2 minuten geleden zei Quinn:

 

Je kunt niet iedereen redden, je kunt zelfs niet iedereen helpen. 

Klopt , leer je ook bij de Bhv training die ik elk jaar moet volgen. Eerst jezelf helpen dan kun je(misschien) nog iets voor anderen doen. Klinkt simpel/gemakkelijk maar is wel zo.

Hou je goed bijeen. 

Je zit teveel in je koppie volgens mij.

Maar vind wel dat je het goed doet, las over de medicatie, goed van je, is nodig soms.

Sterke vent ben je.

Het gaat niet om de ander, maar om jezelf. 

Pleasen, helpen, redden....de verantwoording van de hele wereld op je, de, mijn schouders. Bij mij het mechanisme omdat ik de goedkeuring voor mijn bestaan buiten mezelf zoek...euh...zocht.  En niet goed voor mezelf zorgde...onbegrensd dus. Dat is uitputtend.

Nee zeggen, grenzen aangeven is geen weglopen. En juist niet opgeven.  Dat niet doen is weglopen en opgeven van mijzelf.  Zelfregie, zelfverantwoording, eigenaarschap, persoonlijk leiderschap..zo. Stevige termen,  ik heb het altijd proberen te vermijden. Kan niet meer. Zelluf doen, niet alleen. En 'hulp' is niet een ander die het voor me oplost en hard voor mij gaat lopen als ik het moeilijk heb. Maar iemand die 'luistert' en de spiegel voorhoudt. En dan kan ik zelf doen. 'Loslaten', ja om dat woord dan maar eens te gebruiken, en dat is niet 'laten vallen'.

Niet voor niets in het programma van de AA is dat stap 12, de laatste, dat je echt een ander kunt 'helpen'.  Hoezo, dacht ik in het begin, maar begrijp het nu wel.

Het is soms ook best ingewikkeld vind ik....maar he, we drinken niet. No way back.

Keep up the good work

Ik filosofeer er nog wat over verder. Duhuh. Haak nu vast aan de termen uit jezelf putten en jezelf weggeven. Dat uit jezelf putten kan leiden tot jezelf uitputten is weer te herleiden naar geestelijk masochisme. En jezelf weggeven, vanuit het idee dat de ander per definitie de tijd, aandacht en energie meer waard is. Plus een plek willen veroveren, het waard willen zijn, er te mogen zijn, omdat je contant voor anderen bezig bent. Investeren, geven, doorzetten om zelf maar niet opgegeven te worden. 

Zoiets.

Ja, zoiets

Op 27-5-2021 om 11:50 zei Quinn:

Maar @lady jane zei het en die is allesbehalve vals. Dus bedoelde ze het vast anders dan ik het las. Simpel genoeg.

Zo simpel vind ik het niet hoor. Het getuigt voor mij van uitgaan van het goede omdat je LJ kent als “alles behalve vals”. Het woord respect komt bij mij op, en krediet. 
@Etty beschrijft het mooi, ik sluit me bij haar aan. 

Iemand werd ooit heel boos op mij omdat ik heel somber was. Ik probeer jou te helpen, uit de put te trekken zei ze en dat lukt niet! Dat niet lukken was mijn schuld volgens haar.

Haar boosheid kwam voort uit pijn en frustratie, zij had een zus verloren, die had een einde aan haar leven gemaakt en zij was bang dat ik hetzelfde zou doen en dat verdroeg ze niet.

Ik weet nog wat ik tegen haar zei. 
ik zit in de put, het beeld van modder waar je ingezogen wordt en niet uit los kunt komen. Ik weet dat jij me er niet uit kunt trekken, maar dat vraag ik ook helemaal niet van je.
Als je mij nu wilt helpen kom dan op de rand zitten en blijf even bij me. Dan ben ik niet zo alleen.
Dat is wat ik graag van je wil.

Misschien past het niet in de context van wat je beschrijft @Quinn, maar het roept bij mij deze herinnering op. 
 

.

The Journey

One day you finally knew
what you had to do, and began,
though the voices around you
kept shouting
their bad advice --
though the whole house
began to tremble
and you felt the old tug
at your ankles.

"Mend my life!"
each voice cried.

But you didn't stop.
You knew what you had to do,
though the wind pried
with its stiff fingers
at the very foundations,
though their melancholy
was terrible.
It was already late
enough, and a wild night,
and the road full of fallen
branches and stones.
But little by little,
as you left their voices behind,
the stars began to burn
through the sheets of clouds,
and there was a new voice
which you slowly
recognized as your own,
that kept you company
as you strode deeper and deeper
into the world,
determined to do
the only thing you could do --
determined to save
the only life you could save.

Mary Oliver

Nee, zo'n reddercompex is het ook niet. Noch de behoefte om nodig te zijn voor een ander. Het komt denk ik dichter bij het tot het uiterste willen gaan om dat te geven wat de ander van me vraagt. Blijven luisteren. Redelijk blijven antwoorden. Blijven meedenken. Blijven proberen me in die ander te verplaatsen. Niet omdat ik het wil, maar omdat de ander me in een soort houdgreep (wurggreep?) houdt. Een greep van verwachtingen, eisen, uit het verleden behaalde resultaten.

Ik ben er eerlijk gezegd doodmoe van, altijd maar m'n best doen voor de ander. Zeker als het allemaal als vanzelfsprekend wordt aangepakt en je alleen verwijten terug kunt krijgen.

Laat maar.

Ik heb geen zin en geen energie meer om standaard de aardige, rationele en empathische Quinn te zijn. 

.

Sowieso tekortschieten in z'n algemeen. Ik heb een set eisen voor mezelf om U tegen te zeggen, alleen al om mijn bestaan te rechtvaardigen.

Hetzelfde geldt voor schuld. Als berouw na de zonde komt, komt goedmaken na de straf. De straf was zwaar, dus heb ik onwijs veel goed te maken.

Beide onderwerpen schud ik niet nu zomaar uit mijn mouw trouwens. Zoals je weet heb ik al jaren met tussenpozen therapie, met wisselend resultaat en nog geen echt doorslaand succes. Ik weet dan ook dat beide irrationeel zijn. Maar ik heb ze wel.

Mijn ex-vrouw gaat flink tekeer de laatste tijd en het is voor mij enorm moeilijk om dat echt af te kappen, om alles wat ze inzet en alles waar ze een beroep op doet.

Vandaag kies ik voor een simpele, eenvoudige oplossing; c heeft mijn telefoon in z'n zak.

Misschien is dat laf. Maar het is ook rustig. Op de lange termijn helpt het geen zak, want ze hangt op als hij opneemt. Kunnen niet goed tegen elkaar.

Maar als je eenmaal in de wurggreep zit, zijn je knoppen extra gevoelig.

4 uur geleden zei Quinn:

Vandaag kies ik voor een simpele, eenvoudige oplossing; c heeft mijn telefoon in z'n zak.

Misschien is dat laf

Ik vind het niet laf, voor jou. Als ik het zelf zou doen zou ik dat vast ook denken. Want die lat, die lat, die blijft zo hoog liggen.

Maar echt, dit is volgens mij, op dit moment, in deze situatie, goed voor jezelf zorgen. Even lucht, even kunnen ademen, even afstand.

8 uur geleden zei Etty:

Want de hulp die je krijgt, is nodig voor de helper, niet persé voor mij.  Soms is het win win, maar als dat niet zo is, dan komt de aap uit de mouw.  Ik die de hulp aanvaard ben de fix voor de helper. 

Ja dat is helemaal waar. Ik snap dit beter sinds Jopie schreef over de dramadriehoek.
Ik bleek vorig jaar het object waar de hulp op was gericht. Alleen ik was me  niet bewust van haar missie (mij redden) en dat de hulp die geboden werd een prijs had. Ik was me niet bewust van de mate van haar frustratie omdat ik niet deed wat ik volgens haar wel moest doen.
De hulp werd me trouwens voor een groot deel opgedrongen, ik had er niet om gevraagd. Het was ook niet de hulp die ik nodig had. 

(Zij heeft de vriendschap verbroken, waarom is me nog steeds niet echt duidelijk.)

 

Ik schrijf mijn briljante gedachte van vanochtend hier nog even op. 

Zonder wrijving ontvlamt er niets.

Ja, pareltje!

10 uur geleden zei Etty:

Zo'n bodemloze schuld. Niet in te lossen.   Soms zie ik goed dat ik het zelf nodig heb, het me schuldig voelen.  Het MOET aan mij liggen.  Dat leerde ik ooit, gaf me controle, bescherming.  

Hoe bedoel jij dat het je bescherming biedt/bood? 
Bescherming door de controle of lo daarvan?

Hier alvast het ijsje voor de vaccinatie. Je hebt wel tot morgen nodig om ‘m op te eten 

Dat snap Ik @Etty, dat is inderdaad “de redding” voor het kleine kind. Want inderdaad, hard werken, héél goed je best doen, héél braaf zijn kunnen misschien helpen en misschien, héél misschien krijg je dan waar je zoveel behoefte aan hebt.
Maar het helpt uiteindelijk niet en zit mij nu nog steeds behoorlijk in de weg. Rationeel weet ik het wel, maar mijn gevoel voelt anders.

Voor de man die iedere ijsjessmaak lekker vindt en ter beloning voor het overwinnen van zijn naaldenangst:

Ik doe ook maar een duit in het zakje. 

geen ijs van mij, wel een bloem, omdat ik de natuur in ga 

Dank voor al het ijs en de bloem heb ik ook opgegeten.

survivor met humor

Nou vooruit, nog eentje dan...

(overdrevende trap)