Graag wou ik hier een onderwerp plaatsen, waar ik vragen over heb: namelijk wat en waarom zijn de reacties van de directe omgeving als men merkt dat je drinkt.

Mijn man en ik zijn 13 jaar samen. De eerste jaren hebben we vrolijk gefeest, gerookt, gedronken....vol passie en alcohol. Na enkele jaren begon ik het toch te veel worden en stopte ik een jaar met drinken, terwijl mijn partner bleef stevig doordrinken. Zo erg dat hij vijf jaar geleden bij de AA belandde op eigen initiatief en het sindsdien heel goed doet. Op dat moment was ik het net beu aan het geraken om niet meer te drinken en begon ik langzaam aan terug. Ik was een stille sociale drinkster geworden. Ik wou dat niet loslaten en ik wou hem er zeker niet door verleiden: dus deed ik dat stiekem, eerst buitenhuis, dan ergens in een hoekje in huis enz enz...Stiekem drinken is één van de stomste dingen dat je kan doen. Je gaat snel achter een hoekje een heel glas in eens binnen gooien wanneer je de kans krijgt, niet zozeer wanneer je zin hebt.....Zo leer je snel wat bing drinken kan betekenen.

Mijn partner ruikt niet goed en ik oog amper dronken, zelfs met twee flessen. Je wordt wel behoorlijk creatief om niet gezien te worden op de juiste momenten. Elk een aparte slaapkamer wegens snurkoverlast is hier dan ook enorm handig voor.

Zo boterden we enkele jaren tevreden verder.

Maar sedert bijna een jaar begon deze schizofrene toestand me te veel te worden. Ik werd het ook beu om me op te offeren voor zijn heil, terwijl ik toch wel echt te veel aan het drinken was. Ik heb toen een tamelijk open brief geschreven. Maar ik was nog te beschaamd, trots om de toestand realistisch weer te geven, zodat hij het niet gevat had. Hij dacht dat ik iemand anders had en dat was voor hem het ergste. Ik heb hem dan kunnen sussen dat dat niet waar was en vond weer niet de moed om over drinken te praten. Vooral omdat hij mij zo geweldig, sterk enz vond. Stoeft tegenover zijn AA vrienden over mij.....O jee....Toen stapte ik met lood in mijn schoenen naar mijn huisarts, zette mijn trots aan de deur en zei dat ik een probleem had. Ik kwam buiten met een doosje Traxene en dat was het. Ik kende niks van dat spul. Ik wou nog even een fles drinken , de zogezegde laatste. Daarna nam ik Traxene...en daarna weet ik van niets meer....Ik viel letterlijk en figuurlijk door de mand.....zo gênant en tegelijk zo bevrijdend.

Mijn vriend in paniek en sleurde me naar zijn psi....Maar die stuurde me buiten met antidepressiva en weet ik veel wat, maar wederom werd mijn verhaal niet gehoord.

Dan ging het afwisselend van dagen op wijn van dagen op Traxene. Elke dag opnieuw nam ik afscheid van de pillen. Mijn vriend zei dat ik naar AA moest want hij kon me niet helpen. Hij heeft er ook nooit meer naar gevraagd. Hij gaf eens toe dat hij heel veel bang had dat het met mij niet ging goed komen, terwijl hij er maar 1 keer mee geconfronteerd was. Ik ben 4 keer naar AA gegaan, super gestresseerd buiten gekomen en direct naar nachtwinkel gehold.

Ik leerde snel de schone schijn terug ophouden thuis en was vanbinnen heel triest dat ik nergens gehoord werd. Ik kon dat niet aan bekennen, in publiek gaan zitten met mijn "zonde". Dat was voor mij een enorme stap ( en ook te maken met mijn ver verleden ).

Ik heb dan veel zitten lezen, mediteren, denken, stoppen, drinken,....Tot ik fysiek begon te panikeren over wat ik allemaal voelde in mijn mond, keel, lever....toen kwam ik hier terecht en ben dus nu drie en een halve dag gestopt.

Ik zit hier vier dagen en heb op het moment wel echt gevonden wat ik nodig heb. Ik heb me wijs gemaakt dat ik drie maanden niet meer ga drinken, maar ik weet dat ik meer wens....We zien wel. Ik ben al heel blij met bijna dag vier en vrees dat ik hier nog veel ga van me moeten afratelen. Ik ben al zo blij als een kind als iemand even zegt: goed zo :-))

Reacties van bekenden:

Mijn schoonmoeder zei; Mijn oom was ook zo`n slappe zak

Mijn eigen familie, degene die het weten tenminste, zijn vol steun.

Helaas is het in mijn familie een bekend gegeven(alcoholisme).

Vrienden heb ik niet meer, daar had ik vanwege het drinken geen tijd meer voor:D

Maar wat heb je er aan, stoppen doe je voor jezelf en degene waarmee je dagelijks moet leven.

Mijn doel is om er voor mijn dochter te zijn, of mijn vriendin nu wel of niet terug komt.

Ik wil haar wekelijks kunnen zien als ze niet terug komen.

Ik begrijp de vraag niet zo goed :$

Ik drink momenteel niet dus niemand kan echt reageren. Moest ik beslissen om te drinken dan veronderstel ik dat mijn vrienden erop vertrouwen dat ik weet waar ik mee bezig ben.

Maar niet iedereen is op de hoogte van mijn probleem.

Enkel een paar vrienden.

Ik noem mezelf ook geen alcoholist. Of ik het benoem het in ieder geval niet zo naar anderern toe. Er heerst een bepaald stigma op en ik wil mezelf niet op die manier naar anderen bestempelen. Dat heeft niets te maken met schaamte of het ontkennen van mijn probleem.

Ik zie mezelf als iemand die een probleem heeft met alcohol maar niet persé iemand die zich op elk vlak kan identificeren met anderen hier op het forum.

Goh, de vraag komt vooral uit mijn behoefte om te kunnen plaatsen waarom mijn partner zo op mij reageerde. Voorlopig haal ik mezelf omhoog. Maar op een moment ga zijn reactie toch wel verder voor mezelf moeten uitpluizen. En mss kan ik via jullie verhalen wel wat te weten komen. That's all.

Ik heb te lang in de schaamte en in het verzwijgen gezeten. Dat vreet aan je, zo gebukt gaan onder het taboe, de schone schijn. Sterk zijn heeft ook zo zijn nadelen, dat je je zwaktes niet meer kan laten zien of durft.

Hoi Lavendel,

Er Zijn stukken in je verhaal die mij zo bekend voor komen dat had ik wel kunnen zijn..

Echt super dat je al 4 dagen niet heb gedronken, ik ben gelukkig ook goed op weg.

Het geeft me nog meer stimulans als ik op de forum ben ik hoop dat we het nog lang mogen volhouden..

:-)

Groetjes Ris

Ik denk dat de enigste die daar echt een antwoord op kan geven, effectief je partner is.

Zelf kan je alleen maar veronderstellingen maken denk ik.

Misschien kan je partner er gewoon niet mee om. Is het voor hem te confronterend. Te dichtbij ofzo.

Ik heb er zelf niet echt ervaring mee. Mijn ex vond mijn drinken niet zo bijzonder fijn maar op zich had hij er ook niet echt zo een probleem mee. Ik dronk ook wel meer dan hij wist. Ik ben pas gestopt na de breuk.

Is het echt zo dat je nergens gehoord werd? Hoe stelde jij dan de reactie voor van anderen? Of beter gezegd welke verwachtingen had jij van de psych, je partner etc.?

Nu ik geloof dat je een alcoholprobleem niet oplost met het voorschrijven van AD of wat dan ook voor medicatie maar ik geloof wel dat dit zulke medicatie kan dienen om bepaalde symptomen die voorvloeien of mee aan de basis liggen van het alcoholmisbruik te onderdrukken.

Of gewoon om je sterker te maken tegen het gevecht tegen alcohol.

Misschien dat ze je daarom werden voorgeschreven.

I don't know natuurlijk

Alles begint met dag 1.

Jij bent reeds op dag 4

Als het niet lukt of je hebt het gevoel dat je meer ondersteuning nodig hebt, ga er dan voor. Laat je niet ontmoedigen door eventuele setbacks.

Je leest wel vaker dat mensen het gevoel hebben niet onmiddellijk de hulp krijgen die ze verdienen maar dat is geen reden om het niet via andere kanalen te proberen.

Haal alles uit de kast en laat je niet kisten

Hallo Ris, Fijn die herkenning. Het doet deugd op een sprankeltje stimulans te mogen zijn.

Inderdaad Fleurtje, sedert 4 dagen droog, draaien mn hersenen op volle toeren en kom ik ook plots tot dat besef: ik zal het weldra toch is aan hem zelf moeten vragen. Maar eerst moet ik echt wel sterker worden. Of ik word uit mijn evenwicht geblazen. Tijdens het daarnet zo te vertellen, komen er wel inzichten boven.

Het feit dat ik niet gehoord werd is natuurlijk door mezelf. Iedereen kent me als een sterke vrolijke dynamische vrouw, waarbij alles vlotjes verloopt en alles boeiend en positief is. Dat is grotendeels zo, het hoort bij mijn karakter. Maar door trauma's in mijn verre verleden ben ik geblokkeerd om mijn binnenste te laten zien. Ik hoor soms dat stemmetje diep in mij roepen en snap niet dat de buitenwereld dat niet hoort of ziet. Er is zoveel angst, onveiligheid, schaamte ,misplaatst schuldgevoel en verantwoordelijkheids zin dat in de weg staat om te durven zeggen wat er niet goed gaat met mij, laat staan hulp vragen. Maar zo weet ik dan ook waar ik moet aan sleutelen.

En me geen bal aantrekken wat een ander van me denkt....dus zit ik ook met misplaatste trots en fierheid.

Wel wel wat een overlevingsmechanismen dat een mens kan verzamelen? Wil er iemand ééntje? Ze zijn gratis! ;-)

Daar kan ik me voor een deel in vinden kippie. Ik heb ook van die trekjes.

Je lijkt jezelf goed te kennen.

Zoiets bewonder ik echt. Je zal zien dat het ondanks dat de drankgremlins op komen dagen, het een, al is het klein, verschil kan maken in je gevecht.

Vertrouw vooral op jezelf maar blijf ook in vraag stellen.

Je weet ergens wel hoe het werkt, het is gewoon nog een beetje verwarrend.

Je doet het goed!

Hoor mij..

Lijk wel de alwetende

Keep on rocking in the free world

Fleurtje, dat vind ik een hele mooie reactie hoor.

Dat doet deugd, spiegeltje ;-)