Iedereen met een verslaving heeft een eigen identiek verhaal. Net zo identiek als dat elk mens uniek is., in zijn/haar talenten en zwaktes. 
Wat maakt een persoon vatbaar voor verslaving? Het is nature vs nurture. Dat denk ik althans. 
Maar wat betekent dit nu eigenlijk? Ik zou het niet weten eerlijk gezegd. 

Ik kijk veel series en films. , ik denk (voor mij persoonlijk) ook om aan de realiteit te ontsnappen. Even geen eigen leven maar inleven in verzonnen personages. Heel fijn kan dat aanvoelen. Maar wanneer het afgelopen is: BAM : werkelijkheid. 
En dan of ook heel vaak -tijdens- zo'n film of serie, alcohol. Waarom? Geen idee. Wil ik me meer invoelen in het drama op mijn tv (waarvan personages regelmatig ook drinken) of is het iets anders? Ik zuip graag met ze mee in ieder geval. Maar ik weet niet waarom, waarom en waarom.

Ik zou graag iedereen de schuld geven van mijn eigen alcoholmisbruik. Want(…) is slecht geweest, mijn ndag is daardoor ***. En ik kan nog wel honderd excuses verzinnen.

Trauma in het verleden is ook geen excuus, ik ken genoeg mensen die naar mijn idee veel "beter" met zichzelf overweg kunnen dan dat ik doe, voornamelijk hun gebrek aan continue zucht naar drank. Ik weet niet hoe, maar ik wil het zo graag. Dit is ondraaglijk en uiteindelijk zal ik hieraan onerdoor gaan. Als ik niet NU en hopelijk nog op tijd aan de bel trek. Het is best wel moeilijk allemaal. 

Pas op met denken dat anderen beter met hun trauma overweg kunnen dan jijzelf. Dat lijkt misschien zo.

Zoveel niet-getrsumatiseerden hebben al verslavingen of andere tics. Een trauma levert een hoop ellende op die voor de buitenwereld onzichtbaar is. Het is niet zo dat zij het "beter doen" dan jij omdat jij van jezelf weet dat je teveel drinkt. Jij bent zelf ook voor de buitenwereld "vriendelijk, intelligent" enz  

Zie de alcohol maar gewoon als een val, een put waar je in bent gelopen, en waar je weer uit moet. 

Life is ganzenbord. 

Bedankt voor je reactie. 

Het klopt dat ik natuurlijk niet aan de buitenkant kan zien hoe andere mensen met bijvoorbeeld een traumaverleden (of andere dingen) omgaan. Iedereen draagt haast wel in meer of mindere mate een masker en dat is ook een soort overlevingsinstinct misschien. Vind het wel mooi hoe je het zegt, life is ganzenbord. 

Het is maar waar je op uitkomt. Waar de dobbelstenen je brengen

Ik bedoelde ook eigenlijk niet dat anderen beter met dingen omgaan maar op het moment van schrijven voelde ik me best waardeloos. Vandaar een beetje ongenuanceerd denk ik.

Dat heeft iedereen hier regelmatig, dat we ons waardeloos voelen. 

Maar de wereld draait gewoon door... of je je nou waardeloos voelt of tegen jezelf zegt... ik ben niet waardeloos  

Het is een grote stap voor me om (uiteindelijk, hopelijk) tegen mezelf te durven zeggen dat ik niet compleet waardeloos ben. Recente en minder recente gebeurtenissen staan nog steeds heel helder op mijn netvlies. Vooral dingen die ik van anderen heb moeten terughoren omdat ikzelf te ver heen was, maar ik ben een beelddenker en heb wel zo een idee.

Heel schaamtevol en ik zou willen dat ik dit inderdaad kan ombuigen tot wat meer positieve gedachten.

OK een boekentip dan: Jan Geurtz, "Verslaafd aan liefde". Over hoe dat waardeloze gevoel ontstaat en hoe het leidt tot ongezonde relaties met anderen en met bv alcohol. 

https://www.jangeurtz.nl/boek-verslaafd-aan-liefde-4/

Ik ga m zelf ook weer eens lezen binnenkort ter inspiratie. 

Want heel veel mensen voelen datzelfde, weet je