Iets. Iets lijkt er aan de hand te zijn. Iets nieuws. Een gevoel van lichtheid, vrolijkheid dat een basis lijkt te zijn.

Het hield de hele week aan. Zal vast wel weer verdwijnen, maar dit was er ook. Ik schrijf het nu hier op, omdat ik wil dat ik altijd kan weten dat ik dit in me heb.

Tegelijk ben ik actief aan de slag gegaan met het opschrijven van de dingen waar ik dankbaar voor ben die dag, die leuk waren, of fijn.

Ik weet niet of er samenhang is. Zou zomaar kunnen.

Er was ook verdriet. De dood van een lief mens. Maar daaronder dus die prettige basis. 

Daarnaast ben ik aan het 'verstillen'. Vind het vooral in mijn werk prettig meer op mezelf te zijn. Dat doet mij goed. 

Er beweegt dus iets. Ergens. Waarvan akte.

1 uur geleden zei Lika:

Tegelijk ben ik actief aan de slag gegaan met het opschrijven van de dingen waar ik dankbaar voor ben die dag, die leuk waren, of fijn.

Ik weet niet of er samenhang is. Zou zomaar kunnen.

Ik denk van wel. Ik denk dat dat net zo effectief is als steeds zeuren over alles wat niet goed is  Wat je aandacht geeft groeit.

Mooi hoor Lika...ja, wat je aandacht geeft groeit...het is ook vanuit welk perspectief je kijkt. Kunt kijken, durft te kijken ,wilt kijken?

Het stelt mij de laatste weken soort van 'gerust'...dat ook ik het 'anders' kan zien...en dat dat daadwerkelijk 'iets' doet...kan het bijna niet geloven en ben al bijna bang voor het moment dat ik ook daarmee weer door de mand ga vallen...Dat is het verhaal, wat ik mezelf dus vertel wat niet meer helpt. Wat wel helpt is 'doen'...schrijven...ik ben begonnen met mediteren (paar minuten en daarna even een tekening) Werken in mijn beeldend boek...'verstillen'....alles om echt in contact te zijn met mezelf  Van controle naar overgave...wat meer 'ontspanning'...het is al goed.

Verdwenen hoor, die lichte vrolijkheid. Onbestemd moe, huilgevoel terug. Zal ook wel weer verdwijnen. Zo gaat het blijkbaar. 

Gisteren heb ik bewust rust genomen en toegegeven aan niets. Merk ook dat ik warrig ben in mijn hoofd.

Kan me niet concentreren. Lezen lukt voor geen meter.  Heb man gevraagd te koken..Zag ik erg tegenop. Wel naar voorstelling geweest, maar niet sociaal gedaan. Was snel terug.

De hele dag een beetje 'gekeken' naar mezelf. Opgemerkt dat ik 'weg ' was. Weer terug. Opgemerkt dat ik 'weg' was, weer terug. Helaas dus de clou van de voorstelling gemist. Want ik zat ergens anders met mijn hoofd. Maar was snel weer terug.

Vandaag word ik toch anders wakker. Minder zwaar. Minder zorgelijk gevoel. Alsof er weer wat ruimte is.

Wasje zit er in. Ontbijtje gegeten. Weet wat ik ga koken. En vanmiddag naar moeder. 

Koffie bij mijn bed. Even lezen en dan zwemmen. 

O, wat ontzettend herkenbaar...en nog steeds kan ik zo uit het lood geslagen worden door zo'n 'terugval in gemoedstoestand'. 

Ik lees bij jou dat je jezelf daarin ook weer 'herpakt', met een soort van mildheid naar jezelf ook....dat is wat mij in deze situaties 'op de been houdt'...dat ik er niet meer zo lang in hoef blijven hangen...door afstand te nemen.  'Een beetje kijken naar mezelf...' Ik ervaar dat ook wel als een 'keuze'...hoe ga ik om met de zwaarte, die me toch soort van plots kan overvallen? Het me er niet tegen verzetten geeft al ruimte...maar ik vind het soms wel heel erg moeilijk.  Spelen en luchtigheid...is mijn verlangen...

Gaat met horten en stoten @kruidenthee67. Ik vind het vaak ook erg moeilijk. Meestal voordat ik eraan denk dát ik een keuze heb. Terwijl ik druk in verzet ben. 

Terwijl ja... Als je accepteert en je niet verzet . Dan gaat het gemakkelijker. Nou ja.

Ik zou ook graag fluitend door het leven gaan. Ik vind het denk ik snel zwaar. Of ik ervaar het snel als moeten. Maar ook daarin kan ik kiezen. 

Gewoon doorgaan met oefenen. Ik hoef in ieder geval niet bang te zijn dat ik geen oefenmateriaal heb.

Amai...

Nu in bed. Retteketet. Heerlijk.

Alleen maar fluitend, zou dat niet onleefbaar saai zijn? Alleen maar fluiten is net als alleen maar klagen. Ups en downs daar wordt het interessant van. Vraag het de filmmakers en de auteurs. 

Maar die maken films of schrijven boeken. Alleen maar fluitend door het leven lijkt me héérlijk. Alleen zo gaat het niet. En dat is ook niet erg.

Bleh-dag vandaag. Het gevoel dat ik alles verpruts of op zijn minst oneindig ingewikkeld maak. In ieder geval voor mezelf....

Tijd voor vakantie geloof ik. Die komt eraan. Pauze.

als jij geen bleh-dagen kende
hoe zou je dan ooit je vakantiedagen
en fluitende dagen zo kunnen waarderen als je nu doet?
 

Ja vreselijk

Ik moet ineens denken aan: http://fratsen.webstek.info/teksten/de-blues

Mwah....donkere en zware dagen koesteren...?

Ik begrijp de boodschap, geen licht zonder donker, de polariteiten van het leven enzo....

Maar wat minder 'heftig' zou fijn zijn 

Acceptatie, overgave...er 'anders' naar kunnen kijken...minder oordelend...het blijft een mooi ontwikkelingsproces...in ieder geval niet saai 

nee koesteren klinkt wel erg als new age taal Knakker
je kunt het ook overdrijven he

Ik dacht er vroeger anders over, maar echt ik heb tegenwoordig HELEMAAL NIETS meer tegen opgewekte blije levenslustigheid. Mag van mij ook permanent. No problem. 

Maar ik weet dat het niet zo werkt. De kunst is mezelf en de dingen daarvoor niet te hard aan te vallen EN ook niet te denken dat dit DUS een teken is dat ik weer te veel doe. Dat het ALLEMAAL mis zal gaan. Dat ik de stekker uit ALLERLEI projecten moet halen. Dat ik gewoon niet zoveel aankan. Dat het een TEKEN is.

Het kan zo zijn. Kan ook niet. Dus ik heb wat kleine dingen geregeld die al een tijdje moeten. Geeft een goed gevoel. En ik zwom vanochtend even alleen en ik zag de zon en ik hoorde de vogels. 

Soms is het gewoon even !#@=%! En soms ook weer helemaal niet.

Vandaag is lichter.

De woorden die je gebruikt zijn inderdaad ook belangrijk. Dat als er iets mis gaat je HELE dag verpest is bijvoorbeeld. Je kunt jezelf van alles wijsmaken. Lelijke dingen en mooie dingen.

En een grapje maken af en toe kan ook helpen.

Zeker. Net zo gelachen dat ik tranen in mijn ogen had. Gewoon op het werk. Fijn!

Eens @Jopie.

Yep...wat een ruimte dat kan geven...dat dat niet meer hoeft...

Eens @Jopie. Yep  Soms is het gewoon zo. Het mooie is wel dat ik soms scheuten van vreugde, liefde of weet ik veel hoe je het noemt ervaar. 

Ik weet nog, zo'n 30 jaar terug,... Ik stond bij een bushalte. En was al een tijd lang bang, depressief, angstig etc. Alles was donker, moeilijk, zwaar en pfffff eng.

Ik stond daar dus. Te wachten op de bus. Hij kwam. En hij was geel. Oorverdovend, oogverblindend geel. GEEL. Ik zag het. Dat was een moment van ruimte. Er was een opening. Ik kon weer kleuren zien. Dat was vóór mijn drinken om het leven vol te houden.

Vandaag had ik opeens een scheut van 'prettigheid'. Zomaar vanuit het niets. 

Ik merk ze op. Schrijf ze op. Zo mooi. Die 'blegh dagen en momenten zijn er toch wel..Zo veel gemakkelijker om aan te blijven haken. Maar oefenen in de mooie dingen zien, voelen en ervaren. Dat kan. Ik vind het zeer de moeite waard. En voor mij nu de grootste reden om nuchter te willen blijven. 

@Jopie dat is een giga overgang....en dat besef komt nu...

En @Lika dat oefenen, mooie dingen zien, voelen en ervaren...dat jezelf, mezelf 'toestaan'. 

Het kan (pas) nu. Speaking for myself.  Het langer nuchter zijn is blijkbaar 'een voorwaarde'.  

Mijn leven inrichten...ja,  zo voelt het nu. En dat ik dat dus zelf mag en kan.

Dat is ook 'een besluit'.  Ik heb lang 'gegraven', onderzocht en geanalyseerd. Dat was nodig, maar ging beperkend voelen...blijven 'steken' ook in het verhaal van het verleden, zoiets. Comfortabel en controleerbaar.  Ik heb dat bewust af kunnen sluiten. Nog maar pril.  En daardoor meer vanuit nu en vooruitkijkend bewegen.  Dat geeft andere energie.  Voel me sterker, maar ook kwetsbaarder tegelijk...nu ook in staat dingen 'anders' (positiever, minder vanuit angst) aan te pakken...en de blegh dagen en momenten niet te veel impact te laten hebben...ook de euforische dagen niet...nuances? Overgave? Accepteren en compassie. Goh...mooi wel. 

Dankbaar.

Dank Jopie en Thee. Ben aan het lezen en herlezen deze stukjes. Inderdaad soms mogen dingen gewoon zijn en hoeft dat geanalyseer niet zo. Is dat weer beperkend. 

Ben op weg. Gewoon op weg. Wel.bewust.

Nuchterheid voor mij ook voorwaardelijk. 

Vrij. Dat is het woord dat bij mij opkomt.