4 minuten geleden zei niks:

@Reacher @Jannigje Hebben jullie het dan niet moeilijk met mijn baby gebrabbel? Ik wil daar echt wel rekening mee houden hoor! 

Ik geniet door jouw ogen van mini. Ik vind het heerlijk dat je over haar praat en dat geluk deelt. Maar zó lief dat je het vraagt. 

Goed dat ik je nog even lees lieve @niks.  
 

Ik kwam deze nog even hier neerzetten

Weet je @niks, ik geniet van je verhalen. Ik kan een beetje meepraten omdat mijn nichtje een zoontje heeft dat iets jonger is dan jou mini. Soms vind ik het moeilijk, maar niet weten, niet meeleven vind ik moeilijker. Ik zou dan verstoken zijn van heel veel vreugde, van in dit geval jou. Mijn broer is dus pake geworden (hij is geen opa, hij wil pake zijn, wat ik persoonlijk heel leuk vind. Hij is de laatste pake in onze familielijn.), mijn schoonzus oma. Toen ik hoorde dat mijn nichtje zwanger was deed het bijna fysiek pijn, omdat ik wist wat er ging gebeuren.
In deze situaties gaan verdriet, pijn, het de ander gunnen, blij zijn voor de ander hand in hand. 
Ik zou heel veel missen als ik zou blijven leven en handelen vanuit pijn en verdriet. Makkelijk? Nee, soms heel moeilijk. Maar het levert me ook veel op. 
Dus ajb, niet stoppen met je verhalen, niet voor mij.
Weten dat jij weet en rekening wilt houden met mij, is voor mij voldoende. Weten dat ik zo nu en dan mag zeggen dat ik het moeilijk vind is voldoende.Als we allebei kunnen delen, in respect, dan is het voor mij goed.

En lieve @niks, dat doe jij en dat waardeer ik zeer.

Jouw plaatje vind ik geweldig @Reacher. 
Weinig woorden, maar zo ontroerend duidelijk.

Jullie zijn lief! Mini was zeker nog niet de bedoeling. We waren nog niet zolang bij elkaar, bovendien was ik net een paar maand gestopt met drinken. Maar we zijn er voor gegaan en dat heeft goed uitgepakt. Ze is een cadeautje voor ons. Ik denk we een stabiel gezin zijn nu. Veel om dankbaar voor te zijn. Toch is er natuurlijk het besef dat het niet zo bij iedereen gaat. Vindt het maar lastig, ik hoop dat mini af en toe een lach op jullie gezicht kan toveren 

Ik sluit me graag bij @niks aan. Ik heb dus ook een tijdlang gedacht dat ik kinderloos zou blijven...ik snap het verdriet dus echt wel en ben heel dankbaar dat het me/ ons uiteindelijk toch gegund werd...  (maar dus ook nog wel verdriet zoals jullie al konden elders).  ik wil dat geluk (en verdriet om minder) ook niet in een ander zijn gezicht gaan wrijven wanneer die het er moeilijk mee heeft...dus geef me gerust aan hè, als dat zo is/ zou zijn...

Ik heb heel veel jaren verlies en verdriet gehad
in mijn pogingen kinderen te mogen ontvangen.
Elke keer als ik lees over mini en anderen, heelt
dat een klein beetje. En ja dat gaat soms met een
lach en een traan gepaard, gelukkig maar.
 

Sinds afgelopen vrijdag wil ik al schrijven, maar het lukte niet. 
Vanaf die dag ben ik door veel emoties gegaan: blinde paniek, angst, ongerustheid, verdriet, boosheid en nu murw, stil, terneergeslagen.

Na jaren heb ik eindelijk de moed opgevat om een operatie die voor mij belangrijk is aan te gaan. Wat, hoe en waarom doen nu niet terzake, dat vertel ik misschien nog wel, maar niet nu.

Afijn, ik heb een chirurg gezocht én gevonden, in een privékliniek, een afspraak gemaakt en er vorige week heengegaan. Die man was echt geweldig: hij luisterde, snapte mij en kon een oplossing bieden. Dus ik heb ingestemd met een operatie, spannend! Bang, jazeker, maar ook opgelucht. Éindelijk de moed, eindelijk actie. Een heel grote stap voor mij. 

Drie dagen later werd ik gebeld door een assistente, de operatie kan niet doorgaan omdat u een medicijn gebruikt in combinatie met AD. Hoezo? Wist ze niet! Uiteindelijk was de boodschap: u moet ermee stoppen, dan kan de operatie wel. Ja maar waarom dan? Wist ze niet. Iets met de narcose. Vervolgens bleek dat ik 6 weken van tevoren als moest stoppen. Stoppen of naar een (ander ) ziekenhuis.

Dat was afgelopen vrijdag, 16.55 uur. Niemand meer te bereiken dus.
(Ma heb ik wel de psychiater gesproken, zij heeft gebeld, kreeg de anesthesist niet te pakken. De chirurg heeft nog niet gereageerd op mijn mails)
In eerste instantie dacht ik: ik stop wel. Maar daarna: nee natuurlijk niet, want stel je voor dat ik stop, na de operatie weer begin en het effect is weg? Dat heb ik eerder meegemaakt!! 

Ik heb eindelijk de moed gehad, iemand gevonden en nu kan het niet. Nu moet ik blijkbaar opnieuw beginnen. En dat verdraag ik nu bijna niet. De geest is uit de fles en kan niet meer terug. Ik weet rationeel dat het allemaal wel goed kan komen, maar dat helpt me nu niet. 

Ik zit nu al meer dan een uur te twijfelen of ik het zal plaatsen. Geneer me eigenlijk. Waarom? Omdat het overdreven lijkt als ik het lees. En toch is het dat niet.


 

helemaal niet overdreven Jannigje, wel zorgwekkend dat het nu zo anders moet gaan,
want stoppen met meds die je niet zo maar kreeg is eng idd.
En die operatie is ook belangrijk. Ik snap je dilemma.
Wie weet vinden de artsen er onderling nog wel iets op? En betekent het hooguit uitstel?
Maar wat wel positief is is dat ze nu achter komen en niet achteraf, dus er is nog geen kwaad geschied.♥

Natuurlijk is het niet overdreven. Je wilt dit al heel lang en nu is de operatie voor onbepaalde tijd uitgesteld en weet je niet waar je aan toe bent. Heftig @Jannigje, ik had je zó een wat makkelijker levenspad gegund 

Schrijf hier gerust van je af. Wanneer weet je meer? 

Gewoon van je afschrijven Jannigje, daar is dit voor, en het kan je helpen. 
 

Klinkt als een raar verhaal, vervelend dat de assistente je niet verder kon helpen. Ik zou er zeker niet zomaar mee stoppen, kijken of er toch een paadje mogelijk is tussen de twee keuzes, in overleg. 

Precies,  en die medicatie (ad) is nu goed ingesteld,  dat is je ook niet aan komen waaien en uit  ervaring weet je dat uit balans sneller gaat dan weer in balans. Als de mammoettanker eenmaal draait is die niet zo maar weer op koers. Dus goed dat je jezelf belangrijk genoeg vind om dit allemaal goed uit te zoeken.  En om dat hier te delen want daar zijn we ook voor

Sterkte  @Jannigje   hopelijk komt er een oplossing  .

Dapper dat  je hebt doorgezet  .

4 uur geleden zei lady jane:
want stoppen met meds die je niet zo maar kreeg is eng idd.
En die operatie is ook belangrijk. Ik snap je dilemma.
 

Ja stoppen is nu eigenlijk helemaal geen optie. Want stel je voor dat ik wegzak qua stemming en niet meer terugkom waar ik nu ben? Het is al geen feest, maar het is te doen nu.
Ik baal heel erg van de schijnbare achteloosheid waarmee de boodschap werd gebracht. Dat kun je volgens mij niet maken. Je zegt toch niet zomaar tegen iemand dat zij moet stoppen met medicatie, zonder motivatie, zonder overleg? Dat boos worden duurde wel weer 3 dagen.

De anesthesist had zelf moeten bellen om tekst en uitleg te geven, of de assistente voldoende informatie geven.

3 uur geleden zei Reacher:

 Heftig @Jannigje, ik had je zó een wat makkelijker levenspad gegund 

Schrijf hier gerust van je af. Wanneer weet je meer? 

 

Dank je.
Volgende week heb ik een pre-operatieve afspraak met de anesthesist, ik ga daar in ieder geval heen. Ik wil weten hoe en wat en zeggen dat ik het niet eens ben met de gang van zaken. Ik hoop dat ik dat dan durf.

12 minuten geleden zei Cleo66:

Ach Jannigje , wat vreselijk vervelend dit weer , zucht.  Waarom kan er nu nooit iers "gemakkelijk" gaan .  Ik hoop dat er snel een oplossing komt en dat de geplande operatie doorgang kan vinden. 

Ja Cleo, het was blijkbaar te mooi om waar te zijn. Ik dacht nog: goh, zo kan het ook? Maar nee, zo kon het blijkbaar niet.

Het duurde bijna de hele dag voordat ik mijzelf de deur uit kon duwen. Eenmaal onderweg heb ik steeds tegen mijzelf gezegd : oké, je voelt je*, maar het is voorjaar, kijk om je heen! De natuur is mooi!! Kijken!! En dat lukte. Ik liep tussen hoog fluitenkruid door, soms groeide het zelfs boven mijn hoofd, de wolkenluchten waren prachtig. Zelfs de regen was mooi, singing in the rain, letterlijk. (Dat zing ik meestal, of “raindrops keep fallling on mij head”).

En veel vogels, tijdens en na de regen. Én een koekoek, die hoorde ik ook. 

9 uur geleden zei Jannigje:

En veel vogels, tijdens en na de regen. Én een koekoek, die hoorde ik ook. 

Ik val zomaar bij je binnen, lees je hier en daar. las je bericht over de operatie.  sterkte

Ik hoorde gisteren ook de koekoek, en zag het fluitenkruid. 

 Vandaag heb ik een rotdag. Somber, lusteloos, moedeloos.

Laat opgestaan omdat ik de dag niet aandurfde.

Ontbijt en lunch: plak chocola van 200 gr + een zak choco eclairs. 

Ik lees een boek van een Italiaanse joodse man die Auschwitz heeft overleefd. Als ik dat lees schaam ik me, waar doe ik moeilijk over. Maar ja, dat helpt ook niet.
Ik moet naar buiten, maar daar zijn mensen. Ik ben nu bang voor mensen. Er drukt een enorme steen op mijn borst.

Zo voelt het. Nergens een plateau om de steen te laten rusten.

Naar buiten, nu. Wat zei @jopie ook alweer: niét vragen, níet over nadenken,  maar doen. Ik mis je hier Jopie. 
Dus met jou in gedachten, schoenen aan en lopen

Lieve @Jannigje 

@jopie   hoe is het mogelijk! Dat jij dit plaatje getekend hebt, maakt het extra bijzonder.
De eertse keer dat ik zo’n plaatje zag raakte het me zo. Het zegt zoveel, in één beeld. 

En dank je lieve @Quinn, voor je bijzondere Iejoor plaatje. 

Het is echt niet bedoelt om grappig te zijn of om jouw (jullie) gevoel niet serieus te nemen maar het eerste wat in mij opkomt bij deze tekening is: 'stapje opzij doen, loslaten en genieten van het uitzicht'.

Dat gaat niet @Yana want dan dondert alles wat je draagt, waar je verantwoordelijk voor bent, waar je voor zorgt, zomaar naar beneden, waar het in stukken uit elkaar barst.

Dan bedoel je de zorg voor je gezin @Quinn? 

@Yana gezin, ja, dat op de eerste plaats. Maar ook breder. De ruimte die ik inneem in de wereld, de bijdrage die ik kan leveren, wat ik achterlaat aan goede en slechte dingen. Het beruchte voetspoor. De maatschappij, doe ik zelf zoals ik het zou willen zien? Laat ik de wereld beter achter bij vertrek dan toen ik kwam? Dat idee.