@knakker, Dat is waar ik van schrik. Ik wilde hem inderdaad slaan! Opeens zo klaar met onredelijkheid, met slechte manieren, minachting. Zo geen zin meer in altijd maar alles slikken, met redelijk zijn en bescheiden en beschaafd. Bah!

Dit voorval stond natuurlijk niet op zichzelf, het raakte aan al die keren dat ik mijn mond hield terwijl ik wel had willen reageren, maar het niet deed omdat…… Het niet mocht, ik het niet durfde, ik dan niet aardig was, dan niet aardig werd gevonden, ik dan misschien onredelijk zou zijn etc.

Een leven lang beleefd, correct, netjes, bescheiden en niet alleen omdat ik ook wel zo ben. Misschien wel veel minder dan ik denk of zou willen zijn.
Aangeleerd, Vanuit angst. 
 

@Yana ik ben denk ik bang voor controleverlies. 
En ook voor het enorme schuldgevoel dat ik daarna ongetwijfeld ga krijgen.

Nu wil ik de buurvrouw slaan die weer een sigaret opsteekt ongeveer tegen de schutting aan. Ik ga maar even naar de Praxis, een plant kopen of zo. Ik ben even niet te genieten. Maar wel in stilte natuurlijk, stel je voor. 

Oh Jannigje, ik heb mijn bui per ongeluk overgedragen aan jou geloof ik….

Geef hem maar weer terug hoor! Of zullen we samen een knokploeg gaan vormen ?? Twee zogenaamd aardige vrouwtjes…

Ik kies de knokploeg.  
Misschien zijn er nog meer gegadigden. 

Ik voel het ook wel eens een opkomende  woede alsof het diep van binnen opeens wil exploderen.

Het is goed dat je weet waar dit vandaan kan komen en dan een manier vinden om hier mee om te gaan en jezelf  afleiden. 

Gaat het nu weer een beetje?

Soms is exploderen en iets kapot gooien heel goed voor je. De woede eruit smijten. 

Ja hoor @Lieke7777de woede is weer over, maar ik weet dat het toch dicht aan de oppervlakte zit.

Als ontlading kan het vast goed werken om te exploderen @Quinn, maar voor ik zover ben.

En ik heb nu een stuk minder glas om in de glasbak te mikken, dus dat stukgooien schiet ook niet op.

@Rosee, jij vroeg toch laatst naar jaloers zijn? Of iemand dat gevoel herkende?

Ik was vandaag bij een vriendin. Zij woont ineen prachtig oud huis, met grote tuin, heeft een man, kinderen en kleinkinderen. Ik zag de familiefoto in hun woonkamer hangen en dat sneed even door mijn ziel.
Auw, echt auw! 
Wat benijdde ik haar! 

Ik misgun het haar niet, absoluut niet, maar ik wil ook!!
En dat kan niet, nooit.

De heftigheid van mijn gevoel heb ik niet verteld, maar onderweg, al lopende heb ik het wel ter sprake gebracht. Met haar kan dat gelukkig, zij begrijpt het.

Maar dan onderweg naar huis. Het requiem van Mozart aan en meezingen. En ondertussen mijn gedachten terug proberen te brengen naar mijn eigen zegeningen. Dat was/is  hard werken en duurt vaak wel een paar dagen.

Wat fijn, dat je dat kunt vertellen. Het klinkt ook heerlijk, een mooi huis, een man, kinderen en kleinkinderen. Als dat allemaal goed zit, lijkt me dat ook een heel erg bevredigend en weldadig gevoel. Een soort natuurlijk gevoel, hoe het zou moeten zijn in het leven. 

Zelf heb ik bewust gekozen om geen kinderen te hebben. Als ik zo'n voorbeeld ziet hoe het zou kunnen zijn, kan dat bij mij een gevoel opleveren dat ik de boot gemist heb. Als vriendinnen over hun kinderen vertellen. Echt veel van die goede voorbeelden heb ik dan ook weer niet, in veel families zijn allerlei crises. En dan kan ik ook weer blij zijn dat ik dat niet heb, al die zorgen om je kind bijvoorbeeld. 

Jezelf vergelijken met anderen is meestal niet zo best, maar ja. Soms kan het wringen inderdaad.

@Jannigje mooi dat je het deelt. Ik begrijp dat zo'n gevoel je ineens kan overweldigen.  Ik kom er wel steeds meer achter dat het ideaalplaatje gewoon echt niet bestaat. Of maar voor weinigen weggelegd. Er is altijd wel wat.  Ik had eigenlijk best een offday vandaag. Laat ik er niet over uitwijden. Ik had vreselijk zin om 'uit te staan.' Gelukkig wel productieve werkdag gehad en nog gesport. Het is maar gewoon even wat het is. 

Leuk om jou ook weer eens te lezen @Lonster. 

Oh, ik zie nu pas dat ik op jouw draadje zit Jannigje! Dacht dat ik op de dagdraad zat. Sorry

Op 20-7-2021 om 20:29 zei Lonster:

Zelf heb ik bewust gekozen om geen kinderen te hebben. Als ik zo'n voorbeeld ziet hoe het zou kunnen zijn, kan dat bij mij een gevoel opleveren dat ik de boot gemist heb. Als vriendinnen over hun kinderen vertellen. Echt veel van die goede voorbeelden heb ik dan ook weer niet, in veel families zijn allerlei crises. En dan kan ik ook weer blij zijn dat ik dat niet heb, al die zorgen om je kind bijvoorbeeld. 

Jezelf vergelijken met anderen is meestal niet zo best, maar ja. Soms kan het wringen inderdaad.

 

Nee dat vergelijken is niet goed, héél ondermijnend ook . En toch doe ik het heel vaak, bijna automatisch. Ik moet alert blijven en mijzelf steeds tot de orde roepen. 

Op 20-7-2021 om 21:21 zei Rosee:

@Jannigje mooi dat je het deelt. Ik begrijp dat zo'n gevoel je ineens kan overweldigen.  Ik kom er wel steeds meer achter dat het ideaalplaatje gewoon echt niet bestaat. Of maar voor weinigen weggelegd.

Je hebt gelijk wat het ideaalplaatje betreft, dat weet ik ook. Mijn vriendin heeft héél veel te stellen gehad met haar kinderen, het is een wonder dat ze toch goed terecht zijn gekomen. Juist daarom vind ik het zo speciaal en fijn voor haar.
Maar dat weten helpt niet als het over mijn gevoel gaat.

Gisteren had ik een goede dag, althans vanaf de middag. Ik hoop dan zo dat ik iets van dat gevoel mee kan nemen naar de volgende dag, maar dat lukt niet. 
Dus weer akelig opgestaan en opnieuw beginnen. Het is weer gelukt door te sporten, in de Buurttuin te werken, de auto te wassen. Deze dag heb ik ook weer te pakken.
Doorgaan is het enige wat werkt. Doorgaan en proberen niet boos en opstandig te zijn dat het zo moet.

Maar goed, vandaag is het gelukt. 

Op alle overwinningen kan je trots zijn @Jannigje. Die steek je ondanks alles toch maar mooi in je zak!

Daar heb je wel gelijk in @Maja, het zijn inderdaad wel overwinningen. Dat zal ik vaker tegen mijzelf zeggen: proberen minder te balen van de moeilijke start en tevreden zijn met de overwinning, met dat het me toch weer gelukt is iets van de dag te maken.

Dank je wel. 

Ik overzie vaak bij het wakker worden in gedachten de dag die voor mij ligt en bedenk bij de hobbels die ik verwacht/vaak over struikel alvast hoe ik deze ga tackelen zodat deze keer mijn dag daardoor niet gehinderd wordt, met inbegrip van gedachten die mijzelf naar beneden halen. Het geeft mij vaak rust en kracht, meer regie over dat wat ik niet of anders wil. 

En slaap lekker zo, @Jannigje. Met tevreden en trotse gedachten 

Ik probeer van alles te tikken, maar het klopt niet met wat ik onder woorden wil brengen. We weten dat ‘levensvreugd’ niet vanzelfsprekend is. Heel erg jammer. Is het ook genetisch bij jou? Als ik kijk naar mijn ouders dan zie ik een moeder die altijd graag de dag begon. En een vader die het liefst niet begon. Helaas lijk ik wat dat betreft op hem. 
 

ik heb gemerkt dat een vaste routine voor mezelf in de ochtend (zoals gaan zwemmen in de ochtend) mij dagelijks een gevoel van overwinning geven. Een voorsprong op de dag . Zo’n gevoel. Alsof ik mijn achterstand kon inlopen. Nu het niet kon door corona kwam het oude gevoel terug. Ik ga het na de vakantie dus echt weer oppakken. Noodzaak.
 

Misschien is er iets waardoor jij de dag te slim af kunt zijn? 
 

( en ik zeg niet dat je het nu niet al doet he? Moeilijk om mijn woorden te vinden. Ik geloof dat ik iets vasts bedoel, zodat je er niet elke keer over na hoeft te denken wat dan? Zoiets) 

14 uur geleden zei Jannigje:

Doorgaan is het enige wat werkt

Precies, in beweging blijven. Ook al is het moeilijk opstarten, ergens beginnen en doen.

@Majahet gaat vaak niet eens om concrete hobbels. De dag is mijn hobbel, soms zijn er ook wel doe-hobbel-dingen,  maar de hele dag is de berg die voor die dag bedwongen moet worden. En er is altijd die berg, het is nooit vlak. De ene keer is de berg hoger dan de ander, maar een mooie vallei is er nooit.
Ik weet dat er (veel?) mensen zijn die de dag graag beginnen @Lika, ik heb het nooit.
Er is zeker een genetische component,  van moeders zijde. Mijn moeder was depressief alleen “wisten” we dat niet want het gewoon zo was, daarvoor ging je niet naar een dokter. En iedereen dacht dat het door het verdriet om mijn overleden broertje ging, haar lievelingskind.

Een vaste routine heb ik geprobeerd maar dat lukt me niet alleen. Als ik ergens heen moet dan ben ik er wel, want ik ben plichtsgetrouw. Vandaar bv mijn vrijwilligerswerk en sporten.
Ik kan het een poosje op wilskracht, maar dat is zo vermoeiend, en de zwaarte wint het regelmatig van de wilskracht. 
 Maar andersom dus ook. 

 In dat opzicht had ik graag meer op mijn vader geleken , die heeft zijn hele leven de regelmaat van werken op het land aangehouden, zonder probleem. En hij ging de dag ook wel graag aan.
Ik lijk helaas op mijn moeder.

Deze dag is het weer gelukt, ik zit nu in de deuropening van mijn schuurtje te luisteren naar de regen. Met thee, de krant, een boek en de iPad.

Terwijl het hier onweert en klettert van de regen: ik word stil van jouw antwoord @Jannigje. Het lijkt mij peilloos diep: iedere dag de dag moeten bevechten, met meer of minder succes. Dat is zwaar, heel zwaar. Ik begrijp dat ‘verplichtingen’ als vrijwilligerswerk en sporten je helpen om de dag aan te gaan. 
Zo kom je je huis uit en onder de mensen. Haal je ook plezier uit sociale contacten? Of voel jij je prettiger bij dieren? Zou het in dat geval niet iets kunnen zijn om vrijwilligerswerk in die richting te zoeken? Of een hulphond in opleiding een tijdelijk thuis geven?

ik snap dat dit slechts pleisters op de wond zijn.

Van een oud-collega weet ik dat zij, omdat medicijnen en de psychiater niet hielpen, uiteindelijk gekozen heeft voor shock-therapie en dat het haar zeker geholpen heeft. 
 

Ik wens je een omslag toe 

Wat een bergen voor je jannigje  , gun je zoveel beter .

Hoe genetisch  dingen dan toch doorgegeven  kunnen  worden hé  .

Ja @Lieke7777 soms heb je pech en dan heb je al een (mogelijke) achterstand voordat je begint. En de omstandigheden waarin je opgroeit dragen er natuurlijk ook voor een groot deel aan bij, dus dat is dan dubbel pech.