16 uur geleden zei Jannigje:

Het voorwoord ziet er wel belovend uit. Alleen steiger  ik meteen als ik lees dat ze opeens het licht zag. Daarna las ik wel dat het muntje dan wel gevallen was maar dat het leven daarmee niet meteen veranderd was. Dat maakt haar weer een stuk geloofwaardiger.

Wil je me laten weten wat je ervan vindt? Ik wacht even met bestellen, ik kan op het moment niet goed zelfhulpboeken verdragen.  

doe ik Jannigje, lees ze ook al jaren nauwelijks meer. Zo veel dingen weet ik al lang, maar leef ze evengoed niet.
En dit boek kan zo'n aangeraden hype boek zijn, ik kan niet zien hoeveel mensen ik vóór me heb.
Het laatste boek van de 7 zusters heeft me 1/2 jaar op de wachtlijst gehouden
Momenteel lees ik thrillers van Charles de Tex, spannend, realistisch en actuele thema's, nauwelijks moorden/geweld gelukkig.

Ik ben ook niet zo van het advies.Als ik er over praat zou ik graag een reactie willen als : moeilijk voor je ,goed dat je er zo mee omgaat .Heb niet altijd de behoefte het te delen.

Ik ben alleen van het advies als het  in mijn straatje ligt  

Het meeste advies zegt vooral iets over de schrijver zelf. Wat trouwens niet per se erg is, daarom geef ik wel graag advies. Omdat ik daar ook weer van leer. Soms dan hè.

Op 10-8-2020 om 13:24 zei Manou:

Ik ben ook niet zo van het advies.Als ik er over praat zou ik graag een reactie willen als : moeilijk voor je ,goed dat je er zo mee omgaat .Heb niet altijd de behoefte het te delen.

Dat herken ik wel. Vaak is “wat rot voor je” inderdaad genoeg. De erkenning is dan belangrijk, het voelt dan even minder eenzaam.

23 uur geleden zei Lonster:

Ik ben alleen van het advies als het  in mijn straatje ligt  

Het meeste advies zegt vooral iets over de schrijver zelf. Wat trouwens niet per se erg is, daarom geef ik wel graag advies. Omdat ik daar ook weer van leer. Soms dan hè.

Advies geven omdat je daar ook weer zelf van leert, daar zal ik eens op letten. Dat geeft een ander perspectief.

Dubbel bericht

Gisteren was ik in “mijn” museum. De sfeer was bedrukt, dat is al een aantal maanden zo. Nauwelijks bezoekers, dat moet consequenties hebben. De eerste medewerker was twee maanden geleden al ontslagen, gisteren en vandaag hadden en hebben de anderen een gesprek. Van het team waar ik voor werk worden 5 van de 8 ontslagen! Vandaag wordt waarschijnlijk een vrouw die nogal kritisch is ontslagen, in haar geval om nogal dubieuze redenen vrees ik. 
Dat er ontslagen vallen was te verwachten, maar het gaat elke keer weer over de manier waarop. Ik heb zelf nare ervaringen en ben misschien extra gevoelig geworden,  maar waarom niet alles zo goed en eerlijk mogelijk doen, met open vizier, met empathie. Hetging mij niet persoonlijk aan, maar ik liep de hele dag met een brok in mijn keel en met de tranen hoog.

De fijne ontspannen sfeer die er ooit was is verdwenen, er is opeens geen wij meer. Alleen maar allemaal ikken die natuurlijk het beste voor zichzelf willen. Degenen die mogen blijven zijn “blij”, hoewel ze een andere functie aangeboden hebben gekregen met een behoorlijk lager salaris. 

De mensen met wie ik het meeste contact hebben zijn mensen die worden ontslagen.

Dit is de eerste ronde, want het kan heel goed zijn dat het museum over enige tijd dicht moet omdat het financieel het hoofd niet boven water kan houden, de subsidieaanvragen zijn afgewezen, de bronnen van inkomsten ernstig teruggelopen.

Dan verlies ik weer een vaste plek, een veilige plek, een clubje mensen waar ik toch (een beetje) bij hoor en dat vind ik moeilijk. 

Klopt Jannigje.Sommige mensen zeggen niks en dan denk ik zeg ik nou iets totaal raars??

16 minuten geleden zei Jannigje:

Het ging mij niet persoonlijk aan, maar ik liep de hele dag met een brok in mijn keel en met de tranen hoog.

Nou dat zou ik ook hebben, wat een narigheid. De sfeer is totaal veranderd, iedereen is bang om zijn baan te verliezen en degene die blijven moeten genoegen nemen met minder. Jammer dat je leuke clubje collega's er nu niet meer is. 

In de culturele sector vallen veel klappen. Ik hoop dat jouw museum nog gered kan worden, misschien door sponsoring of iets anders.

50 minuten geleden zei Manou:

Klopt Jannigje.Sommige mensen zeggen niks en dan denk ik zeg ik nou iets totaal raars??

Waarschijnlijk niet, het is vaak de onmacht van die ander denk ik,  want ja, het is ook lastig en nooit fijn om te horen. Veel mensen zullen misschien niet weten dat “wat rot voor je, ik gun je zoveel beter” meer dan genoeg is om te horen. Meer hoeft niet, meer kan vaak ook niet.

Natuurlijk wil ik ook wel eens dat iemand “het” voor mij oplost, maar dat kan niet. Dat is soms om gek van te worden, maar het is niet anders, al wil ik dat soms niet weten in een opstandige bui. 

“Vandaag wordt waarschijnlijkeen vrouw die nogal kritisch ontslagen, in haar geval om nogal dubieuze redenen vrees ik. “

Ja hoor, ze moet weg! 
Met haar heb ik veel contact, zo jammer.

Wat moeilijk! Het is zo raar zo'n kantelende sfeer waarbij het ieder voor zich wordt. Heb dat een paar keer meegemaakt. Unheimisch.

Ja alles verandert meteen, de verhoudingen worden anders, de blijen durven niet openlijk blij te zijn, de verdrietigen hebben opeens mogelijk allerlei problemen erbij. Want zie in deze tijd maar eens een nieuwe baan te vinden. 
Er lijken ook meteen kampen te ontstaan die er daarvoor niet waren. 
Inmiddels hebben vier mensen met wie ik het beste op kan schieten, met wie ik het meeste contact heb, te horen gekregen dat ze ontslagen worden. 
Ik vind het heel erg voor hen, maar ook voor mijzelf. 

Ja. Ook voor jou. Ik vond het verschrikkelijk me te handhaven in zo'n setting. Voelde me verscheurd en heel onzeker. Dat naast meeleven met de betrokkenen. Sterkte @Jannigje

Dank je

Ik voel hoe machteloos ik zou zijn in jouw positie Janngje. Mooi te lezen hoe eerlijk je schrijft. Mooi mens.

 Vannacht weer vaak wakker, toenemend gevoel van dreiging en paniek dichter naar de ochtend toe. Elke keer weer dat akelige begin van de dag. Weer een dag, wat moet ik daar nou weer mee? Ik heb vandaag afspraken, dus ik heb wat te doen. Geen zin, maar ik ga wel, want ja wat moet ik anders?

Elke dag, ik word er zo moe van! En ik voel me er zo alleen in, want dit kan ik niet elke keer zeggen. Dus ik zeg niets en hoop weer dat ik door het ergste heen kom en dan de dag weer aankan en als het lukt wordt de dag misschien zelfs nog wel oké. Hard werken dus weer.

Gisteren was er iets in het museum, ik ben gegaan want misschien was het wel interessant en zo niet dan was het in ieder geval afleiding, dagvulling. Er was een anderE vrijwilliger die ik een tijd niet had gezien. Zij is erg gelovig en voor haar ben ik een Godswonder. Dat zegt ze ook als ze me ziet. Ik ben zo blij dat je er nog bent zei ze. Ik reageerde vriendelijk glimlachend, zoals altijd maar inwendig schreeuw ik het bijna uit. Ík ben niet blij dat ik er nog ben, Ik bén geen Godswonder, ik heb hier niet om gevraagd, ik bén niet blij, ik voel me wanhopig. 

Maar zij gelooft in het wonder, zij is er blij om en mee, en ik zwijg.
En ik doe mijn best om toch met mensen te praten , want als ik mij terugtrek, wat mijn Innerlijke neiging wel is, ga ik mij alleen nog maar ellendiger voelen en werkt het helemaal niet.

Maar Oohh, wat vind ik het moeilijk. 

Nu naar een vriendin, we gaan niet wandelen met de honden want het is al te warm,zij heeft ze al uitgelaten. Ik ga tegen haar maar wel zeggen hoe ik me voel, in ieder geval ten dele, want ik moet het bij iemand kwijt kunnen. 

Dank voor het lezen.
Dank dat het hier mag. 

Jannigje, ik lees je bericht en de zwaarte die jij voelt. Moeilijk om te delen is dat, hè? Waar vind je precies de woorden en wie wil ze horen? Misschien vind je wat sterretjes vandaag bij je vriendin, tijdens je wandeling, je weet maar nooit...gelukkig brengt iedere dag ook weer een beetje houvast. Toitoi

Succes  vandaag '  fijn dat je het gsat proberen  bij iemand  kwijt te kunnen. 

Het mag hier en wat mij betreft mag het altijd als je je zo voelt. Je bent welkom. 

Hoe je het beschrijft brengt mij terug naar ooit. Ik kan het me weer herinneren. Die dreiging, paniek, naar de ochtend toe. Ja. 

Ik zou willen dat ik de toverknop kon vinden. Maar die is er niet. 

Wat goed dat je toch schrijft @Jannigje. Dat je dat opbrengt. 

Nee @Lika, die knop is er niet, helaas. Jij bent niet meer daar, bij de dreiging, bij de angst en paniek en dat vind ik bijzonder. Het is geen realiteit meer, een herinnering geworden. Wie weet voor mij ook, ooit.  VErtouwen heb ik niet, maar blijkbaar toch nog wel ergens iets van hoop, want ik probeer nog steeds, heb de handdoek nog niet in de ring gegooid (wel regelmatig even, maar niet definitief). Of ik ben extreem koppig, dat kan ook.

Dank voor vandaag allemaal, jullie hielpen me. 

 voor onder de riem. Voor vandaag. 

Dat klopt wel @Jopie, er is niets meer vanzelfsprekend. Misschien geldt dat voor veel mensen in deze coronatijd, maar voor mij zeer zeker. Ik heb heel erg geknokt om een aantal dingen voor elkaar te krijgen, om ze te durven en te doen. En opeens valt bijna alles weg. Misschien komt een deel op den duur terug in een of andere vorm, maar voor het museum geldt dat zeker niet. De fijne mensen zijn weg en komen niet terug. Er is er nog een over en die gaat over een paar maanden met pensioen. Het is toch ongelofelijk dat juist de vijf mensen die ik heel graag mag, met wie ik iets had daar, allemaal zijn ontslagen.

Ik ben daar deels om ook sociale contacten te hebben, om uit mijn isolement te komen. Nu zal ik mijn werk doen en verder nauwelijks mensen spreken. Ik vind het echt vreselijk. 
Afgelopen dinsdag is mij gevraagd of ik ook werkzaamheden wil doen die eerder niet door vrijwilligers mochten worden gedaan, tja ....
Waar we eerst met zijn vieren waren per dienst zijn we nu met twee. Volgens mij is het niet verantwoord want als er iets met een bezoeker gebeurt kan het zijn dat er niemand in de buurt is. Het voelt (en is volgens mij ook ) onveilig. Het voelt ook bijna als verraad als ik nu werkzaamheden ga doen die mijn ontslagen collega’s deden. Vrijwilligers horen additioneel te zijn, maar worden nu opeens van levensbelang. 

Ik mis het zingen ook heel erg, meer dan ik had verwacht. Ik blijk het heel erg nodig te hebben, fysiek en mentaal. Zingen doet iets met je lijf én met je geest.  Ik draai nu al maanden het Requiem van Mozart in de auto, soms heel hard, meestal met een brok in mijn keel, soms in tranen, altijd meezingend.

En mijn huis is mijn huis nog niet, de buurt nog niet de mijne. Ik ben nog elke keer verbaasd dat ik hier woon, voel me ... Ja wat of hoe eigenlijk? Dat weet ik niet goed.