Dat kan. Dat ken ik natuurlijk ook. Daarom ben ik zo dankbaar voor het nu. En je kunt het niet vasthouden of veranderen. Alleen voorwaarden scheppen denk ik. Ingewikkeld . Gewoon een beetje leven is goed genoeg en best ingewikkeld en zo simpel. Allemaal tegelijk. 

Ja, ingewikkeld...zo ervaar ik het ook op het moment. Weten en voelen...wat is nu goed? Zowiezo...in het nu. En wat je zegt, dag voor dag...ook dit. 

Gewoon een beetje leven...

Fijn om even hier te mijmeren...

Welkom! Ik heb zo lang geleefd alsof er goed en fout leven was. Daar word je moe van. 

Ik ben soms wel bang dat ik nu in een ''sudderstand'' kom, die niet goed is. Dat ik niet alles eruit haal wat erin zit en dat ik niet ga voor het grote geluk. (om maar eens wat dooddoeners te gebruiken). Bang ook dat ik dingen van mezelf wegstop en dat dat niet goed is. 

Maar dat is ook wel een beetje de ziekte van deze tijd. Het constante moeten genieten, onderste uit de kan willen, pech moet weg, super gelukkig moet. 

Ik doe steeds meer 'maar wat'. En het mag ook wel eens helemaal niet fijn zijn. Lekker puh. 

Maar ja. weten en voelen ja. Daar zit ruimte tussen. klopt. en adem.....

Ja, het lijkt soms alsof iedereen verplicht gelukkig moet zijn, alles moet geweldig zijn en anders doe je iets verkeerds. Live to the max... anders is het niet 'goed'. Dat is onmogelijk toch. En t veroorzaakt zoveel onrust.

Dat verplicht gelukkig zijn..nee, dat voel ik niet zo...ik zie het wel om me heen gebeuren. Kan het eigenlijk nu niet zo goed omschrijven...en ach dat hoeft ook niet. Beetje sudderen zou ik niet erg vinden...en kunnen handelen vanuit 'ik doe maar wat'...dus niet vanuit controle, maar juist vanuit beweging...nieuwsgierigheid ja. Dat. De cirkel waar ik in terecht kom, het steeds meer denken...levert angst en dus controle op..niet meer flexibel, krampachtig, star...verstijfd. Goh...door hier zo te schrijven...sorry Lika, is jouw draad. Uit het idee dat het 'perfect' moet zijn...Ik word niet omver gemaaid als ik een fout maak. Vinden 'ze' me nog steeds oke.  Hmmm...en kan ik mezelf daarin oke vinden? Ja, dat kan ik wel, ik ken dat...maar het is even 'weg'...en dat is niet fijn...en ja dat  mag...maar als dat lang duurt...poe...kost veel energie...minder hard werken...minder doen...moeten.

Dank je Lika en Rosee.

Het is een soort ratrace waarin je meegesleurd wordt als je niet oppast. Zoveel jonge mensen raken burnout omdat ze zich mislukt voelen als ze niet in alles uitblinken. Door het gebruik van mirtazapine heb ik meer dan tien jaar in de sudderstand geleefd. Dat is weer het andere uiterste natuurlijk, maar ik weet ook dat `leven tot het uiterste` voor mij niet is weggelegd. Kunnen genieten van mooie dingen en dingetjes die op je pad komen is al zoveel waard! Als ik je zo lees Lika dan heb je een rijk en vol leven. Je doet leuke en boeiende dingen die veel mensen niet zouden kunnen en durven! Ik heb er bewondering voor! 

Ik heb een heel rijk en vol leven. Dat is helemaal waar. Daar ben ik zeer dankbaar voor. En ook dankbaar dat jullie er zijn. 

Er is na die burnout veel op mijn pad gekomen en veel op zijn plaats gevallen. Er gebeuren mooie dingen nu.

Allemaal illusies dat alles eruit willen halen. Geluk zit niet ergens onderin. Geluk maak je zelf. 

Al dat hijgerige alles eruit willen halen en dan de hele zooi op facebook en instagram zodat vooral de hele planeet kan zien hoe geluuuuuukkig ik wel niet ben en dan tank ik maar weer een fles leeg want ik ben het helemaal niet, gelukkig. 

Oh god aan mij lijf geen polonaise meer  

Ik word al gelukkig van het ontstoppen van de plee. 

Ja, dat is erg Jim. Ik bebruik geen social media als Facebook en Instagram, ooit wel, maar ik ben ermee gestopt, lang geleden al. Ik voelde me zo ellendig wanneer ik naar al die zogenaamd perfecte levens keek, het was ook jaloezie hoor, want ik kon nergens aan tippen. Ik ben heel tevreden als ik een nacht normaal heb kunnen slapen, zoals nu. 

Op de één of andere manier ebt het contact met het buitenland weg. Dat is goed. Voelt goed. Zo mag mijn leven zijn. Geen harde breuk ofzo . Gewoon fade out. Het klopt denk ik. Laat ik maar even gaan voelen.

De nuchterheid brengt mij de niet ophoudende mogelijkheid bij mijn eigen leven aanwezig te zijn. De aanwezigheid train ik door meditatie. Een niet aflatend proces. De veranderlijkheid van alles zie en ervaar ik nu voor het eerst echt. Dat geeft zo’n rust! 

Er zijn vele moeilijke momenten en vele leuke. De kunst van het niet vastklampen aan gedachten kan ik soms toepassen. Dit is wat ik nodig had. 

Fijn om te lezen.

Ik 'worstel' met mediteren/mf. Ik weet dat het me gaat helpen...en toch doe ik t niet. Weet eigenlijk voor mezelf niet goed hoe het aan te pakken....

ik doe het ‘s ovhtends voor ik opsta. 20 minuten Andy van headspace. Liggend ... helemaal fout, maar goed genoeg voor mij. Andy zegt altijd iets waar ik iets mee kan en praat mij die 20 minuten door. 

Intussen leer ik. Ik word gestoord (mama...!), man gaat iets bespreken, heb last van mezelf (te laat begonnen), maar alles is oefening. Geschikt materiaal dus. Ik voel of mijn geest leeg is, vol, onrustig, gejaagd. Hoe mijn lichaam voelt. En accepteer dat. Ook die storingen en onrust. Want als ik de meditatie afbreek omdat ik gestoord word, dan kies ik ervoor te stoppen. Ik laat boosheid varen of klamp me er toch even aan vast. Etc,etc. 

Maar kern is: 20 minuten voor ik opsta. Altijd. 

Liggend mediteren is niks fouts aan zolang je maar niet half ligt te pitten  

Ik trek me er ook niets van aan hoor @bumperjim......Alleen bij al die meditatietrainingen gaat het maar om zitten. Maar ja, gaat om het niet wegzakken in gedoezel. 

-als het vuur gedoofd is...?-

Buitenland en ik hebben geen contact meer. Uitgedoofd? Ik ben opgehouden. Hij ook. Voel ik me daar weer schuldig over. Dat ik iemands tijd heb ingenomen, hoop heb gegeven. Denk erover om ‘officieel’ af te sluiten. Weet het nog niet. Bang is de ondertoon. Bang om afgewezen te worden. Altijd. Altijd. 

Ik weet dat mijn oerverslaving die aan liefde is. Dat het verdoven daar is begonnen en begint. Op vele manieren. 

Ik kan er meer in berusten, doorheen ademen , zien wat het is. En zijn. Met al die schuldgevoelens die niets toevoegen en die ik weer tracht te laten gaan. Het voelt ook bevrijdend om keuzes te maken en het misschien niet ‘goed’ te doen, maar toch niet schuldig te zijn. 

Deze week was er ook een enorm gevoel van rijkdom. Van overvloed. Als gezin waren we op pad. En dat was fijn. Doen we goed. 

Rijkdom over de vele contacten die ik heb en die betekenisvol zijn. De dingen die ik kan doen. De mensen die ik kan laten lachen. Er zijn met al je gevoelens, twijfels, dingen en rust. Dat is de rijkdom op zich. 

Ik voel me trots dat ik durf te staan waar ik sta nu. Iemand zei dat ik ‘goed in mijn lichaam zat’. Klopt. Er is veel lichaam, maar dat is nu ok genoeg. Ik ben ok genoeg. Not guilty.

Ja, rijkdom is dat Lika.  Met je gezin. Ik ervaar dat ook zo. 

De angst voor afwijzing zal waarschijnlijk nooit echt weggaan...maar er is mee te leven.

Ik kan me weer een beetje beter overgeven nu merk ik...word weer meer benaderbaar voor mijn lief. Dat is soms lastig...wel zo nodig hebben, maar niet kunnen ontvangen. Voor de ander ook lastig. Respect, ruimte, begrip...en uitspreken. En soms juist niet spreken.

Er zijn, met jezelf 

29 minuten geleden zei kruidenthee67:

.Ik kan me weer een beetje beter overgeven nu merk ik...word weer meer benaderbaar voor mijn lief. Dat is soms lastig...wel zo nodig hebben, maar niet kunnen ontvangen. Voor de ander ook lastig. Respect, ruimte, begrip...en uitspreken. En soms juist niet spreken.

Dank je @kruidenthee67. Dit is nog een ‘bridge to far’ voor mij. Overgeven. Zat ik vandaag over te denken. Is natuurlijk de sleutel tot veel van mijn issues. Stijldansen ging ook niet. Ik kan niet meegaan.

Maar ik leer en probeer. We zien het wel. Nu spreken we niet uit. Is goed voor nu. De roze olifant kan langzaam verbleken en wat we elkaar denk ik alvast wel hebben kunnen geven is meer acceptatie en begrip voor elkaar. Rekening houden met elkaar. Vanuit het hart. 

-wordt vervolgd-

En wat die rijkdom betreft. Ja , zeker in relatie tot mijn gezin natuurlijk, maar het gaat verder. Ik ben zo dankbaar juist ook voor de andere contacten en bezigheden die ik daarnaast heb. Ik kan dat gezin naast rijk ook als last ervaren. Durf dat bijna niet eens op te schrijven. De beschikbaarheid, zorg. Dus ik kan leren dat ze zelf niet in zeven sloten lopen als ik wat minder doe en wat meer gewoon ben.

en mijn andere bezigheden zijn ook zo belangrijk. Ik heb ze nodig. 

Zou graag wat minder willen werken, maar dat duurt nog even voordat dat kan. Tot die tijd is dit ook goed.

@Lika een klein beetje he...overgeven...heel soms, heel soms...een beetje meer.  Het is ook overgave aan mezelf. Daar begint het mee natuurlijk...uit de controle. 

Andere contacten zijn ook voor mij belangrijk...daarin verschuift ook wat...niet meer op zoek naar bevestiging...ik snap wat je bedoelt met je gezin als last ervaren. Er altijd moeten zijn. Of ja, moeten...ja. Ik ervaar het niet als last. Wel mezelf...omdat voor veel mensen zorgen vraagt om wat structuur en zo...en dat is een ding. Dat is de last...en tegelijk denk ik...daar zit ook weer controle. Het belangrijkste is er gewoon zijn. En wat er dan allemaal is, is mooi. En goed. 

Ik ga juist meer werken...heb een paar jaar geleden een switch van beroep gemaakt en er komt werk op mijn pad. Werk wat ik leuk vind, nooit gedacht dat dit zou gebeuren. Dat brengt weer andere verantwoording en keuzes met zich mee. Wil ik het, kan het? Is het goed voor mij, mijn gezin?  Past mooi in het proces waarin ik zit...nu wat veel soms...en toch is het ook goed. Ik mag en kan ook nee zeggen. En dat heb ik ook te leren. In combinatie met 'voelen', is het goed voor mij? 

We zijn goed bezig 

Euh...stijldansen? Neeeee!! Wel met mijn zus....dat is zo ongeveer de enige die me kan leiden, hahaha!

Ja @kruidenthee67. Loslaten van die controle, overgeven, accepteren. Wat een ruimte geeft het. Soms...als het lukt. Maar het ervaren dat je eigen basis steviger wordt, dat maakt voor mij alles uit. Soms is het opeens weg. Maar het komt steeds weer terug. Zo blij mee. Kan alleen helder. 

We rock Thee!

Het kan heel fijn zijn om uit eigen beweging iets af te sluiten.

Tegen iemand zeggen dat je een fijne tijd gehad hebt. Dat het je bezighield/je verwarde... etc. En.. dat je het niet had willen missen.

Heftige werkwee achter de rug. Maar ik zie mezelf. Herken zaken. Tracht de nieuwsgierigheidsknop te vinden en lief te zijn voor dat kleine meisje. Ze doet zo haar best!

Veel tijd gaat naar hobby. Toneel. Alles en iedereen vergeet ik dan. Nooit meer stoppen.

Totaal andere fase dan een jaar geleden weer. Drukker, maar met meer rust. Tis okay. Misschien zelfs heel mooi . Meestal rijk. Ik ben rijk.

en dankbaar

helderheid heb ik mezelf gegund en ik kan veel meer aan dan ik dacht.

9 uur geleden zei Lika:

Heftige werkwee achter de rug. Maar ik zie mezelf. Herken zaken. Tracht de nieuwsgierigheidsknop te vinden en lief te zijn voor dat kleine meisje. Ze doet zo haar best!

Veel tijd gaat naar hobby. Toneel. Alles en iedereen vergeet ik dan. Nooit meer stoppen.

Totaal andere fase dan een jaar geleden weer. Drukker, maar met meer rust. Tis okay. Misschien zelfs heel mooi . Meestal rijk. Ik ben rijk.

en dankbaar

helderheid heb ik mezelf gegund en ik kan veel meer aan dan ik dacht.

Een hobby is zo’n belangrijke uitlaatklep!  

Ik schreef net bij Patries dat er na mijn burnout een angst is bijgekomen. Namelijk de angst voor weer een burnout. En dan ben ik me toch schuldig....!!!! ‘We hadden je toch gewaarschuwd! Waarom doe je dan zoveel?’

Dat is wel waar ik nu even tegenaan loop. Er komen zoveel leuke en uitdagende en vleiende zaken op mijn pad, dat het heel moeilijk is ‘nee’ te zeggen. 

Ik weet ook (nog) niet of dat nodig is. In de gaten houden wel. 

-geeft niets, mag best Lika-