Mooi, Lika, zo op wat langere termijn beoordeeld is het dus een hele goede stap geweest die je 2 jaar geleden nam.

Ik voel hetzelfde. Van de week kreeg ik weer wat last van zaken waar ik voorheen veel mee worstelde en die ik na het stoppen met enige bijsturing en mindfullness oefeningen kwijt was geraakt. Het kwam terug, ik herkende het, liet het eerst maar even zijn beloop en ging er verder niet te diep over peinzen. Nu lijkt het al weer grotendeels voorbij. Ik ben andere dingen gaan doen. Dat hielp. Zo mooi eigenlijk.

11 uur geleden zei Lika:

Twee jaar geleden : vakantie . Twijfel, stress, verdoving

vorig jaar vakantie: burnout, helder, boos

dit jaar vakantie: helder, niet boos, werkend.

Wat een veranderingen in kleine stappen. In twee jaar kwam alles voorbij. 

Het is oneindig veel beter nu. Niet meer boos. Niet meer zielig. Niet meer zo onzeker.

Het leven is niet fantastisch. Of eigenlijk wel. En natuurlijk ben ik soms boos, chagerijnig, stampvoetend. Maar eigenlijk nog maar heel weinig. Heel soms. Op die manier.

Er verandert iets in mij. Ik voel me zo dankbaar.

Goh wat goed joh wow

Ik voel me niet ver hoor. Zit gewoon hier!

En gisteren had ik opeens ‘de’ boos over me heen. Maar wat wezenlijk anders is, is dat ik die ‘boos’ zie en er niet direct iets mee hoef. Ik zie dat het even niet zo ging als ik wou, laat het even gaan en vertrouw erop en weet dat het weggaat. Ik word mijn gevoel steeds minder. 

Als hetzelfde vaak gebeurt of me dwars blijft zitten, dan moet ik er iets mee.

Daarnaast heb ik besloten om me eerst en vooral te richten op mezelf.

Het uitstelgedrag van mijn man, hé, wie heeft dat ook?? 

De troepmakerij van mijn dochters. Van wie zouden ze het hebben??

Ik probeer mezelf langzaam en zachtjes tot daden te krijgen. De kringloop is daar een voorbeeld van. En niet alleen voornemen, maar ook DOEN. Niet meer over denken. Uitvoeren wat ik had bedacht. Dat vind ik best een grote opgave. Heb altijd een smoes, uitvlucht, ander plan paraat, waaronder: we hadden het afgesproken en JIJ komt niet in actie...:-)! 

Nou ja, voorlopig genoeg punten aan te pakken. De kunst is dat zachtjes te doen. 

Maar ik voel een vreemd soort vrijheid waarin ik veel kan beslissen. Terwijl ik heel goed met totaal andere ogen naar mijn eigen situatie zou kunnen kijken... Dàt, dat gevoel, is grote winst. 

Moet het even tegen je zeggen...in het begin kwam ik er niet goed in. Maar ben blij dat ik door heb gelezen...een paar hele rake spiegels...bijzonder boek. Niet te vergelijken met een boel andere die ik las. Ik doe nog een stukje voor t slapen gaan...

Leuk Thee. Ik heb het bijna uit. Ik vind haar manier van bechrijven zo mooi, haar observaties, vergelijkingen, taalgebruik. 

Daarnaast vind ik het ‘geschiedkundige deel’ interessant. Schrijvers die worstelden, hoe gaat Amerika om met verslaving en heel mooi en liefdevol hoe ze schrijft over de AA.

Op persoonlijk vlak raakt mij met name het feit dat je gewoon het leven niet lijkt aan te kunnen. Totdat je het wel kan?

1 uur geleden zei GewoonDoen:

 

One life, live it. 

Klopt. Maar zo’n zin maakt me ook zenuwachtig, merk ik. Alsof er heel veel van afhangt. Als ik het nu niet goed doe kan het nooit meer!!! En wat is goed? Help!

Ik voel me relaxter bij het idee dat leven maar een beetje wat doen is. Zelf zin geven. En dat het verder niet zo veel voorstelt. En dus heel veel.

En dat is precies wat die zin ook kan betekenen natuurlijk. Ik zie nu al schrijvend dat het mijn eerdere invulling (groots en meeslepend) is die de zenuwen oproept. Ik kan falen in dit leven. Misschien kan ik wel niet leven...

Maar de zin geeft net zo veel ruimte aan een andere invulling.

thnx

Spijker op zijn kop. Maar ik heb het leven altijd geleefd alsof mijn leven  ervan afhangt. Alsof ik er een TIEN PLUS voor moest halen. Maar dat hoeft helemaal niet. Het komt op de één of andere manier nu pas echt binnen. Dat is vrijheid ook!

Hoeft dat helemaal niet???? 

Crap dat hoofdstuk zover ben ik nog niet  

@bumperjim 

Aangenaam, mijn naam is Nobody 

In het begin vond ik die schrijvers noemen en zo erg ingewikkeld. Ken ze niet, geen zin om het allemaal op te zoeken...een beetje van kom op, waar blijft het verhaal 

Vanaf het hoofdstuk overgave werd ik gepakt. Ik ga het begin nog een keer opnieuw lezen. Ik werd erg geraakt door het stukje wat ik gister las in hoe ze haar partner niet heeft gezien. Of gezien met haar aannames...ja, mooi geschreven. Inderdaad ook de AA beschrijving, het belang en de waarde van her- en erkenning...

En tja..het leven leven...en hoe moet dat dan 'goed'? Dat is 'm...goed voor mij.....? Goed genoeg, tevreden kunnen zijn...gewoon kunnen 'zijn'. Met wat er is. En durven doen. We komen er wel, we zijn er al mee bezig!

20 uur geleden zei kruidenthee67:

Moet het even tegen je zeggen...in het begin kwam ik er niet goed in. Maar ben blij dat ik door heb gelezen...een paar hele rake spiegels...bijzonder boek. Niet te vergelijken met een boel andere die ik las. Ik doe nog een stukje voor t slapen gaan...

Mag ik vragen welk boek jullie bedoelen? Ik heb terug gelezen maar kan het (nog) niet vinden. Vind het verder fijn om hier te lezen. Mooi deze diepgang. Ben nu te moe om het heel helder en concreet uit te kunnen leggen maar het lezen doet me iig goed. Bedankt jullie allemaal 

Ah... ja. Uit. Ik zal morgen een paar citaten die mij raakten opschrijven. En @kruidenthee67 waar staat dat stuk precies dat jij mooi vond?

nu ga ik beginnen aan: ‘Examens in empathie ‘ van dezelfde schrijfster.

ik begrijp jullie bezwaren. Ik vind de stukken over die andere schrijvers prettig juist. Verbindend.

Maar is een kwestie van smaak natuurlijk.

Ze heeft een boek als een AA meeting willen schrijven, las ik. En soms treft een boek net de juiste snaar op het juiste moment. Soms niet.

It hit me right in the face...

10 uur geleden zei Francoise:

Ze hebben het over ontwenning van leslie jamison 

 

Dankjewel Francoise

Ik schrijf hier drie keer iets op en haal het weer weg.

Tranen zitten hoog, voel me onbestemd. Gaat wel weer over.

I know. 

Twee dingen die me bezighouden (uit Examens in empathie, Leslie Jamison)

- ‘het vermoeden dat ik een schraal gevoelsleven had dat alleen geactiveerd werd door de behoefte  aan constante bevestiging,’

- ‘dat ik te koop loop met mijn gevoelens , terwijl ik tegelijkertijd verborgen houd wasr ze vandaan komen.’

Ze haalt de woorden uit mijn mond...

Virtuele hug Lika 

Ja, ook mooi. Zij schrijft de dingen zo op dat ze voor mij aankomen. 

Ik woratel een beetje met wat liefde is. Kan ik wel echt liefhebben? Of heb ik gewoon maar lief als iemand zegt dat hij/zij mij lief vindt? En hoe zit dat dan richting mijn kinderen? Mijn ouders? Ben ik er wel echt voor de ander of doe ik alles ter meerdere glorie van mezelf? Ook nu een jaar contact met het buitenland. Wil ik dat nog? Mag ik dat nog willen of wil ik niet meer? Wat voegt het nog toe? Hoe kunnen man en ik onze relatie wellicht ook weer fysiek vorm geven? Wil ik dat? Hoe bespreek ik dat? (Afwijzingsangst dubbelop)

Nu ik dit opschrijf klinkt het wel erg negatief. Goed om zo even te zien staan. Want het is niet negatief.

Het zijn mijn diepste angsten/ onzekerheden en gevoelens waar ik mee aan de slag mag en al ben. Ik ben mijn eigen empirisch onderzoek.

O lieve Lika...Dit is niet negatief...maar heel open en kwetsbaar. Ik worstel al een paar dagen met soortgelijke gedachten....

Angst speelt zo n grote rol...

Angst is de grootste .

Dank @kruidenthee67. Ik oordeel alweer over mijn eigen gedachten, ja. 

Laat ik nu zien dat ik helemaal niet ‘al zo ver ben?’ , ben ik egoistisch? Onvolwassen,?

In het nu Lika.

Je bent waar je nu bent.

Het is geen weg met einddoel

Geen streven naar perfectie

Kijk met liefde naar jezelf

Je bent goed zoals je bent

Ik heb die gedachten ook geregeld. Dan draait t maar door en door. En het leidt nergens toe. Want liefde kan je niet bij elkaar beredeneren als ware het de stelling van Pythagoras. 

Liefhebben is een werkwoord. Na een kwartier geredeneerd te hebben weer over tot de orde vd dag en gewoon iets liefs zeggen of doen en daarmee heb je alweer een beetje lief. Toch?

Dat fysieke ook. Zou ik gewoon stapje voor stapje mee beginnen in het midden vd nacht als je toevallig allebei wakker bent. Merk je vanzelf of het een beetje aanstekelijk is. Vooral niet eerst een lang gesprek over voeren, dat windt niet op  

Je kunt ook teveel nadenken (werd laatst tegen mij gezegd haha, en ik ontdekte dat degene een punt had.) Soms kan het goed zijn om gewoon te doen, idd wat @bumperjim zegt, midden in de nacht als je allebei wakker bent. Kan iets heel moois teweegbrengen

Maar idd het gaat om doen. Klopt. Het helpt mij soms om de donkere krochten van mijn geest toe te laten en hier op te schrijven. Dat maakt lichter. 

Dank jullie.

10 minuten geleden zei Lika:

Maar idd het gaat om doen. Klopt. Het helpt mij soms om de donkere krochten van mijn geest toe te laten en hier op te schrijven. Dat maakt lichter. 

Dank jullie.

Ja gewoon doen joh dat lucht op