17 uur geleden zei Claudius:

Ja en veel van wat je schrijft is heel herkenbaar voor mij. Veel van je bijdrage over je AA meeting. Tot nu ging ik steeds naar een meeting op maandag, ik vraag mij af of het er morgen bij een andere AA groep ook zo aantoe gaat. 

Ik hoop dat deze meeting je bevalt! 

4 uur geleden zei Wendyy:

Wat goed om te lezen JamesM. Ik heb inmiddels ook wat adressen opgezocht van AA-meetings hier in de buurt en wil er volgende week eentje bezoeken. Ik zie dat je er elke dag wel eentje kunt bezoeken, en het zijn allemaal vaste tijden, elke week weer. Laagdrempelig, maar voor mij een grote stap. 

Dat is de eerste stap, wat goed! En je kunt ook nog bellen met de contactpersoon om meer feeling te krijgen. De meetings verschillen nog wel eens qua toon en invulling, bezoek er dus desgewenst meerdere om er eentje te vinden die bij jou past.

Ik vond het ook spannend, en een hele grote stap waar ik jammer genoeg een jaar mee heb gewacht. 

Thuis gaat het helaas niet goed. De schematherapie zorgt ervoor dat ik meer bij mezelf kom en ook meer vanuit mijzelf handel. Ook het stoppen met de drank heeft daartoe bijgedragen (eindelijk! Zou ik willen zeggen). Ik ben hard bezig om aan mijn diepste angsten en onzekerheden te werken, aan het opbouwen van meer zelfwaarde en zelfvertrouwen. Ik laat dus enerzijds meer van mij horen thuis en anderzijds ben ik ook bezig met mijn herstel.

Ik schaak op vijf borden tegelijk: herstel van burn-out, jeugdtrauma, alcoholverslaving, ik ben aan het reïntegreren op mijn werk en ik probeer de energie en tijd die ik over heb zo goed mogelijk thuis te verdelen. En ik volg dus de wekelijkse therapie.

Volgens mijn vrouw ben ik alleen maar ‘egoïstisch’ en ‘leuk’ al twee jaar met mijzelf bezig. En ik snap dat. Maar dat is het proces waar ik in zit. En ik zie nu dat ik mijzelf altijd ‘pleasend’ heb opgesteld, en de bijkomende gevoelens heb weggedronken. Nu de alcohol er niet meer is én ik meer tot mijzelf kom, verander ik. Tot wie ik echt ben. En dat is niet per se goed voor onze relatie. Daar is geen goed of fout aan. Ik snap echter de impact op mijn vrouw, zij is niet veranderd en moet wel dealen met een veranderende man. Daar heb ik alle begrip voor. En spreek ik ook uit naar haar toe.

De verwijten die ik bijna elke dag naar mijn hoofd krijg, die kwetsten me. Ik mis verbinding en begrip en interesse in mijn proces. Het doet pijn. Het triggert ook mijn diepste angsten: eenzaamheid en genegeerd worden. Het maakt me ook onzeker, alsof ik stuurloos in de dichte mist mijn kapotte kompas moet repareren.

Tegelijkertijd is dit wat het is. Ik kan mij niet meer ondergeschikt maken en afhankelijk opstellen in de relatie, ik ben de trein van herstel en zelfliefde opgestapt die niet meer te stoppen is. Met zelfrespect komt er ook meer rust en respect naar mijn vrouw toe, ipv afhankelijkheid, woede aanvallen en verwijten van mijn kant uit het verleden.

Ik ben er zo moe van. Hoop dat we hier op een fatsoenlijke en respectvolle manier uitkomen.

Dat moest ik even kwijt na een slapeloze nacht.

Een indrukwekkend proces beschrijf je. Veel is herkenbaar voor mij.  

34 minuten geleden zei JamesM:

De verwijten die ik bijna elke dag naar mijn hoofd krijg, die kwetsten me. Ik mis verbinding en begrip en interesse in mijn proces. Het doet pijn. Het triggert ook mijn diepste angsten: eenzaamheid en genegeerd worden. Het maakt me ook onzeker, alsof ik stuurloos in de dichte mist mijn kapotte kompas moet repareren.

Dat vind ik mooi om te lezen, zo universeel in relaties. Ik kan me voorstellen dat je vrouw iets soortgelijks ervaart. 

Heb je al eens gedacht aan relatietherapie? 

Goedemorgen Etty, dank voor je reactie. Ja daar heb ik zeker aan gedacht en ook geopperd. Reactie van mijn vrouw is dat ze daar zeker nooit niet aan gaat beginnen en dat zij een probleem heeft (waar ik de veroorzaker van ben). Maw ik ben degene die moet veranderen, zij doet wat ze altijd deed maar moet nu dealen met de gevolgen van mijn therapieën. En dat is precies de kern van het probleem. Ik begrijp het heel goed maar tegelijkertijd hebben we (dus) samen een probleem, waar we alleen door samenwerken uit kunnen komen. 

Je lijkt nu voor twee te moeten werken James.
Dronk je ook al (zo) veel toen jullie elkaar leerden kennen?
In elk geval is het evenwicht verstoord geraakt door jouw stoppen.
Daar zal een nieuw evenwicht uit voort moeten komen,..... of niet.
Maar het is logisch dat dit tijd kost. Je kunt samen groeien, maar
ook uit elkaar. Waarschijnlijk heeft de drank juist jarenlang het evenwicht
al uit koers gebracht, in een langzaam glijdende schaal naar beneden.
Dus dat het niet in 1 jaar rechtgetrokken kan worden is logisch.
Maar je vrouw zal echt ook aan het werk moeten wil ze dat jullie relatie nog een kans heeft.
Op de korte termijn is dat lastig. En konfronterend voor haar als ze er van overtuigd is/blijft
dat jij de kar moet trekken. Want jij bent wel de aanleiding dat zij uit haar comfortzone is
mede gedwongen. Als er nog liefde is wederzijds dan hoeft jouw stoppen niet bedreigend te blijven.
Ook zonder drank en stoppen ermee, zouden relaties wel eens een grote onderhoudsbeurt kunne gebruiken.
Maar helaas lijkt het alsof daar problemen/schuldigen aanleiding toe moeten zijn.
Voor de lange termijn is het echter heel belangrijk. 
Er is niet echt schuld dat schreef je zelf ook al. Als er maar liefde is. En dat ook uitgesproken mag worden.
De enige korte termijnstip die ik kan bedenken is; wandelen/praten kombineren op een moment
dat er geen accute wrijving is. Dan komen er al snel verwijten. Maar een weekenje weg misschien?

Herkenbaar… Zij het op een andere manier.

Ik ben gisteren naar mijn eerste AA-meeting gegaan! Jawel, a small step for me but a huge step in my brain!

Het was een warm bad, slecht geslapen door alle indrukken en het smaakt naar meer.

Mijn relatie-probleem is dat ik een minimaal net zo verslaafde man heb, zo dan niet erger. Hij is totaal niet van plan mee te gaan in mijn zoveelste rare uitspatting, hersenspinsel. Bagatelliseert  ons probleem, rijdt met veel te veel drank op regelmatig auto, etc.
Ik voel dat ik op een kruispunt sta: ik zou makkelijk jaren en jaren zo door kunnen gaan, we hebben het gezellig (lees: té gezellig) maar het knaagt aan me. Het voelt niet goed. 
Ik ben niet wie ik ben, ik ga te vaak over mijn grenzen, ik doe dingen waar ik niet achter sta. Ik voel me slecht, ik leef ongezond - mijn zus is er notabene aan overleden. 
Ik kies dan toch voor mezelf.

Ik heb gekozen, gisteren. Het voelt goed. Misschien drijft het mij weg bij mijn man, misschien niet. Ik weet het niet. Ik hoop dat hij ook tot inkeer komt als hij ziet hoe heerlijk het is om alles écht te ervaren en nooit meer te verdoven.

Ik weet wel dat je de juiste keus maakt JamesM. Je kiest voor jezelf, om jezelf te helen. Dat is het belangrijkste. En vanuit een ‘geheelde zelf’ kun je weer verder bouwen en houden van je naasten. Echte liefde geven. ❤️

De woorden hierboven van Lady Jane zijn heel treffend. Wat mooi geschreven. Zo voelt het voor mij ook.

Er is bij ons ook al zo lang drank in onze relatie, ik heb werkelijk geen flauw idee hoe het gaat uitpakken als er géén drank in onze relatie is! Misschien vinden we elkaar dan wel helemaal niet meer leuk! 

Deze struisvogel heeft in ieder geval haar kop uit het zand getrokken en en zand uit mijn ogen gewreven. Mijn ogen prikken een beetje, maar het zicht wordt steeds helderder!

1 uur geleden zei JamesM:

Goedemorgen Etty, dank voor je reactie. Ja daar heb ik zeker aan gedacht en ook geopperd. Reactie van mijn vrouw is dat ze daar zeker nooit niet aan gaat beginnen en dat zij een probleem heeft (waar ik de veroorzaker van ben). Maw ik ben degene die moet veranderen, zij doet wat ze altijd deed maar moet nu dealen met de gevolgen van mijn therapieën. En dat is precies de kern van het probleem. Ik begrijp het heel goed maar tegelijkertijd hebben we (dus) samen een probleem, waar we alleen door samenwerken uit kunnen komen. 

Wat jammer dat ze er niet voor open staat.  Heeft ze misschien de indruk dat zij dan vooral aan de bak moet?  Dat jullie in therapie moeten omdat zij moet  (mee) veranderen?  Hier is het wel eens als een verwijt naar een hoofd geslingerd, in een rotgesprek.   Als mijn partner op een onbeladen moment het voorstel zou doen omdat hij onze relatie wil helen, en ik ben er goed van doordrongen dat het anders einde oefening kan zijn, waarom zou ik dan niet in therapie willen? 

Wij zaten 4 jaar geleden in een dikke crisis, en hebben ons suf gewandeld en geluld. Naast elkaar lopen, niet zitten tegenover elkaar, stiltes vallen makkelijker, doen jullie dat wel eens? 

Jeetje wat vervelend zeg. Maar wat ben je sterk zeg! Super knap dat je voor jezelf opkomt, dan is echt bijzonder.  

Zelf ben ik ook met mijn partner door een crisis gegaan, wij hebben daarna de televisie eruit gegooid (niet letterlijk) en we hebben heel, heel veel gesproken. Veel gewandeld, weekendjes weg. En het duurt even voordat je weer een connectie hebt, maar dat is toch de moeite waard? Mensen scheiden tegenwoordig zo makkelijk, bang om veel moeite voor elkaar te doen. Of is het te pijnlijk? Maar ook dat maakt je sterker, als je er tenminste samen uit komt.

Ik wens je heel veel kracht!

Dank allemaal voor jullie mooie en treffende reacties! Vanwege werk kom ik er op later moment vandaag op terug. 

6 uur geleden zei Etty:

Wat jammer dat ze er niet voor open staat.  Heeft ze misschien de indruk dat zij dan vooral aan de bak moet?  Dat jullie in therapie moeten omdat zij moet  (mee) veranderen?  Hier is het wel eens als een verwijt naar een hoofd geslingerd, in een rotgesprek.   Als mijn partner op een onbeladen moment het voorstel zou doen omdat hij onze relatie wil helen, en ik ben er goed van doordrongen dat het anders einde oefening kan zijn, waarom zou ik dan niet in therapie willen? 

Wij zaten 4 jaar geleden in een dikke crisis, en hebben ons suf gewandeld en geluld. Naast elkaar lopen, niet zitten tegenover elkaar, stiltes vallen makkelijker, doen jullie dat wel eens? 

 

Ik denk dat je de spijker op zijn kop slaat.  Zij heeft in principe niet om deze verandering gevraagd en het is voor haar ook lastig omdat ze vrij straight is opgevoed, zonder emoties te benoemen of op emotioneel niveau verbinding te maken. Waarom zou zij aan relatietherapie doen terwijl er in haar optiek geen probleem is maar ik juist degene ben die is veranderd? Het wandelen doen we inderdaad te weinig, met kids om ons heen en alle dagelijkse verplichtingen. Wel eens uit eten. 

@lady jane we dronken allebei vanaf het begin al veel, en altijd met/bij elkaar, thuis. Niet alleen mijn stoppen, maar ook mijn herstel burn-out en de therapie zorgen voor een heel andere energie bij mij, waarin ik ook nog regelmatig last van overprikkeling heb. Ik snap dus best dat het voor mijn vrouw absoluut niet de situatie is waar ze blij van wordt. Ik denk dat inderdaad die glijdende schaal al lang geleden is ingezet, maar nu ik niet meer drink en mijzelf heel aan de oppervlakte komt. 

7 uur geleden zei Wendyy:

Herkenbaar… Zij het op een andere manier.

Ik ben gisteren naar mijn eerste AA-meeting gegaan! Jawel, a small step for me but a huge step in my brain!

Het was een warm bad, slecht geslapen door alle indrukken en het smaakt naar meer.

Mijn relatie-probleem is dat ik een minimaal net zo verslaafde man heb, zo dan niet erger. Hij is totaal niet van plan mee te gaan in mijn zoveelste rare uitspatting, hersenspinsel. Bagatelliseert  ons probleem, rijdt met veel te veel drank op regelmatig auto, etc.
Ik voel dat ik op een kruispunt sta: ik zou makkelijk jaren en jaren zo door kunnen gaan, we hebben het gezellig (lees: té gezellig) maar het knaagt aan me. Het voelt niet goed. 
Ik ben niet wie ik ben, ik ga te vaak over mijn grenzen, ik doe dingen waar ik niet achter sta. Ik voel me slecht, ik leef ongezond - mijn zus is er notabene aan overleden. 
Ik kies dan toch voor mezelf.

Ik heb gekozen, gisteren. Het voelt goed. Misschien drijft het mij weg bij mijn man, misschien niet. Ik weet het niet. Ik hoop dat hij ook tot inkeer komt als hij ziet hoe heerlijk het is om alles écht te ervaren en nooit meer te verdoven.

Ik weet wel dat je de juiste keus maakt JamesM. Je kiest voor jezelf, om jezelf te helen. Dat is het belangrijkste. En vanuit een ‘geheelde zelf’ kun je weer verder bouwen en houden van je naasten. Echte liefde geven. ❤️

Dank je wel! Wat goed dat je eerste AA meeting zo goed is bevallen! Ik ga maandag as weer.

En lastig hè als je zelf zo veranderd maar je partner blijft stil staan, voor je gevoel dan in ieder geval. Ook sterk van jou dat je nu voor jezelf kiest! En fijn voor mij dat deze situatie herkenbaar is… 

5 uur geleden zei Wendy75:

Jeetje wat vervelend zeg. Maar wat ben je sterk zeg! Super knap dat je voor jezelf opkomt, dan is echt bijzonder.  

Zelf ben ik ook met mijn partner door een crisis gegaan, wij hebben daarna de televisie eruit gegooid (niet letterlijk) en we hebben heel, heel veel gesproken. Veel gewandeld, weekendjes weg. En het duurt even voordat je weer een connectie hebt, maar dat is toch de moeite waard? Mensen scheiden tegenwoordig zo makkelijk, bang om veel moeite voor elkaar te doen. Of is het te pijnlijk? Maar ook dat maakt je sterker, als je er tenminste samen uit komt.

Ik wens je heel veel kracht!

Dank je wel!! Waarschijnlijk hebben mijn vrouw en ik dezelfde emoties: eenzaamheid, verdriet, boosheid, teleurstelling en het missen van verbinding. Of dat te pijnlijk is of dat we toch kunnen verbinden? Dat zal de toekomst uitwijzen. 

Ik herken een hoop hier. Tis inderdaad om moedeloos van te worden als je "als man" (wat in het algemeen toch synoniem is voor een egoïstisch varken 😁) jezelf door een veranderingsproces aan het sleuren bent, dat dat dan"leuk met jezelf bezig zijn" heet en dat de ander het vertikt om te veranderen en doorgaat met verwijten. Ik zat ook in die mode niet zo lang geleden. Toch zie ik dat de ander ook verandert, zo goed en zo kwaad als het gaat, het is natuurlijk voor niemand simpel om te veranderen. Het is werk in uitvoering. Het is nooit af.

Net als dit verhaaltje. Er komt geen clou, geen lifehack. Wel veel sterkte 💪🏻💪🏻💪🏻

@JamesM Met kinderen om je heen is ook lastig om hier tijd voor in te ruimen. Maar eigenlijk is het belangrijker dan een zolderkamertje opknappen, dat we dan kennelijk wel weer kunnen. 

Mag ik eruit kwakken wat mijn gedachten zijn? Ik vind langdurige relaties erg interessant. Ik heb er zelf één, decennia, met de nodige crises. Momenteel heel tevreden.

Het kan een interessante oefening zijn om een fileermes te pakken en te onderzoeken wat je bedoelt met verbinding. Het is een vaag woord, met een flinke (romantische en in mijn ogen onrealistische) lading.  Voor je het weet zit je een onvervulde kindbehoefte op te partner te plakken.  We bedoelen vaak dat we iets van de ander willen, maar wat precies? Welk gedrag wil je ervaren van de ander, of wil je zelf iets voelen?

 In het ideale geval staan we in verbinding met onszelf. We kennen onze behoeften, grenzen, en weten omdat we volwassen en emotioneel onafhankelijk zijn hoe we daarvoor moeten zorgen. Dat kunnen we zelf.  We verwachten niet van anderen dat zij voor ons zorgen op een manier die ten koste gaat van henzelf.  Als we iets geven dan hoeven we er niets voor terug. De behoeften van de ander zijn net zo belangrijk als die van ons.  We weten dat een ander niet kan voelen wat wij voelen, ons volledig kan begrijpen. Dit maakt ons niet eenzaam.  We zijn in een relatie omdat we dit willen, niet omdat we dit moeten. We kunnen delen wat er in ons leeft en geven deze ruimte ook aan anderen.   Voor mij is het een richting. 

Kunnen delen wat er in mij leeft, hoe gek ook wat ik wil of denk, en dat mijn partner het dan niet gek, slecht of raar vindt, dat voelt heel intiem. Fris. Dat zou ik kunnen omschrijven als verbinding. Dan vindt ik mijn partner om op te vreten. Maar eigenlijk is het dat ik mij niet belemmerd voel om in verbinding te blijven met mezelf. Ik hoef geen behoeften te ontkennen, ik mag me uiten zoals ik ben. Tegenwoordig snap ik niet meer zo goed dat ik me zo kon laten afkeuren of belemmeren. Ik schiet er vaak van in de lach. En soms voel ik de neiging om te stompen😊. Dat zeg ik dan ook.  

De neiging om te pleasen is in mijn ogen eigenlijk ook een verslaving.  Het kan verleidelijk zijn om te denken dat specifieke personen het middel zijn en dat je daarmee moet kappen.  Stoppen met pleasen maakt leeg en somber en angstig.  (stel je voor dat je als kind je pleasegedrag had moeten opgeven, hoe had je het dan overleefd?) En als je partner stopt met pleasen dan levert dat eigenlijk hetzelfde op. Twee handen op één buik.

Jan Geurtz kan vermakelijk en inzichtgevend schrijven over relaties in ‘Verslaafd aan liefde’ (hij noemt het de moeder aller verslavingen, en nu we toch bezig zijn, haha). Ken je het?

22 minuten geleden zei Etty:

@JamesM

We zijn in een relatie omdat we dit willen, niet omdat we dit moeten.

Haha echt de rode draad van dit forum 👌🏼

9 uur geleden zei bumperjim:

Ik herken een hoop hier. Tis inderdaad om moedeloos van te worden als je "als man" (wat in het algemeen toch synoniem is voor een egoïstisch varken 😁) jezelf door een veranderingsproces aan het sleuren bent, dat dat dan"leuk met jezelf bezig zijn" heet en dat de ander het vertikt om te veranderen en doorgaat met verwijten. Ik zat ook in die mode niet zo lang geleden. Toch zie ik dat de ander ook verandert, zo goed en zo kwaad als het gaat, het is natuurlijk voor niemand simpel om te veranderen. Het is werk in uitvoering. Het is nooit af.

Net als dit verhaaltje. Er komt geen clou, geen lifehack. Wel veel sterkte 💪🏻💪🏻💪🏻

Dank je bumperjim, en het is natuurlijk ook zo dat achter die verwijten een behoefte zit. En waarschijnlijk zitten wij als mannen sowieso op een andere golflengte 

@Etty wow wat zeg je dat mooi. Dank je wel voor je eruit gekwakte gedachten  Het sluit goed aan op wat bumperjim zegt, het is een proces wat nooit af is. En een onderscheid maken tussen wat je in een relatie verwacht, wat je eigen onvervulde behoeftes zijn en die van de ander. Ik ken Jan Geurtz inderdaad, hij is ook degene die zegt dat de verbinding of liefde die je mist eigenlijk de verbinding of liefde in jezelf is die je mist. Ik ga zijn boek er weer eens bij pakken. 

Zojuist barstte de bom. Veel over en weer, onze emoties en waar we al jarenlang tegenaan lopen bij elkaar. Scheiden hing als een zwaard van Damocles boven ons hoofd. Uiteindelijk zijn dat woorden in de heat of the moment en hebben we voor nu toch kunnen afsluiten met een moment van verbinding. Fijn dat de wederzijdse hete aardappels er (deels) uit zijn. Nu rust en op een later moment bespreken hoe we de verbinding met elkaar weer kunnen herstellen. Of we de liefde weer kunnen terug brengen. En wat we daarvoor nodig hebben. Voor nu is het goed.  

Veel sterkte @JamesM

1 uur geleden zei Claudius:

Veel sterkte @JamesM

Dank je Claudius

You can’t control the wind but you can adjust the sails. Life’s storms may rage, but it’s how we navigate them that defines our journey 🌹

Delen dat er wordt gedacht aan scheiden schudt wel wakker. Elkaars verlatingsangst kietelen . En er is (in ieder geval voor even) minder motivatie voor gedrag waarmee we de ander in de weg zitten maar waarmee we onze zin krijgen. Iemand wordt even een te respecteren mens van vlees en bloed (zoals we een vriend zouden zien)in plaats van een pappie of mammie, een object die we naar hartelust alle kanten op chanteren en manipuleren en de schuld geven.  Zo schoven wij steeds een stukje verder op naar waar we nu zijn.  Daar moet je wel zin in hebben, ik hoor de mensen zonder partners al opgelucht adem halen en hun zegeningen tellen:-).