment heeft hij het in die therapie over zichzelf gehad of waarin hij minder goed was of waarin hij een aandeel had in de knoop die wij 3-en geworden waren. Nee hij was de vader en de sterke uit het gezin die zorgen had over het ontspoorde leven van zijn zoon en zijn depressieve vrouw. Als het over hem ging was zijn lichaamstaal zo overduidelijk. Gedraaid zitten terwijl wij in een kring zaten, grapjes maken, ontwijken, niet luisteren, stelselmatig het onderwerp veranderen naar mij en mijn falen. Moet er nu aan blijven denken steeds dat het een kwestie is van waarschijnlijk niet kunnen ipv onwil en dat het mijn zaak niet meer is maar een kwestie van vader en moeder. Zij zijn getrouwd ik niet, ik heb sinds een paar jaar gelukkig een eigen woning gevonden.

De rollen tussen ouders zijn nu het beter gaat met moeder en zij assertiviteitstraining gehad heeft aan het veranderen en zeker nu het er op lijkt dat mijn moeder nu op de lange termijn de sterkste blijkt zal dit een hoop betekenen. Heb dit al jaren zien aankomen dat dit zou gaan gebeuren ooit.

Wat nu IS is dat ik helemaal niet rancuneus ben naar mijn vader maar een leukere vader-zoon band zou willen. Ook zou willen dat ook hij eens waardering toont voor mijn groeiproces, dat ik kwaliteiten heb als medewerker in de zorg waarin ik goed ben link 2. Dat hij niet in alles beter is als ik. Waarmee ik niet wil zeggen dat hij in veel dingen heel goed is en door zijn initiatief het gezin draaiende gehouden is en knopen doorgehakt maar ook ik ben iemand. Nu klink ik heel sentimenteel en als een klein kind bijna, waardering dat ik een uniek persoon ben met zo mijn kwaliteiten. Dat we er als volwassenen voor elkaar kunnen zijn, gelijkwaardig en niet hij die zichzelf superieur aan de top zet en mijn moeder en ik lager plaatst. In dat spanningsveld van jaren heeft mijn vader dus een verdachte plek en wil ik als zoon betrokkenheid tonen en er zijn voor elkaar als gezin. Natuurlijk heb ik begrip voor gegroeide patronen en dat hij het niet geleerd heeft en niet kan. Het is zoals het is....

Link 1 en 2 verwijzen terug naar berichten in mijn draad  #11 over de gezinstherapie en #19 over mijn stap richting werken in de zorg. Het drank en blow probleem als 20-tiger is voor aanmelding op dit forum. Mijn allereerste bericht waar ik me voorstel in dit topic was de dag van de intake van de gezinstherapie. Ik wilde perse nuchter zijn voor dat gesprek en dat was de aanleiding om me hier aan te melden op Adb. Ik herinner me nog heel goed dat de waas om me hoofd weg was en ik nuchter en heel intens het gesprek kon volgen. Toen de eeste dag nuchter sinds jaren dagelijks teveel drinken. Eigenlijk kom ik nu in 2015 opeens weer helemaal uit bij het allereerste begin hier op deze site. En in de jaren van 2007 tot nu zie je het dus steeds goed gaan met dan weer een terugval en elke keer kom ik als erik met deze draad als basis weer terug, ook al was ik soms heel lang weg. 2015 is het jaar dat ik voor het eerst geen terugval heb rond de vakantie andere jaren lees ik terug dat het steeds dan mis gaat en ik het oktober/november weer oppak. Dat patroon heb ik nu doorbroken. Ergens voelt het alsof ik in het evaluatieproces zit van 2007-2015, alsof ik iets afrond en een nieuw begin maak. Zo voel ik me.

Dank voor je interesse Kaboutertje, kan me er iets bij voorstellen dat de onderwerpen gevoelig liggen voor je. Het zijn ook voor mij onderwerpen die ik in juni pas verteld heb aan een paar mensen, daarna er intensiever over gedacht en net pas voor het eerst openbaar opgeschreven nav zorgen over mijn vader nu.

Hoi Erik,

Voor het eerst niet hervallen met de vakantie! Geweldig toch!

Een groot deel van wat je schrijft is herkenbaar voor me. Maar inderdaad: drinken lost je verleden niet op. Volgens mij hoeft een verleden ook niet opgelost te worden. Kunnen er gerust nog vragen en werkpunten blijven bestaan. Zo lang je die nuchter aan kan. Het is tenslotte je verleden dat je gemaakt heeft tot wie je nu bent. En dat is toch prima!

Ik heb vooral ook veel bewondering voor het gegeven dat je al 8 jaar vecht en nog steeds niet hebt opgegeven! En dat je nu de vruchten plukt van die jaren! Zo fijn om lezen!

Volgens mij ben jij ongelofelijk goed bezig!

Met mijn studiebegeleider gesproken vanavond over hoe het nu kan dat ik tijdens dagen van veel spanning juist beter functioneer dan als het ontspannen is en er weinig te doen is. Vind dit een mooie om bij stil te staan, want het is wel zo, dat had ik zelf ook gemerkt.  Juist nu ik van huis naar ZH naar werk vlieg steeds gaat het werk juist met ontspanning terwijl het op het werk ook nog eens zo druk is. Als het rustig is ga ik honderden kanten op denken en als ik het erg druk heb heb ik een focus op wat ik doe. In die focus maak ik beter verbinding met de mensen waarvoor ik zorg terwijl ik afwezig kan overkomen (is niet zo volgens mij maar veel mensen zeggen het dus het zal zeker zo overkomen) Hoe het precies komt weet ik niet maar afgelopen weken kan ik effectief meer doen in minder tijd zonder opgejaagd te voelen of over te komen. Ik weet de rust in mezelf te behouden op de een of andere manier. Weet niet hoe en waarom precies maar het lukt.

Wat doe ik anders nu? Ik zoek rust op in mijn vrije tijd en minder drukke dingen, er is geen L of een ander waar ik me dingen teveel aantrek en ik waak ervoor dat dit me niet meer gebeurd. Ik ben bewust bezig met dingen van jaren terug om die een plek te geven en me er meer bewust van te zijn. Ik deel veel meer met anderen. En dat ik werk aan tevredenheid over en waardering voor mezelf, straalt denk ik ook uit naar de mensen om me heen, Zowel het lachen op mijn werk als bloedserieuze nare gesprekken gaat me beter af. Mijn begeleider ziet dat ik intensiever contact maak. Ik had dat idee ook dat dingen opeens beter gaan maar de bevestiging was erg fijn om te horen.

Fijn dat het resultaat heeft dat naast niet drinken intensief bezig zijn met hoe ik dingen doe, hoe ik denk over mezelf en vooral minder te malen in denken maar stil te staan bij hoe dingen voelen.

Jullie allemaal, sommige mensen in het bijzonder hebben in dit geheel best een rol in gespeeld. Ik doe het zelf maar leer een hoop van wat ik hier lees en in interactie leer. Ervaar dat het pure niet drinken wat meer op de achtergrond staat. Dat blijft prioriteit nr 1 maar er is ruimte voor andere dingen.

Heb mijn avatar eens aangepast. Mijn naam Erik komt van Erik of het kleine insectenboek van Godfried Bomans. Dit las mijn moeder toen ze zwanger was van me en zo is mijn naam ontstaan. Bomans was een kennis van mijn opa en oma hij kwam wel eens op bezoek, zij woonde ook in omgeving van Bloemendaal. In Bloemendaal is in mijn geboortejaar een beeld onthuld in het Thijsse's Hof, Erik op de vlinder. Als kind hier vaak geweest met mijn opa en ouders en met name het beeld van mijn naamgenoot bezocht.

Ben ook bewuster bezig met hoe mijn kinderjaren met gevormd hebben tot wie ik nu ben. Mijn opa, mijn vader en ik staan daar centraal in. Vond wel een heel toepasselijk citaat van Bomans over vaders.

 

Alle vaders vallen eenmaal om. Dat is ook niet erg. De lege plek wordt dan met tederheid bestrooid en hieruit rijst hij later opnieuw omhoog, kleiner van afmetingen, maar inniger van structuur.

Het is opmerkelijk dat Godfried dit schrijft. Hij had een slechte relatie met zijn vader omdat hij zijn vader diep teleurgesteld had door schrijver te worden. Toch ziet Godfried in zijn vader een gekwetst mens. Gekwetst in de relatie met zijn eigen vader (Godfrieds opa).

Wat ik nog steeds zo mooi vind aan Erik of het kleine insectenboek is dat een volwassen man als Godfried Bomans zo de speelse wereld van het kind (zijn innerlijk kind?) kan binnenstappen. Zo via het boek, de tuin in en de wonderlijke avonturen op miniatuur schaal, zo in de belevingswereld van een kind, maar tegelijk vol met relaties naar de volwassen wereld. Het spelende behoud ik graag in mezelf en luisteren naar verlangen en behoeften van mijn innerlijk kind probeer ik. Probeer die behoeften aan mezelf te geven. Was een eyeopener dat je dat direct aan jezelf kan geven en dat dit werkt.

En een vlinder heeft natuurlijk ook een symboliek die past bij Adb. Vlinders staan voor het transformatie proces, uit een rups komt een mooie vlinder.

Mijn manderijn die zichzelf optilt en doorgaat vind ik niet zo passend bij hoe ik me nu voel. Dat voelt als doorzetten terwijl je je rot voelt feitelijk. En zo rot voel ik me helemaal niet

Tijdje zweven op een vlinder.....kijken hoe dat voelt.

Prachtig Erik!

Erik, wat heb je een mooi logboek. Wat lees ik je graag, hoe vaak vang je iets in woorden wat ikzelf nog geen tekst kan geven. Ik heb bewondering voor jouw proces!

Erik de relatie met jezelf

wordt steeds mooier en krachtiger

om te lezen hier.

straks is er een sterke, verslavings-overwinnaar,

kwetsbare open en eerlijke man

die zomaar dè soulmate wel eens tegen kan komen

ik hoop dat je dat dan ook even komt delen☺♥☺

Ik herlas mijn draad en het valt me op dat ik soms zo reactief ben op het moment zelf en de grote lijn dan niet zie. 28-07 was duidelijk een uiting van frustratie. De grote lijn is dat ik me beter in mijn vel voel, inzicht krijg in mezelf en tevreden met mezelf. Het stapvoetende kind vs eens rustig tot 10 tellen afstand nemen geheel overzien en de balans opmaken. Zo rot als ik me in een moment voelde is het niet als je het perspectief anders legt. En zo dramatisch is het eigenlijk ook helemaal niet met een relatie willen en totaal eenzaam zijn. Als ik goed nadenk zijn er meer mensen betrokken bij me dan ik soms zelf denk.

De kern is eigenlijk supersimpel; geluk in een ander of in jezelf zoeken. Dat een ander de sleutel zou zijn in geluk.....wat niet zo is. Althans niet zoals ik dacht of hoopte dat zou kunnen zijn. Maar op een onverwachte wijze toch wel. Via die persoon ben ik heel duidelijk op de feiten gewezen, richtingen gewezen waarin ik zelf de oplossing kan vinden, hier is werk in uitvoering en nog geen echt resultaat maar wel beweging. Wat ik zo bijzonder vind; eerst denken dat die persoon de sleutel is en dan blijkt die persoon je de weg te wijzen naar de sleutel in jezelf. Niet meer verliefd maar dat maakt die persoon niet minder bijzonder. Bijzonder op een heel onverwachte manier, niet echt een kwestie van me meer of minder dierbaar maar gewoon totaal anders.

Je mist een partner, zo lees ik het Erik. Jammer dat wat je beschrijft niet wederzijds was.

Het lijkt me heel moeilijk om daarna weer "gewoon" wat af te spreken. Misschien als onderdeel van een afspraak met meerdere mensen? Minder beladen dan?

 

Er komt vast nog wel iemand op je pad, schrijf je. Misschien moet je dat een handje helpen?

Het is gebleken dat het wel kan dat afspreken. Helemaal gewoon voelt het niet maar vlinders zijn er niet meer. Zoals je leest hierboven, ze is bijzonder op een andere manier. Niet dat ik het niet heel jammer vind want ik zou van haar kunnen houden maar... Verliefdheid kan meer kapot maken dan me lief is. Het is zoals het is nu en ben tevreden met hoe het is.

Ben ook niet zo meer bezig met wanhopig op zoek zijn naar een relatie of vrienden maken.....genoeg aan mijn hoofd ook met mijn vader en werk en studie.....Gezellig met iemand wat drinken en niet meer dan dat. Meer ontspannen en niks verwachten.

Mooi Erik...

Mooi verwoord denk zelfs als je met je zelfs gelukkig bent straal je dat ook uit de rest komt dan wel.

Poeh Erik..... We bewandelen eenzelfde pad. Als je me deelgenoot wilt maken van de handvatten die je hebt gekregen dan houdt ik me aanbevolen.

'De weg naar de sleutel in jezelf' , de richting waar op oplossing ligt.....

Poeh Erik..... We bewandelen eenzelfde pad. Als je me deelgenoot wilt maken van de handvatten die je hebt gekregen dan houdt ik me aanbevolen.

'De weg naar de sleutel in jezelf' , de richting waar op oplossing ligt.....

Wat jij had was echt, wat ik maakte was een luchtkasteel. Ik wilde heel graag iets en kan dan kleine dingen waaruit ik hoop haal opblazen tot iets wat het niet is en nooit geweest is ook. Dat klinkt niet mooi maar zo is het wel. Met mooi verwoorden heb ik mijn valkuil dat ik zoveel mooi kan laten verwoorden. Kan zelfs luchtkastelen bouwen waar ik bijna in ga geloven......tot je op de feiten gedrukt wordt wat er nu wel en niet is. Dan blijft er in mijn geval een vriendschap over, niet meer niet minder.

Wat er bij jou overblijft Anette is, hoop ik voor je, dat hij weer bij zijn gevoel kan, jij afstand neemt en er genoeg basis blijft om samen verder te gaan. Maar in hoeverre dat reeel gaat blijken......ik hoop niet voor jou dat we op hetzelfde pad zitten. De vrouwen waarop ik verliefd geworden ben zijn, behalve de relatie van 6 jaar met mijn ex, vrouwen die onbereikbaar zijn omdat ze zelf verliefd op een ander is of de situatie onmogelijk was of omdat de persoon zelf een stoornis heeft dat een relatie met enige gelijkwaardigheid, nooit zou kunnen etc etc.....totaal verschillend allemaal maar allen gemeenschappelijk dat het vrij onmogelijk is.

Ik tik een stukje Liefdesbang H5 verlatingsangst

 

Als je last hebt van verlatingsangst ben je je vaak niet bewust van de mogelijkheid dat je liefdesbang bent omdat je een sterke wens tot verbinden hebt en ook voelt dat je daartoe instaat bent. Je wilt maar al te graag een nieuwe liefde vinden en geloven dat je klaar bent voor een langdurige relatie zodra die nieuwe liefde voor je neus staat. Het bijzondere is dat je die wens blijkbaar hebt bij mensen die daar niet toe instaat lijken te zijn, waarmee jou gevoelens dus niet beantwoord worden. Hoezeer je ook beweert er klaar voor te zijn als je kijkt naar de beschikbaarheid van je partners, dan weet je eigenlijk wel dat je jezelf misleidt.

Verlatingsangst en zoveel meer punten in Liefdesbang waar ik me in herken. Niet voor niets leg ik dat boek steeds weg.

Het volgende punt is het verschil tussen verbinding en binding (ergens p90 in het boek) En dan besef ik dat er als ik heel eerlijk ben en naar mezelf kijk er genoeg is om aan te werken. Dat je niet een partner zoekt om daar het geluk in te vinden maar dat je je bewust bent van behoeften en verlangens in jezelf, vaak van jaren terug uit de kindertijd. Bij mij wel in elk geval. En dan hoe leer ik te voelen wat er speelt zonder vast te lopen in mijn rationele brein en denken en beredeneren waardoor ik niet voel. Waar komt mijn enorme stroom gedenk vandaan (verslaafd aan denken) Daarom ben ik bezig met bedenken en te voelen over de band met mijn ouders en vooral mijn vader, Mijn behoefte aan waardering en onzekerheid zonder .....(daar hangt mijn betrokkenheid bij mensen als die L mee samen, dat wat ik 12 juni Moeder Theresa gedrag noemde) Van de persoon en van de omgeving krijg je dan heel vaak te horen dat je zo lief en zorgzaam bent. Die aandacht en waardering kan ik ook mezelf geven als ik een beetje lief voor mezelf ben.

Neen ik ken geen universele handvaten of richting, ik ken dat bij mezelf nog nauwelijks maar er komen wel kernwoorden naar boven waarover genoeg te lezen is.

Gelukkig worden met mezelf, niet te obsessief dingen overhaast willen, oog hebben voor wat er wel is en niet maken wat er niet is en vooral het besef dat je jezelf direct kan geven waar ik behoeften en verlangen naar heb. Het klinkt heel basaal en voor de hand liggend en dat is het ook.

Het is niet drinken maar dan ben ik er nog lang niet. Niet drinken is een voorwaarde waarna ik op zoek kan gaan, ben pas 38 heb gelukkig nog heel lang, genoeg te doen en te zoeken. Mijn draad gaat inmiddels over van alles behalve het acute niet drinken.

Blijf vooral schrijven, over 'van alles behalve het acute niet drinken'. De weg 'na het acute niet drinken' is leerzaam, soms niet makkelijk, maar er komt eindelijk ruimte om te kunnen leren. En wat is er mooier dan van mekaar kunnen leren op een forum?

Dank voor het delen! 

mooi verwoord, eenvoudig en duidelijk.

vaak lees ik het met herkenning naar mijzelf.

mooi en moedgevend dat ik niet de enigste ben

die een dergelijk pad mag/moet bewandelen.

Lieve Erik, hoe dat quoten werkt weet ik niet dus ik doe t maar even zo::

Gelukkig worden met mezelf, niet te obsessief dingen overhaast willen, oog hebben voor wat er wel is en niet maken wat er niet is en vooral het besef dat je jezelf direct kan geven waar ik behoeften en verlangen naar heb. Het klinkt heel basaal en voor de hand liggend en dat is het ook.

Dus toch hetzelfde pad

Je hebt van die berichtjes die instaat zijn tot het toveren van een glimlach als je opstaat. Dank je Anette, die van jou had dat effect.

Wat dat betreft zeker hetzelfde pad. Bij jou huge step forward stel ik mezelf de vraag van zou ik dat ook kunnen? Dat merk ik pas in de ervaring maar ik hoop het wel. Vertrouwen in onszelf, we zijn al 100% oke en hoeven de betere ik niet uit te vinden. Tevreden en vertrouwen in de ik die we zijn....ja dat.

Nu even iets anders.

Vader komt thuis vandaag na operatie waar ze een tumor weggehaald hebben en 3 weken ZH. Onverwacht gaat het nu heel snel en de manier waarop is typisch ons gezin weer. Vader werd op de hoogte gehouden door ZH en hij neemt zelf de regie en deelt niet met mijn moeder. Moeder heeft fragmenten aan info en laat dingen gebeuren. Ik zie het al weken en denk enerzijds van loslaten ik ben niet met ze getrouwd en anderzijds praat ik met mijn moeder van jij bent degene die het straks thuis moet regelen en je laat het gebeuren dat de verpleging niet met jou praat en nu te beperkt info hebt en het buiten je om gaat.

Vader kan zich helemaal niet overgeven, zelfs mijn moeder mag niet mede de regie bepalen, hij wil alles zelf in de hand hebben en vertrouwd mijn moeder daar zelfs niet in. Laat zich niet helpen door verpleging, zelf meteen wassen, zelf oefenen en laten zien dat hij helemaal naar beneden kan lopen (ook al is dat te zwaar) neemt een rol aan dat hij alles perfect zelf kan, geen ondersteuning nodig heeft. Ja dan ontslaat een ZH je heel snel en dit terwijl mijn moeder nog nooit een arts of verpleging gesproken heeft. En ik heb al mijn info via mijn moeder en ik kan geen chocolade bakken van die losse fragmenten. Nu ook in de transfer, spreekt hij met de aankomende wondverleegkundige in de thuissituatie en zij heeft plannen over douchen en wond uit douchen.....nee niet nodig dat kan ik allemaal zelf.

En ik weet hoe ze bezuinigen in de zorg. Ik ken de hulpverleners kant, als je iets laat blijken dat hulp overbodig is en je in verhalen alleen vertelt over je top dag dat alles lukt en nooit over de dag met pijn dat het minder gaat.....ben bang dat hij de aangeboden hulp zo kwijt is en dan komt het op mijn moeder. En mijn rol is en is altijd geweest om in de driehoek vader, moeder zoon, beschermend te zijn naar mijn moeder. Mijn stem te gebruiken waar zij niet durft. Maar dat helpt niet want als mijn vader het van iemand niet kan hebben is het van mij wel.

Collega zei gisteren van wil je niet ruilen zodat je morgen vrij kan zijn en kan ondersteunen thuis. Aanvankelijk dacht ik JA maar nu zag ik wel meteen mijn valkuil. Daar ben ik best trots op, dat ik niet dom elke keer in dezelfde patronen schiet maar anders kan reageren. Ik ga nu zo wel helpen maar in de middag heb ik avonddienst en ga ik niks ruilen. Heb mijn moeder mijn visie gegeven en dat moeten ze maar even samen oppakken. Het is beter als ik nu loslaat ook al jeuken mijn handen.......echt loslaten dus ook als het verkeerd loopt met hulp dat dit zo is en niet toch probeer om te interveniëren.

Zo ervaar ik het de laatste maanden dat ik van de ene naar de andere erg belangrijke les schiet. Alles tegelijk en nooit even rust. Waarom niet 1 levensles tegelijk, waarom nu de afgelopen maanden zoveel......maar ja leer er wel snel veel van.

Je leert ervan. schrijf je. Maar het wringt wel, het is moeilijk om los te laten.

Ik vind het knap van je dat je ziet wat er gebeurt, ook met jezelf. En nu voor een andere weg kiest.

En ik ben erg benieuwd wat er bij je ouders thuis gaat gebeuren, nu jij het wat meer los laat.

Sterkte Erik, het zal nu niet makkelijk zijn voor je.