Sluit me aan bij LJ !

Niets menselijks is ons vreemd Quinn; jou ook niet merk ik

Golfbewegingen, geloof en ongeloof, wantrouwen en vertrouwen....

Alles heeft zijn eigen ritme

Quinn, ik was net aan het zwemmen en toen dacht ik: ik kan toch niet alles op dat forum zetten wat ik denk? Ze zullen wel denken, heb je dat pathetische mens weer...., maar als ik niet alles deel hoe doe ik het dan wel?

Dus eigenlijk: grotendeels herkenbaar wat je zegt.

Quinn, wat jij schrijft is zó herkenbaar en zo eerlijk.. Dank je wel dat je de moeite neemt om te delen.

Het nadeel van delen lijkt misschien te zijn dat je zo te kijk staat. (hoewel we véél meer op elkaar lijken dan we toe willen geven, en er dus veel minder te kijken is dan lijkt?)

Het voordeel van delen lijkt misschien dat je het niet meer alleen hoeft te dragen. Mensen leven mee. Geheimen worden groter in het donker, en kleiner door ze te delen.

Misschien zie ik wat over het hoofd. Iedereen doet waar ie zich veilig bij voelt, en waar hij vooruitgang bij ervaart. Jij geeft veel. Al vind jij dat het niet goed gaat, de meningen lopen uiteen dus.

Respect.

He quin

volg je nog steeds en vond dat laatste stukje van jou

bericht zo herkenbaar dat van die knop

dat jij die gedachte hebt

dat ik niet alleen ben die zo denkt

maar dat elk moment en elke dag wel dragelijker wordt

dus er is hoop verder ga je super goed

Topper

Hoe het gaat, vroeg de psychiater. En of de medicatie nog bijwerkingen geeft. Dat ik ze netjes slik, weet ie al, het lukt me niet om daar onderuit te komen. Antidepressiva, wat een rotzooi. Het komt wel goed, zeggen ze dan, over een poosje kun je het afbouwen en dan is het weer gewoon goed.

Maar de harde waarheid is dat ik helemaal niet weet of het goed komt. Dat het nooit goed geweest is, dus hoe kan het dan weer goed komen? Dit is wie ik ben, moet dat uitgewist? En ja, misschien ben ik inderdaad wel gewoon bang voor de consequenties van dat weer goed komen. Bang dat ik degene die er dan staat niet ken, misschien niet eens mag. Wat als alle interessante stukjes van mij netjes en vakkundig weggepoetst worden? Wie ben ik zonder melancholieke buien? Zonder perioden van zwaarmoedigheid? Zonder cynisme? Zonder wilde plannen die onmiddellijk uitgevoerd moeten worden? Met werkende remmen? Wat is er dan nog van mij over?

Bizar eigenlijk dat ik hecht aan die dingen, terwijl ik mezelf niet mag. Is het dan toch weer gewoon die angst voor verandering? Voor ergens geen invloed op hebben ook? Ik mag hem niet, maar ik ken hem wel, dus verander maar liever niet, want dan moet ik me weer op nieuwe teleurstellingen instellen. Dat idee.

Rare kronkels in mijn hoofd.

de angst voor de angst?

❤

De grootste angst is dat niet alleen mijn buitenkant op mijn pa lijkt.

Als het goed is vallen de stukjes van de puzzel QUINN gaandeweg op de juiste plaats.

Mijn psych. maakte daar onlangs een paar handbewegingen bij die op dat moment voor mij al aardig leken te kloppen.

Jij bent bang om een aantal eigenschappen van jezelf kwijt te raken; daar geloof ik echt helemaal niet in.

Hoe kan dat nou? Uitgewist worden? Nee. Stel je voor zeg!! (dat is een grote angst? Maar kan niet!!)

Je klinkt nu alles of nikserig. Je blijft gewoon Quinn met zijn gekkigheden, iemand die echter beter begrijpt hoe de dingen

in elkaar overlopen of naast elkaar bestaan... die snapt wat de pijn heeft aangericht en daar op enig moment van uit de verte naar kan kijken.

Melancholie, cynisme... vragen en keuzes? Ze liggen straks op een plankje waar je beter bij kan.

(je zult glimlachen om wat je je nu afvraagt ...)

Ik merk dat ik het minder goed uit kan leggen dan ik zou willen; het heeft te maken met jezelf mogen worden/zijn. En nog veel meer dan dat!

Als je verandert, ga je dan steeds meer op jezelf lijken of steeds minder. 

Ik denk in jouw geval het eerste. 

De beste versie van jezelf, dat is niet hetzelfde als de saaiste versie. 

Veel 'interessante stukjes' staan jezelf juist in de weg, zoals die zelfhaat. Het doet me al pijn om erover te lezen, hoe moet het dan wel niet zijn om het te voelen. Het ondermijnt je, saboteert de echte Quinn.

Ik vind dat jouw cynisme minder bitter wordt en daardoor geestiger. En je zwaarmoedigheid wordt minder zwart en daardoor spiritueler. (Ha, ha: Tolle! Ik zei het toch?)

De grootste angst is dat niet alleen mijn buitenkant op mijn pa lijkt.

en dat je, door van jezelf te leren houden eigenlijk ook van hem zult gaan houden?

of op z'n minst hem zult gaan begrijpen en misschien (een beetje) zult kunnen vergeven?

is misschien je grootste angst dat je geen slachtoffer maar (logisch) product van je opvoeding bent?

en dat je dan, ondanks dit alles, toch een goed en de-moeite-waard-mens kunt zijn?

dat er ook een echte quinn in dat slordig verpakte 'wat wij als quinn kennen' zit?

Och Quinn.

Het komt niet weer goed.

Het is al goed.

Jij bent goed.

Daar geloof ik in.

De omstandigheden hebben je gebracht tot waar en wie nu.

Die kun je niet meer veranderen.

Maar wat en hoe je gaat handelen wel.

O, ik weet dat dit zo simpel klinkt...ik weet ook hoe moeilijk het is.

Niet bang zijn Quinn.

8 uur geleden zei smart:

(...) Je klinkt nu alles of nikserig.  (...)

Hmm ja, ook weer waar, dezelfde valkuil opnieuw. De angst om te verdwijnen zit dieper, daarom schreeuw ik ook altijd zo, denk ik. Overcompensatie.

7 uur geleden zei basta:

Als je verandert, ga je dan steeds meer op jezelf lijken of steeds minder. 

Ik denk in jouw geval het eerste. 

De beste versie van jezelf, dat is niet hetzelfde als de saaiste versie. 

Veel 'interessante stukjes' staan jezelf juist in de weg, zoals die zelfhaat. Het doet me al pijn om erover te lezen, hoe moet het dan wel niet zijn om het te voelen. Het ondermijnt je, saboteert de echte Quinn.

Ik vind dat jouw cynisme minder bitter wordt en daardoor geestiger. En je zwaarmoedigheid wordt minder zwart en daardoor spiritueler. (Ha, ha: Tolle! Ik zei het toch?)

Ah maar Basta, verandering is eng, je weet toch... alleen de nieuwe lay out van het forum kostte me al een uurtje ergernis en dat gaat nergens over. De dingen die mezelf in de weg staan, zijn belemmering en bescherming tegelijk. Want dat steeds meer op mezelf lijken is iets wat ik niet kan zien als iets positiefs. Jezelf gaan zien als een goed (of misschien goed genoeg) mens is veel lastiger dan gewoon een rationele beslissing nemen. Ik heb een opruiend stukje uit je citaat verwijderd kijkt trots.

6 uur geleden zei Kohtje:

 

en dat je, door van jezelf te leren houden eigenlijk ook van hem zult gaan houden?

of op z'n minst hem zult gaan begrijpen en misschien (een beetje) zult kunnen vergeven?

is misschien je grootste angst dat je geen slachtoffer maar (logisch) product van je opvoeding bent?

en dat je dan, ondanks dit alles, toch een goed en de-moeite-waard-mens kunt zijn?

 

dat er ook een echte quinn in dat slordig verpakte 'wat wij als quinn kennen' zit?

Stel, stel dat ik een beetje van hem zou gaan houden. En stel dat er een begrijpen zou komen. En misschien een beetje vergeven. Stel. Dan voelt dat als achteraf instemmen met. Dat is toegeven dat ik wel degelijk schuld heb aan het geheel. Misschien niet als hoofdschuldige, maar zeker wel deels. En dat is meteen ook weer een cirkel waar ik in zit. Want ik voel me een schuldige, geen slachtoffer. En ik houd wel degelijk van hem, ondanks het haten dat ik ook oprecht doe. En dat mag niet, dat schuldig voelen, iedereen om me heen zegt dat dat niet nodig is. En dus moet ik dat houden van schrappen, om me niet meer schuldig te hoeven voelen. Houden van probeer ik hardnekkig te negeren en ontkennen. Begrijpen doe ik niet. Vergeven lukt me niet. En bam, weer tegen dezelfde muur aan. Nog meer stof tot nadenken.

@kruidenthee67
dank je.

Boy o boy, what a day.

'nog meer stof tot nadenken'

Nog meer gedachten...en wat brengt dat?

1 uur geleden zei kruidenthee67:

'nog meer stof tot nadenken'

 

Nog meer gedachten...en wat brengt dat?

 

Inzicht. Uiteindelijk.

Ja?

Sinds 'Vrij' vraag ik me dat soms echt af...(en eerder ook al hoor)

'Denken' kan je ook aardig op het 'verkeerde' been zetten.

Ik ben daar nu ook enorm mee aan het worstelen Kruidenthee en Quinn. Ik vraag het me ook af.

Als je niet meer bent wie je denkt te zijn wie ben je dan?

Als ik me niet meer identificeer met wat ik denk?

Precies Thee. Precies dat. 

Cogito ergo sum. Wat ben ik zonder mijn gedachten, zonder denken, zonder ratio?

Antonio R. Damasio - 'Ik voel dus ik ben'.

Basta- 'Ik ben, dus ik denk.'

Ja maar Damasio is anti Descartes, dus dat is een verschil van mening/inzicht/kijk op. Wat Basta zegt, vind ik wel een mooie. Ik ben, dus ik denk. Onvermijdelijk.

Ja, onvermijdelijk! Hoort bij menszijn.

Maar dat wil niet zeggen, dat dat denken leidend is zeg maar.

Ik ben er voor mezelf achter gekomen, afgelopen jaren,

dat 'het denken', mijn gedachten, een hele grote oorzaak zijn van 'mijn leed'.

En ik erg schrok toen ik dat ontdekte...heel raar moment.

Om vervolgens weer comfortabel in mijn denken te gaan.

Ik vind het ontzettend boeiende materie, Damasio, Descartes...ja anti. Wie 'gelijk' heeft?

Geen idee, weet ik niet...

Ik probeer maar te doen wat mij helpt.