Nou ja ik ben geen drankorgel meer in de zin dat ik het niet bij 2 of 1 bier kan houden, maar het blijft dan wel een soort kruk waar je elke avond weer op gaat leunen. Het blijft een verslaving. En dan weer slecht slapen, 1 of nul maakt al verschil voor de nachtrust. Ik heb nu ff niks meer in huis, dan is afblijven makkelijker  

Wat lastig voor je @bumperjim. je kan eigenlijk weinig doen, behalve laten weten dat je er voor haar bent. Voor de rest denk ik dat het weinig effect heeft, wat je ook doet en zegt. Hopelijk komt ze hier snel weer uit. Machteloos gevoel natuurlijk. 

Fijn om je weer te lezen Jim .  Onze oudste is cumlaude geslaagd en is in een diep gat gevallen . Hij krijgt nu extra ondersteuning en medicatie via psych. Ziet geen toekomst en is vreselijk moe . Dit duurt nu al meer dan een half jaar . We hopen snel op verbetering en tot die tijd staan we machteloos.  Het is ongrijpbaar zo'n depressie. 

Wat erg joh. En ja je kan zo weinig doen. Ik zie het ook een beetje als een persoonlijk falen moet ik toegeven, maar ik had zelf in mn studententijd ook wel een moeilijke periode en dat had niks met mn ouders te maken, vertelde ik niks over, ik keek wel uit. Maar ik heb toen wel geleerd om mezelf weer "op te pikken", ik weet niet hoe je dat zegt, maar dat je gewoon weer aan de gang gaat.

Kort geleden las ik het boek van Pia Callesen en daar staat alles in: "Soms moet je gewoon iets doen zonder dat je er zin in hebt" en zo is het gewoon, en daarna gaat vanzelf alles beter. Knietjes schoon, kroontje recht en zo, niet blijven miepen, net zoals we dat met de alcohol doen. Maar dat moet iemand zelf ontdekken, vermoed ik.

Hoe krijg je iemand's levenslust weer terug? Ik weet nog goed dat hier een gozer was een paar jaar geleden die depressief was (niet Quinn maar die andere die helemaal de deur niet meer uitkwam). Daar kon je met zn twintigen aan gaan trekken maar daar kwam nooit wat uit behalve "mwah... ach... weet ik niet..." enz. Hij werd niet eens kwaad, wordt zo iemand minstens nog kwaad dan zit er nog wat energie in, maar nope. Toch was ie op een gegeven moment wel gestopt. Dus het kan.

Waarschijnlijk moet je er juist niet aan gaan trekken want dan gaat zo iemand terugtrekken en trekt hij dus de verkeerde kant uit 

Wat verschrikkelijk ellendig Jim. 
Naar voor Vlinder, maar jeetje wat zwaar voor jou en de Stier. 
Je kunt beresterk zijn, alle ellende aankunnen, maar als het je kind niet goed gaat dan sta je machteloos. 
Een blok beton in je maag. 
Ik heb geen oplossing, ik weet niet hoe jullie haar kunnen helpen, buiten een luisterend oor bieden en er voor haar zijn.. 
Ik denk dat jouw laatste zin hierboven zo verschrikkelijk waar is.... maar ja.... 
Sterkte Jim... 
 

BJ... machteloosheid is zo zwaar..probeer goed voor jezelf en de andere gezinsleden te zorgen

veel luisteren...en heel veel geduld..

Dat vind ik ook het moeilijke aan het ouderschap: dat je niks van ze kan overnemen, alles waar ze tegenaan lopen. Ik probeer nu maar te denken: wat had ik vroeger gewild van mijn ouders? En dat is begrip/luisteren/vertrouwen. En niet oordelen/zich zorgen maken/meteen allerlei oplossingen proberen te bedenken.  Dus probeer ik dat nu ook. Maar dat valt niet mee, want je wil het gewoon oplossen, maar dat kan niet.

en behoeden.
en dat kan ook niet.
gelukkig maar ergens, want we leren niet van geluk, maar van ellende en tegenslagen.
en die horen bij het leven.
we gunnen onze kinderen toch ook vallen en opstaan? sterker worden van tegenslagen?

nou dan.................    (beetje sarcastisch klinkt dit, maar ik hoop dat jullie me snappen, mijn littekens hierin
jeuken nog wel eens als ik hier lees)
geduld, liefde, loslaten, verduren, noem maar op, welke ouder kent dit niet?

Ik wist niet dat loslaten zo lastig was. Il wist ook niet dat ik ze zo stevig beet had. Ik zag mezelf meer als de pa met een fles wijn die er een beetje bijhangt terwijl mama de essentiele dingen regelt. Maar dat valt dus uiteindelijk mee  

5 uur geleden zei bumperjim:

Ik weet nog goed dat hier een gozer was een paar jaar geleden die depressief was

Ja die jongen met een konijn, of was het een kat? Die moest het hebben van kleine dingen; gezond eten, wandelen, kijken naar vrijwilligerswerk. Soms lukte het om niet te drinken, maar vaak ook niet. Ik denk dat ondersteuning bij die simpele dingen belangrijk is. Heeft ze contacten met leeftijdsgenoten, zijn er dingen die ze wel leuk vindt om te doen, eet ze gezond, slapen, wandelen etc. En niet over de grote dingen beginnen.

Ja toen ze 2 dagen bij de supermarkt werkte ging ze al met collega's naar de disco, dus de contacten dat lukt allemaal wel.

Verder eet ze slecht (student) en slaapt ze belabberd (altijd al zo geweest)

Ja Harald. Denk nog weleens aan hem, hoop dat t goed met hem gaat 

16 minuten geleden zei Adri03:

Was dat niet Harald?

Ja die. Die was soms weken weg, dan had hij zich bijna dood gedronken en dan kwam hij terug met "Het gaat niet zo goed met me". Maar opgeven deed hij niet.

Kan ook moeilijk want morgen is er weer een dag. Meestal. 

De Vuist is terug! Goed je hier weer te zien BJ. Ik schrok van je opening met ‘de lastigste periode van je leven’. Toch vond ik het persoonlijk - zonder te willen bagatelliseren- het nog meevallen. Ik zou me in ieder geval niet heel druk maken over dat nog een jaar verprutsten ook al sluit morgen de inschrijving voor studies. Laat die Vlinder lekker een jaartje kutten in die supermarkt. Dat komt wel weer goed. Het lijkt mij - uit jouw eerdere beschrijvingen - althans een vlinder die soms maar wat rondfladdert, maar waarvan je weet dat ze uiteindelijk op de goede bloem terecht zal komen.

Op die leeftijd valt het leven je vaak ineens vies tegen. Vaak modder je daar vanzelf wel weer doorheen. Ik denk in ieder geval niet dat het veel effect zal hebben om over toekomstplannen te beginnen als alles zinloos lijkt. Laat gaan. Afstand houden en klaarstaan met liefde en begrip als de behoefte er is. Uitkijken met wijze raad.

Ik ben in mijn jeugd dermate ervan doordrongen hoe erg het was om ‘een jaar te verliezen’ ik er van de weeromstuit een enorme puinhoop van maakte. Ik heb verschrikkelijk veel jaren verprutst en in ledigheid laten verstrijken. Maar ben uiteindelijk toch erg gelukkig en tevreden geëindigd. En van een afstand denk ik zomaar dat het jouw dochter ook zo zal vergaan.

Ja een jaar kwijt is geen drama maar ze is al 2 jaren kwijtgeraakt (1x gestopt na 4 maanden en 1x na 2 maanden ) en nu wil ik heel graag dat ze iets begint en dan ook echt afmaakt. Maar dat ze nu diepongelukkig en helemaal de weg kwijt is, dat is voor mij het ergste.

Maar goed ze heeft nu 4 studiekeuzes, waaronder algemene sociale wetenschappen, no comment maar daar ga ik dan niet op inhakken anders blijft er helemaal niks meer over. Overigens denk ik wel dat dat bij uitstek haar terrein is/zou kunnen zijn.

Ja het leven valt smerig tegen, het valt mij ook sinds 2020 smerig tegen en ik probeer me maar een beetje uit te leven in hobbies. Ik begrijp het wel en heb zelf ook vrijwel geen toekomstperspectief. Ik weet al niet eens wanneer ik eindelijk mn gras ga maaien 

Hé, Jim is er weer, verrassend! Ik vind het wel leuk dat je er weer bij bent.

Moeilijk voor je dochter, maar waarom noem je dit verloren jaren? Wie weet wat voor parel er eerdaags uit dit dal tevoorschijn komt. Het is niet dat studeren een garantie is voor geluk hè, jij hebt gestudeerd en een goed betaalde baan en toch valt het leven je smerig tegen.

Je weet wel hè, de schoonheid, de levendigheid, de vreugde, bestaan in dit moment, nergens anders, ook (en zeker) niet in toekomstperspectief.

Heel herkenbaar. Mijn zoon is na de middelbare school 6 keer gestopt met een opleiding. Uiteindelijk werd hij oud en volwassen genoeg om het roer om te gooien.   Baan , huis, vrouw, kind.  En ook als ze zo'n leven hebben kan er van alles mis gaan, waar je je als ouders weer net zo druk over kunt maken. Als het goed gaat moet het zo blijven, als het mis dreigt te gaan komen we met onze oplossingen.  Dochter heeft besloten dat ze een tijdje geen contact wil, dan kun je helemaal niks meer met je ouderlijke helpdrang, daarmee knalde ik  keihard tegen een muur.  Pijnlijk maar heel leerzaam kan ik je zeggen. Noodgedwongen is mijn leven een oefening in loslaten geworden, en daar zijn wel wat lichtpuntjes in te vinden. 

"en nu wil ik heel graag dat ze iets begint en dan ook echt afmaakt. Maar dat ze nu diepongelukkig en helemaal de weg kwijt is, dat is voor mij het ergste."

Het grappige is dat we ons als ouders behoorlijk ongelukkig voelen door te rumineren over de toekomst van onze kinderen, en dat dat blijkbaar geen punt is voor ons.  Maar zij mogen niet ongelukkig zijn (waarom wij wel en zij niet?), terwijl het leven gewoon shit is af en toe of vaak. We gaan het fixen zodat wij ons geen zorgen meer hoeven maken.  Dit gaat over onszelf, daarvan ben ik overtuigd inmiddels.  

Een studie afmaken geeft geen garantie tot geluk. Ik heb een studie gekozen die niet bij me paste, en heb na het afronden ervan een jaar in de bijstand gezeten, ik kwam niet eerder dan drie uur in de middag mijn bed uit. Mijn partner (toen een soort surrogaatvader denk ik) vroeg elke dag of ik al naar het uitzendbureau was geweest, en ik nam me elke dag voor om dat morgen te doen. Ik vond die vraag vreselijk, en denk dat het mijn lijdensweg alleen maar verlengde. Had hij me in mijn eigen sop laten gaarkoken, dan had ik mezelf bij de kladden moeten pakken. Maar ik kreeg daarvoor geen kans.  Mijn probleem toen, en dat is het nog steeds maar veeeel minder, is dat ik vooral keek naar de verwachtingen van anderen.   

Ik vind het wondelijk hoe weinig je maar hoeft te doen als ouders van volwassen kinderen.   En hoeveel het voor ze kan betekenen als je dat kunt.   Niets verwachten, ze zijn precies goed zoals ze zijn.   En als dat niet lukt, dan direct de focus op jezelf en weg van hen, omdat je ze weer aan het fixen bent.  Als ze iets nodig hebben dan vragen ze het, of je kunt het aanbieden. Het is gewoon te eenvoudig, en één van de moelijkste dingen om te snappen. Steeds als ik het snap ontspan ik. 

Wat schrijf je dat weer geweldig @Etty, ik wil ook zo'n moeder zoals jij bent 

Er wordt toch weleens gezegd dat kinderen hun ouders uit hebben gekozen. Omdat ze elkaar iets te leren hebben. Zou best eens kunnen

1 uur geleden zei Yana:

Hé, Jim is er weer, verrassend! Ik vind het wel leuk dat je er weer bij bent.

Moeilijk voor je dochter, maar waarom noem je dit verloren jaren? Wie weet wat voor parel er eerdaags uit dit dal tevoorschijn komt. Het is niet dat studeren een garantie is voor geluk hè, jij hebt gestudeerd en een goed betaalde baan en toch valt het leven je smerig tegen.

Je weet wel hè, de schoonheid, de levendigheid, de vreugde, bestaan in dit moment, nergens anders, ook (en zeker) niet in toekomstperspectief.

Geen garantie maar jij weet denk ik ook dat je hier in Frankrijk met alleen je bac op zak echt op je eigen bent aangewezen. Of je gaat ergens achter een kassa of in een restaurant werken, of je worstelt en komt boven op je eigen manier met je eigen activiteit die niemand bedacht had.

Ja nee verloren jaren moet ik het ook niet noemen das waar. 

1 uur geleden zei Adri03:

Wat kan jou de studierichting die ze kiest nou schelen? (Maar zover ben je ook al, geloof ik.) Het gaat er toch om dat ze een studierichting kiest waarvoor ze met enig plezier onder d'r dekentje vandaan komt, met prettige medestudenten, en niet van die strebertjes die zich alleen richten op een poenerige toekomst. Je weet toch nooit hoe het loopt, dus laat een leuke studietijd voorop staan. 

Is zeker zo. Zij is echt anti-streber. Ik ben ook geen streber, ik was alleen te goed in wiskunde vroeger en ik kwam per ongeluk terecht in een industrie waar veel geld zit, daarom verdien ik goed. Ik doe er niets speciaals voor of zo.

Het probleem met ASW en andere studies die vroeger "soft" heetten, is zoals bekend dat je zo lastig een passende baan vindt. De statistieken daarvan zijn makkelijk te vinden. Dus daarvoor wil ik ze dan ook weer graag behoeden, maar het alternatief om dan maar iets te gaan studeren wat je niet interessant vindt, is natuurlijk ook niks.

Had ze nou loodgieter of electriciën willen worden dan had ze klauwen met geld kunnen verdienen tegen niet al te veel moeite. Maar goed. 

1 uur geleden zei Etty:

Mijn partner (toen een soort surrogaatvader denk ik) vroeg elke dag of ik al naar het uitzendbureau was geweest, en ik nam me elke dag voor om dat morgen te doen. Ik vond die vraag vreselijk, en denk dat het mijn lijdensweg alleen maar verlengde. Had hij me in mijn eigen sop laten gaarkoken, dan had ik mezelf bij de kladden moeten pakken. Maar ik kreeg daarvoor geen kans. 

 

 

Myep dat doe ik precies zo. Met iedereen in huis. Dat deed men met mij vroeger ook. Dat is de enige manier bij mij hoe dat soort dingen werken. Net zolang dooretteren tot de ander eindelijk datgene doet wat ik al onmiddellijk gedaan had natuurlijk. En dan nog ff inwrijven dat het wel heel lang geduurd heeft voordat eindelijk het licht opging.

myep myep myep een beetje rood van schaamte

Alleen de holenbeer geeft mij keihard lik op stuk als ik dat doe, de anderen laten het toe. 

Oh oh wat een herkenning weer hier.
Ik probeer al jaren zo'n moeder te zijn als Etty beschrijft.
Niet onverschillig zoals mijn ouders leken.
Er zijn wanneer nodig, op de achtergrond meedenken.
En niet de buikpijn van bezorgdheid te delen, de piekernachten.
Maar ik durf hen niet te vragen of ik voor hen een goede moeder ben.
Te lui om perfectionisme na te streven, te veel moeder om hen
niet te willen behoeden voor narigheid. Ze zitten in mijn botten.
Gelukkig hecht ik erg aan mijn eigen leven en weten ze dat ze altijd welkom zijn.
En dat is het dan. Niemand gaf mij, en jullie/anderen een gebruiksaanwijzing mee.
Het leven is niet eerlijk, soms moet je met je blote poten door de shit heen.
En depressie schijnt een prachtkans te zijn, lees je op boektitels.
En wij zijn zelf verantwoordelijk voor het grijpen van alle kansen.
Wat is het heerlijk om met pensioen te zijn

29 minuten geleden zei bumperjim:

Myep dat doe ik precies zo. Met iedereen in huis. Dat deed men met mij vroeger ook. Dat is de enige manier bij mij hoe dat soort dingen werken. Net zolang dooretteren tot de ander eindelijk datgene doet wat ik al onmiddellijk gedaan had natuurlijk. En dan nog ff inwrijven dat het wel heel lang geduurd heeft voordat eindelijk het licht opging.

myep myep myep een beetje rood van schaamte

Alleen de holenbeer geeft mij keihard lik op stuk als ik dat doe, de anderen laten het toe. 

25 minuten geleden bewerkt door bumperjim

eigenlijk voelt niemand zich gezien zo, laat staan gewaardeerd.
Tijd om de vicieuze cirkel te doorbreken lijkt me.
 

Er komt wel weer een hoop zinnigs uit het forum, ook al hoor ik niet alles graag het helpt des te meer. Bedankt allemaal