Hoe gaan jullie om met triggers daarmee bedoel ik de heftige dingen in het leven.

Gisteren kregen we een app van schoondochter die vol stond met verwijten. Das bijna een rede om weer te gaan drinken. Gelukkig niet gedaan. Zo zijn er natuurlijk vaak van die gebeurtenissen die veel spanning geven waardoor je zomaar weer terug zou kunnen vallen.

1 uur geleden zei wendy:

[...] Das bijna een rede om weer te gaan drinken. Gelukkig niet gedaan.

Tja @wendy, eigenlijk ben ik een beetje vergeten hoe ik in de begintijd de heftige dingen in het leven doorstond zónder te drinken.
Een belangrijk aspect van de 'methode' die ik destijds omarmd heb is dat ik heb leren relativeren en accepteren. Dingen zijn nou eenmaal
zoals ze zijn, daar valt meestal niet veel aan te veranderen. Wat ik wel kon veranderen was het leren ómgaan met die dingen, en dat betekende
meestal dat ik het niet moest bekijken vanuit mezelf als slachtoffer van die dingen maar als onderdeel ervan. Met mijn eigen rol er in.
Meestal kon ik dan inzien dat iets zich niet oplost door mezelf te verdoven maar dat ik zélf dingen anders kon benaderen en oppakken.
Veel kon ik aan de situaties zelf vaak niet veranderen, maar wél kon ik door mezelf als onderdeel van het grote geheel te zien in elk geval
het eerste glas laten voor wat het was en op onderzoek uitgaan wát het dan was dat me naar drank deed verlangen. Soms snapte ik
ook niet precies hoe het werkte, maar wat jij hierboven zegt: "Gelukkig NIET gedaan" was wel van cruciaal belang om uit de spiraal van
steeds erger, steeds zieliger, steeds heftiger en vooral steeds machtelozer te stappen...
Wat er ook gebeurd, NIETS is het waard om (weer) te gaan drinken. In elk geval vandaag niet.!
 

Inderdaad Kohtje niets is het waard om de pijn weer te gaan verdoven want dat verdoven kennen we inmiddels wel.

Dus wat ik nu dan ook probeer is de situatie te accepteren en de verwijten van schoondochter te zien als een deel van haar eigen pijn die gelukkig niet bij mij hoort.

Koop een boksbal  

nee serieus er zijn meerdere hier die boksen. Zelf heb ik een drumstel, werkt ook heel goed. 

Ja, emoties, je MOET er wat mee... of moet je er wel echt wat mee? 

Inderdaad onder een verslaving zit ook vaak boosheid. Ben een keer het bos ingegaan en heb nog nooit zo hard met een boomstronk overal tegenaan geslagen luchtte wel op hoor.

1 uur geleden zei wendy:

Inderdaad Kohtje niets is het waard om de pijn weer te gaan verdoven want dat verdoven kennen we inmiddels wel.

Dus wat ik nu dan ook probeer is de situatie te accepteren en de verwijten van schoondochter te zien als een deel van haar eigen pijn die gelukkig niet bij mij hoort.

Het hangt van jouw eigen aandeel in haar pijn af of het wel of niet bij jou hoort.
In plaats van verdoven is bespreekbaar maken altijd een heel menselijke en beschaafde manier om met verwijten om te gaan, hoe moeilijk vaak ook.
Boosheid is een heel natuurlijke reactie van mensen. Wrok is boosheid waar niets mee gedaan wordt. Het is mooi als we boosheid kunnen "oplossen",
waarbij we ook bij ons zelf te rade moeten gaan. Laat boosheid niet transformeren in wrok want dan is het einde vaak zoek.

Het klopt een deel van haar pijn moet ik bij haar laten en mijn eigen aandeel heb ik hierin ook te onderzoeken.

Leren omgaan met de heftige dingen van het leven. 

Tja Wendy, voor mij was dat een heel proces. Want dat niet kunnen omgaan met 'moeilijke dingen' was vaak een aanleiding om te drinken,  te verdoven. Het vermijden van de moeilijke sitaties, ze wegstoppen door te drinken. Dus na het besluit niet meer te willen drinken, moest ik daar mee aan de bak. 

Bewust worden van welke momenten triggers zijn, welke situaties. Onderzoeken wat er gebeurt, hoe ik reageer. Wat het met mij doet. Acceptatie en overgave was en is voor mij een belangrijk thema gebleken.  Ook weten welk stuk van mij is en wat van de ander. Mijn eigen stuk daar kan ik wat mee. Dat van de ander kan ik niet veranderen. Ik bleek veel aannames te doen in mijn hoofd. Die meestal niet zo positief waren en ook niet realistisch bleken. Er zijn allerlei manieren om daar wat mee te doen.

Op dit moment herken ik de momenten waarop ik vroeger inderdaad naar de fles zou hebben gegrepen. Maar dat is geen optie meer. Het goede nieuws is dat er wel degelijk wat te veranderen valt aan de manier waarop ik omging met emoties en moeilijke zaken. En dat is niet altijd makkelijk, maar op de lange termijn een veel fijnere manier!! 

Kalmte om te aanvaarden wat ik niet kan veranderen

Moed om te veranderen wat ik kan veranderen

En wijsheid om tussen deze twee het onderscheid te maken.

Deze spreuk, die bij AA wordt gelezen, is ook in mijn dagelijks leven vaak even een reminder....voor mezelf. Dan neem ik even afstand...en kijk naar de situatie. 

@ Kruidenthee Kalmte om te aanvaarden wat ik NIET kan veranderen zul je bedoelen. Ik probeer deze spreuk ook bewust toe te passen en dat maakt het voor mij ook altijd inzichtelijker en dan word ik ook rustiger.

En Wendy, bij gewone trek help mij om het te benoemen en te weten dat het meestal over een kwartier tot half uur voorbij is.

@Kyon Ofcourse! Bedankt voor je opmerkzaamheid, ik verander het! 

Ik denk dat voor mij herkenning het belangrijkst is. Het zit 'm bij mij in het gevoel dingen te moeten doen die ik niet kan, angst door de mand te vallen. Dat leidt tot een gevoel van overvraagd zijn, moe zijn, zo moe, uitgeput. En het gevoel/idee dat ik dus wel iets ''verdien''. Ik voel nu eerder mijn rugpijn die als eerste opkomt. Die herinnert me. Het gewoon zien, erkennen dat ik het moeilijk heb, gas iets terug, dat helpt al. Ik voel de rugpijn wegtrekken. Wat een beloning dat is! ipv.......tja, in plaats van verdoofd, niet goed voelend aan een nieuwe dag beginnen, met een nog slechter eind...

Goed dat je niet de oplossing van een slok hebt genomen, Wendy. Nu aan de slag met je schoondochter.... sterkte.