Als iemand anders jou jouw verhaal vertelde @Patries wat voor advies zou je haar dan geven?

Hallo allemaal, lief dat jullie reageren. Ik ben nu net thuis, om 7 uur vanochtend was ik de weg al op. Jullie hebben gelijk, dit is bizar! Omdat ik op verschillende afdelingen werk stromen er zoveel mailtjes binnen dat het niet bij te houden is. Ook omdat ik tussendoor helemaal geen ruimte heb om ervoor te gaan zitten. Er blijft zoveel iggen...

Als ik geluk heb ben ik tegen 17.00 uur "klaar", vandaag was dat ook zo. En dan zou ik eigenlijk in de avond bezig moeten zijn met die overload aan administratie en mails, maar dat KAN ik niet. Mijn hoofd kan het niet meer behappen. In de auto piekerde ik over de volgende stap: ontslag nemen is te riskant, dan heb ik straks geen inkomen, ik zal tijdelijk te moe zijn om overtuigend te solliciteren. 

Ik ben verdrietig: ik heb het gevoel dat ik faal, dat anderen het wel zouden kunnen behappen. Maar ik heb geen tijd overdag, ik ben continu bezig...

Let wel: ik houd enorm van mijn werk, maar het is nooit af, nooit....en het stapelt zich op...

Lief Sober, dank je wel!

12 minuten geleden zei Rosee:

Als iemand anders jou jouw verhaal vertelde @Patries wat voor advies zou je haar dan geven?

Ik denk dat ik zou zeggen: "Meld je ziek!"

Op den duur wordt het wel een burn-out zo, maar het is het nog niet. Ooit had ik een burn-out en toen kon ik amper meer lopen. Het was dramatisch, want mijn kinderen waren nog heel klein. Nu ben ik vooral doodop en buiten mijn werk om heb ik amper nog energie. Straks moet ik nog even naar de stembus, maar alleen daar al zie ik als een berg tegenop. 

Bah, ik voel mezelf zo suf. Is het normaal om een rooster te hebben waarin je amper een pauze hebt en tussen 8.00 en 17.00 uur continu bezig bent? Is het zwakheid van mij dat ik het werk dat is blijven liggen in de avond niet meer kan behappen? Ik voel me zo'n loser...

Jij hebt de pest een perfectionist te zijn. Daar zou je mee naar een psycholoog moeten o.i.d. Heeft mij heel goed geholpen ondanks dat ik er erg sceptisch tegenover stond.

Zeg alsjeblieft ho, stop!  voordat jouw lichaam en brein dat doen voor je. Dan ben je nog verder van huis!

Tja, ik heb inmiddels een abo op de psych . Ik heb het leven altijd moeilijk gevonden.Maar daar praat ik niet graag over, ik gedraag me meestal vrolijk en enthousiast. Ik wil niet dat mensen me raar vinden, als kind heb ik daar erg onder geleden, ik was toch wat anders. Ooit was ik een perfectionist, maar dat heb ik losgelaten. De wereld is verre van perfect en ikzelf kom er nog geen fractie bij in de buurt. Het is vooral dat ik met mensen werk, mensen zijn afhankelijk van me. En ik wil ze niet in de steek laten...

Als je er middenin zit, zie je vaak zelf niet hoe erg je eraan toe bent. Pas achteraf denk je: hoe heb ik het zover laten komen, hoe hield ik het vol? Als je instort, ben je nog verder van huis. Het vervelende is dat bijna geen enkele werkgever zegt: ho stop. Dat moet je zelf doen en dat voelt als falen, maar dit klinkt alsof je al veel te lang bent doorgegaan. Heb een aantal jaren geleden zelf ook burnout gehad, achteraf veel te snel weer begonnen omdat ik me opgejaagd voelde door de bedrijfsarts. Je bent het waard om nu voor je eigen gezondheid te kiezen.

Rosee, het verbaast me ook dat alleen de maatschappelijk werkster ziet hoe het met me gaat. "Je bent al te lang doorgegaan" zegt ze. Mijn "bazen" zien het niet, ondanks dat er bekend is gemaakt dat ik aangegeven heb dat het teveel voor me dreigt te worden. Men blijft continu beroep op me doen, er wordt ook geeist dat ik na mijn werk bij elke vergadering aanschuif. Soms heb ik er twee tegelijkertijd, soms ben ik ingeroosterd op een vergadering en tegelijkertijd moet ik gewoon werken. Dat is nog steeds zo. Zo kan ik het ook niet goed doen...

Rupsje merkte eerder op dat je voor je baas een nummer bent....en dat blijft maar door mijn hoofd spoken, zo voel ik het ook. Een baas geeft niets om je...enkele uitzonderingen daargelaten natuurlijk. Ik voel me een instrument dat het dreigt te begeven. 

Het wordt vervolgd, ik houd jullie op de hoogte. Zo lief dat jullie met me meeleven, heel erg bedankt daarvoor. Het steunt me enorm! 

Wacht even een vergadering dat IS werk. Na het werken vergaderen dat betekent gewoon overwerk. 

Ik begrijp jou echt niet Patries, hoe ver wil je het laten komen voordat je je ziek meldt?
Je zegt dat je nu geen burn-out hebt omdat je niet meer kon lopen toen je dat wel had. Maar je gaat toch niet zitten wachten tot je niet meer kunt lopen???
Meldt je toch ziek en laat weten aan je leidinggevende dat je, als je weer bent opgeknapt, graag weer aan het werk gaat van 8 - 5 met een fatsoenlijke middagpauze en dat je onder geen voorwaarde nog zult accepteren dat je op 2 plaatsen tegelijk verwacht wordt en in feite 2 (of meer) banen in 1 moet proppen.
Hoe kom je er toch bij dat jij faalt??? Als het beeld dat jij schetst klopt, dan is dat toch gewoon fysiek onmogelijk?
Laat die bazen even lekker het rambam krijgen zeg, met hun onmogelijke 'eisen'.

Ik kan het me ook goed voorstellen @GewoonDoen , misschien kwam ik wat bot over. Maar ik probeer het Patries uit haar hoofd te praten.

Ik heb al zoveel burnouts gezien om me heen, je bent zo een jaar uit de roulatie hoor, je moet het echt niet zo ver laten komen. 

10 uur geleden zei Patries:

Rosee, het verbaast me ook dat alleen de maatschappelijk werkster ziet hoe het met me gaat. "Je bent al te lang doorgegaan" zegt ze. Mijn "bazen" zien het niet, ondanks dat er bekend is gemaakt dat ik aangegeven heb dat het teveel voor me dreigt te worden. Men blijft continu beroep op me doen, er wordt ook geeist dat ik na mijn werk bij elke vergadering aanschuif. Soms heb ik er twee tegelijkertijd, soms ben ik ingeroosterd op een vergadering en tegelijkertijd moet ik gewoon werken. Dat is nog steeds zo. Zo kan ik het ook niet goed doen...

Rupsje merkte eerder op dat je voor je baas een nummer bent....en dat blijft maar door mijn hoofd spoken, zo voel ik het ook. Een baas geeft niets om je...enkele uitzonderingen daargelaten natuurlijk. Ik voel me een instrument dat het dreigt te begeven. 

Het wordt vervolgd, ik houd jullie op de hoogte. Zo lief dat jullie met me meeleven, heel erg bedankt daarvoor. Het steunt me enorm! 

Patriesje, Patriesje.. aan het hier met je meeleven heb je helemaal niks. Die steun die je erdoor ervaart is een (warme) wassen neus.
Tuurlijk geeft je baas wél om je maar hij maakt ook gebruik van je. Logisch want je bent in dienst van z'n bedrijf. Als hij niks om je zou geven, als hij je 
niet nodig had, zou hij je niet in dienst hebben. Maar je baas geeft om je als zijn - zoals je jezelf al noemt - instrument en hij bespeelt dat instrument
zolang hij daarmee kan doen wat in hem opkomt.. daar zijn instrumenten voor, voor het zichtbaar/hoorbaar maken van wat de bespeler "bedenkt".
Maar jij als instrument maar óók mens hebt de gave e mogelijkheid om te communiceren. Jij kunt je bespeler aangeven of hij de randen van de speelmogelijkheden
bereikt en/of overschrijdt. Je communiceert hier op het forum zoals je naar je baas zou moeten communiceren. Als hij niet duidelijk te horen krijgt
of jij bijna bezwijkt onder zijn 'behandeling' zal hij doorgaan met je zo te bespelen en misschien steeds een stapje verder gaan..
Tot je uiteindelijk echt in stukken uit elkaar valt. En dan ben jij als instrument uitgespeeld, en zit hij met het probleem dat hij een
vervangend instrument moet zoeken, inspelen, bijschaven/stemmen etc.. Er is altijd de mogelijkheid dat iemand er voor de ideeën in z'n hoofd die
met dat ene instrument niet haalbaar zijn een ander instrument bij neemt óf de compositie/het arrangement/het werk aanpast aan het instrumentarium
dat hij tot zijn beschikking heeft. Tussen een instrumentalist en een instrument hoort een wisselwerking te bestaan.
Maar dan moet er wel duidelijk gecommuniceerd worden. Door hier te vertellen hoe je er aan toe bent en verder lijdzaam de behandeling van je baas
te ondergaan verdwijn je langzaam maar zeker in de hoek van 'het slachtoffer' waarin de begrippen 'zijn schuld' en 'ik kon er niks aan doen' en
'ik wist dat het zou gaan gebeuren' etc. op de loer liggen.
Je weet inderdaad al wel zo'n beetje wat er staat te gebeuren. Maar laat het je baas ook duidelijk weten door met hem te communiceren.
Niet alleen luisteren naar en uitvoeren van de opdrachten die hij heeft en geeft, maar ook laten weten hoe jij dat ondergaat.
 

Vandaag meld ik me ziek. Het kan niet anders, ik heb de hele nacht wakker gelegen met hartkloppingen en een enorme angst. Straks bel ik naar mijn werk, ik zie er zo tegenop. Ik voel me slap, zwak, een loser, maar ik kan niet meer. Ik donderde daarnet ook bijna de trap af, zo wankel sta ik op mijn benen.

Ik ben bang om me ziek te melden...

Patries je hebt geen keuze nu, ziek is geen keuze hè. Denk nou eerst aan je eigen gezondheid. 

Dan zeg je dat je problemen met je hart hebt en het is ook een goed idee om ook ff langs de dokter te gaan met die hartkloppingen. Een infarct is geen privilege voor boven de 60 helaas. 

@Patries hartstikke goed dat je dat doet!!! Dit zijn heftige symptomen die je beschrijft. Laat ons weten hoe het gegaan is? Sterkte!!

Ik ga zo naar de huisarts. 

je hebt stress Patries en je beeld over hoe je hoort te zijn is echt helemaal fout.
Probeer alsjeblieft in de ziekteverlof hier iets mee te doen dan ga je eindelijk
leren zuinig op jezelf te zijn en grenzen aan leren geven. De ander is nauwelijks fout te noemen,
het is echt een beetje iedereen zelfzorg en samen goed voor het geheel zorgen.

Ga maar even goed voor jezelf zorgen. Dat is goed voor jou (en uiteindelijk ook voor je werkgever... )

Gisteren was ik zo moe dat ik niet meer op het forum ben geweest. In ieder geval ga ik nu een week rust houden (ook op aanraden van de huisarts) en nadenken over hoe ik het in de toekomst ga doen. Overspannenheid voorkomen. Vandaag ga ik proberen toch even iets leuks voor mezelf te doen (al is het alleen maar een bezoekje aan de stad of wat struinen in Ikea). Maar ik ben echt wel moe...

Goed zo @Patries. Maar als ik je zo lees, is een weekje echt niet genoeg. Je zegt dat je overspannenheid wil voorkomen, maar hoe noem je dit dan waar je nu in zit? Ik ben natuurlijk geen huiarts maar kom op, 1 weekje? Maar goed nu maar lekker uitrusten en dan zie je wel verder. voor jou.