❤

Hoe gaat het lieve Quinn?

Hé, lief dat jullie aan me denken. Even kort een berichtje, voordat basta daadwerkelijk citaten van Tolle gaat strooien. Het gaat niet goed, sowieso vorige week al niet, al hielp het weekend dat wel wat naar de achtergrond. Gisteren dus de druppel. Zonet een kort gesprek met een begeleider hier, in de trant van het benoemen van hoe voel je je momenteel en mijn woorden van de dag zijn moedeloos, triest, op. Ik vecht er tegen, echt waar, maar als ik heel eerlijk ben, wil ik gewoon niet meer, er is niks meer over om nog wat uit te halen.

En ik voel me een idioot dat ik dit hier alsnog neer zet, maar het zij zo. Bezopen dat ik nu het gevoel heb dat ik er een disclaimer bij moet zetten.

Nee Lars, ik heb niet zo'n maatje, maar ik plemp hier een stukje van mijn dingen maar neer. Toch wel prettig om wat reactie en weerwoord te krijgen. Heb natuurlijk wel mijn liefdes, maar niet verslaafden denken anders. Het is overigens beslist niet mijn bedoeling om iemand pijn te doen met mijn geschrijf en gedachten, zal er wat beter op letten.

Edit: bovenstaande neem ik terug.

Tuurlijk denk ik aan je. En ik mis je hier. En ik gun je dit niet.

Daar schiet jij alleen niets mee op.

❤

Dat klinkt knap beroerd Quinn. Iets dat we voor je kunnen doen?

Thanks, maar nee. Het komt wel goed, this too shall pass. Ik ga geen gekke dingen doen die niet terug te draaien zijn, maar tyfus, ik zit op slot en sta op uitbarsten tegelijk. Ik wil zo graag, maar ik kan het niet. Bang om verkeerd begrepen te worden. Bang om niet serieus genomen te worden. Deja vu, schreef ik dit vorige week niet ook al? Net een hamster in een wieltje. Kan ik niet, of durf ik niet? Vandaag in de groepstherapie verteld dat mijn pa geloofde in een opvoedkundige tik op z'n tijd. Ja joh, opvoedkundige tik en op z'n tijd. Understatement van de eeuw. Maar ik heb besloten om het als een klein beginnetje van het delen te zien. Je moet ergens lichtpuntjes vandaan halen toch?

Ik wil zo graag, maar ik kan het niet.

Jawel, maar het gaat niet zomaar ineens. Die tredmolen draait nog wel even door waarschijnlijk. Maar elke keer een duwtje in de goede richting geven helpt ook. Op den duur komt het goed. Geef het de tijd. Wij helpen je.

Big Hug.

Kleine stapjes lijkt me niet verkeerd. En dat dan als lichtpuntjes zien lijkt me ronduit goed. Klinkt alsof je nogal wat te stellen hebt gehad met je pa (ook een understatement).

  :rose:      

Quinn,wat wil men bereiken door gesprekken over je jeugd?

De reden achterhalen waarom je een laag zelfbeeld hebt,de reden dat je je moet/wil verdoven?

Ook al praat je er jaren over,je zal nooit achter de reden komen,noch vergeten,noch vergeven.

 

Ook al praat je er jaren over,je zal nooit achter de reden komen,noch vergeten,noch vergeven.

Dit vind ik een beetje kort door de bocht, terwijl ik het tegelijkertijd begrijp. Ik 'geloof' er wel in dat praten (zeker als je dat nog nooit heb gedaan) over dit soort zaken je gaat helpen. Niet bij vergeten of vergeven, maar wel in (een deel ervan) een plaats leren geven waardoor angst bijvoorbeeld eerder te tackelen is. Of bij het plaatsen van situaties die in het leven voorkomen in het nu i.p.v. te blijven vergelijken (onbewust) met toen of zelfs te denken dat het is zoals toen. Ik hoop dat je begrijpt wat ik bedoel te zeggen. 

Quinn, ik vind je stap moedig en hoop dat je binnenkort het understatement er steeds meer uit durft te halen! Niet dat je nu niet meer verder durft omdat je het klein hebt gehouden.

Hele dikke virtuele knuffel

Waarom erover praten? Omdat ik het al jaren heb weggestopt onder een flinke laag alcohol, drugs en andere quick fixes. En nu dat alles is gestopt, want afgezien van medicatie op recept gebruik ik nou niks meer, verzuip ik er zo ongeveer in. En ik stik, omdat ik geen manier heb geleerd om normaal met dit alles om te gaan. Niet anders dan gaan drinken. Snuiven. Overmatig veel werken. Pillen zoeken. Of het bed van een ander. Wat dan ook, om me maar niet bezig te houden  met dat. En als dat niet stopt, als ik niet alsnog om leer te gaan met dat hele pakket aan rottigheid, dan blijf ik het zelfdestructief aanpakken. Want ik kan het niet verdragen, niet uitzitten.

Zoals ik het tot nu heb aangepakt, leg ik de schuld bij mezelf. Straf ik mezelf. Maak ik mezelf langzaam maar zeker dood. Daarvan zeggen ze dat ik het anders moet leren zien. Dat ik geen schuld heb en geen reden om mezelf te straffen. En rationeel weet ik dat ze gelijk hebben hoor, echt waar. Als ik de anderen van zo'n groep hoor, geef ik hen ook beslist nergens de schuld van. Maar toch ligt het bij mij anders. Je weet toch..

Nu pillen scoren (van die nette van een echte dokter hè).

Knuffel.

Ach Quinn, wat je hierboven schrijft is voor mij zo herkenbaar, helaas. Niet helemaal op dezelfde manier als bij jou (bij mij roken, eetverslaving, drank en mezelf jarenlang onderwerpen aan alles en iedereen), maar het patroon is hetzelfde.

Dus ja, praten...............

Voorzichtig, kleine stapjes, soms grote..........

Kan ik, mag ik, durf ik.....

Word ik gehoord, word ik gezien, word ik serieus genomen.

Durf/kan/mag ik mijzelf serieus nemen?

Ooit heeft een therapeut mij mijn eigen verhaal verteld in de derde persoon.

Ik kon namelijk niet boos worden op...., ik gaf alleen maar mijzelf de schuld etc.

Tot hij het verhaal vertelde over "een ander meisje"..............

Toen was ik boos.

Zij had geen schuld!

Hoe konden ze!!!

Maar als het over mijzelf gaat, blijft het moeilijk.

Probeer het lieve Quinn. 

Ik geloof wel in praten,therapie, herbeleven desnoods,

maar ook in je lijf erbij gebruiken.

Ik heb gevochten, geboxt, van alles, maar wel in een veilige setting

en met bekwame begeleiding. Mijn lichaam was net als bij vele

getraumatiseerde mensen net een computer. Alles wat ik niet aankon en

weggestopt had was ergens opgeslagen. Doordat ik niet had geleerd, keerde het

zich tegen mezelf. En dat lees ik bij jou ook Quinn.

Het moet eruit. En er zijn lang niet altijd woorden voor, maar het moet eruit.

Blijf je verdoven dan raak je vast, depressief of erger suicidaal, of en daar geloof ik

zelf dus wel in, je ontwikkelt een erge ziekte.

Wat voor mij werkte is niet voor iedereen geschikt, en ik heb ook zachtere technieken ondervonden

ademhalingstherapie, diepe bindweefselmassage, meer alternatieve manieren, en uiteindelijk

Mindfulness om alles te integreren. Ik hoop dat waar jij zit mensen ook meerdere mogelijkheden

in huis hebben. Er zijn reguliere therapeuten die hun methodes uitgebreid hebben met therapieen

die hen zelf ook verder hielpen. Er is veel mogelijk tegenwoordig.

Geef het niet op Quinn, je zult zeker moe zijn, en kwetsbaar. En ook dat is een fase van waaruit je

gemotiveerd kunt raken/blijven om jezelf niet op te geven. Dan is wat je vroeger meemaakte niet ongedaan

gemaakt, maar heb jij er wel het beste meegedaan wat je kon. En, een cliché maar oh zo waar; je komt er dan

sterker uit.

Ik zit al heel lang te denken, maar ik weet niks te zeggen. Ik ben ook bang.

En woedend.

En machteloos.

"De kracht van Quinn."

(Descartes 1596-1650)

Sterkte vandaag Quinn. Ik las je op de dagdraad. Evaluatie. Weet je al wat jij wil zeggen?

Succes vandaag quinn!

((Quinn))

O ja, omdat misverstanden op de loer liggen en zo keihard kunnen kwetsen, wil ik mijn bericht even verduidelijken door te zeggen dat ik woedend ben (was) op die opvoedkundige tik.

Wist ik wel basta

Evaluatie was heel verrassend, not. Gisteren ben ik besproken, vandaag kwam mijn pber met het advies van de behandelaars. Sowieso vinden ze dat ik hier nog een periode zou moeten blijven, dus nog zes weken eraan vastplakken. Dit omdat ze er weinig vertrouwen in hebben, of eigenlijk, vinden dat ik er weinig vertrouwen in heb, dat ik gestopt blijf als ik nu vertrek. Geen slecht punt, die accepteer ik. In die periode doorgaan met therapie die wat op lijkt te leveren. Dus gesprekken met de psych, die vrolijke groep, PMT en creatieve therapie. Ik kan niet zeggen dat ze geen vol programma voor me hebben verzonnen. Maar goed, vooruit, tot zover. Eventueel verlof afhankelijk van hoe ik me voel die week. Ook niet onredelijk en ook niet ongewenst. Dus okee, ik ben akkoord.

Tot zover.

Verder advies is namelijk om hen tijdens die periode te laten zoeken naar een GGZ instelling dichter bij mijn thuis. Say what? Het team aan ongetwijfeld deskundige en verstandige en intelligente mensen denkt niet dat ik over zes weken zover ben dat ik de wereld weer in kan. Dit gezien de depressies en suïcidale neigingen. En dan dichter bij huis, want,zei mijn kalme, koude, zakelijke pber zomaar onverwacht lieverd (ja echt, dat zei ze ) we zien je hier wegkwijnen. Ik ben zo blij dat ik mijn handen onder tafel had. Ben bang dat ze ze anders had vastgepakt. Als in, what the fuck? Ik ben potverdorie geen puppy of zorgproject. Okee, dat laatste wel dan. Maar echt, gatver, ga weg, houd afstand alsjeblieft.

In elk geval, daar ben ik het dus niet mee eens. Zes tot acht weken nog hier, goed. En daarna wil ik naar huis. Punt uit.