Dit is mijn eerste keer hier. Ben alcohilst, een gestopte maar dat pas 8 dagen. Langzaam is de drank er bij mij ingeslopen. De echte oorzaak heb ik nog niet kunnen achterhalen maar die zal vanzelf binnen komen.

Getrouwd en 2 kinderen die flink te leiden hebben gehad met mijn alcoholmisbruik. Nee geen agressie of wat dan ook. Ik val in slaap na te veel alcohol. Maar ben er lang niet voor hun geweest.

Mijn vrouw heeft mij meerdere malen aangegeven...genoeg is genoeg. Gaat het een tijdje goed en hop, toch weer drinken. Dit tot 10 dagen terug.

Als ik niet voor 1 maart was gestopt had ze de relatie verbroken hoorde ik vandaag naar een open gesprek.

Maar nu slaat bij mij de twijfel toe. Ik heb veel kapot gemaakt en twijfel of ik dit ooit nog wel goed kan maken. Natuurlijk is er ook geen vertrouwen meer met drank, logisch. Maar de twijfel is er. Als ik bij het gezin blijf. Komt het dan ooit nog goed? Of blijft mijn aanwezigheid zorgen voor achterdocht en kunnen zij niet vrijuit leven. Iemand hier ervaring mee?

Ik verwijt trouwens mijn gezin niets. Alles in deze is mijn schuld en mijn ex-vriend de drank. Alleen die twijfel of ik niet meer kapot maak als ik blijf maakt me gek. Terwijl mijn gezin zegt, pak de kans je kunt het proberen

Welkom! Er zijn er velen hier in jouw situatie of die zich uit jouw situatie geworsteld hebben. 

Blijven. Je kunt dit. Als je eraf raakt dan ga je pas weer leven. Natuurlijk is er achterdocht eerst. Moet je mee leren leven. Maar het zal steeds beter gaan. 

8 dagen alvast in de zak, top. Sterkte!!

als die twijfel niet een onbewust achterdeurtje op de kier is (om toch maar net zo goed weer te gaan drinken dan):
waarom die twijfels niet in een open gesprek met je partner bespreken
een relatie komt van twee kanten (dat is weer een beetje nieuw als je niet meer drinkt)
jullie kunnen nu samen knokken om die relatie weer gezond te krijgen
en jarenlang drankgebruik wis je niet zo maar uit, sommige littekens zullen waarschijnlijk blijven
maar na verloop doen ze minder pijn, gaan af en toe jeuken, en ga je waarschijnlijk steeds langere periodes vergeten ook
mits je natuurlijk eerlijk en open blijft naar en met elkaar, en eerst en vooral naar jezelf.
zolang er nog liefde is is het de moeite waard♥

@HengeloerHet is nooit te laat om iets goed te maken, maar als je dat doet meen het dan echt en beken schuld. Er wordt je een heel duidelijk signaal afgegeven, je drankprobleem is niet alleen jouw probleem maar ook een gezinsprobleem geworden. Laat het je motivatie zijn om te stoppen

Als je langere tijd nuchter bent en je reflecteert wat er in je omgaat, kom je er steeds meer achter waarom je drinkt. Je wordt geraakt door situaties, wordt boos, moe, verdrietig of iets anders en gaat voelen waarom het zo'n pijn doet en je altijd wilde verdoven. Het is een lang proces met vallen en opstaan. De meesten van ons hebben meerdere terugvallen gehad. Ik vind dit filmpje heel verhelderend hoe het in onze hersenen werkt, misschien een tip om samen met je partner te kijken, niet om de verslaving als excuus te gebruiken maar om steun te krijgen.  Succes en veel sterkte!

Ik zal het filmpje van het weekend eens rustig bekijken Sensitief.

Voor wat betreft praten. Ik heb woensdag een open en goed gesprek gehad met mijn partner. Maar ook met mijn kinderen. Natuurlijk erg emotioneel en heftig. Maar blij dat ik het gedaan heb.

Vanuit mijn kant heb ik aangegeven dat ik het moeilijk vindt om te bepalen of blijven echt beter is of niet. Er is al zoveel kapot. Zowel mijn partner als kinderen hebben aangegeven dat ik nog een laatste kans heb.

En natuurlijk wil ik die met beide handen aangrijpen. Maar de twijfel komt nu ik nuchter ben. Blijven of gaan. Zoals door jullie aangegeven kan het heel goed zijn dat, dat het duiveltje alcohol is in mijn achterhoofd.

Ik en mijn gezin hebben afgesproken om 1 maart te kijken hoe het er voor staat. En dan voornamelijk hoe zij er in staan. Uiteindelijk ligt de schuld bij mij. En wil ik (niet alleen natuurlijk) een keus maken die het beste is voor mijn gezin.

En ja het stoppen valt bijzonder zwaar. Steeds zegt mijn koppie...drinken...moet kunnen. Maar ik strijd en blijf strijden.

Voor het noodgeval heb ik refusal liggen van een eerdere poging. Het grootste nadeel is dat, waar ik werk, ik 10-15 keer per dag in contact kom met 70% alcohol om te desinfecteren. En er worden producten gemaakt met alcohol waarbij de lucht vergeven is van alcoholdamp. En dat maakt me huiverig. Heeft iemand hiermee ervaring?

Maar ik wil en zal volhouden!!

Waarom zou het beter zijn voor je vrouw en kinderen als je bij ze weggaat? Daarmee wordt de schade die je hebt toegebracht toch ook niet teniet gedaan? Het klinkt inderdaad als een uitweg om weer te kunnen drinken, en dan net doen alsof je om hun bestwil vertrekt (als je eerlijk naar jezelf kijkt, weet je vast wel hoe het zit).

Wat wel goed is voor jou én voor hun is niet meer drinken, zorg dat je er vanaf nu wél voor ze bent met al je aandacht en liefde. Dat je fit bent om leuke dingen met ze te doen en altijd helder zodat je ze kunt steunen op de momenten dat ze dat nodig hebben.

Stop ermee om te denken dat het zo zwaar is en stop met twijfelen. Doe wat voor jou nodig is om van de drank af te blijven. Heb je nog drank in huis? Weg ermee! Ga naar je huisarts, zoek hulp, neem refusal, bezoek AA, ga in therapie... En geef ook je werk niet de schuld, als je er niet tegen kunt om desinfecterende alcohol om je heen te hebben dan zoek je ander werk.

Laat je kinderen zien dat een mens het beste uit zichzelf kan halen, dat het leven mooi is en de moeite waard. Ga lekker met ze huppelen op het strand...

Beste Yana. "En geef ook je werk niet de schuld, als je er niet tegen kunt om desinfecterende alcohol om je heen te hebben dan zoek je ander werk" Dat doe ik ook niet hoor. Mijn vraag was meer wat gebeurd er als ik refusal slik en kom in aanraking met desinfectiemiddel op de huid en in de longen. Maar zal dit zeker ook met mijn huisarts overleggen.

Voor de andere tekst. Dank je. Ik schrijf ook hier van me af om het ook voor mijzelf duidelijk te krijgen. Ik overleg met mijn gezin. Maar ach, ik ben een onzekere twijfelkont. Ik wil er zeker wel voor strijden.

Het zal tijd nodig hebben. Tijd zal de wonden helen

Het is even doorzetten maar dan is het leven echt fijner zonder al die drank.

Ik wens je veel succes en kracht en alles wat je nodig hebt. Zet 'm op!

Op 30-1-2020 om 11:35 zei Hengeloer:

Terwijl mijn gezin zegt, pak de kans je kunt het proberen

Kruip niet weg in schaamte en zelfverwijt, en neem die uitnodiging aan, de kans die je gezin je geeft. Dat is wat in mij op komt, na het lezen van je bericht.

Laat zien dat je het kan, dat is wat ze willen. Dat je er bent. 

3 minuten geleden zei Lonster:

niet weg in schaamte en zelfverwijt, en neem die uitnodiging aan, de kans die je gezin je geeft. Dat is wat in mij op komt, na het lezen v

dank je wel.

Nu nog wel moeilijk maar zal daar ook eens goed aan gaan werken

Zeker moeilijk. Nu je niet drinkt moet je met die emoties dealen. Dat is pittig. 

Dat merk ik ook, terwijl ik geen gezin heb. Stress, verdriet, een kat die dood gaat... daar moet je mee zien te dealen. Mij is het afgelopen week niet gelukt zonder drank, maar ik heb mezelf weer bij elkaar gepakt.

Zet um op Hengeloer. Schrijf van je af, lees, kijk naar de video die hier is geplaatst... 

Je moet het zelf doen, maar bent niet alleen.

Hallo Hengeloer,

Je hebt al aardig wat reacties gehad. Ik lees in je eerste bericht dat je over "schuld" spreekt en daar wil ik even op aanhaken.

Als alcoholist (zo zie ik mezelf) heb ik flink wat verpest. Dat is mijn schuld, dat klopt. Ik ben echter nooit gaan drinken om de boel te verpesten. Ik ben, zoals zoveel anderen, gaan drinken omdat anderen ook wat dronken, omdat ik het wel lekker vond, om te ontspannen, om even de drukke dag kwijt te raken, om een gezellige avond te hebben. Allemaal positieve doelen. Alleen ben ik verslavingsgevoelig geweest en ging ik steeds meer drinken, totdat de boel goed uit de hand begon te lopen. Heb ik daar schuld aan? Misschien, maar het was niet de bedoeling en ik ben ook wel goed "geholpen" door die verslavingsgevoeligheid.

Dat ik dat heb, daar kan ik niets aan doen. Maar nu ik dat goed doorheb, natuurlijk wel. Dat kun jij ook.

Ik denk dat veel verslaafden een zeker ongeduld hebben of hebben gekweekt. Als je gestresst bent, dan los je dat meteen op door (in ons geval) alcohol. Ben je verdrietig of teleurgesteld, of heb je iets goed gedaan? Alcohol. Alles is op die manier direct op te lossen. Je fix of je beloning staat op de plank op je te wachten...

Herstellen van een verslaving kost tijd. Je lichaam moet wennen, je moet zelf wennen. Je moet je gedrag aanpassen en dat moet inslijpen. Je moet echte oplossingen gaan vinden voor die dingen, waar je voorheen alcohol overheen gooide. En de tijd die dat alles kost, daar moet je juist geduld voor opbrengen. Dus ik zou zeggen: gun jezelf die tijd, niet alles is opgelost in 'één dag of in één week. Je gezin heeft nog wat geduld met je, ik zou zeggen gebruik dat vooral.

Je werkt met 70% alcohol. Dat zullen kleine hoeveelheden zijn. Misschien kun je met wat maatregelen zorgen dat je er geen of minder last van hebt. Goede ventilatie, wat extra afstand houden, fles sluiten zodra je klaar bent, wat vaker even weglopen, noem maar op. Ik weet dat ik in het begin van het stoppen last had van het schoonspuiten van de autoramen...niet fijn. Sterkte.

Je hebt nu grote stappen genomen: stoppen met drinken, toegeven dat je een probleem hebt, je hier aanmelden. Mijn complimenten daarvoor; dat zal niet makkelijk zijn geweest. Nu alleen nog even volhouden...  Wat mij bij het laatste ontzettend heeft geholpen is dit forum én mijn zelfhulpgroep. Aan je nickname te zien zit je in het oosten van het land. Je zou eens kunnen kijken op www.intactherstelzelfhulp.nl/groepen  Ik zou zeker contact opnemen en eens gaan kijken; gun jezelf die steun en die kans.

Sorry voor het niet reageren. Maar ga toch een aanvulling doen. Ook al is het voor mijzelf om nadien nog een keer te lezen.

Tijd zonder alcohol gedaan op eigen kracht tot ik vorige week een terugval had. dat gaf geen fijn gevoel moet ik zeggen. Zeker niet.

Afgelopen donderdag thuis aangegeven dat ik het op eigen houtje niet ga redden. Dus de stoute schoenen aangetrokken en ook dezelfde dag een afspraak gemaakt bij de HA. Draai nu een week alcoholvrij met behulp van Antabuse en in het begin Lorazepam. De eerste dagen eigenlijk heel gemakkelijk doorgekomen. Nu naar een week nuchter ontzettend moe. Niet gek als het lichaam begint te herstellen.

Overdag is het redelijk goed vol te houden. Maar tegen de avond vooral nog lastig. Niet lichamelijk, ik kan niet drinken, maar geestelijk. Hier krijg ik gelukkig binnenkort ook hulp voor.

Dus so far so good.

Fijn dat je een update plaatst. Goede stap, die gang naar de huisarts. Zet um op daar in Hengelo.