faalangst is een oude bekende voor je als ik je goed las Lika.
en de nieuwe Lika is een nieuwe (on)bekende nog,
tijd zal leren of je die oude bekende nog nodig hebt of dat die uit je
leven groeit. ships that pass in the night.
De nieuwe Lika is misschien wel kompleter dan waar je nu contact mee hebt
maar ze is er wel en gaat niet meer weg volgens mij♥

De week was zwaar, spannend en goed. Veel week was het. Zeven hele gevulde dagen. Ik voelde me weer vaak onzeker en tranen zaten hoog. Bang ook was ik. Dat voelde ik allemaal.

maar ook...

Heel trots, liefdevol en vandaag heel moe, maar kalm. Vredig. Veel gedaan. Ministapjes op weg naar een opgeruimder huis. Dat voelt als heel belangrijk. 

Ik begin het een beetje te kunnen, leven. Gewoon leven. Met uitschieters alle kanten op die zo bij me horen. Maar ik weet ze beheersbaar te houden? Ik hoop het. 

Vandaag was een gouden dag. Met worteltaart en gezin. 

Ik weet dat volgende week ook spannend gaat zijn. Maar dat is niet erg. 

Je kan het allang, leven, maar je dacht van niet 

HOPPA!!!!!!!

Ach lieverds zijn jullie. ( ik sta ook op de kilokiller hè? Gelukkig hos ik op twee paar schouders rond;-)

Aarzelend rondtasten... dat is zo ja. Dat is die angst. Die diep van binnen zegt dat DiT, juist dit, waarvan ik nu denk dat het ok is, HELEMAAL FOUT is. Hoe kan ik dat nou niet hebben gezien? 

De andere kant, gewoon helemaal NIET nadenken en DOEN (ogen dicht en springen)  is er zeker ook. Zelfde oorsporng. Contraire reactie. 

Ik weet precies waar het vandaan komt. Als ik het door heb kan ik er wat mee. Maar het is ongeveer mijn eerste natuur. Zal nooit helemaal verdwijnen. 

Dus aarzelend rondtasten maar omarmen denk ik. Nadenken en dan doen. En dan ... beseffen dat ik nu leef. 

Ik sta mee. Want je leeft he, een week nuchterheid in het leven is een overwinning. Daarom een beker  

Lika het is alsof je over mij schrijft...je raakt me

21 uur geleden zei Lika:

Ach lieverds zijn jullie. ( ik sta ook op de kilokiller hè? Gelukkig hos ik op twee paar schouders rond;-)

Aarzelend rondtasten... dat is zo ja. Dat is die angst. Die diep van binnen zegt dat DiT, juist dit, waarvan ik nu denk dat het ok is, HELEMAAL FOUT is. Hoe kan ik dat nou niet hebben gezien? 

De andere kant, gewoon helemaal NIET nadenken en DOEN (ogen dicht en springen)  is er zeker ook. Zelfde oorsporng. Contraire reactie. 

Ik weet precies waar het vandaan komt. Als ik het door heb kan ik er wat mee. Maar het is ongeveer mijn eerste natuur. Zal nooit helemaal verdwijnen. 

Dus aarzelend rondtasten maar omarmen denk ik. Nadenken en dan doen. En dan ... beseffen dat ik nu leef. 

Hoe werkt dat die angst? Is dat dat ontzettende “Oh Sh#t” gevoel dat soms ineens komt als je merkt dat je je sleutels niet hebt of zo? Bij mij komt dat soms ’s nachts, dat ik ineens denk wat ik aandie en die gezegd heb was Helemaal Fout of ik heb iets Helemal Vergeten. Trouwens de ochtend erna blijkt het vaak niet eens te kloppen. 

Of is het heel anders?

Existentiëler (om het woord maar eens te gebruiken). Uit zich -uiteindelijk- in blinde verlammende paniek. Het bloed trekt weg uit mijn armen (zo lijkt het), hoofd, misselijk en totaal besluiteloos. Uit willen, weg.

Dat is de eindfase die nu zeldzaam is. Paniek.

Daarvoor is er een scala van gevoelens.

En natuurlijk ben ik ook wel eens niet bang (ig). 

Getsie  

Maar je bent er nog nooit ingebleven, das het voornaamste  

Nee. Maar wel bijna het loodje gelegd. Had ik het opgegeven. Maar dat was 25 jaar terug.

Toen langzamerhand de verdoving in vanuit het moet, het zal tanden op mekaar.

Toen ik vanochtend Jims vraag las, was ik al aan het typen: Nee! existentiële angst!! Heel echt, levens bedreigend!!! 

Maar...gewist, want jouw draadje, vraag aan jou

Dat dus.

Ja Thee. We zitten in hetzelfde schuitje ...

-note to self- 

Niet zo vroeg op als ik eigenlijk wilde. Wel vroeger dan normaal. 

Meditatie 25 minuten. Heel fijn.

Vervolgens voor een deel gewandeld naar het werk. Totale eye-opener. Geen hectisch gedoe met zijn allen op de fiets. 

Reminder. TING!

'Schuitje varen, theetje drinken, varen we naar .....'

-note van Thee- 

Vanmorgen eerder op dan bedacht.

In alle rust aanwezig voor kinderen, met aandacht.

Daarna tijd voor mij, verbeeld en verwoord wat me bezig houdt. Heel fijn

Vervolgens ervaar ik ruimte, rust..jawel ontspanning. En van daaruit beweging.  Totale eye-opener.

Reminder. TING!

2 uur geleden zei Lika:

Nee. Maar wel bijna het loodje gelegd. Had ik het opgegeven. Maar dat was 25 jaar terug.

Toen langzamerhand de verdoving in vanuit het moet, het zal tanden op mekaar.

OMG ik ken dit niet, stond ff met mn mond vol tanden. Ik vind het “Aaargh mn sleutels!” gevoel al ruim voldoende. 

Levensbedreigend snap ik nu. 

 maar hé, ik heb het ergste denk ik, gehad hoor. Maar als ik grenzen over ga is dit de eerste valkuil. En tegenwoordig waarschuwt mijn lichaam. Moet ik alleen wel luisteren;-)

‘Hoe gaat het nou eigenlijk Lika?’ 

Tja, ik weet het niet zo goed. Ik denk wel goed. Weet het niet. Hoor dat ik straal, rust uitstraal, pretogen heb. Ben na twee weken werken en weer in het ritme komen , kinderen naar clubjes begeleiden, ook heel moe. Ik vraag ergens dan toch teveel van mezelf. Weet alleen niet precies waar. Onzekerheid popt dan op. Rugpijn. Het zit er helaas niet in om wat minder te werken. Zou ik wel graag doen.

Maar ik voel het. Zie het. Merk het. Probeer een structuur aan te brengen die mij helpt. En zie weer dat ik het me bij tijd en wijle toch op een leven zet...keihard, alsof het er op aankomt. Kan er later wel weer om lachen. 

Door een gebeurtenis in de familie zie ik weer hoe ons gezin functioneerde. Heel apart. Vind ik ook ingewikkeld, maar kan het nu toch beter aan. Kan mijn oude ouders meer geven zonder mezelf te verliezen. 

Ben wezen kijken naar de opleiding die ik wil volgen. Ben enthousiast. 

Word wel steeds ietsje minder bang dat ik het helemaal verkeerd blijk te doen. Leven.  

11 uur geleden zei Lika:

Word wel steeds ietsje minder bang dat ik het helemaal verkeerd blijk te doen. Leven. 

O wat herken ik dit. De illusie van controle. Ja we staan aan het roer van ons schip maar de wind en de zee doet zijn ding. Go with the flow zegt een vriendin dan tegen mij. Vertrouwen ergens dat het universum ons brengt wat goed voor ons is. Teveel van jezelf vragen zit em denk ik in het in de hand willen houden alles wat niet kan en wat zoveel energie kost. Je eigen aandeel in dingen zin is goed maar bij alles denken wat doe ik fout als reden waarom iets niet loopt zoals je wil is zo vermoeiend. 

Ben al heel lang niet meer op ADB geweest en kom even buurten en ben blij te lezen dat het zo goed gaat met je.

30 minuten geleden zei erik:

Je eigen aandeel in dingen zin is goed maar bij alles denken wat doe ik fout als reden waarom iets niet loopt zoals je wil is zo vermoeiend. 

Check. Dank je Erik. Kan ik weer heel goed verder mee. 

Au. Moe was ik de afgelopen rijd. Geeft niets. Mag best. Dan word ik onzekerder. Geeft niets. Mag best. En toen gistere. Ik maakte een afweging op mijn werk die niet goed uitpakte. Weg ben ik. Totaal geraakt. Nu zien ze hoe slecht ik ben. Ik heb het verprutst. Nooit meer vertrouwen. Ik kan er niets van.

rugpijn, misselijk, neiging om in elkaar gedoken weg te duiken. Het is over....

Maar niet gedaan. Me naar dansen gesleept. Afspraak met veiendin. Ik word er weer mee wakker. Slecht mens. 

Maar hé, vanuit de beste bedoelingen maakte ik een afweging die niet juist bleek. Geeft niets, mag best.en door....

Geeft niets, mag best, herkenbaar dat zoiets zolang blijft plakken. Gewoon door gaan en niet naar die negatieve gedachten luisteren.

We zijn toch gewoon maar mensen.