Dinsdag 5-6-2012 vertrek 7.30 uur. week 1

km stand 162490

Afgelopen dagen had het veel geregend en konden we onze spullen niet op de camper binden. Maar dinsdag vertrokken we dan toch gepakt en gezakt. Onderweg stoppen we om een lekker hapje te eten. We rijden op ons gemak naar Marokko ons eerste doel. We komen daar zaterdag avond aan. We hebben dan ongeveer 2700 km gereden. We gaan daar op onze eerste camping staan. Op deze camping hadden we al meer gestaan. Een rustige camping vlak bij de haven van Tanger. Zondag komt Mohamed onze vriend, ons op halen en gaan we bij hem thuis koffie drinken. Zijn vrouw en 2 kinderen ontvangen ons hartelijk. Mohamed lijkt wat afwezig, is afgevallen en niet zo spraakzaam. We krijgen de indruk dat het niet zo goed met hem gaat. Met zijn werk gaat het dan ook niet zo goed. Hij had van ons anderhalf jaar geleden een vrachtwagentje op mini credit gekregen om vis te vervoeren van Marokko naar Spanje. In het begin had hij een contract met iemand kunnen sluiten voor een bepaalde tijd. Dat contract was afgelopen en hij had nog geen nieuw contract voor langere tijd. Nu had hij ongeveer 2 ritten in de maand, een chauffeur die hij moet betalen. Gelukkig heeft hij nog regelmatig werk in de haven als tolk bij de politie. We hebben voor hem en zijn gezin ook wat spullen bij ons, kleding en een computer. Ze zijn er heel blij mee. De pc kan de dochter volgend jaar op school goed gebruiken nu gingen ze er mee tekenen. We gingen met Mohamed bij een goed vis restaurant eten. Maandag deden we ons eerste wasje. Om 1 uur kwam Mohamed ons weer op halen. zijn vrouw had couscous voor ons gemaakt. Ik had dit al eerder op en vond het toen niet zo speciaal, maar dit was heerlijk!

Na het eten zijn we weer vertrokken al wilde zij dat we zouden blijven..

Door gereden tot voorbij rabat. Daar hebben we al meer jaren gestaan bij een tankstation met voorzieningen, waar we ook een man kennen. Toen we daar aan kwamen was de man er niet maar de anderen daar wisten wel wie we zochten. Hij zou de dag erop komen.

Week 2 - 3

Eindelijk dan weer een verslag van ons. het had heel wat voeten in de aarde dat een 3g kaartje ook ging werken, en toen dat werkte en ik mijn bijna klaar verslag op wilde slaan en weer wilde terug vinden was ik alles kwijt!

Dus nu weer een nieuwe poging.

Onze reis ging voorspoedig. Geen stukken aan de wagen, met ons alles goed. Ik had thuis een camping boek gekocht; camping du maroc mauritanie en daar hadden we veel plezier van. Verschillende campings gehad.

In Rabat gingen we een visum halen, vandaag aanvragen morgen ophalen. Dat is dus 2x lang in de Zon in de rij staan. Andere jaren kochten we daar een visum voor 1 maand en 2 intree's maar nu met die toestanden in mali kunnen we er niet van op aan dat we meteen de grens over kunnen en we misschien terug moeten en op een andere plaats de grens over moeten. Dus kochten we deze keer een visum voor 3 maanden met meerdere intree's.

Er stonden daar ook nederlands sprekende polen voor een visum. Zij waren op weg naar Gambia..

Bij TanTan kregen we veel wind wat steeds erger werd en ongeveer vanaf Laayoune werd het zandstorm! Het leek wel of deze met ons mee reisde. Ook in mauritanie ging hij met ons mee. Zo erg en zo lang hadden we het nog niet meegemaakt. Het leek wel uit een film, net niet echt. Je kon niet ver van je af kijken daar hing een mist van zand. Maar ook de dingen die je wel kon zien waren niet duidelijk, onwerkelijk. Als je me had gezegd dat de wereld bezig was te vergaan, op te lossen, had ik het ook geloofd. Onheilspellend was het.

Aan de grens met mauritanie kregen we een strenge controle.Ze doorzochten heel de camper, alle kastjes werden geopend en gecontroleerd op wapens. Er ging ook een herdershond de camper in opp zoek naar drugs... Ook dit hadden we nog nooit mee gemaakt. Maar het verliep wel vlotjes. We kochten hier van een jongen een 3G kaartje van orange voor ons nieuwe tablet, maar we kregen hem niet aan de gang. (internet)

Mauritanie bestond dit jaar voornamelijk uit zandstorm en hoge temperaturen. Het was een keer 49 graden!

In Nouakchott gingen we eten en overnachten. De buurman van de eettent deed in computers en zei dat de tabblet het op dat kaartje gewoon moest doen. Hij zou er naar kijken. gevolg; kingsoft offic was verdwenen, kaarten waren verdwenen en internet werkte nog steeds niet! balen.....

We namen de weg van Nouakchott naar Aleg. We hadden thuis verschillende opties onderzocht die we mogelijkerwijs zouden kunnen rijden afhankelijk van de weersomstandigheden. We hadden een track willen rijden, dan hadden we bij Aleg naar het zuiden moeten rijden. Maar we kregen al informatie dat het in Mali al regende als de Hell ! Dus leek ons dat beter niet te doen. we reden dus door naar Kiffa, en gingen

Daar weer op een camping waar we vorig jaar ook gestaan hadden. de eigenaar kende ons nog. Maar dat is niet zo verwonderlijk denk ik zo (humhum) een andere optie was van Kiffa naar Kayes in Mali. Maar de eigenaar van de camping rade ons dat ook af. Dus we reden weer door naar Ayoun el atrous (de normale doorgaande route) wat we al vaker hadden gereden.

De weg van Nouakchott naar Kiffa was wonder boven wonder heel erg goed. Er was hard aan de weg gewerkt hier in de afgelopen 2 jaar. We reisde dan ook sneller als gedacht. Naar Kiffa ging het 30km goed en de overige 200km was verschrikkelijk, niks als diepe gaten in de weg waar we door moesten zien te zeilen! We deden er dan ook een hele dag over..

In Ayoun el atrous aangekomen belde we mallemine, die contact persoon is en samen met Sikki eigenaar is van de agagator en de waterpompen. Deze zijn gesponsord door MERCON.

Hij wil ons perse op komen halen bij de grens in geval dat er toch problemen zouden zijn daar om wat voor reden dan ook. Hij kon pas over 2 dagen aan de grens zijn dus we besloten daar 9km vandaan de camping te nemen dan hoefde we over 2 dagen maar een kleine 100km te rijden. In Mauritanie zijn niet veel campings dus we hadden geluk dat we er weer een hadden.

Het was een camping voor 4x4 wat als resultaat had dat we voor de eerste keer vast kwamen te zitten in het losse zand. Onze nieuwe rijplaten kwamen nu goed van pas en ze werkte goed! De camping stelde niet veel voor maar hij voldeed en we konden hier weer even op adem komen. Lekker Douche,, wasje doen.....

Donderdag 21 juni. Aan de grens met Mali, km stand bij vertrek op 162490 en nu op 169650 we hebben dus nu 7160 km af gelegd!!

We zagen Mallemine niet aan de grens. We belde hem en een half uurtje later was hij er. Hij had aan de grens bij iemand liggen slapen..

Aan de grens verliep alles voorspoedig zonder problemen.

Overal langs de weg zagen we plassen met water te staan. Er was al veel regen gevallen. De regen was dit jaar al vroeg. Wij waren nu een maand eerder maar ook dit hadden we nog niet mee gemaakt. zoveel water......

Net voorbij Diema zochten we een plek langs de weg voor de nacht. Ik zei nog niet te ver van de weg want je zakt weg, maar te laat....... voor de tweede maal zaten we vast. Er stopte een militair op een motor met geweer en deze zette zijn geweer tegen zijn motor aan en ging ons mee helpen.. Deze keer ging het niet lukken met alleen de rij platen.

Er stopte een wagen van WFO (wereld voedsel organisatie) waar Duitsers in zaten en deze mannen wilde ons ook helpen maar dit lukte niet. Er stopte een 4x4 wagen maar die wilde ons alleen helpen tegen betaling!!! Uiteindelijk stopte er een tankwagen en die trok ons er uit. De militair wenste ons goede reis.

We reden naar Bamako en gingen daar Malemine zijn familie even goede dag zeggen.

In Bamako zochten we een grote orange zaak op want ons tablet had nog steeds geen internet. En...... ja hoor zij kregen hem aan de gang. Wat het nu was geweest wisten we uiteindelijk nog niet, maar we waren wel heel blij.....

We zouden Fabula ( daar is het project) vandaag niet meer kunnen bereiken dus zochten we onderweg een slaapplaats.

Door naar Bougouni tot daar is het een verharde weg. Dan slaan we af naar Yanfolila en vervolgens een zandpad (hobbel de hobbel hiep hoi) naar Fabula niet ver van de plaats waar we eerder een project hadden, Kalana.

Week 4

Mallemine had Sikki gebeld dat we er aan kwamen, jammer. Nu was het verrassings effect weg! Maar toen we daar aankwamen. kwam Sikki ons tegen moet, hij was van zijn werk terug gekomen om ons te ontvangen. Het was een warm weerzien. ( we kennen Sikki van een project in Gambia 7 jaar geleden. We hadden altijd contact gehouden maar elkaar niet meer gezien. ) Hij was nog altijd dezelfde, spontaan, vriendelijk, maar nu ondertussen veranderd van een jongen in een man. Maar zijn kleding! Jeetje onze zwervers zijn er niets bij! Wat ooit een joggingbroek met trui was geweest bestond nu meer uit gaten dan uit stof. Gelukkig had hij daaronder ook nog iets aan!

Hij kon nog steeds wat nederlands; * Myriam! (blijk van blij zijn wat iemand hem ooit geleerd had ) Zijn engels is pitchen engels, iemand die goed engels kent daar is het moeilijk voor te verstaan, maar ik versta hem goed...

Zijn woning bestaat uit een paar rieten matten, stokken, plastic voor het dak, een lap stof voor de deur. Binnen een matras met een slaapzak erop die wij Mallemine vorig jaar hadden mee gegeven voor Sikki. Ook staat er een motor in die kapot is. Buiten een stellage van stokken met een ezel die niet van hem is maar hem snachts wel wakker houd. Zijn woning is 1 van de velen in dit dorp. Achter zijn onderkomen zijn weer een paar matten en een jarrycan de douche! In dit dorp zijn honderden kinderen en die komen dan ook in grote getallen ons bekijken. Wij zijn live tv!

Mallemine en Sikki nemen ons mee naar de plek waar zij goud zoeken en waar dus de machines staan die die ze van ons (nou ja) gekregen hebben. Ze verzekeren ons ervan dat we er goed met de camper kunnen komen. Uiteindelijk lukte dit wel maar niet geheel zonder moeiten. Er was al veel water gevallen en de grond was of al verzadigd of dicht geslipt, maar een ding was zeker er stonden veel plassen waar we om of doorheen moesten. Het werd nog bemoeilijkt door dat er langs de paden ook holen waren van oude putten waar ze al gezocht hadden. Sommigen wel in het pad! Als je hier met een wiel in zou schieten...........

Het liep al tegen het einde van de middag, maar ze waren nog druk aan het werk. Onze machines waren ook nog aan het werk. De generator is fel blauw ! Een lange elektriciteits kabel van 100meter verbind deze met de twee waterpompen die in verschillende putten werkzaam zijn. De generator staat op wielen zodat deze verplaats kan worden om bij andere putten in gezet te kunnen worden. Bij de put hebben ze een aan en uit knop aan de elektriciteits kabel verbonden. Maar na deze knop gaat een draad de put in aan de pomp. Deze verbinding bestaat uit losse draden, zonder enige bescherming. Er waren twee kabels elk voor een pomp maar in een zat door de breuken kortsluiting. Er moet dus eigenlijk een nieuwe kabel bij komen.

Wij hadden veel vragen en Sikki veel te vertellen. Voor mij was het een verademing dat Sikki engels praat kan ik ook mee praten, Mallemine praat frans. Sikki is een slimme jongen dat wiste we al langer. In talen is hij goed. In Gambia spreekt hij Wolff, engels maar hier ook frans en Bambara. Bovenal wilde hij ons vertellen dat het hier heel ingewikkeld is, zo geven wij zijn" baas " een hand. "Hoezo baas jij en Mallemine zijn toch de baas?" "ja ja. het is ingewikkeld!" Al gauw blijkt dat Mallemine daar niet werkt, dat deze iemand boven Sikki heeft gezet, ook om hem het vak te leren (de baas is van die plaats en dat is blijkbaar nodig) en Sikki geeft te kennen dat dit zo hoort. "de regels hier!" Later hier over meer... In eerste instantie voelde we ons besodemieterd. Mallemine is nooit zo spraakzaam geweest tegen ons, maar nu we hier waren was hij wel erg stil geworden. Hij voelde waarschijnlijk wel aan zijn water dat wij het hier niet mee eens zouden zijn. Dit was niet de afspraak! Oke even laten rusten, we zouden het er met Mallemine nog over hebben.

We rijden terug en spreken af dat we samen eten bij de camper. We willen niet in het dorp staan dus brengt Sikki ons niet ver daar vandaan naar een rustige plek. Voor hen op loop afstand. Mallemine en Sikki praten gewoon met elkaar, maar toch geeft mijn intuitie aan dat Mallemine zich de meerde van Sikki voelt, en Sikki aanvaard dit.

Mallemine slaapt bij Sikki.

We hebben heel veel spullen bij ons om hier aan de mensen te geven. Hoe gaan we dat doen? Er zijn spullen voor Sikki voor Mallemine en voor een schooltje. Twee kinder rolstoelen en heel veel kleding. En zo te zien kunnen ze dat hier heel goed gebruiken.

Op alle kleine kinderen na die zoiezo in hun blote kont lopen waren velen slecht gekleed. Ze deden aan wat ze hadden ook al snapte ik niet dat dit nog kon. een kind met een polo met een mouw en de andere arm zat misschien waar vroeger de andere mouw had gezeten, of toch niet? Zat hij door de hals naast de andere gaten ?

Ook wilde we wel wat zakken kwijt zodat we in de camper meer ruimte kregen.

Als we gaan lossen moeten we alles kwijt kunnen. anders blijven we aan het pakken op de camper. Eerst dus naar het dorp de directeur van de school zoeken. Door de politieke rellen in Mali. (waar wij gelukkig niets van merken) zijn de kinderen voor onbepaalde tijd vrij van school. Vlakbij dit dorp is ook een woongemeenschap van zuidafrika die daar in de mijnen werken. Er is een open mijn en een dichte mijn. Wij willen weten of het schooltje al gesponsord word door hen.

In het dorp aangekomen word snel de directeur geroepen. Hij heet Sidibe. Hij was heel verbaast. "nee we worden nog niet gesponsord, we hebben het wel gevraagd aan de firma van Zuid-Afrika maar ze doen niets, en de kinderen van de mensen die in de mijnen werken zitten op een andere school. Wij zijn een arm schooltje" We vroegen of hij ook 2 kinderen kende die goed een rolstoel konden gebruiken. Ook die hadden ze in dit dorp. Dit was niet tegen dovemansoren gezegd. De kinderen werden geroepen. 1 was er al snel, een jongetje dat maar met 1 been kon lopen. De 2e was bidden. We vroegen of we het schooltje konden bezichtigen en of er ook kinderen waren van het schooltje. Het bleek dat al veel kinderen van het schooltje om ons heen stonden. Het schooltje was niet ver lopen, net buiten het dorp. Wij reden erheen. Daar aangekomen gingen we lossen. Vele handen maakte licht werk! Heel snel waren er heel veel kinderen bij de shool. Ook was er een juf van de school aanwezig... Tot nu toe hadden zij in het frans gesproken met elkaar maar Sidibe hoorde Sikki en mij engels spreken dus sprak hij mij in het engels aan. Hij had veel vragen en ik ook. Hij vertelde me dat ze 180 kinderen op het schooltje hadden zitten in de leeftijd van 7-9 jaar. Ze hadden 6 klasjes waarvan 1 met een schoolbord. Ze waren dan ook heel blij met de spullen die geschonken zijn door De overlaat school in Waalwijk; schoolborden, krijtjes schriftjes, balpennen, een grote rol papier van meer als 50 kg die ze met een andere school konden delen. Vol stomme verbazing stonden ze te kijken hoe wij alles uitstalde. Ze hadden 6 leerkrachten, dit jaar kwam er 1 bij. "nee de school heeft geen computer, het dorp ook geen internetcafé, we hebben hier niet eens stroom." Dus aan de computers die De overlaat ook had mee gegeven hebben ze niets. Maar Sikki en Mallemine zouden deze in de grote stad geven aan studenten die er wel veel aan zullen hebben. In deze uithoek hadden ze wel van computers gehoord maar dat was het dan ook wel..

Sidibe vertelde dat zijn vrouw ook leerkracht was. Zijn zoontje liep daar ook rond. Ik had knuffels en tennis ballen aan de kinderen uitgedeeld, wat weer echt een succes was! Af en toe riep frans iets naar mij en gaf ik antwoord,waarop Sidibe vroeg wat ik zei. Hij had lang geleden ook duits geleerd en hoorde nu woorden die hem bekend in de oren klonken.

Hij. wilde ons email adres hebben, hij wilde een keer schrijven en als het lukte iemand mee te geven die het voor hem kon versturen. Ooit zou het dan wel aan komen!

De rolstoelen werden ook van het dak afgehaald. De jongen waar 1 rolstoel voor bedoeld was stond er nieuwsgierig op een afstandje naar te kijken. Hij kon er nog niet in want de banden moesten eerst nog op gepompt worden. Na uitbundig te zijn bedankt en wij weer weg reden zagen we de jongen zijn rolstoel naar huis duwen. Ik zag nog net dat hij hem tegen een helling moest op duwen wat niet ging. We stopte en Mallemine hielp hem de heuvel op.

We reden naar Sikki zijn onder komen. Enkele zakken kleding waren voor Mallemine en Sikki deze hielde ze appart. De overige kleding was voor de mensen uit het dorp bestemd. Wij vonden het een goed idee als Sikki deze zelf verdeelde onder de mensen. Hij was hier nieuw, alhoewel er heel wat nationaliteiten hier aanwezig waren die goud koorts hadden. We zaten hier dan ook vlak aan de grens met Guinea en ivoorkust.

We hadden het idee dat hij zo wat goodwill op zou bouwen, je weet maar nooit waar dit goed voor is.

Bij het overladen leek het alsof Mallemine het niet begreep of jaloers was dat de spullen allemaal in Sikki zijn hut (zo noemde ik het) gingen. Hij greep regelmatig een zak vast en wilde die niet graag loslaten. Nadeel voor hem was nu wel dat ik engels praat tegen Sikki en dat dit voor ons makkelijker is dan frans. We legde het hem meermalen uit maar hij bleef een ontevrede uitdrukking op zijn gezicht houden.

Toen we klaar waren kon hij zijn kont niet meer keren in zijn hut. Ook zijn bed lag nu vol. Sikki had het plan opgepakt om die avond alle kinderkleding uit te delen onder de kinderen die zich in grote getallen om zijn hut verzameld hadden zo gauw ze ons in de gaten kregen. En daar hoefde we echt geen moeite voor te doen!

Die avond waren wij ook aanwezig ook Mallemine die het duidelijk allemaal maar niets vond. Hij stond erbij alsof we zijn spullen afgaven. De kinderen waren door het dollen heen. Ze gingen op en onder, over elkaar heen. Nog een wonder dat er geen ongelukken gebeurd zijn. Frans kon nog net op tijd een kind recht trekken die zich wilde bukken met een kind op haar rug en onder de massa terecht dreigde te komen. Maar ook volwassenen stonden te dringen. Ik mengde me in het gewoel om de ouders tegen te houden en de kleintjes plaats te geven. Sikki had er echt plezier in, en deed het harstikke goed! Hij zwete met straaltjes... Het was te gaoties en hij liet de kinderen in 2 rijen gaan staan, netjes naast elkaar opgesteld. Totdat de ouders weer kwamen ging dat ook goed. Vrouwen pakte hun borst vast en knepen daar in terwijl ze mij iets duidelijk wilde maken; ik heb ook een baby! Maar we hadden dit jaar geen baby kleding...

Nadat alle kinder kleding uitgedeeld was vluchte Sikki de camper in, helemaal uitgeput maar stralend!

Week 5

sikki had vrij genomen om de overige spullen uit te zoeken en uit te delen aan mensen om hem heen. Hij had heel goed in zijn hoofd hoe hij dit ging doen. Hij wilde dit ook snel doen dan had hij weer rust en ruimte, en mallemine ook weer gerust gesteld. Deze bleef telkens bij de tent om op de spullen te passen. Hij was bang dat het weg gehaald zou worden. Maar dat gebeurde niet.

We wilde naar de markt in kalana, malemine gaf aan daar niet naar toe te willen. Hij wilde niet echt zeggen waarom dan wel niet dus gingen we toch. Hij wilde dan wel niet maar hij ging toch mee! Wij hadden het idee dat hij niet wilde vanwege het gebeuren 3 jaar geleden, dat we een project daar hadden en dat Sedoe Diakita (mede eigenaar van de generator en pomp net als sikki nu) alles had verkocht, en hij zijn baan kwijt was. Dat we naar de politie zijn gegaan, en dat het nog steeds een lopend proces is!

Later toen we hem daar naar vroegen zei hij dat dit helemaal niet zo was en dat hij best daar naar toe wilde. ? ? hij is niet zo duidelijk of wij kunnen hem niet goed volgen of allebei. Laten we het maar op het laatste houden.

Het was een km of 13 maar wel op een ons bekend slecht wegdek, bestaande uit;jahoe raad je het, rood zand met veel gaten,wasbord en plassen water. Ook hier weer een politie post, maar die waren te lui om snel op te staan. Dus wat een gebaar was van aan de kant gaan staan, maakte wij zwaaien van, dus zwaaide we terug. Op de markt aangekomen kwam er een brommer naar ons toe, bleek van de politie te zijn. Sikki stond hem te woord. Volgende keer stoppen!

De markt was heel bont. Heel veel kleine kraampjes, stokken en een dak van takken dicht opeen gepropt. Ze verkochten gereedschap, schroeven per stuk, stof om traditionele kleding te maken. Er zaten mannen en vrouwen met een naaimachine om die kleding te maken of te herstellen. Ze verkochten tweedehands Europese kleding, knuffels (ja echt, helemaal af geknuffeld) fietswielen en banden, spaarlampen en led lampen. Zo te zien zijn ze daar verder mee als bij ons. ( onderweg zagen we ook regelmatig zonnepaneeltjes. bv. op stoplichten of bij een enkeling op dak. ) Ook vis en vlees maar dat zag e niet smakelijk uit. Ook fruit. Wij wilde brood, bananen, aardappels en groente hebben. Maar dat viel niet mee. Aardappels valt hier ook onder groente en groenten zijn moeilijk verkrijgbaar en duur in verhouding. We vonden mooie aardappels, rode uien, en niet op kleur en niet rond, tomaten. Ook vonden we comcommer, ja heus hij smaakte ernaar! Wat ik aan zag voor paprica's waren dus groene en rode pepers. We aten die dag dus aardappelen met rauwkost en vaqum verpakte kip uit Holland.

Ik kocht op de markt ook een traditionele rok met bloesje voor ons kleinkind Freija die dit speciaal aan mij gevraagd had voor haar verjaardag.

Met de terug tocht kwamen we weer langs de politie waar we met veel bravour stopte. Ze kwamen deze keer wel maar hadden eigenlijk niets te vragen.

We gingen deze dagen een paar keer naar het veld (machine's) en toen het die nacht had geregend kwamen we vast te zitten in de modder. Vele handen maken licht werk dus ze kregen ons er weer uit. Zij. zaten ver onder de modder maar ja dat zaten ze toch al. Sikki had zich zichtbaar beter gekleed en ging er dan ook heel trots op. Hij zei: " ik voel me een baas, een miljonair! Geweldig die kleren die in de zak met opschrift Sikki zaten. Ook had ik hun beide een muts van Knoks de efteling gegeven. Sikki deed die even op maar mallemine een paar dagen. Ik denk dat die dacht dat hij daar respect voor ons mee liet zien. Hij had namelijk altijd een klotje op en ik zei altijd dat dit mooi was.

Wat ons opviel was dat Sikki heel hard werkte en Mallemine zat als maar voor het huisje van Sikki zijn baas thee te drinken. Ook zagen we dat als Sikki van zijn werk terug kwam hij voor mallemine thee ging zetten. Dit thee zetten is heel bijzonder, in een klein theepotje heel veel thee erin en weinig water dan de heletijd over gieten. Dit duurt wel 3 kwartier! "waarom doe je dat?" "Mallemine vind die van mij het lekkerst! en ja ik doe het als hij het vraagt " Dat klonk alsof hij dat niet weigeren kan. Voor mij kwam dit weer neerbuigend over. Klasse verschil.

Op een dag had hij met thee tijd een afspraak met ons. Hij kwam heel triomfantelijk aan gelopen. " Heb tegen Mallemine gezegd dat ik echt geen thee kan zetten vandaag omdat ik van jullie moet komen" " Wat doet Mallemine hier?" " Meestal komt hij elke maandag soms voor een paar dagen. De baas int het goud elke dag. Op maandag word het verdeeld. Dan haalt Mallemine ons deel op " En op mijn vraag of hij dan zijn deel krijgt word ontkennend geantwoord. "Waar leef je dan van?" " Mallemine geeft me af en toe 2000 FC " Jeetje daar kun je toch niet van leven...

Mallemine had Sikki zijn oude brommer gegeven als vervoer naar het veld maar ook om de pompen te vervoeren. Deze brommer stond met stukken in zijn tent.

Hoe de verdeling van het goud is geregeld word niet echt duidelijk. Er is een gedeelte voor de machine drivers, voor de mensen in de put, voor brandstof voor de machine, voor de baas en voor het dorp. Wat dan overblijft is voor MMallemine en Sikki. Sikki is een machine driver (samen met Bree) wat die baas doet word ook niet echt duidelijk..

Mallemine zegt dat je iemand van daar moet hebben om er uberhout te kunnen werken, dat Sikki het werk nog niet kende en dit moest leren. Oke maar wij gingen ervan uit dat hij dat Sikki zou leren.

We stuurde Mallemine naar huis (Bamako) met het onderdeel van de brommer om dit te laten repareren. Eenmaal thuis bleef hij meer als een week weg, kon niet eerder komen. Dochter examen.

In die week gingen we nog naar het veld, maar voor ons was daar niets te doen. Het liep al tegen het einde van het seizoen. Er was al te veel regen gevallen. Wel deden we vele indrukken op. Wij vergelijken het met ons vorig project en hoe het er daar aan toe ging. Hier was het veel anders. Hier werkte ze niet zo georganiseerd als daar, zelfs de putten zijn slordiger uit gegraven. Wel zijn hier ook hele gezinnen aan het werk; mannen in de putten, vrouwen in een modderpoel zeven met hun kleinste op hun rug. Kinderen spelen aan het rand gebeuren of zijn nog in het dorp bij iemand die op meerdere kinderen past. Veel vieze mannen vol slijk, maar wat op valt is dat de mannen vuil naar huis terug keren, maar de meeste vrouwen wassen zich eerst, er is toch genoeg water, en doen schone kleding aan. Zij gaan als eerste naar huis rond 4 uur om te koken.

We gingen nog een keer naar yanfolila voor een gasfles te laten vullen maar dat ging niet. We reden 35km waar je 1,5 uur op rijd! En terug natuurlijk.

In Het dorp waar Sikki woont kunnen wij geen water halen, wel in Fabula. We reden daar dan ook een paar keer heen voor water te tanken. Heel het dorp loopt dan leeg voornamelijk kinderen. Iedereen heel behulpzaam. Ïde loop van die tijd krijgen ze van alles van ons. Tennisballen, knuffeltjes, en de laatste keer op mijn verjaardag (humhum) vroeg ik wie er zijn naam kon schrijven. Het was al een hele toer om uit te legen dat ik "naam " bedoelde. Wijzend op me zelf en mijn naam zeggen, wijzend op frans en zijn naam zeggen en dan wijzen op 1 van hen. Wat deden ze? Ons na praten hahahaha. En dat was ook niet zo verwonderlijk wand we hadden ze vader Jacob geleerd,en telkens als we er nu aan kwamen begonnen ze al met Bim Bam en daarbij met hun arm heen bewegen. Zo deed ik het ook. Daarbij komt nog eens dat onze namen voor hun niet op namen lijken dus tja...... Toen kwam er een wat ouder kind bij staan en die verstond wat frans. Ja hoor hij schreef zijn naam met potlood in een schrijfblokje die ik 100 bij me had. Zo werd het weer dringen geblazen om jenaam in dat schriftje te mogen schrijven. Er waren meer kinderen die dit konden als ik gedacht had. Van de directeur van school hadden we gehoord dat de meeste wel naar school gingen maar de ouders dit zelf moeten betalen. Wanneer ze niet kunnen betalen houden ze hun kinderen thuis, heel jammer. In Senegal word het onderwijs voor de mensen betaald vertelde hij, veel beter!!

Ik wilde de grotere kinderen een schriftje met potlood geven en de kleintjes een tennisbal. Ik probeerde dat in goede banen te leide maar dat viel niet mee. Ik had ze gezegd allemaal op de grond te gaan zitten, dat deden ze braaf maar zo gauw ik ergens anders heen liep om spullen te pakken stonden zijn ook op en gingen weer ergens anders zitten. Best wel komisch eigenlijk. Frans probeerde hen op hun plek te houden wat lukte tot ik met de zakken met spullen aan kwam.. Ëen Gaos werd het. Een bundel met handjes. In het begiñ kon ik het nog wel voor elkaar krijgen dat diegene die iets had gekregen ook uit de groep ging. Maar dat was niet bij te houden. Er kwamen moeders bij met hun kleintje op hun arm en het handje van dat kindje op gestoken naar mij toe!

Ik probeerde hen duidelijk te maken dat die kinderen niet schrijven kunnen en dat het daar dus oök niet voor bedoeld is. Maar of ze begrepen mij niet of wilde het niet!

En het kon nog erger.... de kinderen waren door het dollen heen. Sommigen stonden daar dus voor de. .... keer..... 2 moeders kwamen me helpen de kinderen in het gereel te houden.... met eeñ zweep ging ze er oplos. Frans dacht dat mijn ogen eruit vielen toen ik dat zag.

Op een bepaald moment ben ik gewoon gestopt, ik had al heeeeeeel veel uitgedeeld en er leek geen einde aan de kinderen te komen. Klaar is klaar.....

In deze dagen kwamen we de directeur van de school ook nog een paar keer tegen.

Op een ochtend werden we wakkeren stond de achterband slap. Ik noemde het een geluk bij een ongeluk. We hadden ook op een andere plaats op een andere tijdstip die lekke band kunnen krijgen wat minder makkelijk was geweest.

We pompte de band op wat gelukkig ook ging, met een kleine compressor die we bij

ons hebben. Reden er mee naar Fabula waar we de directeur weer tegen kwamen. Even wat rond praten, in het dorp hadden ze niet alles ervoor, reden met de monteur naar Kalana en terug. Ze fikse het wel.

Op een ander moment stond de directeur ineens bij ons op het veld bij de camper. Hij kwam kijken waar hij dit jaar zijn mais ging zetten. Ik bood hem koffie aan wat hij wel wilde en hij vertelde weer van alles. Hij was heel erg geïnteresseerd in dit tabblad . Foutje..... ik gaf het hem in zijn handen en tja toen kon hij er niet mee stoppen.....

Hij zou wel willen weten hoe wij kippen fokken in een fabriek, hoe wij aardappels kweken, hij zou daar wel boeken over willen lezen.

Een andere dag was hij er weer met 2 dochters en waren aan het kappen. Hij ontdekte een kameleon, heel mooi!!! Aardige vent!

In het dorp van Sikki hadden ze ook een tv hut! Een hut met banken in rijen. Ze waren zelfs in hoogte iets verschillend.Voor lager als achter. De man had een schotelantenne en die draaide hij om een zender te kunnen pakken. Die avond was er de finale van het Europees voetbal... Iedereen betaald om te mogen kijken. Wij zijn er even geweest, en volgens Sikki kan het er hard aan toe gaan als het een spannende wedstrijd is. We zijn niet lang gebleven oa vanwege de stank!

Waar wij stonden werden we langzaam maar zeker omgeploegd! Twee jongens met twee ossen ploegde een groot gedeelte om terwijl wij daar zaten de laatste dagen. Er liep dan nog een man aanwijzingen te geven en een ander gelijk erachter aan om zaad te strooien. (mais)

Ook werden we langzaam maar zeker op gegeten door de muggen! Toch een nat gebied daar zo ondertussen.

Het werd tijd daar weer eens te verkassen, maar het wachten was op Mallemine!!!

Week 6 -7

Sikki kwam ons zeggen dat Mallemine had gebeld en dat hij morgen terug zou komen met de eerste bus. Het was al laat in de middag en we hadden nog niets van hem gehoord. Later op de avond hoorde we dat hij ziek was, malaria. Morgenvroeg zou hij komen. En dat was ook zo. Er verscheen een niet goed uitziende Mallemine. Eerst dacht ik nog dat hij toneel speelde maar dat was toch niet zo. Hij had een medicijn van iemand gekregen en ingenomen. Van ons nam hij nog paracetamol..

Ze waren op de brommer waar mallemine voor zou zorgen dat deze weer gemaakt werd, dit was gebeurd. Na wat vriendelijk heden uitgewisseld te hebben dan over serveuse zaken.

Hij had zijn administratie goed bijgehouden, zag er netjes uit. Hij had alles netjes uit gesplitst. Machine, batterij, pompen, kabels,stekkers enz. Het kwam er op neer dat hij meer uitgegeven had als dat hij van ons gekregen had!

Hij had begrepen dat wij het niet eens waren met de positie van Sikki in het geheel. Hij legde nogmaals uit waarom het zo gegaan was en waarom hij dit nodig had gevonden.

Wij vertelde nogmaals dat sikki en hij beide eigenaar van de machine en pompen waren en dat ze beide evenveel rechten hadden. Sikki heeft nooit geweten hoeveel goud er per dag/week gevonden was en of hoeveel ze nu verdiend hadden. Äls hij Mallemine vertelde geld nodig te hebben gaf deze hem 200 FCA, wat eigenlijk niets is.Ook dit bespraken we dat wanneer ze Sept/okt weer begonnen dat Sikki dan overal mede van op de hoogte was, en mede mee zou beslissen.

Vorig jaar was Mallemine helemaal ontdaan dat hij zijn baantje kwijt was en dus ook zijn inkomen. Dat was de aanleiding van heel deze opzet.

Vorig jaar hebben we meerdere malen aan Mallemine gevraagd of hij dit werk wil doen. Hij heeft ons toen verzekerd dit heel graag te willen doen. Het was zijn lust en zijn leven! Ook hadden we hem gevraagd of hij het goed vond dat Sikki erbij kwam, ook hier was hij positief over. Nee leeftijd verschil maakte hem niets uit.

Hij beloofd ons dat hij volgend seizoen samen met Sikki in het veld gaat werken en dat het dan anders gaat als nu. Sikki van zijn kant geeft aan het nu beter te snappen dat Mallemine niet boven hem staat ( al zal dat voor hem moeilijk zijn denk ik om om te schakelen.) Dat hij het graag nog een jaar wil proberen omdat hij er toch in geloofd. Hij komt in sept met vrouw en kind naar Mali toe. Mallemine helpt hem andere woonruimte te vinden. Ook wil Mallemine de brommer naar Bamako halen en deze inruilen op een betere met een groot rek erop om de pompen te vervoeren.

Dan nog een belangrijke vraag; denken julllie dat dit genoeg inkomen op gaat leveren? Het is wel de bedoeling dat je hier van kunt leven en opzij kunt zetten voor onderhoud en of nieuwe spullen. Maar ze geven beide aan dat ze daar van overtuigd zijn!

Wanneer we denken alles besproken te hebben en alles duidelijk afgesproken is krijgen we de klap op de vuurpijl! Mallemine overhandigt ons het gevonden goud van de afgelopen maanden met de woorden; " We willen jullie al het goud geven van de afgelopen maanden wat van Sikkï en mij is. Volgend seizoen gaan we voor ons aan de slag! " Wij kijken hen verbouwereerd aan. " En Sikki dan? Hij heeft toch geld nodig voor zijn bruiloft!" Sikki; " dat zei ik ook al tegen hem"

We hebben het aangenomen en er op dat moment niet meer op in gegaan. Maar voor ons blijft het een vraag waar Mallemine alles van betaald als hij al het goud nog heeft,niets ingewisseld heeft en ook niet aan Sikki heeft gegeven. Dat krijgen we niet duidelijk. Heeft hij nog een andere baan de dagen dat hij niet hier is? We komen het niet te weten. Wat we wel weten is dat Sikki al het werk heeft gedaan en hard ook! Dus wij besluiten zonder medeweten van Mallemine dat Sikki de opbrengst van het goud krijgt, hij heeft het verdiend! Hij ging dan ook helemaal uit zijn dak toen hij dat hoorde. Hij wilde een gedeelte in FCA om het volgend seizoen met wat geld te kunnen beginnen en het overigen in euro's.

Sikki zou nog 2 weken daar werken en dan naar huis gaan. Wij vroegen ons af wat dat nog voor zin had, waarom niet gelijk met ons mee. Makkelijker met het vervoer van zijn bagage en de computers. Er werd toch veel regen voorspeld. Sikki vond dit een goed idee!

Mallemine werd weer zienderogen zieker en wilde naar bed.

We spraken af dat we morgen 8 juli weer zouden vertrekken naar Bamako. We wilde langs een garage omdat telkens een zekering eruit knalde en de accu leeg liep.

we wisten niet waarvan de zekering was en waarom dit gebeurde.

8 Juli; We vertrekken met een in het zweet badende Mallemine. Hij stapte de wagen in en heeft bijna heel de rit liggen/zitten slapen.

Sikki had 3 hele grote zakken van rijst en daarin zijn bagage gedaan. Hij liet eeñ tasje zien; " hier zat mijn bagage vanuit Gambia in, nu heb ik bagage van 7 jaar bij me" Hij doelde op de 7 jaar dat wij hem niet meer hebben gezien.

De eerste camping die we zochten in Bamako bestond niet meer. De 2e lag aan de rand van de stad, en dan niet aan de kant van Kati waar Mallemine woonde, en aan de kant waar Sikki een adresje had bij de zus van Mallemine. Toen hij in Mali aankwam had Mallemine de machine nog niet gekocht en heeft Sikki een maand hier moeten rond hangen.

Le Cactus. Zij engels hij canadees, een ouder echtpaar. We vonden het een twijfelachtige plek wat betreft dat we niet vast zouden komen te zitten maar de jongen daar zei van niet. We gingen vrij hoog staan. Die nacht ging het als een gek onweren en regenen! Gevolg; we zaten vast! De oude baas haalde er een man of 8 erbij maar wat ze ook deden ze kregen ons er niet uit. Er was daar in de straat een af en aan rijden van zand wagens, dus we hielden er een aan en die wilde tegen een geringe betaling ons eruit trekken. We stonden dwars dus de vrachtwagen gaf een harde zijwaartse ruk, ik dacht dat de camper uit elkaar getrokken zou worden maar dat viel mee. Het ging goed.

Wij naar een volgende camping op internet gevonden. Deze was aan de kant van Bamako waar je aan de weg zat richting Kati. " camping sleeping camel"

We kwamen daar aan, en Frans had koorts en nog wat ongemakjes. Op die camping stonden 2 Zwitsers die daar al enige tijd stonden vanwege dat 1 van hem Malaria had. Hij noemde zo zijn simptone en die kwamen overeen met die van Frans. Hij moest om 5 uur weer op controle bij het polihospital wat vlakbij was. Wij besloten toch maar met hem mee te gaan om op malaria te laten prikken. Twee uur later de uitslag; minimale malaria. Maar voor europiane kun je je daar toch heel erg ziek van voelen. Hij had toch 39,5 graden. Bij de apotheek medicijen gehaald. Frans is naar bed gegaan en er bijna niet meer uit gekomen. Ook de dag daarna niet. Laat in de middag van die volgende dag was ik ook niet meer vooruit te branden. 39,1 graden. We gingen niet naar het hospital maar met het zelfde recept van Frans weer naar de apotheek. Daar gaven ze het medicijn zonder vragen weer mee. Uiteraard moet je het wel afrekenen.

Door de malaria bleven we een paar dagen aan de tob! Het duurde wel een dag of 4 voor je weer een beetje bekomen was. Je zwemde letterlijk je bed uit! Ik ging voort met handoeken naar bed! Ja is weer eens iets anders he?

Op die camping zat in een kamer ook een vrouw met 2 kinderen vanuit noord Mali. Zij was de vrouw van iemand die in het noorden aan het vechten was, of in iedergeval daar moest zijn. De kinderen werden door ons en de portier michel (dogon man) verwend. Wij werden door michel verwend. De dag dat frans in bed lag bracht hij mij telkens thee. Hij deed de was voor ons. Ik kreeg het toch voor elkaar dat de gastank gevuld werd.

Sikki kwam elke dag even langs samen met een vriend die dan hem reed op een brommer. Zij haalde dan wat boodschappen voor ons.

We hoorde dat het met Mallemine ook goed ging. We gingen nog naar een garage nou ja wij zouden het "het kamp" noemen waar ze auto's maken. Zoals ik al gedacht had snapte ze er niets van. Te geavanceerd . Sterkere zekering erin! Ja dat kon zelfs ik bedenken.

En dat kon er ook nog wel bij, frans zijn plaatje met 3 tandjes brak over de helft. Mallemine wist waar we zijn moesten voor reparatie. Het was een soort tandheelkundig /kaak enzo ook/ ziekenhuis. Het kon gemaakt worden en er kon een nieuw gemaakt worden maar dat duurde 1 uur! We waren zo benieuwd dat we het beide lieten doen. Zijn tandjes waren wel wit, en er moest wat bijgeschaafd worden maar dan zat het ook goed. Dit voor de prijs van 125 euro!!! Lachen......

We namen 16 juli afscheid van Sikki en Mallemine, Sikki zou woensdag naar Gambia vertrekken, wij morgen.

Onderweg werden we aangehouden door de politie we zouden een straat in zijn gereden waar je niet in mocht. Maar dat was niet waar, we wisten de weg niet en stonden voor een kruispunt waar ik dacht rechts af te moeten maar dat mocht niet dus stonden we daar stil. De agent bleef maar lullen en we snapte niet wat hij nu wilde. Hij reed ons voor, stopte ergens en wij bedankte hem omdat we dachten dat hij ons op de goede weg had gezet. Dat was ook zo maar hij moest nog iets maar wat? We waren het beu.... Geef ons maar een bon of zeg wat je wilt. Hij pakte een velletje papier en schreef daar ons auto nr op en gaf dat weer aan mij??? Ondertussen ging ik maar koffie zetten en gingen we die drinken op de stoeprand. De agent stond erbij en keek erna.. Een brommer kwam langs en stopte, het bleek de vriend van Sikki te zijn. Hij praatte met de agent maar kwam er ook niet uit. Hij ging Sikki halen. Deze was er vrij snel en praatte als Brugman met de politie. Het kwam er uiteindelijk op neer dat zij mee naar zijn baas gingen en een boete moeten betalen. Waarvoor? We denken uiteindelijk gezichtsverlies! Wederom namen we afscheid van Sikki!

We hadden 1 overnachting onderweg. Aan de grens geen bijzonderheden. Het ging niet langzaam en niet snel. We reden door tot we in aryoun le atrous waren waar we weer die camping namen waar we met de heenweg ook gestaan hadden. Ze herkende ons meteen, maar dat was niet zo raar wij waren de enige gasten.

We waren voorbereid op de weg naar Kifa. Heel erg slecht dus daar trokken we weer een dag voor uit. We kwamen daar weer ruim voor het donker aan dus wij blij!

Mohamed had ons gezegd dat 20 juli ramadan begon daar zaten wij tegenaan te hikken. In Kifa op de camping vroegen we of de ramadan morgen begint? Wist hij niet misschien overmorgen dat lag aan de maan!

De douche bestond deze keer uit 2 emmers water met een beker, een paar grote zwarte torren die niet uit de douchebak konden komen. En eigenlijk was de camping ook nog duur!

Het vervolg door Mauritanië ging soepeltjes. We deelde onderweg veel knuffels uit en tennisballen. Een herder gaven we een dikke jas, truien en een broek. Knuffels voor zijn 2 kinderen..

Week 8

22 juli staan we weer aan de grens van Marokko. Terwijl Frans zich met formaliteiten bezig houd ben ik koffie aan het zetten in de camper...(lux he?)

Ik sta voor het achter raampje en zie een vrouw alleen met een rugzak en een karretje op wieltjes, modern gekleed,wel een hoofddoekje op, mijn kant op komen. Ze had me zeker gezien want ze klopt bij mij aan de deur. Ik doe open en ze spreekt me aan in het engels. Ze is...... heeeeel moeilijke arabiese naam, en woont in Frankrijk. Ze was op reis en nu op de terugweg van Senegal naar Frankrijk maar was bestolen. Ze was heel haar geld kwijt! Of ze met ons mee kon rijden? Ik had zo mijn bedenkingen en zei tegen haar dat ik het met mijn man zou overleggen, en dat ze eerst maar door de douane controles moest gaan en dat wij haar hierna nog zouden spreken. Ze zag er wel heel sjofel uit voor een arabiese en dan alleen op reis, geld in paspoort en later kwijd hum. ....... Maar oke, als het wel waar was dan was het wel heel zielig.. We besloten haar wel mee te nemen maar niet heel ver. We besloten haar in Dakhla af te zetten. Ze was zo moe dat ze al snel in slaap viel onder het rijden. In Barbaros dronken we koffie. Meestal is het hier druk eñ staat er veel wind, vandaag geen van beiden.

Ze geeft ons te kennen dat ze een vrouw in Dakhla kent die werkt op een dure camping, ze probeert die te bellen maar krijgt geen contact. De eerste camping waar wij ook eens hebben gestaan blijkt die vrouw niet te kennen. Een andere camping kunnen we niet vinden. Ze krijgt het benauwd en wij ook! Wat als ze haar niet vind? Ik zei wel da tis haar probleem, en dat is natuurlijk ook zo, maar zelf heb je dan ook geen fijn gevoel! We waren ondertussen er wel van overtuigd dat het waar was wat ze vertelde. Ze was al 10 mnd op reis. Had 6 mnd gewerkt in Senegal en was vanwege gezondheid op de terug reis. Zei sprak ook arabies dus kon ze gericht vragen aan de politie. Zo kwamen we aan de andere kant van dit schiereiland op een surf camping. Zag er niet echt lux uit!

Ze ging hier navraag doen en kwam aangerend terug. Ze brak in tranen uit! Ja ze kende de vrouw die werkte hier maar had nu vakantie op genomen. Maar zij kon hier overnachten ook al had ze geen geld, morgen zouden ze verder kijken! Wij waren wel heel opgelucht! We gaven haar een zak snoepjes en koekjes mee (die ze lekker vond) en 200 dirham, die ze niet wilde maar van mij moest aan nemen.We namen afscheid!

We worden door de politie aangehouden, die zegt dat we niet gestopt zijn voor het bord; Halte Gendarmerie. Hij hangt een heel verhaal op over oa respect en zo, dreigt met een bon te geven. Uiteindelijk word het duidelijk dat hij een kado wil. " Ik heb alleen kado's voor kinderen; een zonnebril en een plastic speeltje. " Hij wilde het hebben en graag ook. Dan laat je je niet kennen!

In Boujdour moeten we een band laten verwisselen omdat de band aan de binnen rand aan het scheuren was. Weer geluk bij een ongeluk dus. Terwijl ze daar mee bezig zijn komen er een paar jongens die ik een schriftje met potlood geef en een plastic speeltje. Een van die jongens ziet dat ik ook tennisballen heb en vraagt daarom. Ik zeg dat hij al genoeg heeft gekregen, waarop hij mij alles wil terug geven in ruil voor de bal! Ik doe dit en zie dat hij helemaal glunderd! Ik geef hem toch de andere spullen erbij en de andere kinderen ook een tennisbal.

Net voorbij laayoune gaan we weer naar de camping Le Bedouine waar we heel lekker kameel met dadels en honing kunnen eten, ik althans en Frans kip met sinasappel. De jongens herkende ons nog. Ook deze keer staat hier veel wind,maar het is er prachtig!

We besluiten toch weer wat km te maken en rijden weer wat km om zodat we weer naar de camping van Filippo konden gaan in Icht richting Tata. Mooie camping,ligt in een mooi gebied, en hij heeft een zwembadje waar we nu dan toch wel heel erg zin in hebben. Even dachten we dat de temperatuur te laag zou zijn voor te zwemmen. Maar dat idee hadden we alleen nog toen we nog langs de kust waren waar er harde frisse wind stond. Maar land in waards was die gedachte snel over, weer boven de 40 gr.

Filippo is een fransman en die was er nu niet die was naar Frankrijk, we moesten het nu doen met zijn broer Paul, wat ook heel goed lukte. We spraken af dat we om 7 uur wilde eten dan hadden wij geen last van hun ramadan.

We blijven hier een dagje, lekker relaxen.

We rijden van Ich, ten zuiden van Tafraoute naar Tafraoute. Een weg van 40 km Die niet geasfalteerd is, en waar een km of 8 het wegdek echt slecht is. Veel stenen, smal maar ook laag hangende boomtakken. Paul had al meteen gezegd; nee dat gaat niet lukken met die wagen! Maar wij eigenwijs natuurlijk. Toch zagen we het even bijna niet meer zitten. Maar het zat mee en een goede chauffeur niet te vergeten!

We merken dat een band slap staat dus in een dorpje naar laten kijken. " Ja hoor die kan ik wel maken" Dat koste toch meer moeite als hij gedacht had. Uiteindelijk deed hij iets met die band wat wij nog nooit gezien hadden. Hij zette er eerst een parapluutje in maar toen was het nog dicht, een parapluutje erbij, nog niet.. Als je tijd hebt weet ik wel een andere oplossing. Dat hadden we. Hij haalde de band eraf. Hij smeerde het gat met iets in, deed er een prop rubber in. knipte een klein lapje en plakte dat erop, knipte een grotere lap en plakte dat er weer op. Een aparaat waar hij het mee ging verhitte (een soort strijkijzer waar hij de band in kon klemmen,en daar deed hij zilverfolie op. Frans noemde het vulkaniseren. Gaat dit houden?? De man vroeg 20 dirham 2 euro dus! Hij was er best lang mee bezig geweest. Hij was ook de enige van het dorp die iets deed leek het wel. Op een bepaald moment stonden er 8 mannen bij te kijken ons niet mee geteld! We gaven hem 100 dirham.

We overnachten op een mooie plaats onderweg.

Van Tafraoute over Igherm naar Taliouine, naar Aoulouz om weer de prachtige weg op te rijden die langs de Djebel Toubkal gaat naar Marrakesh.

In een dorpje laten we de wagen wassen. We zagen bij een pompstation dat ze voor 50 dirham een camper waste. Hij deed het in een half uur zei de man. " Nee we willen het niet in een half uur maar goed! Als je het goed doet krijg je het dubbele" Ze zetten voor ons stoelen met een tafeltje buiten klaar waar we konden gaan zitten. Maar we gingen toch maar even een wandeling door het dorp maken. Toen we terug kwamen werden we verblind!!

De route was wederom prachtig! Vorig jaar hadden we deze route ook gereden gedeeltelijk maar dan andersom.

We rijden weer richting kust naar Essaouira waar veel aan skate surf gedaan word. Ongeveer 13 km daar van daan gaan we naar camping La Calme waar we al meer hebben gestaan en waar we ook een zwembad hebben.

Het lijkt wel of het daar met het jaar drukker word. Het eerste jaar stonden we daar bijna alleen. Nu staan er verschillende campers, veel kleine tentjes. Fransen, Spanjaarden, Nederlanders en ja ook Polen.

We blijven ook hier weer een dagje. We gaan koffie drinken aan het strand, uit waaien aan het strand. We wilde daar een pizza eten maar dat deden ze nu niet vanwege de Ramadan wel een lekkere tajine.

We liepen naar de haven en door het stadje weer terug.

We zijn elke avond dood moe. Ook als we niet veel bijzonders gedaan hebben. Dit hebben we eigenlijk sinds dat we Malaria hebben gehad. We doen het dan ook allemaal rustig aan.

maar we genieten met volle teugen

Week 9

31 juli, we vertrekken bij La Calme en reizen weer verder richting Tanger. Onderweg geven we nog steeds knuffels, tennisballen, schriftjes en potloden weg. Ook nog onze laatste zakjes kleding. Gek eigenlijk dat we die nog steeds hebben. We hebben al zoveel weg gegeven en weg kunnen geven. Maar het is niet altijd makkelijk, wanneer iemand ziet die je wat wilt geven moet je daar ook meteen kunnen stoppen en vaak kan dat niet. Vaak door een te stijlen kant naast de weg. Soms zijn er teveel mensen in de buurt die dan ook iets willen. Dan gaat het niet om 2 of 4 mensen maar hele hordes!

We kijken onderweg uit naar goede reserve banden. Twee willen we die hebben. In een dorpje vinden we er een. Uitkijken naar de volgende.

We vinden geen leuke camping dus besluiten we maar weer eens langs de weg te bivakkeren. Safi voor bij, enkele km na Oualidia zie ik een pad wat me ook nog geschikt lijkt om met de camper in te rijden. "Stop!" Gelukkig was het niet druk op de weg en konden we ook stoppen. We reden dat pad in en........................................

prachtig!!!!! Dit had je niet kunnen dromen! We zaten meteen in de duinen aan zee, alleen bestonden deze uit water bedden met vele vogels waaronder flamingo's. Ook waren er bedden voor zout winning. We reden verder over het zandpad dat langs deze bedden liep over heuveltjes omhoog, waar we vervolgens langs lapjes grond reden die met riet waren afgezet en waar aan landbouw werd gedaan. Daarna zaten we op een omhoog lopende landtong met uitzicht op zee....... Daar overnachten we, en omdat het er zo mooi was bleven we daar een dag staan.

Het was er rustig met hier en daar iemand die mosselen en/of kneukels aan het rapen waren. Het was net eb geworden.

We gingen een stukje lopen en een tuinder sprak ons aan. Hij verbouwde tomaten, paprika's, komkommer, wortelen, het zag er goed verzorgd uit. Overal goed Waterings systeem. Hij woonde in het tegen over liggende dorp.Hij had er een hut waar hij ook kon slapen. We kregen van hem tomaten, paprika's, komkommers. Hij wilde ons er veel te veel van geven. Wij gaven hem later ook nog spullen voor zijn familie. Dit bedrijf had hij samen met zijn 2 broers. De volgende dag kwamen er kinderen langs wat later bleek dat dit de kinderen van zijn broer waren. Hij kon geen frans dus het was praten met handen en voeten waar ik goed in ben.

We maakte een grote wandeling langs de water bekken met vogels om te kijken of we er ook nog een mooie foto van konden maken.

Er kwam een vrouwtje op een ezeltje langs met allemaal gras in haar tassen. Ze zag er oud uit wat ze niet was bij nader inzien, en ook zag ze eruit alsof ze het niet te breed had. Ik gaf haar een tas met kleding, waar ze heel dankbaar voor was.

In de middag maakte we nog een strand wandeling. We zagen enkele jongens daar sporten. Opdrukken op een rots, steen heffen, klimmen over de rotsen, lopen enz..

Toen het weer eb werd kwamen ze weer mosselen zoeken.

We gingen weer richting Tanger. De laatste spullen uit delen. Uitkijken naar vrouwtjes met ezel. En ja hoor langs de weg, en we konden daar ook nog stoppen. Ik gebaarde haar dat ze moest komen maar dat deed ze niet. Ze stak de weg over. Ik riep, ik weet niet meer wat, en toen bleef ze staan. Ik vlug 2 zakken gepakt en naar de overkant. Ze was heeeel oud, met bijna geen tanden in haar mond. Een tatou van haar voorhoofd tot op haar kin. Kapotte kleding aan, lege manden aan haar ezel. Ze maakte een gebaar van geld met haar vingers toen ze naar de zakken keek. Ik knikte van nee. Ze keek wantrouwend/ongeloof?? Ik liet haar zien dat er kleding in zat en wees dat het voor haar was. Ze keek me aan alsof ze het niet begreep. Ik pakte de zakken en stopte ze in haar tassen. (geen foto van Frans kon mijn toestel niet vinden) Waarop zij mijn handen pakt en deze kuste,mijn voorhoofd kuste en met 2 armen in de lucht Alla prees alverstond ik het niet. Ze pakte mijn hand met de palm naar boven als of ze ging hand lezen, en kitste erin, om dat bij de andere hand ook te doen en dit nog eens te herhalen. Ik geloof dat ze ook nog wilde dat ik dit ook bij haar deed maar dat begreep ik maar even niet! Geeft je toch wel een raar gevoel hoor.

Alsof ze het hadden afgesproken even later was er weer een vrouw met ezel en die hield het gelukkig alleen bij kussen en alla..

We reden nu door tot in Tanger, war we naar Tanger Med reden om te gaan kijken en boeken van een boot van Tanger naar Sete. Dit lukte dus wel deze keer. We reden weer naar Tanger waar we Mohamed weer spraken. Hij was nu tijdelijk aan het werk opeen groot schip van meer als een miljoen van een man die deze vol met kooien en los vliegende papegaaien had zitten! Daar moest hij oa voor zorgen.

Wij gingen weer naar camping Mira Monte waar we al vaker gestaan hadden en die een mooi zwembad erbij hebben.

De man van de receptie zei dat we om 21.oo uur konden eten,maar daar aan gekomen zeiden ze dat ze gesloten waren. Frans daar een scene gemaakt, bazin kwam er bij en gaf ons gelijk. Kregen we een Ramadan menu! Nou we hadden iets op maar daar had je het dan ook mee gezegd. Wat bleek, de ober was gewoon vertrokken en had de sleutels mee zodat we ook niets te drinken kregen. Ja een milkshake die niet koud was. De dag erop kwam hij vragen of we die avond weer kwamen eten. Nou nee bedankt!

We hebben de dagen wat gezwommen, winkelen, schoppen voor onderdelen voor de auto peugot waar frans heel content mee was dat hij een motorkap, koplamp en knipperlicht voor 70 euro had!!

We hadden zaterdagavond met Mohamed afgesproken. Wij kwamen bij de haven staan en hij bracht eten mee wat zijn vrouw klaar gemaakt had. Een echt Ramadan menu blijkbaar.. Soep wat geen soep was volgens Mohamed ,gevulde pannekoek wat het niet was volgens Mohamed, driehoekjes gevuld met kip, hard gekookte eieren. Wat bij kletsen. We waren weer optijd op de camping die deze middag vol gestroomd was met 9 4x4 wagens.. De 1 nog groter, luxer als de ander. Vanmorgen vroeg waren ze weer weg.

Lekker in het zwembad gelegen, frans van de glijbaan! Heel veel trappen was ineens geen bezwaar.

We gingen met Mohamed,zijn vrouw en kinderen een mooie tocht rijden. Voor hun leuk maar ook om de tijd te over bruggen tot 19.30 uur dan gaat de zon onder en mogen ze eten. We gingen naar een restaurant, een van de weinigen die met de ramadan open is. Ze hingen dan ook met hun benen buiten. Op de tafels stond voor iedereen hetzelfde klaar, dadels, zoetigheid, melk, milkshake, eieren. Daar naast kon je zelf nog iets bestellen. Wij hadden hier geen zin in en bestelde iets anders. We moesten er lang op wachten maar het was wel heel lekker. Uit eten is niet als bij ons avond vullend.. Zijn vrouw moest op tijd terug zijn want die wilde naar de moskee. Wij nomen afscheid met veel kussen. Mohamed zouden we morgen nog even zien...

Onze laatste dag in Afrika!

Opruimen, afrekenen en op ons gemak vertrekken.. Eerst even langs Mohamed, frans daar nog foto's van de Jan Ruis gemaakt, een zeilboot die daardoor de douane in beslag genomen is en daar al 5 jaar ligt. Waar Frans wel interesse in heeft als deze voor een appel en een ei weg gedaan wordt.

Langs de kust op weg naar Tanger Med waar vandaan onze boot vertrekt. Een groot schip van de Grandi navi veloci, met zwembad!

Nog even lang het adres van auto onderdelen, ik nog 2 zakken afgeven aan vuilnisbakken ras.. Frans kwam terug met een bumper,en ik had een onbestemd gevoel maar wist niet waarom. Even later wil ik mijn fototoestel pakken en dit is er niet meer! Zo snell!!!! Ik had bewust mijn raam omhoog gedraaid,maar niet helemaal dicht. De deuren op slot. Ik was er achteruit gegaan maar niet ver en niet buiten het zicht van de deur! Bloemetjesbloemetjesblloemetjes!

Balen..... Ik had veel foto's gemaakt en gelukkig ook 400 op mijn tabblad gezet, maar toch een 400 kwijt! Veel van onze projecten kwijt dus!

Bij de boot was het vrij rustig.. Niet erg veel gasten. Veel Marokkaanse franse. Frans dacht nog dat het in stijl zou zijn maar dat was er echt niet bij. Altijd wel zo'n schreeuwlelijk erbij. Ook nog een paar ruzie makers. We waren veel te vroeg dus moesten wachten. Uiteindelijk mochten we op de boot, kregen een kamer maar dit was niet wat we ervan verwacht hadden. De foto's hadden iets heel anders laten zien.

Wijnaar de receptie,tja ze hebben u toch een standaard kamer gegeven (en laten betalen voor een suite indelijk Als we bij betaalde konden we alsnog een goede kamer krijgen. Dit deden we maar.Dat andere was echt een kippen hok..

Dit; Hut7000 recht onder de kapitein. Middenvoor op het schip! Prachtig uitzicht!

Zo dat was dan het verslag van mijn reis.

We hebben nog op ons gemak door Europa gereden richting huis

en hebben daar nog bijna een week over gedaan.

Liefs Myriam

Hoi Myr,

Wast een prachtige reis hebben jullie gemaakt....pff ben er stil van:present:

Liefs Tine