Knock-out out als de laatste verdediging 

Sorry dat je zo expliciet moest worden voordat ik het begreep.  

Nah, geen sorry. Weer een bewijs dat ik meer ben dan damaged goods.

Altijd. 

.

Which norm?

I don't see one.

Ach een kind,

dertien lentes zo pril,

ach wat lig je hier stil

langs de kant van de weg. 
 

Dit lied komt opeens in me op, ik zong het vroeger vaak. Gaat natuurlijk niet over jou, maar toch ook wel.
Jij was ook een kind en pril, maar kon dat niet zijn. Wat verdrietig. 

Heej… je schrijft op de dagdraad dat je ondanks al je harde werk het gevoel hebt nauwelijks vooruit te zijn gekomen. Hoe dat zo? 
 

Want van waar ik sta heb jij gigantische stappen voorwaarts genomen. 

De spoken zijn er nog steeds en ik zou het liefst naar weet ik wat allemaal grijpen om dat stil te krijgen.

Oud en de dagen zat.

Heel herkenbaar hoor @Quinn. We weten ze zitten die spoken, kennen ze vanbinnen en vanbuiten, weten dat ze niet ‘echt’ zijn, doen er alles aan om ze te doen verdwijnen…waarom gaan ze dan niet weg? Nu ik dit schrijf denk ik aan een andere theoretische mogelijkheid: misschien moeten we ze omarmen ipv ze proberen weg te jagen? Pfff vermoeiend hè…

sterkte voor jou!!

.

Iets zinnigs heb ik niet te zeggen, in gedachten geef ik je een warme knuffel.

Dank voor de input, ben ermee aan het denken.

ik denk dat jij al teveel denkt

Misschien wel, maar toch levert het delen wel weer andere gezichtspunten op. Niet denken is echt ontzettend moeilijk trouwens.

weet ik toch
maar al die nieuwe gezichtspunten
wat ga je daar weer mee doen?

ff over nadenken

.

Haai! 
 

Ik heb het idee dat je steeds stiller wordt… geen zin om te delen of lukt het niet om te delen? 
 

Je schrijft over dissociëren. Ik las wat @Ettyschreef op een andere draadje, ik citeer haar hier even en hoop dat ze dat niet erg vindt

‘Ik denk dat een goede check is om te kijken of je er in zit, je af te vragen hoeveel kleuren je ziet.  Of er sprankelende dingen zijn in je leven.  Of je stemmingen zich een beetje afwisselen, of dat het eigenlijk altijd wel een beetje vlak voelt.’ 
 

Door het tegenovergestelde te beschrijven legt ze hier uit hoe jij je nu voelt?

Quinn, ik ben niet vaak meer op de wie is wie, ook minder op het forum meestal, maar denk wel aan je. 

17 uur geleden zei Reacher:

Ik heb het idee dat je steeds stiller wordt…

Klopt. Het voelt zo nodeloos belastend. Wat heb ik te klagen tenslotte? Vrouw, kind, huis, auto, baan en dat alles in meervoud. Als het leven iemand toegrijnsd, ben ik het wel. Dus wat heb ik nou helemaal om over te miepen? 

En toch is er weinig sprankelends aan, weinig kleur. Vlak soms door de medicatie, donker soms door mezelf. Overspoeld. 

Triest is het woord niet eens meer. 

Ik probeer verbinding te blijven zoeken, maar ook daarvoor ontbreekt soms de simpele fut. Een duw is soms meer dan welkom.

Dat zuigt! 

Ik ben niet zo goed in duwtjes, weleens teruggehoord van anderen dat ik teveel kracht zet of de verkeerde richting op duw. 

Maar ik bied je graag een lift aan. Jack Reacher style roadtrip. Pikken we onderweg nog wat lifters op die ook even geen fut meer hebben. 

Ik bedoel: ik moet toch ook die richting uit. 
 

1 uur geleden zei Quinn:

Het voelt zo nodeloos belastend.

Een duw is soms meer dan welkom.

Duw....... 

iedereen is vrij om je wel of niet te lezen en ik lees je, weet alleen niet wat te zeggen, dus