Hallo allemaal, 

Ik zal me eerst ff voorstellen, Frudge, 27 jaar en intussen 3 weken gestopt met drinken. Hiervoor heb ik 5 jaar lang elke dag gedronken variërend van 4 biertjes tot 2 flessen wijn. Sinds een maand loop ik bij een therapeut rond (belafspraken i.v.m. corona) omdat mijn stresslevels de pan uit rezen vanwege wat privé situaties. Mijn ex ging bij mij weg, nieuwe baan in een voor mij toen nog onbekend werkveld en het hele corona gebeuren. Ik hoopte dat het stoppen met alcohol de stress ook liet afnemen wat redelijk is gebeurd maar de negatieve gevoelens blijven.  

Sinds 3 weken dus ook gestopt met alcohol drinken aangezien ik deze hele situatie echt zie als een nieuwe kans (nieuw werk en geen alcohol). Het valt me allemaal toch wat zwaarder als ik had gehoopt. Merk dat ik echt in een serieuze dip zit en slaap intussen 3 weken bagger, als ik 4 uur slaap per nacht haal ben ik blij, waar ik hiervoor met alcohol prima in slaap kon vallen en nu eerst 4 uur in bed wakker lig voordat ik van totale moeheid echt in slaap val. Mijn therapeut wilde het deze week nog even aankijken hoe het met mijn slaap vergaat maar ben blij dat ik hem dinsdag weer spreek. Stress is gelukkig wel gedaald maar het piekeren en emotionele huilbuien blijven aanwezig (toch wel een schuldgevoel overgehouden aan waar ik nu eigenlijk mee bezig was, vind het vooral heel stom van mijzelf) al probeer ik wel mijn gedachtes te verzetten en afleiding te zoeken. Ik ben intussen wel weer 3 keer in de week aan het sporten en slik intussen vitamine B1 en Valeriaan. 

Voordat dagelijks alcohol erin kwam heb ik vanaf mijn 16de tot en met mijn 21ste elke dag geblowd, en dat wilde ik niet meer dus had de knop doorgehakt om daar compleet mee te stoppen maar dat ging mij toch een stuk makkelijke af dan dit gezeik. Ben er intussen wel achter dat ik redelijk verslavingsgevoelig ben. Maar ben blij dat ik intussen voor alcohol ook de knoop heb doorgehakt om er mee te stoppen. AL ben ik er voor mijzelf nog geeneens over uit of ik nu verslaafd ben of een hardnekkige drinker, maar dat is misschien ook wel nog wat ontkenning. Voor nu heb ik in ieder geval even helemaal genoeg van alcohol. 

Wat ik verder met dit verhaal wil weet ik eigenlijk ook niet, maar het voelt wel fijn om alles een beetje van me af te kunnen schrijven. 

@Frudge, ik herken het helemaal! Ik had ongeveer dezelfde verschijnselen.. Kan lang duren voor je er helemaal van af bent..

@Frudge

Dit is mijn theorie:

Hoe voelde jij jou voordat jij begon met drinken 5 jaar geleden?

Alcohol is een verdovende en onderdrukkende spul, zowel fysiek als mentaal. Emoties en/of gevoelens die jouw lichaam omhoog brengt, om jou op een natuurlijke wijze het een en ander duidelijk te maken/te verwerken, worden (vaak) onderdrukt. Soms worden deze gevoelens zo sterk dat ze alsnog omhoog komen, dwars door de verdovende eigenschap van alcohol heen. Dus wat in het begin goed werkte tegen "negative emoties", kan in een later tijdsfase averechts werken. Negatieve emoties bestaan overigens niet. Die horen gewoon bij het leven, zoals geboorte en dood. Zonder het een, weet men niet wat het andere is.

Het is ook zo dat wanneer iemand stopt met drinken, alle onderdrukte emoties en/of gevoelens als een waterval naar boven kunnen komen. Deze vinden eindelijk een weg naar buiten. Dat kost tijd om te verwerken. Men heeft immers niet meer de "schild" wat alcohol heet, je lichaam moet het nu zelf doen. Stress en dat soort dingen kunnen dan wat harder binnenkomen. Ook omdat het lichaam zich waarschijnlijk moet resetten ivm roofbouw op je lichaam (organen/hormoonhuishouding etc).