Nu bijna een jaar gestopt en het gaat goed. Ben cold turkey gestopt en dat was best wel moeilijk.
Niet drinken voelt heel normaal nu en ik hoef geen moeite te doen (wel alert blijven ja). Liever geen dan één... zo kijk ik naar de feestdagen die er aan komen.

Maar om te geraken waar ik vandaag sta heb ik toch wel moeten vechten. Maar dat is een mooie investering geweest.

Mijn partner vertelde me onlangs dat ze twijfelde dat ik soms stiekem drink. Ik dacht dat ik van mijn stoel viel.
Dat heeft me diep gekwetst. Ik lachte er eerst mee omdat ik zeker was dat ze dit als grap bedoelde. Maar ze meende het.
Ik heb uiteraard gezegd dat dit dit niet fijn vond om te horen en ik dat ik al bijna een jaar geen alcohol meer gedronken heb.
Verder ben ik er niet op ingegaan maar het blijft aan me kleven. Ik weet niet waarom ze dat denkt. Ik heb nooit geen katers meer, nooit geen rood gezicht, nooit geen drankadem, praat nooit meer met een gespleten tong, ik sensibiliseer mijn kinderen vaak, geen lege flessen meer (tenzij die van haar), geen volle zak blikjes meer, geen gezeul meer naar de glasbak, enz.

Ik wil dit terug aankaarten bij mijn partner maar weet niet goed hoe ik haar kan overtuigen want ik begrijp haar reactie helemaal niet. Het is volledig uit de lucht gegrepen. En dat nu te moeten horen net de feestdagen er aan komen is zeker niet leuk en respectvol. En ik wil me ook niet kwaad maken. Sinds ik gestopt ben met drinken ben ik veel rustiger geworden en denk beter na voor ik iets zeg. En dat wil ik graag zo houden.

Hoe zouden jullie daar mee omgaan?

Hardstikke goed ben je bezig Davve, en een mooie nuchtere basis heb je nu.
Wat je partner betreft, die heeft waarschijnlijk best wat met jouw drinken te stellen gehad.
Zij is zelf minder veranderd, kan niet zomaar voelen wat jij voelt aan verbetering, en is misschien
onbewust bang voor een terugval? Ze bedoelt het vast niet kwaad, maar komt vanuit angst waarschijnlijk.
Als ik in jouw situatie zat zou ik het wel aankaarten op een neutraal moment, en liefst zonder verwijt of
gekwetste ego, als je dat op kunt brengen. Want juist tegen de feestdagen lopen stressmomentjes nogal eens op
of uit de hand zelfs. Terwijl even samen de balans opmaken, neutraal, heel helend kan werken. En dat past
ook wel bij de tijd aan het eind van een jaar, en een heel belangrijk jaar ook nog voor jou (en je partner ook).
Zoals jij schrijft is de sfeer thuis beter, rustiger, en dat krijgt je partner ook mee, toch? succes en ga zo door!

Bedankt Lady Jane. Dat geeft me toch al een beter gevoel. Ik ga het eerstdaags op tafel gooien (op een rustige manier :-))

Ze drinkt zelf wel alcohol, begrijp ik uit je verhaal, omdat je lege flessen van haar weg gooit. Kan het zijn dat zij zelf zo gehecht is aan haar drankje, dat ze het zich helemaal niet voor kan stellen dat je niet meer wilt drinken? Dat ze het misschien zelfs mist, dat jij drinkt, op een sociale manier? Of misschien is ze wel jaloers en zou het ook willen?

Klopt misschien helemaal niet, mijn gedachte. Maar dat is wat in me opkomt na het lezen. Misschien omdat ik zelf zo zou kunnen denken. En dat niet toe zou willen geven.

Als ze denkt dat je stiekem drinkt, dan is het eigenlijk wel heel fijn dat ze dit met je deelt. Want wie weet hoe lang ze daar al mee rondloopt.  Zich zorgen maakt of zich ergert. Zou je liever willen dat ze dat niet aan je vertelt maar het wel denkt?   Er is een reden waarom ze er mee komt.   

Misschien heeft ze er behoefte aan meer van jou te horen wat er zoal in je omgaat.   Misschien liet je meer van jezelf zien toen je nog dronk.  Was dat makkelijker voor je toen. 

Ben je bang voor ruzie? 

Bedankt voor de vele reacties. Geeft me ook vertrouwen en rust. Fijn om die steun te krijgen op dit forum.

16 uur geleden zei Oskar:

Ja, dat is verrot om te horen. Maar toch ook begrijpelijk. Althans, de meeste alcoholisten sleuren een enorme geschiedenis van leugens en bedrog achter zich aan. Daarmee hebben wij zelf jarenlang doelbewust het vertrouwen aan scherven gesmeten, louter omdat wij de fles belangrijker vonden. Die schade is niet zomaar ongedaan gemaakt. Ook niet na een jaar niet drinken. Die restauratie van dat vertrouwen is een heel karwei, en kost veel tijd en veel geduld. Ja natuurlijk, het is hartstikke kwetsend om zoiets ineens te horen terwijl eindelijk het roer om is en je zo hard hebt gewerkt om zover te komen. Maar uiteindelijk hebben we zelf dat vertrouwen beschaamd, en dat stemt nederig. Gun haar die tijd. En laat het in elk geval geen excuus worden om uit kwaadheid godverdomme dan maar weer naar de fles te grijpen ook. Veel erover lullen lijkt mij trouwens altijd wel erg heilzaam. Dat lucht het hart van twee kanten. Maar ik weet natuurlijk niet of jullie praters zijn. Moedig voorwaarts.

Ik ben er wel erg van geschrokken dat na bijna een jaar dat volledige vertrouwen er nog niet is. Want bij één glas zou ze het al kunnen zien aan mijn gezicht. Ik ben immers een slechte leugenaar en dat weet zij ook:-) Neen, we zijn geen praters. Wel als het over de kinderen gaat. Maar niet over zaken zoals dit, of bv sex. Dan begint ze snel over iets anders. Meestal gaat het dan ook weer over de kinderen, werk, of familie. Dus echt eens naast elkaar zitten en daarover praten lijkt wel taboe. Dus dat maakt het extra moeilijk voor mij. Wet je zegt over nederigheid begrijp ik heel goed. Vroeger begreep ik dat niet. Ik heb deze situatie gecreëerd, dus ik ben de schuldige en heb ik dat opzicht wel begrip voor dat vertrouwen dat er na bijna een jaar nog steeds dus niet helemaal is. Maar het doet wel pijn.

5 uur geleden zei Lonster:

Ze drinkt zelf wel alcohol, begrijp ik uit je verhaal, omdat je lege flessen van haar weg gooit. Kan het zijn dat zij zelf zo gehecht is aan haar drankje, dat ze het zich helemaal niet voor kan stellen dat je niet meer wilt drinken? Dat ze het misschien zelfs mist, dat jij drinkt, op een sociale manier? Of misschien is ze wel jaloers en zou het ook willen?

Klopt misschien helemaal niet, mijn gedachte. Maar dat is wat in me opkomt na het lezen. Misschien omdat ik zelf zo zou kunnen denken. En dat niet toe zou willen geven.

Klopt. Mogelijk is dat ook 'een' oorzaak. Ik denk dat ze niet begrijpt hoe iemand (en ik zeker) zo van de ene dag op de andere volledig de drank heb afgezworen en zelfs niet meer gewoon eens een glaasje sociaal wil meedrinken. Misschien heeft de stress met de aankomende feestdagen er mee te maken. Want zeg nu zelf, Kerst en nieuwjaar baden steeds in drank. Apero, plechtig openen van de flessen bubbels op Kerstavond, op Kerstdag de tweed ronde, en dan met oudejaarsavond weer van hetzelfde. Maar het voelt sterk aan dat de mensen rondom mij daar meer problemen mee hebben dat ik niets wil drinken dan ikzelf. Ze heeft geen problemen met drinken. Maar als ze met een vriendin op stap gaat dan vloeit de drank wel rijkelijk en zijn de katers er ook. Ik sta er dan naast als, zo nuchter als een huis. Ik denk dat ze het wel leuker zou vinden als ik wel sociaal zou kunnen meedrinken. Misschien vraagt ze zich wel af waarom net haar dat nu moet overkomen om een partner te hebben die een probleem heeft met alcohol. Maar ze heeft wel al een aantal keer gezegd dat ze trots op me is. Dus vandaar dat ik deze beschuldiging niet goed begrijp.

5 uur geleden zei Etty:

Als ze denkt dat je stiekem drinkt, dan is het eigenlijk wel heel fijn dat ze dit met je deelt. Want wie weet hoe lang ze daar al mee rondloopt.  Zich zorgen maakt of zich ergert. Zou je liever willen dat ze dat niet aan je vertelt maar het wel denkt?   Er is een reden waarom ze er mee komt.   

Misschien heeft ze er behoefte aan meer van jou te horen wat er zoal in je omgaat.   Misschien liet je meer van jezelf zien toen je nog dronk.  Was dat makkelijker voor je toen. 

Ben je bang voor ruzie? 

 

Wel ja zo had ik het nog niet bekeken. Dan kan ze er inderdaad al lang mee rond lopen. Maar ze moet toch weten dat ze me nog nooit heeft kunnen betrappen op drinken. Dat zou geen week duren denk ik. Als iemand nog maar één glas heeft gedronken en op een meter van me staat dan ruik ik de dranklucht al. Niets wijst er voor haar op dat ik stiekem zou drinken. Als ik dronk isoleerde ik mezelf meer tegenover mijn partner. Omdat ik onzeker was en bang dat ze mijn adem zou ruiken. Ik ben iemand die ruzie in onze relatie altijd uit de weg wil gaan. Juist omdat diepe gesprekken niet mogelijk zijn. De discussies blijven dan aan de oppervlakte, terwijl ik een gesprek wil waarin we samen naar de kern van het probleem of de discussie gaan.

Wat er ook gebeurd of gezegd wordt, mijn besluit staat vast. Alcohol drinken hoeft voor mij niet meer. Ik zal nooit zeggen dat ik nooit meer dal drinken. Maar vandaag zeker niet.

3 uur geleden zei jopie:

geen vertrouwen? Of misschien eindelijk zoveel vertrouwen dat ze haar twijfels durft uit te spreken? Je weet het niet. Ik schrijf ook maar wat, en ook alleen maar omdat het nog niet geschreven is.... 

Maar misschien is dit het moment om eindelijk haar te horen, te begrijpen. Misschien niet eens het moment om te praten samen, maar om alleen te luisteren en ook echt te horen. Mooi en best bewonderenswaardig hoe je eerst nadenkt over hoe je hierop kan reageren, mee om kunt gaan, terwijl je je wel bewust bent van iets van 'knijperigs' bij jezelf.... 

Ergens in dit traject moet je weer verder, elkaar weer vinden, samen, als twee best 'nieuwe' persoonlijkheden, met ieder ook een eigen beleving van het verleden. Een beleving die je niet altijd kón delen. Die je misschien niet eens hóeft te delen. Maar misschien ook wel. 

Geef het een kans.

Bedankt. Fijn om te lezen. Steunt me. We zijn een koppel dat kan praten zonder iets te zeggen. Omdat we elkaar al zo lang kennen. Dat is vaak handig maar soms ook niet. Zoals in dit geval. Ik laat het nog even rusten en wacht op het momentum om het voorzichtig aan te kaarten. Ze weet in elk geval al dat ik die beschuldiging van misschien stiekem te drinken helemaal niet fijn vind. Misschien volstaat dat en moet ik het verder laten rusten en afwachten. Je hebt hier zeker een punt. We moeten elkaar terug leren kennen want ik ben een andere ik. Stoppen met drinken is meer dan alleen dat glas laten staan. Soms voel ik me schuldig omdat mensen in mijn naaste omgeving zich ongemakkelijk voelen als ze een fles ontkurken. Ik heb het gevoel dat het dan mijn fout is dat zij geconfronteerd worden met hun drinken. Want ik weet dat ze ook kampen met een haat- liefdesrelatie met alcohol. Beetje het gevoel van het lelijke eendje in de bijt. Je hoort er niet meer bij. Alsof ik het feestgedruis weer kom verstoren. Maar soms krijg ik ook wel eens de vraag (achter de hoek dan) waarom ik niet meer drink en hoe ik dat in godsnaam kan volhouden. 

15 minuten geleden zei davve50:

 Ik ben iemand die ruzie in onze relatie altijd uit de weg wil gaan. Juist omdat diepe gesprekken niet mogelijk zijn. De discussies blijven dan aan de oppervlakte, terwijl ik een gesprek wil waarin we samen naar de kern van het probleem of de discussie gaan.

 

 En als jullie dat proberen ontstaat er ruzie? Herkenbaar.  De hete hangijzers blijven onbesproken zo. En dat kan best lang 'goed' gaan. 

Maar zoals nu, voel je je toch wel heel erg gekwetst lijkt het?  En het lijkt er ook op, dat je haar om dat af te dekken probeert te begrijpen.  Niet door naar haar te luisteren, het uit haar mond te horen, maar door het zelf in te vullen.   

4 minuten geleden zei davve50:

. Soms voel ik me schuldig omdat mensen in mijn naaste omgeving zich ongemakkelijk voelen als ze een fles ontkurken. Ik heb het gevoel dat het dan mijn fout is dat zij geconfronteerd worden met hun drinken. Want ik weet dat ze ook kampen met een haat- liefdesrelatie met alcohol. Beetje het gevoel van het lelijke eendje in de bijt. Je hoort er niet meer bij.

Dat herken ik, daar heb ik ook last van.   Laatst gingen we bij een stel eten dat al lekker aan de wijn zat en er al een paar ophad.  Toen ze hoorden dat we niet dronken stopten ze zelf ook.  Ook al protesteerde ik (drink!) Na enige tijd kakten ze helemaal in omdat de alcohol was uitgewerkt.   

Boeiende discussie. Fijn dat je er wat mee kunt Dave.