Ik ben bang dat als je eenmaal te boek staat bij de huisarts / medisch specialist ziekenhuis dat je teveel alcohol drinkt (alcoholist bent) je niet meer serieus genomen wordt met (toekomstige) klachten. Dit is voor mij een grote drempel om tegen professionals hierin open en eerlijk te zijn.

Wat is jullie ervaring?
Voor iemand herkenbaar?

We denken vaak dat we het centrum van het universum zijn en dat anderen ook die enorm opgeblazen zelfbubbel van ons zien en ervan meegenieten, maar in werkelijkheid houden anderen zich helemaal niet zo met ons bezig en ben je op een dag gewoon één van de tientallen/honderden anderen die ze zien en blijf jij echt niet hangen en wordt je echt niet zo uitvergroot als dat je jezelf uitvergroot. Zeker medici kijken met een heel ander, niet-persoonlijk oog naar jou. Komt nog eens bij dat ze verslaving sowieso niet zien als een persoonlijk falen van iemand, maar doorgaans zeer goed weten hoe het brein werkt en hoe verslaving in dat kader werkt. Vooral op die manier kijkt men er naar.

Daar kunnen we overigens wat van leren om ook wat minder te oordelen naar onszelf: we denken dat we schuld aan dingen hebben, onszelf moeten veroordelen, we denken dat we onze eigen gedachten denken en voelen ons vervolgens schuldig over die gedachten. We denken ook dat we onze eigen verlangens creëren en kiezen. Vergeet het maar. Het is een illusie van het brein..... Dus stop maar met het jezelf veroordelen en schuldig voelen daarover. Je hebt er part noch deel aan. Het leeft zichzelf. Het enige wat je kunt doen is bepaalde dingen  op den duur gewoon keihard en oprecht echt niet meer willen. En dan volgt de rest op den duur - met vallen en opstaan - vanzelf.

Schuldgevoel, schaamte, je slecht voelen over jezelf etc. zijn vaak trouwens ook weer de voedingsbodem om juist te gaan willen drinken. Je gaat je immers slecht voelen over jezelf, en dat gevoel moet dan weer weg door middel van het middel waardoor je juist zo slecht voelt over jezelf.

Jan Geurtz beschrijft die laatst genoemde vicieuze cirkel mooi in 'de verslaving voorbij' trouwens......

Juist wel serieus, lijkt mij. Alcoholmisbruik is een flinke risicofactor. Door het niet naar de dokter gaan loop je de kans dat dingen over het hoofd worden gezien.

Sprak de schoonzoon van iemand die aan leverkanker de deur uit is gegaan, en de laatste paar jaar van zn leven altijd zei "ik geloof niet meer in artsen" puur om van het "gezeur" over dat hij moest stoppen met drinken af te zijn. 

Mooie tekst Strijkbout.
We zijn inderdaad niet gek, we zijn ziek.
En gelukkig wordt dat in de medische wereld ook wel gezien.

 

1 uur geleden zei bumperjim:

Juist wel serieus, lijkt mij

Ik bedoel meer.
Stel we spreken met de huisarts over onze verslaving. Zal die dan bij een volgende kwaal waar we ons mee melden niet denken: "hij is verslaafd"
Dus bv die uitslag op je gezicht daar aan wijden ipv goed onderzoek doen

22 minuten geleden zei Kraan:

Mooie tekst Strijkbout.
We zijn inderdaad niet gek, we zijn ziek.
En gelukkig wordt dat in de medische wereld ook wel gezien.

 

 

Ik bedoel meer.
Stel we spreken met de huisarts over onze verslaving. Zal die dan bij een volgende kwaal waar we ons mee melden niet denken: "hij is verslaafd"
Dus bv die uitslag op je gezicht daar aan wijden ipv goed onderzoek doen

Goed onderzoek doen betekent nog steeds wel dat alcoholmisbruik 1 van de usual suspects zal zijn en dat is logisch. 

Ik dacht bij ieder kwaaltje ook altijd dat het aan de alcohol lag. Bleek toch effe anders te zitten bij sommige dingen toen ik een poos gestopt was. Ik mag hopen dat de huisarts niet alleen maar denkt en vermoed maar liever gewoon onderzoek doet 

13 uur geleden zei Kraan:

Ik bedoel meer.
Stel we spreken met de huisarts over onze verslaving. Zal die dan bij een volgende kwaal waar we ons mee melden niet denken: "hij is verslaafd"
Dus bv die uitslag op je gezicht daar aan wijden ipv goed onderzoek doen

Mijn ervaring (met mensen met wie ik meewas, niet aan den lijve) is dat als je op de eerste hulp terecht komt dat het dan niet uitmaakt wat je geschiedenis is, dat je kanker kunt hebben of regelmatige hersenbloedingen, maar dat ze ook altijd andere mogelijke oorzaken willen uitsluiten.  Eerst kijken of de stekker erin zit zeg maar.  In je opleiding als arts leer je dat je geen conclusies moet trekken zonder onderbouwing.  je zou echt voor aap staan tov je vakgenoten als je zou zeggen: ja ik dacht: het is een alcoholist dus ik heb maar niet verder gekeken dan mijn neus lang was.  Lijkt het je niet fijn om op een gegeven moment tegen je arts te zeggen als hij vraagt of je nog drinkt: 'nee, al anderhalf jaar niet meer'.  Huisartsen hebben ook alcoholproblemen hoor. 

Kan het een smoes zijn van jou? 

53 minuten geleden zei Etty:

Kan het een smoes zijn van jou? 

Nee een soort angst.
Helder stukje van je. Geeft mij wel wat inzichten hoe artsen inderdaad horen te denken, dnakjewel

Mijn conclusie over angst is dat deze ons lijkt te beschermen tegen een herhaling van situaties die we al hebben overleefd. Er is nauwelijks iets rationeels aan.  Als ik merk dat angst mijn raadgever is, dan probeer ik te kijken naar mijn onderbouwing. Daar komen dan een soort half rationele en half vage onbewuste overtuigingen onder te voorschijn die door een kind verzonnen lijken.   Herkenbaar aan ja maar-redeneringen.   

Ik lees twee overtuigingen die je zou kunnen onderzoeken op waarheid: 'als ik hulp wil bij niet of minder drinken dan moet ik eerst naar de huisarts', en : als ik hulp vraag aan iemand van wie ik afhankelijk ben ( in dit geval voor het  behandelen van al mijn kwalen) dan ziet hij mij vanaf dat moment als iemand die geen goede zorg meer verdient.'.  

Gevolg van de tweede overtuiging is dat je niet naar de huisarts gaat, gevolg van de eerste is dat je geen andere hulp zoekt.  Muurvast. 

Ik heb alleen maar positieve ervaring met m’n huisarts en verslaving en met adhd helpt hij me nu ook . Ik zou schakelen met je arts! Je bent niet de eerste! Een arts is iemand die mensen beter wilt maken en als je verslaafd bent ben je ziek!

succes