Ik ben nu 9 jaar alcohol vrij!  Daar ben ik heel blij mee. Mijn motto daarover is; Gelukkig hoef ik niet meer te drinken!

Maar nu in de loop der jaren heeft mijn zoon zich van mij afgekeerd. Een afstand gemaakt. Hij komt al ruim 4 jaar niet meer bij mij en ik heb hem nu 2 jaar niet meer gezien.

Hij is blij dat ik niet meer drink. 

Hij vind: " Mijn moeder heeft me mishandeld door zoveel te drinken dat zij mij geen veiligheid kon geven "

Hebben jullie hier ervaring mee?

Groetjes Myriam 

Hoe oud is je zoon?

Wel raar dat hij toen je al 5 jaar niet meer dronk besloot om niet meer te komen. Daar zit vast nog iets anders achter dan alleen de alcohol, kan dat?

Mijn zoon is nu 30. Toen hij 2,5 was ben ik gescheiden en hadden we een co ouderschap. Mijn zoon was een halve week bij zijn vader en een halve week bij mij. Hij voelde zich heel verantwoordelijk voor mij. Hield me in de gaten dat het wel goed met me ging. We waren zo gezegd twee handen op één buik.  Ik probeerde de dagen dat hij bij mij was niet teveel te drinken wat dus niet lukte. het is dus ook gebeurd dat ik smorgens op de bank wakker werd en mijn zoon wel in bed lag maar ik dit niet meer wist. En zo nog vele andere momenten.

Ik had weer een man gevonden en zijn getrouwd. vanaf toen ging het anders met mij en mijn  zoon. Hij is zelf wiet gaan gebruiken. Toen we een keer woorden hadden is hij naar zijn vader vertrokken. En toen we weer een keer woorden hadden zei hij; Ik maak wel uit wanneer wij contact hebben! En vanaf dat moment is niet meer gekomen. Ik kon alleen nog maar in het restaurant gaan eten waar hij werkt om hem te zien. Hij nam geen telefoon meer op en beantwoord ook geen mail. Als ik in het restaurant was dan gedroeg hij zich alsof hij blij was mij te zien en kuste me en vertelde me alles wat ik graag wilde horen maar wat achteraf allemaal gelogen was.

Ik heb het hier heel erg moeilijk mee. En wil hier mee ook aan anderen laten weten wat alcohol met je kan doen. Je bent zomaar je kind kwijt! Ik heb mijn kind geen veilige omgeving gegeven, Mijn kind heeft zich bij mij niet veilig gevoeld. Ondanks dat hij wel veel liefde heeft gekregen en ook gevoeld heeft.

Ik zou hem iig met rust laten en hem zeker niet opzoeken in een situatie waarin hij gedwongen wordt een rol te spelen zoals op zn werk, waar hij het niet kan maken een scène te maken. Als je dat blijft doen dan gaat hij je steeds meer haten. Ik ga iets zeggen wat een beetje bruut over kan komen maar als mijn moeder dat had gedaan in een situatie waarin ik duidelijk had aangegeven geen contact meer te willen dan zou ik dat echt een waanzinnige kutstreek vinden. 

Laat hem met rust en laat hem maar naar jou komen. Alcohol lijkt mij hier eigenlijk secundair. 

Tja, ik denk ook dat op dit moment zijn gevoelens centraal staan, hij zit nu klaarblijkelijk in een periode waarin hij dingen uit zijn jeugd aan het verwerken is. Etty had het niet beter kunnen beschrijven. Houd moed, Myriam, en sterkte inderdaad! 

Ik heb net zo'n moeder en ik ben bijna 50. Hij is 30. Als je hem wilt zien als hij 50 is en jij hulpbehoevend, laat hem dan nu met rust dan komt hij vanzelf. Anders emigreert hij net als ik  

Ik vind dat je erg duidelijk bent in wat je schrijft @Etty. Knap om dat op papier zo goed te kunnen doen. Ik sluit me ook aan bij de berichten van Etty. Vooral dat je zoon wel moet weten dat je hem mist, zonder in de slachtoffer rol te kruipen. Helemaal niets laten horen zou denk ik idd lijken alsof hij je niet boeit. Probeer hier dus een evenwicht in te vinden. Verder vind ik jou verhaal echt hartverscheurend. Het doet me denken aan een film, ik zal moeten opzoeken hoe die heet.

Veel sterkte!

3 uur geleden zei bumperjim:

Ik zou hem iig met rust laten en hem zeker niet opzoeken in een situatie waarin hij gedwongen wordt een rol te spelen zoals op zn werk, waar hij het niet kan maken een scène te maken. Als je dat blijft doen dan gaat hij je steeds meer haten. Ik ga iets zeggen wat een beetje bruut over kan komen maar als mijn moeder dat had gedaan in een situatie waarin ik duidelijk had aangegeven geen contact meer te willen dan zou ik dat echt een waanzinnige kutstreek vinden. 

Laat hem met rust en laat hem maar naar jou komen. Alcohol lijkt mij hier eigenlijk secundair. 

ik denk dat ik niet helemaal duidelijk ben geweest. Hij werkt in een restaurant en zegt tegen mij dat ik daar altijd welkom ben. Hij vind zelf dat hij daar genoeg afstand kan houden. Tegen zijn vader heeft hij het zelfde gezegd. Ook daar heeft hij geen verder contact mee als de bezoekjes in het restaurant. Hij zegt van me te houden. Dat zegt hij tegen mij maar ook tegen anderen. 

Nou snap ik het minder goed eigenlijk

3 uur geleden zei Etty:

Hoi Myriam,

Wat goed dat je al 9 jaar niet meer drinkt.  

Sommige kinderen hebben het nodig om afstand te nemen van hun ouders, omdat ze bijv. hun jeugd aan het verwerken zijn.  Ze merken waar ze zelf moeite mee hebben in hun leven,  en ze gaan kijken waar dat vandaan komt.  Onderdeel daarvan kan zijn dat ze een tijdje heel boos worden op hun ouders en niet begrijpen hoe zij hebben kunnen doen wat ze gedaan hebben. Dan gaan ze ook uit contact uit zelfbescherming. 

Zou zoiets bij jouw zoon kunnen spelen?    

Het lijkt me heel pijnlijk voor jou om je kind niet meer te zien op deze manier.  En kan me voorstellen dat je dat graag zou willen veranderen.  Niet drinken doe je goed.  Wat @bumperjim zegt, hem de ruimte geven.  En duidelijk aangeven dat jouw deur wagenwijd openstaat als hij zover is. Dat je het respecteert dat hij de ruimte nodig heeft.  

En voor jezelf, als hij weer toenadering zoekt,  zorgen dat je hem kunt horen, echt horen. Hoe het voor hèm was. Erkenning geven. Niet in de verdediging gaan.  (bijv. het lag aan je vader, een ander, ik was alleen, ik was ziek, zwak, misselijk, heb zelf een slechte jeugd gehad, blabla) Zou je dat kunnen? Als je daar aan twijfelt kan het een goed idee zijn om daar hulp bij te zoeken.

Vermijd koste wat het kost in de zielige moeder modus te schieten, waarin hij degene is die jou wat aandoet, dat je toch zo je best hebt gedaan enz. Dat hij het toch ook leuk heeft gehad enz. 

Sterkte!

 

 

Etty ik denk dat je helemaal gelijk hebt. Ik snap helemaal dat hij dit uit zelfbescherming doet. In het begin ging ik wel in de slachtoffer rol. Maar nu al jaren niet meer. Ik heb hem meerdere malen gezegd dat hij altijd welkom is, dat ik altijd er voor hem zal zijn en dat ik me er van bewust ben dat toen hij dat nodig had dat ik er toen niet voor hem was en dat me dat heel erg spijt. Als ik het terug kon draaien zou ik dat meteen doen. Ik heb hem gezegd dat ik altijd achter hem sta en dat het goed is hoe hij het doet.

Ik heb hem een brief geschreven en hem dat daarin ook verteld. Gezegd dat ik zijn mening respecteer en dat hij maar aan moet geven wanneer het zijn tijd is. 

Omdat hij na mijn idee veel te veel gebruikte en hij daardoor bijna zijn ontslag had dacht ik dat het zo slecht met hem ging dat hij zelfmoord zou gaan plegen. Hij had het er ook telkens over ; "Myriam wist je dat zelfmoord in Japan heel normaal is?  " was een veel voorkomende uitspraak die hij telkens tegen mij deed.

In 2016 heb ik een fotoalbum samengesteld voor en van hem. Daarin had ik de foto's van hem (soms met mij) waar je duidelijk kunt zien dat hij blij is, in gezet. Met op de voorkant een foto van hem waar hij op giert van het lachen met de tekst; waar ik blij van word! Op een volgende blz. bij een foto; Vanaf het moment van je bestaan gaf je mij zoveel liefde dat ik dacht dat ik het nooit goed genoeg voor jou kon doen. Dat ik nooit jou zoveel liefde kon geven als jij mij ! 

Zijn baas heeft me een keer aangesproken dat hij graag een gesprekje met me wilde. Dit is bijna 2 jaar geleden. Hij vertelde me dat het met mijn zoon heel slecht was gegaan maar dat zij nu afspraken hadden gemaakt en als mijn zoon zich daar aan houd dat hij dan daar kan blijven werken. Dat hij zeker wist dat mijn zoon veel van mij houd ondanks zijn gedrag. Ik heb toen afgesproken met hem dat hij me altijd mag bellen mocht dit om wat voor reden dan ook nodig zijn.

Pas is een vriendin van me bij hem gaan eten in het restaurant. Zij was vroeger zijn oppas als ik was werken en haar zoon en mijn zoon konden goed met elkaar over weg. Hij was niet aan het werk en de baas ging hem roepen of hij wel naar beneden wilde komen om haar te spreken. Ze hebben een goed gesprek gehad. Daarin vertelde hij dat ik hem geen veiligheid had geboden, dat hij voor mij moest zorgen. Dat ook zijn vader en al mijn vrienden ( waaronder ook zij) niet hadden ingegrepen, en daardoor hij dus ook geen contact meer wilde. Dat toen ik weer trouwde hij dacht dat die man voor mij ging zorgen maar dat hij zag dat ik voor die man zorgde. 

En dan kan ik zijn pijn nog beter begrijpen.................

De film heet The Rose. Ze (de moeder), staat op een gegeven moment buiten voor het raam en ziet dat haar kind beter af is zonder haar. Zoiets was het, ik weet niet meer of het een zoon of dochter betrof. Maar dat beeld en het gevoel wat ik erdoor kreeg ben ik nooit vergeten.

De intense pijn, maar ook het zo goed begrijpen dat je voor je kind alleen het allerbeste wilt. Ook al betekent dat, dat je er geen deel van kunt/mag zijn. Ik huil er nu weer van, dat gevoel snap ik zo enorm goed. Dat moment uit die film heeft altijd in mijn hood gezeten. Al was het bijna 30 jaar geleden dat ik hem zag. Ik ga kijken of die op netflix staat.

X

Het is heel triest, maar het is wel zo dat een zoon of een dochter er nooit om heeft gevraagd op de wereld gezet te worden. Je kan er dus ook geen liefde van claimen. Moet ik ook altijd tegen mezelf zeggen als ik in de clinch lig met onze pubers. Op een gegeven moment zijn het volwassenen geworden net als jijzelf en de geschiedenis verander je dan niet meer. Alleen in het heden kan je wat doen. 

Ja klopt @bumperjim, wat mij vaak helpt om mijn kinderen beter te begrijpen, is teruggaan naar dat moment dat ik hun leeftijd had. Voor ons lijken ze nu jong en misschien zelfs wereldvreemd. Maar als je zelf teruggaat naar toen je, zeg maar 18 was, pfoe, ik kon de hele wereld aan en mijn ouders wisten nergens wat van. Dat is hoe het werkt. 

Met mijn 18 woonde ik op kamers 

Ik ook, en hartstikke blij. Mn dochter straks ook. En dan in het weekend lekker NIET met vuile was naar huis, dat ze daar vooral niet denken dat je ze ergens bij nodig hebt  

Dank je............. tranen over mijn wangen.............

Bor, ik leef met je mee. Troost jezelf met het feit dat je dochter geen bindingsangst heeft gekregen zo te horen. Ze heeft een relatie en kinderen. Mijn zoon sluit zich alleen op en zijn wereldje is heel klein zonder vrienden op zijn baas na.

Een  @Myriam9 en @Bor, ik ben onder de indruk van jullie verhalen en ik lees dat je goede adviezen hebt gekregen. Sterkte.

 oke,  ik snap het....

Dat klopt dat doe ik ook, goed wetend dat we dat natuurlijk niet expres hebben gedaan. We kunnen het verleden jammer genoeg niet veranderen, maar wel de toekomst. Ik heb het er ook regelmatig moeilijk mee maar ik probeer zoveel mogelijk het positief te benaderen. Ik ben er namelijk van overtuigd dat wat we denken dat we dat zijn/krijgen enz. Als je als maar denkt ik kan niet slapen of heb hoofdpijn dan heb je dat ook veel sneller. Zo ook denk ik dus; Het verleden is zo als het is gegaan. Maar nu ben ik veranderd en sta ik positief in het leven en zend ik jou mijn zoon ook positiviteit toe. Het spijt me, ik hou van je, vergeef me, dank je. Ik heb een foto van hem staan waar hij heel blij op is als jonge jongen en daar heb ik savonds een kaarsje bij branden. Dan zeg ik; Ik geef je licht. 

Het klinkt misschien allemaal overdreven maar zo probeer ik mijn positiviteit ( die ik niet altijd heb hoor) dan naar hem over te brengen.