Ik heb het al eens eerder aan de orde gesteld maar ik blijf onzeker: moet je nou aan je kids zeggen: ja jongens mamma was een alco, niet doen hoor !!!!!!!!!!!

Of zouden ze het niet weten? De cactussen zeggen van wel...........dat ze het weten........voelen.......merken.

Wat vinden jullie?

Ha Houtje,
Gaat ie een beetje? sterkte meid.
Alcohol en kids ! ik denk dat kinderen het zeker in de gaten hebben maar de meesten zullen het denk ik nooit zeggen. Jouw kinderen zijn nog jong, dat maakt de zaak wel moeilijk maar misschien zou je er iets over kunnen vertellen op een kinderlijke manier zoals je dat ook doet over andere "grote mensen" dingen. Niet te diep gaan.
Ik heb makkelijk praten omdat mijn kinderen al volwassen zijn (24 en 20). De laatste keer dat ik een hele tijd niet dronk was 3 jaar geleden. Toen heb ik ze erover verteld. ze begrepen het heel goed en waren heel erg positief, hadden veel waardering. Uit hun reacties toen kon ik wel merken dat ze het allang in de gaten hadden. Toen was het voor hun ook duidelijk waarom ik zo vaak onredelijk reageerde of door het lint ging.
Toen het weer mis ging zeiden ze niets, terwijl ze daar toch wel alle reden voor hadden. Tja ik denk dat kinderen dat dan weer niet zo gauw durven, althans de mijne niet.
Ook nu heb ik ze verteld dat ik niet drink; gewoon omdat ik genoeg had gehad in mijn leven en omdat ik geen maat kan houden. Voor mij de kans om ze te wijzen op het gevaar van jong beginnen (studenten leven waar ze nu in zitten) het "gewoon" worden van drank, dat insluipen van dat monster en dat het moeilijk is om later het tij te keren. Bovendien hebben ze nog eens extra pech met mijn genen vertel ik er dan nog eens "luchtig" bij! Mijn zoon zegt dan schertsend dat hij blij is dat hij mij later de schuld kan geven.
Het is heel fijn om te horen dat mijn dochter door de telefoon kan horen dat het veel beter met me gaat; dat doet goed.
Wat een relaas over mijn ervaring hierin, met jonge kinderen is wel andere koek.
Ik begreep dat je ook bij een psycholoog komt. Kun je hem om advies vragen?
Als ik teruglees denk ik dat ik nog moet leren bondiger en korter te zijn, dat vind ik moeilijk

Houtje: Neus in de wind!
Tosca

Mijn kinderen zijn al wat groter, en ik heb hele periodes gehad dat ik niet drink, of toen ze klein waren met mate (ja toen kon ik dat wél), dus ik had niet het idee dat de kinderen mij als een alcoholist zien.

Tot we vandeweek aan tafel zaten, mijn jongste moest een onderwerp voor een spreekbeurt hebben. Eetstoornissen vond ze interessant, maar dat had al iemand. Eentje opperde het onderwerp alcoholisme. Toen zei middelste "ja en dan neem je mama als voorbeeld mee naar school". Nou dat doet pijn hoor! Toen ze mijn verbouwereerde gezicht zagen bulderden ze allemaal van hun stoel van het lachen! Ik dacht "nou ja, als ze er nog mee kunnen lachen valt het allemaal wel mee", maar ondertussen......:$:$

Verientje

hi vriendjes .mijn kind is pas 5 denken jullie dat het gemerkt heeft?na drinken werd ik soms heel boos en ik reageerde heel heftig ik weet niet of hij het in de gaten had of niet?ik hoop van niet ;soms kan ik zo moeilijk ermee leven dat ik me als een idioot gedragen heb herineren van dat momenten zijn ook zo pijnlijk

Hoi Bacchus

Welkom !!!!! (nieuw of terug, who cares). Ik dacht toen ik je las: dat ben ik !!!!!!! (min dat getrouwd dan). Ik heb ook zooooo'n slechter voorbeelden gehad en wil het zoooooooo graag beter doen maar ooooooo wat is het moeilijk.

Nou je weet hoe het hier werkt hè zou ik zeggen. Het forum is inmiddels opnieuw ingedeeld, het is even wennen maar het werkt wel prettig.

Ik zou zeggen: barst maar los !!!!!!! Doe je de internet of niet, of was je klaar? Is het fijn om "terug" te zijn?

Hoi mijn overdenking.

Of kinderen het weten en ook begrijpen ja volmondig ja, en ze zien de gevolgen denk ik nog beter als een volwassen, dat inschat.
Het zelfde als met een ruzie tussen de ouders, reken maar dat de kinderen het weten en voelen.
Dat ze het er niet over hebben komt omdat hun wereld niet groter is als het gezin en het zien als een gegeven, en worden nog beter in smoesjes verzinnen als je zelf, moe, migrane, ziek, het verbaast me niks als ze op het schoolplein zeggen ik kom wel bij jou spelen, mijn pa heeft de rooie hond of zo, maar het liefts zeggen ze niks, hopend dat het onderwerp overwaaid.

Ik heb verteld over mijn stiefdochter, haar echte Vader heeft ze van haar 3 e jaar nooid meer gezien, en had een kwade dronk.
Ik heb alleen bier gedronken na haar bed tijd, en ze weet wat ze aan mij heeft , en zecht nu met een knipoog Helder het is belangrijk he dat je biertjes hebt savonds, en weet het donders goed, maar ze heeft mij nooit dronken aan getroffen, dat verdient zij niet.

toen ze mij nog maar kort kende, had ze mij uitgedaagt ik weet niet meer waarmee, maar ze verdiende straf, wat ik niet vergeten ben is, dat ik maar 1 biertje had gedronken en, ze in doodangst door het huis rende, en riep NEE HELDER NEE JE HEBT EEN BIERTJE OP, NEE NEE NIET BOOS ZIJN JE HEBT GEDRONKEN, NEE, JE HEBT BIER OP VOORZICHTIG, NEE NU NIET SLAAN...JE WEET NIET HOE HART JE SLAAT,JE BENT DRONKEN!!!

Dit heeft diepe indruk gemaakt op mij, de angst zat heel diep bij haar, en zij was heel bewust dat ik een biertje ophad, en was werkelijk in paniek, terwijl het voor mij alleen maar het eerste biertje was van die dag.

Je kan best eens over de scheef gegaan zijn, het zij zo, dan was je ziek, maar het gevoel van veiligheid en liefde, moet en mag niet worden beschadigd.

Helder

Goedemorgen Helder,
Wat een aangrijpend vehaal, ik kreeg de tranen in mijn ogen. Wat heb je dat goed gedaan, pas een biertje als zij in bed lag.
Als dit geen goede reden is om heel voorzichtig, maar beter van niet met alcohol om te gaan dan weet ik het niet meer.
Ik schrik van het tijdstip van jouw schrijven, slaap je nog steeds zo slecht? Hoe houdt je het vol!
Hartelijke groet van Tosca

Femmy,

dit noemen ze in de therapie een ' niet helpende gedachte' . Het heeft geen nut om je dit af te vragen. Je kan beter tegen je zelf zeggen: " wat goed dat ik er nu alles aan ga doen om het voor mijn kind en mij goed te krijgen in het leven" . Wat fijn dat ik erachter ben dat ik mijn kind een fijne jeugd kan gaan bieden. Ik ben trots op mijn keuze".

Dat, lieve Femmy, zijn gedachten waar je veel meer mee kunt.

(heb ik op de therapie van Tactus geleerd hoor, ik ben van nature eigenlijk ook meer zo'n piekeraar)

Pietje puk

Hoi Femmy,

Ik kan me best voorstellen dat je schrikt van wat je opschrijft. Dat had ik in het begin ook. Maaaarrrr zó DAPPER van je dat je het toch doet. Daarmee doorbreek je een patroon bij jezelf en dat is het mooiste cadeau dat je je kind geven kunt!
Ik hoop echt met heel mijn hart dat het je lukt om nu niet meer te drinken. Wees niet bang, een kind houdt altijd van zijn ouders, wàt ze ook doen. Het gaat alleen maar beter worden, dat is een mooie gedachte voor jou.

Satja

Jaaaaaaaaa hier komt een stukje (beloofde) campingfilosofie van Uw Aller Houtje:

Mijn kids hebben het lastig zat met mij.

Vaak labiel, onzeker, maar ook heel vaal heeeeeel gezellig, en bij ons thuis kan alles, dus een warm nest maar ik kan ook vreselijk kwaad worden als ze zogenaamd dingen niet horen en lui zijn en vergeetachtig (vooral met dure spullen). Dat heet funktioneel kwaad. Slaan doe ik nooit maar schreeuwen kan ook zeer doen.

Daarnaast zijn al je emoties uitvergroot in een prismalamp, kleuriger, sterker, ze schijnen feller, harder.
Je bent zelf ook feller, bozer, ja, je straalt ook meer uit, je kletst makkelijk, maar makkelijk contact door..... juist. Dat kennen we allemaal. Daar gaat het nu niet om.

Als je dan een lelijke uitschieter hebt gemaakt naar je kind die een "gewone" fout heeft gemaakt heb je wel wat goed te maken want je twijfelt heb ik niet te fel gereageerd? Die twijfel voelt het kind en dt mag eigenlijk niet gebeuren.

Jij moet de veilige peiler zijn voor dat kind, zeker als je als ouder alleen bent, vind ik tenminste.

Dat doet /deed bij mij ook heel erg veel pijn, je voelt je tekortschieten met zo'n uitval, niet terecht, schuldgevoel, hup spring de vicieuze cirkel maar weer in, het maakt toch niet meer uit, enz. enz. enz. Nog een flesje open? Het maakt nu toch niet meer uit, de wedstrijd is verloren.

Maar het slachtoffer, het kind, staat aan de zijlijn, alleen. Eenzaam, Koud, Verdrietig te zijn. En mist zijn moeder. Of vader. Of haar moeder. Of haar vader.

Deze gedachte breekt mijn hart en is mijn absolute motivatie.
Een kind moet gekoesterd en beschermd worden en zeker zijn, 300. 500. 1000% van zijn ouders.
En niet van een stel ontoerekensvatbare wel/niet wijndrinkers met volwassen smoezen om te drinken terwijl je je kind toch ook geen alcohol geeft maar je drinkt het zelf wel !!!

HET IS SIMPEL: OPVOEDEN IS VOORLEVEN

Dit was mijn leerpuntje aan de Vecht in Overijssel qua campingfilosofie, misschien maar een apart draadje over maken, o nee, ik plak hem naar alcohol en kinderen.

Nu ga ik echt plat hoor !!! Kom er nooit meer uit anders

Trust aan allen,

Nu ga ik hier toch even iets inbrengen als niet-ouder.

Denk nou niet dat je kinderen een 100% gelukkig en zorgeloos leventje gehad zouden hebben als je niet gedronken had. Het hoort er echt bij dat er dingen misgaan in de opvoeding. Dat kan honderdduizend verschillende vormen aannemen en één ervan is een vader/moeder die niet altijd aanspreekbaar is vanwege drank.
Het gaat er ècht om wat er onder je gedrag zit. Of je van je kinderen houdt, of je het beste voor ze wilt, of ze welkom bij je zijn, dat soort dingen. En dat voelen kinderen feilloos.

Ik wil absoluut niet beweren dat je dus maar kunt doen wat je wilt. En ook niet dat het prima is als je te veel drinkt, echt niet. Maar ik wil wel relativeren wat je je kinderen aandoet. Blijf in contact, wees je bewust van wat je doet en gedaan hebt en blijf jezelf zo goed mogelijk ontwikkelen.
Ze zijn veel sterker dan je denkt, heb daar ook vertrouwen in!

Satja

Als je jezelf nou afvraagt..
Wat is mij belangrijker..
Alcohol OF mijn kinderen..?


Ik weet niet of jullie die vraag op prijs stellen en nu zullen er wel denken wat is dat voor een vraag!..
Maar mijn vader heeft dus de alcohol boven zijn kinderen verkozen; niet alleen de kinderen, ook de rest van de familie.
En hij heeft nu dus eigenlijk niemand meer, ja een vriend die bij hem woont en gezocht word wegens het "lastig" vallen van kleine kinderen.

Bij jonge kinderen vooral..
Ze zullen zich afvragen wat met mama/papa aan de hand is.
Heb al van meerder mensen gehoord dat hun ouders ook alcoholisten waren,
zo een leven wil je je kind toch niet schenken? Dat je kind nadoet wat hij ziet?
Als je echt wil stoppen, en het je niet lukt en je naar de fles wilt grijpen en je hebt kleine kinderen ofzo.. Ga wat met ze doen, hou ze vast en knuffel ze.. Zeg tegen jezelf dat je hun een leuk leven wilt schenken..

Groetjes

Bedankt Dochter dat is voor mij een hele belangrijke opsteker !!!!!!!!!

Gekopieerd van de dagdraad van 8-03-2011. Ik plak het hier maar bij.


Ik wil graag even iets vertellen.

Er wordt hier af en toe geschreven of lastige kinderen en pubers.

Ik was er zelf ook een. Mijn ouders dronken ook veel. Als kind heb je dat heel snel door. Veel sneller dan velen denken denk ik. Maar ik heb ook mijn ouders zien struikelen, raar praten en zo. Ruzies tussen hen viel mee. En soms had ik dingen verteld en kon ik ze de volgende dag weer vertellen.

Ik reageerde daar op vele manieren op.

Een van die reacties was dat ik mijn ouders niet meer serieus nam, als zij er in mijn ogen zo'n potje van maakten waarom zou ik me van hun nog iets moeten aantrekken. Er ontstonden daardoor veel conflicten. Maar dat is in een pubertijd heel gezond.

Ik vertelde steeds minder wat ik meemaakte en mij bezig hield. Zij verweten mij dan weer dat ik nooit iets zei.
Hoppa. Conflict.

Ik ging ook drinken. Veertien jaar voor het eerst en al snel was het elk weekend raak. Ik ging het daardoor wel meer begrijpen waarom ze zich zo gedroegen soms. Maar ik dacht gelijk: zo wil ik nooit worden. (Toch gebeurd)

Ik nam een zeer onverschillige houding aan en spijbelde veel.

Kwam soms niet meer thuis, zonder dat te zeggen. Ik wilde ze dan even niet meer zien.

Aan de andere kant nam ik voor mezelf meer verantwoordelijkheid. Ik zorgde wel voor mezelf. Ik zag mezelf al vroeg niet als kind meer. Iets te vroeg denk ik.

(Ik wil hiermee geen advies oid dergelijke geven aan diegene die met kinderen en pubers worstelen. (Misschien een klein stukje inzicht.) Ik zie dat meer als aanleiding, waardoor ik er over na ging denken.)

Door de zoveel verschillende draadjes op het forum
had ik deze denk ik over het hoofd gezien
of misschien toch onbewust 'bewust' voorbij gegaan.....
ik denk nu toch wel het laatste ......voor mij was dit lezen
confronterend over van wat ik jaren heb gedaan...

want nu ik dit gelezen heb krijg ook ik .....'niet helpende gedachte'
ik weet dat ik daar nu niets aan heb en mee kan
ik ben nu bezig om me te veranderen...
vooruit kijken....nieuwe toekomst....in eerste plaats voor mijn kinderen
maar ook voor mijzelf....
ik leer...ook nu, zeker na het lezen van deze draad
NEE.........DRINKEN GA IK NOOIT MEER!!

Ik vond iets.

Er staat geen datum bij maar ik heb dit denk dat ik dit in 1988 of 1989 geschreven:

Het is zaterdag, de dag na vrijdagavond, je kent dat gevoel wel. Tenminste als je alcohol

nodig hebt voor plezier. Ik was weer eens veel te lang bij **** gebleven. Het was half 4

en half 2 moest ik werken (met de padvinders). Maar ja het daar een soort paradijs,

zonder zorgen en verplichtingen.

Ik ben niet naar huis gegaan, maar direct naar ****. Ik werd gebracht. Dat ik niet langs

huis reed had dus thuis wel enige gevolgen, maar daar dacht ik maar niet aan. Daar was

ik dan, beetje gewerkt, pilsje gedronken en terug. Gesprekje met pappie en mammie,

vriendinnen Ok, maar de padvinderij mocht er niet onder leiden. Anders ging ik er maar

af. Nou, vooruit dan maar. Discussie gesloten. Dat moest ook wel, want ik moest nog

dia's uitzoeken voor de ouderavond. Daar had ik dus niet zo'n zin in, maar dat weet

men al. Daarna naar de soos, gezellig. Lekker vroeg naar huis om 20 over 2.

Ze waren nog op. Dat verbaasde mij enigszins, want met hun drinktempo hadden ze al

genoeg gehad moeten hebben. Toen ik door het raam keek zag ik ook dat pappie al te

veel had gehad, hij was zat. Zat een beetje te zeiken over de mijn presentatie, maar was

amper te verstaan, dus vulde mammie aan. Zijn hoofd zwankelde wat hen en weer. Dat

was trouwens toen ik door het raam keek nog veel erger. Dus hij speelde ook nog of

er niets aan de hand was. Maar toen hij de volgende ochtend niet meer wist dat ik om half 3

thuis was gekomen wist ik genoeg, domoor. Maar ze zouden vroeger naar bed gaan, maar

daar heb ik nog niets van gemerkt. (donderdag)