even voor ons (geleend van Cleo)
Vandaag, 30 jaar geleden is mijn eerstgeborene gestorven. waarschijnlijk ook door fouten vd gynaecoloog.
Hij wilde haar open snijden om technische oorzaak te vinden. Wij wisten dat die er niet was. Een ander weten.
En we moesten rouwen. Niet strijden. Accepteren, verduren. De pijn, nog steeds.

Hoort niet op jouw draadje Jannigje
maar misschien toch ook wel.
Je maakt veel los bij mij. Thnx daarvoor.

Knuffel @lady jane 

Op 25-5-2021 om 22:51 zei lady jane:

hoe vreselijk Jannigje
ik zou je gunnen dat je eens goed boos werd
en niet op jezelf
 

Ja, dat zou wat zijn! Ik zou me waarschijnlijk wezenloos schrikken, maar misschien zou het ook wel krachtig voelen, of opgelucht. Ik ben erg vaardig in het boos worden op mijzelf,  maar boos worden op een ander? Openlijk? Nee, die vaardigheid heb ik nog niet.
Niets mis met de vrede willen bewaren, maar bij mij gaat het ook   vaak om  het vermijden van conflicten vrees ik. 
En dat heeft weer alles te maken met niet voor mijzelf op durven komen omdat ik nog steeds denk dat ik dat niet mag. 
Uit de grond van mijn hart durven zeggen: “ik wil dit wel” of “ik wil dit niet” lijkt me fijn.

Ik heb wel heel duidelijk mijn onvrede aangegeven bij de anesthesist en ook echt van alles geopperd als mogelijkheid, ik heb het niet gedwee ondergaan.
Ik ben wel tevreden over mijzelf tijdens dat gesprek. 

Zojuist zei Jannigje:

Ik ben wel tevreden over mijzelf tijdens dat gesprek. 

Yay! 

Op 26-5-2021 om 15:51 zei lady jane:

5 juni de musea weer open
hoop dat dit goed nieuws is voor je.

Ja, dat is fijn.
Ik ga kijken of het weer een prettige plek kan zijn nu alle leuke mensen met wie ik contact had weg zijn (6!)
Er maar open in gaan en zien hoe en wat.

3 minuten geleden zei Quinn:

Yay! 

2 uur geleden zei Jannigje:

Ik heb wel heel duidelijk mijn onvrede aangegeven bij de anesthesist en ook echt van alles geopperd als mogelijkheid, ik heb het niet gedwee ondergaan.
Ik ben wel tevreden over mijzelf tijdens dat gesprek. 

Though my soul may set in darkness, it will rise in perfect light; 
I have loved the stars too fondly to be fearful of the night.

Sarah Williams, Twilight Hours: A Legacy Of Verse

@nancy ik reageer maar even hier, anders zo’n lang verhaal op de dagdraad.
Ik weet niet goed waar ik het zoeken moet. 
Vanmiddag ben ik wel heel dapper naar een nieuw project hier in de buurt geweest. Een aantal bakken vormt samen een moestuin, initiatief van een paar dames in de buurt. In het kader van “proberen aansluiting te vinden met de buurt/buren” heb ik me aangemeld.
Met lood in de schoenen erheen, dan de knop om en meedoen. En dan merk je niets aan me, dan lijk ik zelfverzekerd en vriendelijk en terwijl ik eigenlijk niet in de stemming ben om te praten, doe ik dat wel.

Er is een Amerikaanse vrouw die ook meedoet. Ze zei iets over de verschillen tussen Nederlanders en Amerikanen. Jullie zijn zo zelfverzekerd zei ze. Nou zei ik, voor mij geldt eerder dat ik goed ben in keeping up appearances.  Toen werden we onderbroken.

Na een paar uur ging ik naar huis. Het voelt alsof er twee mensen zijn gegaan.
De ene is zoals ik me voel, (gespannen, het gevoel dat er iets dreigends boven m’n hoofd hangt, steeds dichtbij paniek, het gevoel dat het leven eigenlijk te moeilijk is voor me, dat ik “het” niet kan), die gaat erheen.

De andere komt tevoorschijn in gezelschap en functioneert prima.

De ene gaat dan weer naar huis en denkt, wat was dit nou? Hoe kan dit nou?

Zoiets

Is de zelfverzekerde @Jannigjeecht een masker, of is ze wel echt, maar echt maar een piepklein facetje van wie jij bent? 
 

Goed dat je gegaan bent. 
 

Ook voor de Amerikaanse. Zij zal niet voor niets over zelfverzekerdheid bij Nederlanders zijn begonnen. 

Zij had nu ook even echt contact. Met jou. 
 

Bijgelezen 

Wat moeilijk voor je, Jannigje, maar wat dapper dat je gegaan bent. Ik ben bang dat dat ook de enige manier is om contacten op te doen: ze gaan opzoeken. Een mens bestaat feitelijk uit verschillende mensjes, wij allemaal. Verschillende facetten van ons IK kun je ook zeggen. En die facetten komen al naar gelang de situatie naar voren. Het mooiste zou zijn als alle delen/ facetten congruent met elkaar zouden functioneren, maar dat is helaas niet altijd zo. Je hebt het toch maar weer geflikt,  Jannigje, bloemetje voor jou . 

Goed dat je gegaan bent  jannigje  eens komt er een moment  dan ga je  echt als  jezelf  .

5 uur geleden zei Reacher:

Is de zelfverzekerde @Jannigjeecht een masker, of is ze wel echt, maar echt maar een piepklein facetje van wie jij bent? 

Het is wel een echt deel van mij, maar het is zoals Nancy schrijft: het gaat om de congruentie, evenwicht, gelijkwaardigheid, en zo voelt het niet.

Het voelt alsof de zelfverzekerde versie van mij bestaat uit vaardigheden en het andere deel bestaat uit alles wat met mijn gevoel en overtuigingen te maken heeft. Met hoe ik me echt voel, met hoe ik van binnen als mens ben.

Beide kanten liggen te ver uit elkaar.

23 uur geleden zei Reacher:

Is de zelfverzekerde @Jannigjeecht een masker, of is ze wel echt, maar echt maar een piepklein facetje van wie jij bent? 

Ik heb lang gedacht dat het (alleen) een masker was, onecht, negatief, maar dat is niet zo. 
De zelfverzekerde capabele vrouw ben ik ook. Het heeft heel lang geduurd voor ik dat zag, daarna nog heel lang voordat ik dat durfde te geloven (wat lang niet altijd lukt) en weer heel lang voordat ik dat nu aarzelend hardop schrijf .

We hebben inderdaad  allemaal verschillende rollen in allerlei situaties, bij allerlei mensen. Het probleem voor mij is wat Nancy beschrijft, het is niet congruent bij mij. De verschillen zijn vaak zo groot
Ik kan bijvoorbeeld een rondleiding geven en me op dat moment ook wel oké voelen om vervolgens dood ongelukkig naar huis te gaan. Ik kan niets meenemen van het gevoel van daarvoor. Het is alsof ik mijn gevoelens achterlaat bij de deur, als een paraplu, en bij het weggaan pak ik ze weer op en ga ermee naar buiten.

Herkenbaar  jannigje  de powervrouw zijn  alles  weten alles doen en iedereen  doen geloven  dat  ik  het allemaal handel.

Maar dan  doodongelukkig  naar huis zodra  ik uit de rol stap  of stapte  was dit  weg  verdwenen. 

Dan kon  er alleen nog maar alcohol in om te verdoven .

De weg  is lang maar geloof dat  ik het  wel een beetje meer ga leren  begrijpen  en er naar handelen  .

Dat vind ik wel dapper van je @Cleo66, want dat is lang niet altijd gemakkelijk. 
Hoe uit het onbegrip zich? Kun je daar een voorbeeld van geven?

Op 29-5-2021 om 00:03 zei Reacher:

Though my soul may set in darkness, it will rise in perfect light; 
I have loved the stars too fondly to be fearful of the night.

Sarah Williams, Twilight Hours: A Legacy Of Verse

Prachtig vers.
Maar oh, wat voel ik mij daar ver vandaan. 

Slecht nieuws gekregen vandaag, ik kan er nauwelijks mee omgaan. Kan er  nu verder niet over uitweiden. 
Het voelt meteen verkeerd om het dan toch te melden, alsof ik aandacht vraag maar niet zeg waarvoor. Maar ik heb behoefte om het toch te melden, ergens te melden. Hier dus. 

Ik vind het leven momenteel vrij waardeloos. En dan is het ook nog zomer, striemende regen en harde wind zouden me nu beter passen.


 

22 uur geleden zei Cleo66:

Mensen hebben daar een compleet ander beeld van , waar ik niet bij pas 

Vraagt men dan niet echt aan jou hoe dat dan is voor je? Blijkbaar niet? Wat waardeloos.

Je geeft toch met de voorbeelden die je noemt duidelijk een opening tot gesprek lijkt me.
 

2 uur geleden zei Jannigje:

Prachtig vers.
Maar oh, wat voel ik mij daar ver vandaan. 

Slecht nieuws gekregen vandaag, ik kan er nauwelijks mee omgaan. Kan er  nu verder niet over uitweiden. 
Het voelt meteen verkeerd om het dan toch te melden, alsof ik aandacht vraag maar niet zeg waarvoor. Maar ik heb behoefte om het toch te melden, ergens te melden. Hier dus. 

Ik vind het leven momenteel vrij waardeloos. En dan is het ook nog zomer, striemende regen en harde wind zouden me nu beter passen.


 

Wat spijt het me dat je slecht nieuws hebt gekregen. Ik kan me voorstellen dat je het leven momenteel waardeloos vindt.

Het gedicht gaat over een vonkje hoop ergens in de toekomst: I will rise in perfect light.

Dat puntje op de horizon, die kleine glinstering van een ster in de lucht. Uitzicht op liefde, troost, rust. Dat is onontbeerlijk om het vol te houden. 

Wat naar voor je Jannigje!

15 uur geleden zei Reacher:

Dat puntje op de horizon, die kleine glinstering van een ster in de lucht. Uitzicht op liefde, troost, rust. Dat is onontbeerlijk om het vol te houden. 

Ja dat lichtpuntje, het lichtpuntje van mijn “alleen in een bootje ergens op een pikdonker meer zoekend naar dat lichtpuntje metafoor“ 
Ik zie het niet. De zon schijnt uitbundig, ik heb een huis met een tuin, te eten en te drinken, dus je zou zeggen genoeg reden tot dankbaarheid.
Zelfs soms een badderende merel.
Daarvoor ben ik ook wel dankbaar. 
Er zijn hele volksstammen die graag met mij zouden willen ruilen, afgezien van mijn gemoedstoestand dan. 

Maar dat lichtpuntje? Ik zie het nu niet.
Ik benijd Lars, als er nog iets bestaat na de dood dan is hij daar en ik fantaseer dat hij daar liefde , troost en rust gevonden heeft. 
Maar hier voel ik het nu niet. 

Opeens snap ik hoe het zit met die andere ik van mij. Zoals ik me nu voel kan ik niet functioneren in de buitenwereld. Ik zou mensen schrik aanjagen en de meesten zouden mij links laten liggen, logisch ook.
Dus uit nood moet die ander er wel zijn. Die zal ik straks met moeite op moeten roepen want ik heb me aangemeld voor een uurtje spinning. 

Ik wil sorry zeggen tegen jullie omdat ik hiet zo negatief schrijf én tegelijkertijd ook niet. 
Jullie hoeven niet te reageren maar ik merk dat ik er wel behoefte aan heb dat ik ergens dit mag zeggen, kan zeggen. 
 

En toen was er weer de merel. Scharrelen, kijken, hippen, rennen, kijken, even weg, toch weer dichtbij én jawel, even badderen.
Opeens dacht ik: dit doet Lars! Een seintje van Lars, dat vind ik een mooi idee.
Dus ik noem het Lars.