Dank Francoise.

Ik voel me verschrikkelijk. Dempen wil ik. Weg. Vluchten. Foetsie. Ben niet uit te staan voor mezelf en de mensen om me heen. 

Ja. Ik moet er nu doorheen. Ik weet het. Maar ik heb zooooooo geen zin, moed noch vertrouwen. En dan weer werken ook. Aaaargh. 

Adem in. Adem uit. Meer niet.

Ben nog aan het herstellen van een burnout..... 

Ben alert. Maar ik denk dat het leven nu het vluchtgedrag is afgelopen, op me afkomt. Geen demping, verdoving, liefde.... alleen wat het is. En de dingen waar ik al wat mee te stellen had, die zijn er nog steeds natuurlijk. 

Er is een huwelijk dat niet goed zit en een baan waarin ik nog zoekende ben. Hulp vragen is zo moeilijk. Want waarvoor dan? Enzovoort. Mijn eigen vicieuze cirkel lekker aan de gang. Maar ik kom er wel uit. Niet nu direct, misschien niet morgen, maar het gaat heus gebeuren.

Ik zie veel dingen die prachtig zijn om me heen. Ik doe ook veel leuke dingen. En ik ben ook ontzettend leuk.... en toch. 

Dit is gewoon wat er niet drinkend gebeurt. Waarschijnlijk. Het heet leven en we doen het allemaal.

Daar ga ik over nadenken Jopie. Dank je.

Ik kijk tegenwoordig wat bewuster naar mijn eigen leven en kom er achter dat ik het niet altijd even handig heb gedaan. Er had meer in gezeten, al  weet niet goed wat, hoe het ook had kunnen lopen, of ik dan wel gelukkiger zou zijn geweest, of ik niet toch wel erg tevreden moet zijn en.... ik kan er toch niets meer aan doen. Het is ook wel prima zo.
Maar ik durf wel voor het eerst kritisch en eerlijk te kijken naar mezelf, zonder dat die gedachten worden vertroebeld met een dosis alcohol. (En dat is toch anders!) Wie/wat ben/kan/wil ik. Ik heb nu wel het gevoel dat ik dingen anders moet doen (ook op relationeel gebied), maar hoe?? Elke keuze die ik maak gaat ten koste van een andere, maar niet kiezen is ook een keuze (weet ik sinds kort). Ik vind het mooi hoe Jopie het noemt, uitzoeken wat loos verlangen blijkt, of echte wil is. Dat dat niet allemaal even efficiënt gebeurt is niet zo erg. Dat is leven.

Succes met alles!

Mooi Jopie hoe jij dat hier zegt, dat is het precies. Verantwoordelijkheid nemen voor je (mijn) eigen leven.

Jan Geurtz lezen heeft mij daar toch weer een stukje in geholpen 

En zonder oordeel naar een ander hoe die het doet.

Hoe het inzicht en 'weten' om te zetten in doen..in 'het leven', dat is nog een uitdaging....

Dank allen! Fijn en helpend voor mij. Jan Geurtz helpt mij ook. Evenals het werk waarop hij zich baseert. Nu bezig met Byron Katie. Het is doodeng om zelf verantwoordelijk te zijn, maar geweldig tegelijkertijd. Omkijkend zie ik hoe de verantwoordelijkheid altijd bij anderen lag (zogenaamd).

En het verschil tussen loos verlangen en echte wil? 

Hoe die verantwoordelijkheid toe te passen in mijn werkende leven? Zo eng!!!! En thuis? Hoe gaan we verder? Is er een we? Is dat belangrijk? 

Twee dingen:

-met aandacht en zorg voor mijzelf

- dat kan alleen zonder welke verdoving dan ook.

Alleen vanuit echt contact met mezelf ben ik eerlijk. Vanuit eerlijkheid ben ik liefdevol. En liefdevolle oprechtheid leidt tot energie. Daarin hebben boosheid, verdriet, vreugde en pijn allen hun plek. 

Ik leer veel. Toepassen lukt niet altijd. Daarmee is niets weg. Komt wel weer terug. Ik KAN alleen nog maar met aandacht en contact werken voel ik. Doorgaan zoals ik deed - tanden op elkaar, het zal en het moet!- leidt onmiddellijk tot beknelling en afzien. Fysiek en mentaal. Het is duidelijk, maar niet gemakkelijk. Hoeft ook niet. Want spannend en boeiend is het ook. Dat is fijn!

Fascinerend he zo’n enorme leerfase zomaar in het midden van je leven. 

Weet je, als je alles aan het opruimen bent is het eerst even nog veel meer een puinhoop, voordat alles op zn plaats komt. 

Succes Lika...

Die puinhoop is er inmiddels meer dan een jaar.... ben nogal grondig aan de slag denk ik dan maar.

net op mijn yogamatje mijn oefeningen gedaan met dochter. Plusje voor mezelf. 

Dank Jim! 

Tadaaaaa!!! Gisteren werkbladen van Byron Katie zitten invullen. Helpend. En vandaag gepraat op mijn werk. Met goed resultaat. Ik houd me bij de basis. Rest van de dag heerlijk zitten werken, 

Jezelf serieus nemen is best ingewikkeld, maar levert ook iets op! 

Doodeng, oncomfortabel...zelf verantwoording!

En een partner die het altijd voor mij heeft ingevuld, met alle goede bedoelingen. Een maand geleden nog zei:dus eigenlijk ben ik niet goed voor jou. Wat ik alleen maar kon beamen...niet omdat hij niet goed is, o god nee...integendeel...maar het patroon mee in stand houdt. En dus nu anders doet..dat is pas eng...we kunnen er over praten, hij begrijpt dat stuk (nu ook nog aan de slag met zijn deel..maar dat komt ook op gang). En ik kan me beter uitspreken...en mezelf daarin serieus nemen...moet..kan niet meer anders. Ingewikkeld en hard werken. En ergens is het simpel..hmmmm...tja...Lika, goed bezig!

En ik die het invulde voor hem en overnam...? 

Ja, Thee. Wat zijn we goed bezig. Dat 'moet en kan niet meer anders'; ik ervaar het net zo!!

Ow au die processen. Tevens prachtig!

Wanneer ik terugkijk ( nu ik oude dagboeken doorlees) zie ik dat ik heel anders schreef toen ik 40 was dan toen ik 50 was. Soms gaan veranderingen ook subtiel. Aan de basis moet er m.i. vooral het zelfvertrouwen zijn; de wil om wat preciezer te worden wie je in wezen al bent van binnen.

Mij werd soms gezegd niet congruent te zijn. Dat vond ik (werk en relaties ) een lastige. En dat is beter geworden maar ik moet daar wel wat voor doen. Duidelijker communiceren b.v. Veel doorvragen. Minder reactief zijn. En nog steeds zie ik hoe ik het naar buiten toe soms kan doen. Dan is ook nodig te accepteren dat het is zoals het is... Ben met Jopie eens dat je zelf verantwoordelijk bent ( voor je eigen geluk ook). Ik ben gigantisch blij dat ik happy kan zijn zonder het allemaal zo perfect te doen, of dat te zijn.

Integendeel ben ik zelfs een slordige kattenkop.  Maar dat geeft niet...

Ehm... weet niet goed waarom ik het schrijf. Misschien is de onderliggende boodschap dat ooit de strijd niet meer hoeft? Wens je dat toe... komt goed!!

Jongens, dank allemaal! Dankzij dit forum maak ik echt meters. Zo voelt het. Ik leer, schrijf, lees, voel en begin dat laatste steeds beter te kunnen. Fijn.

ik zit prettig op het werk. Niet hyper, niet gelukzalig, gewoon prettig. Juiste werkdruk voor nu, fijne collegae, veld waarvan ik kennis heb. Goede keuze.

Contact met buitenland lijkt op te drogen. Ik zegt lijkt, weet natuurlijk heel goed dat ik dat mede zelf in de hand heb, maar het voelt natuurlijk zo. Is ook goed.

Man zit niet goed in zijn vel. Is ons hele huwelijk al zo bij tijd en wijlen. Hoe ons huwelijk verder gaat weet ik nog niet. Voor mij voelt het prima om even adempauze van de GROTE BEWEGINGEN te hebben. Voor hem ook. Hij heeft de handen vol aan zichzelf. Ik begin me minder verantwoordelijk voor zijn welbevinden en dat van de kinderen te voelen. Dat kan alleen iedereen maar ruimte geven. 

Steun heb ik wel te bieden en liefde ook. Heel veel.

Nu ben ik rustig, maar dat blijft niet zo. Dat weet ik. Is ook niet erg. Ook die onrust gaat weer weg. 

Ook spierpijn van de oefeningen die ik heb gedaan. Niet zo als jij, maar toch....

Het was het weekend van de tranen. Ik voelde me intens verdrietig.

-Om het werk waar ik voor de keuze sta een baan aan te nemen met veel minder verantwoordelijkheden en druk, maar ook veeeeel minder geld. Ga het toch doen denk ik.

-Om hoe het leven loopt. Is gelopen. De liefde. Het verlangen, iemand wellicht nooit meer zien. Dat betreft het buitenland. 

-Het gevoel/ de druk die ik ervaar als ik aan een samen met mijn partner denk. 

Maar ook:

-het heerlijke gevoel dat ik (vaak) weer lekker werk, en tijd heb er dingen naast te doen

-het mooie gevoel dat een groot liefde gevoel kan brengen. Wat een mooie leraar is dit.

-het geluk dat ik wel kan voelen als ik aan mijn gezin inclusief man denk. Dat delen we dus wel. En het is ook gezellig thuis. 

Er is dus veel. Ik heb een prachtige meditatie-ervaring gehad. Ik heb een bron van liefde in mijzelf ontdekt waarvan ik denk dat die onuitputtelijk is. Mensen zien een verandering in mij. Ik voel het ook. Het is een buitengewoon opwindende periode in mijn leven. En ik heb het gevoel dat dit nog maar het begin is. 

Ik voel me een rijk mens. Ik besef dat drinken het echte contact met jezelf weg houdt. Wat een mooie ervaring dat ik dit kan mee maken. Stapje voor stapje uit het dal krabbelen. Ik heb ook niet zo’n haast meer. 

Inspirerend ben je Lika 

Ik 'lees' Jan Geurtz...bijzonder

Ik vind je echt een topmens. Lief en oprecht.

Ik volg je overwegingen.... niet impulsief zijn ze. Je ervaart en beleeft ze door en door!

Jouw soort geluk kan ik voelen en zelf ervaren. Domweg door van mezelf te houden. Niemand boven mij te wensen.
Er is wat er is.... daar het beste mee te doen

Die rust is er niet de gehele tijd hoor..... En ik weet ook niet precies wat ik voel en moet. En dat is dan maar zo. Dat is wel rustig ja....

Jouw draad Weer bijgelezen. Mooi Lika   

Zondagmorgen update.

Fijne werkweek. Merk dat ik druk nog heel slecht aan kan. Goed om dit besef te hebben. Nog beter er iets mee te doen. En wat dat is weet ik nog niet zo goed. Te veel vermijden van zaken is niet behulpzaam. Tanden op mekaar en door is contraproductief. 

Dus met aandacht, compassie en kleine stapjes.

Druk ervaar ik wanneer 'men' ( ik dus waarschijnlijk....I know) dingen van mij verwacht. Op het werk, thuis, relatie. Ik ga steeds beter zien dat ik het ben die vind dat ik de dingen moet. Het gaat er dus om dat IK denk dat Men verwacht en IK die vind dat ik moet voldoen en me verzet.

Een lange weg. Wat moet ik veel van mezelf. Eindeloos veel. Ik kan er steeds beter mee omgaan. Maar och...

De liefde. De liefde voor de man ver weg is groot en diep. Zo voelt het. Als een weten binnen in me. Het ontroert me enorm. Een mens die naast me staat en me accepteert zoals ik ben. Een mooie vorm van contact waar ik naar kan kijken. Ik moet er niet meer heen. Ik moet er geen relatie mee. Ik moet het niet duidelijk moeten hebben. Zodra ik dat namelijk wel denk, raak ik bekneld, misselijk, boos. 

Gewoon een gevoel beleven is genoeg. Misschien ben ik het allemaal zelf namelijk. Gaat het er uiteindelijk om of ik mezelf totaal mag en kan accepteren en is dat nog net wat te veel. Ik probeer het even te laten. Er gebeurt al zoveel. Het leven is in ieder geval geweldig vind ik. Geweldig spannend, geweldig angstig, geweldig mooi en geweldig liefdevol. 

Stapje voor stapje ga ik voort.

ik zie -terugkijkend- precies hoe ik altijd gewoon maar mezelf heb voortgeduwd. Nu mag ik alles ervaren. Wat een verschil.

Lieve Lika, je raakt me met je posting. 'Het' is zó herkenbaar...en dan bedoel ik niet zozeer dat ik in eenzelfde situatie zit, maar 'het proces'.  Wat mooi om je  te mogen volgen. Energiegevend.

❤️

Mooi en herkenbaar om te lezen! 

Update

Geen idee hoe het gaat. Het gaat wel, meestal. Ik dobber wat rond. 

Eigenlijk: het gaat goed. Alleen het liefdesleven is onbestemd en vaag. Ik weet het niet. Op dat gebied. Maar dat is maar één kant van het leven. Ha! Dat zie ik nu pas, nu ik dit opschrijf. Grappig.

Met mij en mijn werk gaat het goed. Met mij en meditatie gaat het goed, met mij en vriendinnen gaat het goed, met mij en de kinderen, ouders, schoonouders gaat het goed. Met mij en de sport gaat het redelijk. Met mij en chocola gaat het goed:-) Met mij en hobby’s gaat het goed. Met mij en zin in leven gaat het goed. Met mij en energie gaat het (meestal) goed. Met mij en de liefde? Alle kanten op, geen idee, wat moet ik ermee. Daar dobber ik dus maar wat rond. Sluit me meer af. Ook (wel even) goed?

Mhmmmmm.