Hoe kun je op een gezonde manier grenzen aangeven? 

Ik merk dat dit iets is wat ik heel lastig vind maar ik voel nu ook heel sterk dat dit wél is wat ik mag gaan leren. Wat zeg ik...MOET... gaan leren. 

Dus concreet; Hoe doe jij dat? En wat zeg jij bijvoorbeeld? 

Hoop dat er hier mensen zijn die dit kunnen of het wellicht herkennen zodat we samen kunnen oefenen 

Heb je een voorbeeld situatie?

Goede vraag Bumperjim. Die heb ik wel maar ivm privacy wil ik dit niet helemaal in details hier beschrijven. Zal even nadenken of ik dit algemener kan delen.

Ik ben hier ook niet goed in maar wat ik lees in de spychologie tijdschriften is dat je het bij jezelf moet houden, zo van ik vind dat dit te ver gaat want .... dus ik wil liever ....

In de praktijk reageer ik meestal te traag en laat ik me dan verrassen en dan moet ik weer achteruit uit de situatie zien te manoeuvreren  

Hahaha, zo herkenbaar! Ben een beelddenker en zie zoiets gelijk voor me! Iemand die achteruit schuifelt en zich ergens uit wurmt   

Oh en ja die spychologische  zinnen ken ik idd. Maar in de praktijk toch (nog?) lastig voor me. Nou ik blijf gewoon trainen en mijn best doen  

De situatie ga ik niet helemaal beschrijven maar dit is ontstaan toen ik dus laatst veel te veel gedronken had. Gelukkig gebeurd me dit nuchter minder op deze manier dus dat geeft me ergens ook rust. En blijft een zeer sterke stimulans om nuchter te willen leven. Het stomme is dat ik altijd dacht dat drank het leven makkelijker maakt en minder zwaar. Nou het precies andersom!

Oke top @Etty! Houd het even algemeen en waarschijnlijk komen er nog wel meer vragen later. En die mildheid is en blijft een belangrijke idd. Dat zeg ik vaak wel tegen anderen maar voor mezelf vergeet ik het nog vaak.

Wellicht hebben anderen hier ook vragen? 

Vb: wat zeg je als je ergens ja tegen hebt gezegd wat je achteraf niet wilt? Hoe kun je dat respectvol brengen?

Mooi, had ik het vandaag nog over...het is een thema wat je vaker terugziet bij verslavingsproblematiek.

Speaking for myself, wat maakt dat ik de neiging heb/had overal ja op te zeggen? Bang om afgewezen te worden...het goed willen doen. Als ik het doe, dan krijg ik bevestiging, goedkeuring, liefde. Grote verantwoordelijkheid voelen, controle houden. Allerlei mechanismen die in de loop van de tijd zo zijn ontstaan. En waardoor ik later stelselmatig over mijn grenzen ging. En niet wist hoe je 'nee' zegt.

En uiteindelijk ook niet meer wist wanneer ik nee kon, mocht zeggen.

Dat was voor mij een belangrijke constatering. 'Voelen'...je grens kennen, voelen, weten. Je onderbuik, intuïtie niet negeren.

En voor mij ook: geen lading/emotie erop leggen. Objectief zijn, niet invullen. (bijv. als ik nee zeg dan....)

'Ik zal er even over nadenken' is een goeie tip. Die geeft je letterlijk tijd om voor jezelf te bepalen of je iets wel of niet wilt. 

Als je nee zegt geen want, omdat..etc. Geen verontschuldiging. Je mag namelijk gewoon nee zeggen 

Wanneer je wel ja hebt gezegd, kun je terug komen op dat besluit. Lastig, voelt oncomfortabel..maar he, beter ten halve gekeerd....ik heb het zelf onlangs nog mogen ervaren. Een ja, teruggedraaid...het leven gaat gewoon door, er viel niemand dood neer. Sterker nog,  ik voelde me uiteindelijk sterker en geloofwaardiger, omdat ik beter bij mezelf bleef.

We denken dat als je nee zegt je onaardig bent. Het werkt andersom...ja zeggen terwijl je het eigenlijk niet wilt is uiteindelijk onaangenaam voor beide partijen, want niet eerlijk (beetje zwart wit gezegd). 

I know...het is moeilijk...maar je kunt het leren

Dank hiervoor.

Voor mij ook een GROOT thema. Ik zeg nu bijna standaard overal-ik denk er even over na- op. 

Dan spreek ik af wanneer ik laat weten wat ik doe. Werkt goed. Ik voel nl. eerst vaak alleen maar blijdschap omdat iemand mij vraagt, of zwaarte omdat iemand mij iets vraagt te doen

In tweede instantie kom ik geregeld op iets anders uit dan mijn eerste gevoel . 

Een tijd geleden zei een goede vriendin: zeg je ja omdat jij dit wilt doen of omdat je je gevleid voelt dat je gevraagd wordt? Dat was voor mij toen een enorme eye opener. Dat laatste....en dat werkt voor mij ook om in gedachte te nemen als ik een vraag krijg. Fijn dat ie weer even helder wordt.

9 uur geleden zei Etty:

Het respectvolle zit hem denk ik in de teleurstelling van de ander te accepteren als je terug komt op een afspraak of belofte.   Ik merk dat ik vaak op zoek ben naar een methode waarmee ik de ander niet kwets of teleurstel.     Eén die vlekkeloos wordt geaccepteerd.    Dat kan niet.   Voordat ik iets doe weeg ik de belangen af.    Is het me het waard? Een eventueel drama? 

Het begint met iets zeggen als: nu ik je gisteren heb gezegd dat ik met je mee zou gaan op vakantie voel ik me bezwaard dat ik me heb vastgelegd. Ik  ben erg gesteld op mijn privacy  en ga het liefst alleen op vakantie.   Ik vergeet dat soms en heb het je in een opwelling beloofd.  Ik ga niet mee.  Hoe is dat voor jou? 

En dan is het aan de ander om zijn schouders op te halen, gekwetst te zijn, opgelucht, boos.   Dat mag allemaal.  Daar kun je dan op reageren. Niet door je te verdedigen, maar door  te kijken naar de behoeften van de ander.    Die je misschien op een andere manier toch tegemoet kunt komen, door samen dagjes weg te gaan bijvoorbeeld.   Maar dat hangt helemaal van de reactie af. 

 

Dankjewel @Etty. Wat een nieuw inzicht geef je me hierbij zeg! Ja, het verdragen dat de ander teleurgesteld kan raken. Sowieso wanneer je nee zegt. Ook nu wordt me duidelijk dat dit bijna met alles de kern is van wat ik mag leren. Voelen...voelen...voelen...niet meer vluchten voor nare emoties/gevoelens/situaties. Erbij blijven en het ver-dragen. Wat fijn dat je het allemaal zo concreet hebt beschreven. Hier kan ik echt wat mee, dankjewel 

Nou het oefenen, is al een tijdje bezig @Etty @Lika @kruidenthee67 Net ook weer. Iemand wil langskomen maar ik heb daar nu geen behoefte aan. Net aangeven, geloof wel dat ik dat netjes en respectvol heb verwoord. En dan nu alles verdragen wat het in me los maakt. Schuldgevoel. Alsof ik een rot mens ben. Want ik weet dat diegene zich dan zorgen gaat maken. Maar ik heb er nu echt even geen ruimte voor. Voor mezelf kiezen...oef. Ver-dragen. 

@kruidenthee67, deze zin van jou helpt me ook enorm: Quote Dat was voor mij een belangrijke constatering. 'Voelen'...je grens kennen, voelen, weten. Je onderbuik, intuïtie niet negeren. Unquote.

De rest van je schrijven ook, veel herkenning. Maar dat onderbuik gevoel. Dat is voor mij een hele belangrijke om te (leren) blijven volgen.

Bedank voor het delen 

Inzicht en note to self; iets wat niet fijn voelt kan ik ook aan.

Goed zeg! Zo liep ik gisteren door de supermarkt. Traantjes en denkend in mezelf, ‘ja, dit doet pijn Lika, maar dat is niet zo erg soms. Kun je wel aan hoor en gaat wel weer weg.’

En het ging weg en het werd anders en we kunnen het aan. Mooi dat je dit opschrijft.

Jij ook bedankt voor het delen @Lika. Ja, we kunnen dit aan. Alle emoties kunnen we aan. We zijn nu nml volwassen en vele emoties zijn al gepasseerd. Die hebben we allemaal doorstaan/gevoeld right? En ja die werden voorheen zeer zeker verdoofd. Maar na de roes kwam het 10 keer zo hard terug dus eigenlijk kunnen we nog veel heftiger aan, bedenk ik me nu. Lijkt me beter om dit dan nuchter te doen...Dan voelen we ook maar is het veel minder intens en véél sneller weer weg. Precies zoals jij ook zo mooi schrijft...het gaat weer weg. En mooi ook hoe mild je voor jezelf bent geweest. Inspirerend, dankjewel! Heel belangrijk om te blijven onthouden/eigen te maken.

Wat een avontuur hè? 

Een gezonde manier om grenzen aan te geven is denk ik naar de ander toe uit leggen waarom niet. "Nee, want..'

Nu ben ik zelf wat makkelijker, ik zeg meestal direct nee, en kan er dan later op terug komen van : "Lijkt me toch wel leuk, is er nog een plekje vrij?"

Mijn advies is uitspreken wat je denkt, mensen accepteren, en als niet, respecteren het. Kan je een voorbeeld geven.

Laatst in de pauze stonden een paar collega's naast de auto met 1 of ander top40 nummer op de radio. Ander collega waarmee ik stond te roken "Och, zal wel voor die challenge zijn". Had ik nog nooit van gehoord, dus zij dat opzoeken op de mobiel zodat ik dat kon kijken. Mijn reactie was: "Heb ik geen interesse in". We kunnen nog steeds door 1 deur. Wellicht is woordkeuze nog een bepalende factor, geen idee.

Het er op terug komen is ook zeker een goed advies, echter vergeet ik altijd erop terug te komen.