Pffff, wat een ellendige avond gehad.

Ik ben meegeweest naar het bedrijfsfeest van mijn vrouw. Die werkt daar pas net. Ze hadden flink uitgepakt, toffe locatie, goede band, prachtige entourage. Maar ik vond het vreselijk. Ik kende daar niemand, had ook absoluut geen zin om te socializen en stond me met mijn cola in de hand te ergeren aan de rand van de dansvloer. 

Mijn vrouw over de zeik omdat ze zich alleen voelde, en zich druk maakt over hoe zij/wij nu over komen. 
 

Kortom, kutavond gehad.

Het maakt wel weer pijnlijk duidelijk dat de alcohol wel degelijk een functie had die ik wél leuk vond. Namelijk het sociale smeermiddel. Ik kom toch een stuk beter in de sfeer als ik een paar drankjes mag drinken. 

Voorlopig sla ik alle feestjes maar gewoon over. Dan maar de saaie lul

precies dit @garfield076
het is toch van de zotte dat mensen
bijna alleen met drank in de mik
hun sociale "verplichtingen" durven nakomen?
Ik sloeg de meeste feestjes zelfs tijdens mijn drankjaren al over
wetende dat ik nuchter meteen, en aangeschoten de dag erna
een (droge) kater zou hebben.
In plaats van te gaan zorgen ik dat ik het goed heb.
Al die zgn lol is nep.
De contacten nietszeggend meestal, 
nu, als ik er echt niet onderuit denk te kunnen, zoek ik meestal
een iemand uit, die ook niet/og nauwelijks drink, en dan kom ik
een deel van de tijd goed door en ga vroeg weg. Maar zelfs dan geneer ik
me plaatsvervangend. Ik ga het liefst een op een iets doen/inhalen als
het om een jubilerend feestvarken gaat en ik die persoon belangrijk vind.

Dan is er toch gewoon iets mis met een feestje als het zonder alcohol niet leuk is? 🤔 

Ik vind het lastig. Ik heb mijn vrouw in de kroeg leren kennen, we staan/stonden bekend als mensen die wel van een feestje houden, en ik stond altijd voorop als er geborreld werd. Dan nu een nieuwe identiteit uitvinden vind ik moeilijk 

Feestjes van het werk van de partner zijn per definitie verschrikkelijk. Ik hoop dat het nieuwe kabinet zich straks eindelijk eens hard zal maken om te verbieden dat partners mogen worden uitgenodigd op bedrijfsfeestjes. De ene voelt zich ongemakkelijk omdat hij bijna niemand kent, en de ander voelt zich opgelaten omdat de partner zich niet vermaakt. En dan blijft ze daar uit plichtsgevoel bij in de buurt terwijl ze liever met haar collega's de dansvloer op zou zwieren. Of ze gaat zich simpelweg aan hem ergeren. Voor mij heeft dat eigenlijk niet eens zoveel met alcohol te maken. Ook mét drank vond ik die feestjes meestal niks.

Dat van die nieuwe identiteit uitvinden herken ik weer wel. Ik schrok er eigenlijk van hoe ik mijn hele imago zorgvuldig had opgebouwd rondom de drank. Maar het is ook een uitdaging. Kijk, je kunt natuurlijk nu zeggen: kut, het feestje was stom dus laat ik maar weer gaan drinken. Maar dan krijg je dat dronken gelazer en getob er ook automatisch weer bij. Daar kun je voor kiezen. Of je kiest ervoor het anders te gaan doen. En dan is er af en toe een feestje stom. 

Ik heb trouwens gemerkt dat heel veel dingen ook zonder drank prima door te komen waren. Dat ik vaak zelfs meer lol heb zonder. En ook echt niet altijd als eerste naar huis hoef. Maar soms ook wel. Zonder het alcoholisch masker doe je sneller waar je zin in hebt. En als het ergens een keer niet leuk is ga je gewoon weg. Niks mis mee.

@knakker dank je wel. Nee ik kies zeker niet voor het dronken gelazer. Dus het opnieuw uitvinden hoort erbij. Net zoals hier mogen klagen. 
De partner is nu weg met de kinderen. Laat mij maar lekker even een dag de knorrepot uithangen.

Zo lekker even naar buiten

2 uur geleden zei garfield076:

Het maakt wel weer pijnlijk duidelijk dat de alcohol wel degelijk een functie had die ik wél leuk vond. Namelijk het sociale smeermiddel. Ik kom toch een stuk beter in de sfeer als ik een paar drankjes mag drinken. 

Voorlopig sla ik alle feestjes maar gewoon over. Dan maar de saaie lul

Dit vind ik wel een interessante. Dus omdat we ons zonder alcohol niet 'sociaal' kunnen gedragen, hebben we dus een 'sociaal smeermiddel' nodig (alcohol) om een stuk beter in 'de sfeer' te komen. Want als we dat niet doen zijn we een 'saaie lul'. Dat zijn allemaal connotaties die gemaakt zijn door alcoholisten. Met andere woorden: het hele leven is een asociale bedoening, waarin we eigenlijk met ons antisociale masker oplopen, niet in verbinding kunnen komen met anderen en het leven niet meer waard zijn. Onzin natuurlijk. Ik durf te wedden dat ik jou een stuk interessanter, minder saai en vooral socialer vindt in 'real life'.

Ja, het is wennen met feestjes. De meeste probeer ik ook te ontlopen. Maar bv verjaardagen van familie ontkom ik niet altijd aan. Die gaan altijd volgens hetzelfde stramien: eerst braaf de koffie en taart, en dan voorzichtig -rond een uur of half vier- gaan de eersten aan de wijn. En dan is ineens het hek van de dam. Voordat je het weet zijn er twee/drie wijntjes per persoon doorheen, praat iedereen tien keer zo hard en komen er de praatjes. Dat is ook het moment dat ik weg ga, geen zin in om me 'socialer' voor te doen dan ik ben. Dan maar geen hoofdpijn de volgende dag.

Goedemorgen. 

Het gaat nog niet veel beter. Ben heel erg aan het piekeren over de toekomst. 
 

Feit: als ik weer ga drinken kost het me een keer mijn huwelijk. 
 

Maar wat nu speelt. Ik heb geen zin in feestjes en sociale verplichtingen. Het lastige is, dat is wel de persoon waar mijn vrouw verliefd op is geworden. Ik geloof nooit dat de teruggetrokken, feestjes vermijdende persoon die ik nu dreig te worden zo aantrekkelijk is. Met andere woorden: heeft deze relatie nog wel toekomst. Of moet ik met alles in mijn huidige sociale leven breken, om nuchter te blijven? Inclusief vrouw en vrienden? Hoe hebben anderen dit ervaren?

De dag ziet er voor nu even inktzwart uit, ondanks de lichtbril

@garfield076 het is moeilijk concurreren met een nieuwe liefde.
Als het mogelijk is zou ik bovenstaande met je vrouw bespreken.
Je was al drinker zeker niet aantrekkelijk(vul ik even in hoor, sorry)
Dus als de relatie toen geen kans had, dan nu je er aan werkt, misschien wel?
De hamvraag is, is er nog liefde? Want dan is er nog hoop. Als ze verliefd is geworden,
juist bijv. vanwege verwaarlozing omdat drank altijd voor gaat, dan is er kans dat jij op
den duur haar liefde terug kunt winnen. Mits je doorzet nu.
Maar probeer in elk geval de situatie bespreekbaar te maken. Openheid en eerlijkheid.
Ik snap dat je wat moedeloos bent nu, je bent kwetsbaar in deze nieuwe rol. Maar het
gaat om jouw toekomst. Wil je die nuchter en echt aangaan? Dan kan dat los staan van je relatie,

22 minuten geleden zei lady jane:

Je was al drinker zeker niet aantrekkelijk(vul ik even in hoor, sorry)

Geen sorry, dat is me meerdere keren bevestigd door haar. ;). 
 

Het is wellicht mijn eigen perceptie. Maar ik ben bang. Bang om middelmatig, saai en onopvallend te zijn.

Ik zou hetzelfde van mijn vrouw kunnen zeggen, want letterlijk onze eerste date hebben wij samen 5 flessen wijn gedronken. En altijd feestjes met vrienden of elders. Maar als ik zo vrij mag zijn: ik geloof nooit dat jouw vrouw verliefd is geworden op een dronken zot. Dat is argumentatie van jouw verslaafde brein. Je hoeft met helemaal niets te breken; alleen jezelf zijn en worden is genoeg. Ik zelf ben letterlijk niemand verloren doordat ik ben gestopt met drinken. Relaties krijgen meer diepgang, omdat ik simpelweg niet de hele tijd meer bezig ben met drinken, de gedachte aan drinken, herstellen of leuk doen. Mijn ervaring is dat ik mijzelf juist door te drinken aan de zijlijn heb geplaatst. En de keerzijde van jouw vraag is: hoeveel is het je waard om jezelf te verloochenen, te vergiftigen en te minachten? Want dat is wat je doet als je kiest voor de drank. 

Jouw onzekerheden snap ik, die had ik zeer zeker ook in mijn beginfase. Wat bij mij hielp was schrijven. En erover praten. Mijn therapieën die ik toen ook volgde hebben mij veel inzicht gegeven. Daarna ben ik begonnen aan het 12 stappenprogramma. En geef het vooral de tijd. Ik heb mijn verslaafde deel van mijn brein Henk genoemd, dat hielp mij om de zaken in perspectief te plaatsen. 'Ik ben het niet, het is Henk maar'. Zoiets.

Succes, en realiseer je ook dat deze dagen er ook bij horen.

Dank je wel @JamesM. Jouw verhaal sterkt me. En hier van me af schrijven ook.

Het ellendige is, ik ben al eens een jaar gestopt geweest. En dat nare monster (de alcohol, niet mijn vrouw) laat me nu weer geloven dat ik weer interessanter ben met drank op. 
 

Het monster een naam geven, dat is een goede. Daar ga ik eens over nadenken. 
 

En vanmiddag ga ik mezelf een cadeautje geven. De eerste keer heb ik een tattoo laten plaatsen als reminder voor mezelf. Vanmiddag komt er een nieuwe reminder bij: “memento mori, memento vivere”

Enerzijds als link naar mijn werk/passie (ik ben uitvaartondernemer). Anderzijds om mezelf eraan te herinneren dat we maar 1 leven hebben, dat we de moeite waard moeten maken. 
 

En laat ik vanavond het gesprek met mijn vrouw maar eens aangaan

Goed dat je dat monster in jezelf al kunt identificeren. Mij hielp het om afstand te kunnen nemen. En een mooi cadeau, ook om je blijvend te herinneren. Toen ik het gesprek met mijn vrouw aanging, was ze op de eerste plaats heel opgelucht en ook trots dat ik gestopt was en hulp zocht. Het heeft daarna nog heel veel tijd gekost om weer nader tot elkaar te komen (we zijn bijna gescheiden), maar tegenwoordig is onze band beter dan ooit en gebaseerd op gezonde motieven ipv de drank.