Ik start dit draadje omdat er blijkbaar velen onder ons zijn, die meegemaakt hebben, of nog meemaken waar ik door moet en kan een steuntje wel gebruiken.
Zoals de meesten onder jullie wel weten, ben ik sinds begin mei hier beland, na jaren van drankmisbruik in meer of mindere mate.
Echter nooit of nooit heb ik mijn vrouw of haar kinderen onrecht aangedaan, of ze te kort gedaan. Natuurlijk, als ik dronken was, dan was ik anders, maar heb nooit iemand tot last gemaakt, geen vechtpartijen, niet overgeven, etc etc. Ik was altijd een 'plezante" zatte, snap je ? Iedereens vriend, geef er ons nog éne

Veel was niet genoeg en met de jaren hebben we toch heel wat opgebouwd, tot en met de prachtzaak waar we nu boven wonen. Heel veel schuld moeten maken om onze gezamenlijke droom waar te maken. Ik de durf en het werk, zij het financieel verstand en het leiden van personeel.

Een perfecte tandem als het ware. Drank was er al wel, maar eerder sporadisch (lees min of meer wekelijks) en zonder veel gevolgen. Tijdens en na de bouw van de zaak is het beginnen mislopen. Het werd elke dag (mede door het pools werkvolkje, want die hield ik goed bezig ), mede door de stress van de opening e.d.
Ze heeft de laatste drie jaar veel moeten verduren, kwam dikwijls dronken thuis (niet scheel toe, maar toch), dronk rustig nog wat verder en ben meermaals al snurkend in de zetel in slap gevallen. We leefden het goede leven tussendoor. Veel weekends, op reis uit eten , feestjes hier, feestjes daar, en niet dikwijls ik ladderzat, tot het beschamende toe.
Ingezien sinds mei dit jaar dat ik een serieus probleem heb, en de koe bij de horens gevat (dacht ik toch). Minder gedronken (minder gelegenheden, evenveel drank), dan proberen om gewoon rustiger en/of minder te drinken, campral geprobeerd, en dan de vakantie zonder echte kleerscheuren doorgebracht. Na de vakantie dacht ze dat ik onmiddellijk met de antabus ging beginnen, maar omdat het me zo goed afging, toch nog even proberen of ik het niet kon. Minderen dus, of niet overvloedig drinken.
Blijkt dat dit nu net die stap te ver was. Na drie weken en de zoveelste uitschuiver had ik besloten om maar met de antabus te beginnen. Het is zo en niet anders !!

Maar !!!!!

In plaats van de nodige bijval te krijgen, deed ze het tegenovergestelde. Geen geloof meer, geen vertrouwen, ze wil alleen weggaan, zonder mij in de buurt, ze ziet "ons" ineens niet meer zitten. Daar sta ik dan met de moedigste poging uit mijn leven. Zij teent van feest naar feest, ik mag best meegaan hoor, maar momenteel mijd ik dat wel een beetje, om eerst sterker te worden, en om nee te leren zeggen.
Geen proficiat, geen hart onder de riem, geen klopje op mijn schouder, maar gelatenheid, apathie. Sex is ineens uit den boze (altijd een uistekend sexleven gehad), liefde en warmte is ver zoek. Het lijkt plots of het voor haar allemaal al een uitgemaakte zaak is. En dat stoort me zo enorm !!
Waarom net nu, nu ik de poging van mijn leven ben aan het doen ??? Nu ik haar het meest nodig heb van al die tijd laat ze volledig los. Ik heb de laatste dagen verwijten naar mijn hoofd gekregen van de laatste drie jaar !!! Dit doet pijn hoor. Het woord scheiden is al enkele keren gevallen, en dan pikt ze precies de draad weer op om 's morgens opnieuw in een depressie te zakken. Ik geef het nu in elk geval nu niet op, want ik wil ze niet horen zeggen: zie je wel, je kan het toch niet. Ik ben meer dan ooit verbeten om te slagen in mijn opzet en hou vol. Maar weet niet hoelang ik dit nog volhoud, mijn relatie wil ik zeggen. Het komt soms over nu dat ze de situatie misbruikt om op eigen kracht verder te gaan. Probleempje hier, want dat gaat dus absoluut niet, tenzij we de zaak verkopen en dat is geen optie. Ik wil zo graag verdergaan met hernieuwde moed, ben er sterk genoeg voor, maar ik ga niet op mijn rug liggen met de poten omhoog. Daar heb ik nog wel een beetje teveel fierheid voor over.

Maar hoe moet het nu verder ??? Jullie ervaring en of raad zijn erg welkom hoor. Wat hebben jullie erdoor verloren of meegemaakt ?? Hoe hebben jullie dit (laatste) obstakel overwonnen ? Of is dit echt het einde ?
Ik ben altijd al op mijn pootjes terechtgekomen, en zal dat opnieuw doen, no prob, maar ik kan alles verliezen wat ik heb. Of toch bijna alles.

Zucht, eindelijk eens even mijn gif kunnen spuwen, hoop dat ik er jullie niet mee verveel, maar het moest van me af. Ik die dacht er zo door te komen. Niet dus

Wil er nog wel even aan toe voegen, dat ook ik erge fouten heb gemaakt, want ik ben ook maar een mens hé. Geen pottebrekers, maar wel fouten, tegenover haar, tegenover haar kids. Ik ben verre van perfect hoor, maar dat hebben we 15 jaar perfect samen kunnen indijken en oplossen. Nu momenteel is daar helemaal geen ruimte meer voor. Elke woordwisseling eindigt steevast in het uitdelen van verwijten en weereens een ruzie. Elke keer weer kom ik terug bij haar, vragend om geduld, vragend om nog heel even door te zetten, zodat ze kan zien dat ik het echt meen deze keer.
In het verleden heb ik dat ook dikwijls gedaan, doch zonder antabus, wat steevast mislukte en dat maakt nu een wereld van verschil vind ik.
Wou dit nog even kwijt

Wil, er zit ook een andere kant aan dit verhaal.
Ik ga hier een stukje van mijn relatie(breuk) schrijven. 'k Hou het kort, maar even ter verduidelijking moet ik er iets over schrijven.
Mijn (nu) ex ging de laatste jaren van onze relatie totaal zijn eigen gang. Alsof kind en ik lucht waren. Ik heb daarover zeer regelmatig aangegeven dat ik wilde dat dat ging veranderen. En steeds weer beloftes van zijn kant. Jazeker, hij ging er iets aan doen (zei hij). En dat deed ie dan. een paar dagen hooguit en al snel weer draaide zijn - en ons - leven om hem, om zijn bezigheden buitenshuis en met anderen.
Na een paar jaar was mijn grens bereikt. En mijn vertrouwen in hem was er niet meer. Het was op, na al die loze beloften.
Stomverbaasd was hij toen ik definitief vertrok. Hij dacht nog wel ruimte te krijgen voor (opnieuw) beloften.

Reden waarom ik dit hier schrijf Wil, is dat jij weliswaar Antabus als ultiem stopmiddel ziet. De vraag is echter meer of jouw vrouw dat óók zo ziet. Laten we wel wezen, garantie dat jij de Antabus blijft slikken heeft ze niet.
Je hebt denk ik (juist de afgelopen maanden) veel vetrouwen verbruikt. Juist omdat je nu begonnen bent met toezeggingen dat je wilde gaan stoppen / minderen. Zolang iemand niet uitspreekt dat ie iets aan zijn gedrag wil doen, verwacht je ook niets. Maar als iemand toezeggingen gaat doen, dan moeten ze ingelost worden.
Ik hoop voor jou dat ze je de tijd geeft om te laten zien dat het dit keer menens is.

Advies heb ik niet helaas.

Jet, ik heb mijn verhaal ook wat aangepast hie neergezet hoor. Anders zou het misschien te herkenbaar zijn.
Strekking blijft hetzelfde.

Op een ander draadje hier (filosoferen over...) vroeg Bol al iets over relaties en ik antwoordde dit:

Bol, ik denk dat de partner hoe dan ook mede een rol speelt/heeft gespeeld al die jaren. Er is dan een patroon ontstaan wat voor beide veilig was. De partner moet dus ook durven kijken naar het eigen aandeel, al was het maar... dingen op zijn beloop laten etc.
De veilige patronen raak je kwijt, het is als het zoeken naar een nieuwe balans, mits je dat beiden wilt.
Ik vind dat Dhendro daar altijd heel zinvolle dingen over schrijft vanuit haar eigen ervaring, erg mooi.
Het kernwoord is vertrouwen.

Uit elkaar groeien kan natuurlijk altijd,... tja. Soms wil het echt niet meer, is er metaalmoeheid opgetreden!
------

Wil, ik kan niet precies achter jouw deur kijken. Ik weet niet welke verwijten er meespelen. Gaat het enkel om de drank? Denk het niet.
Mijn ex en ik.... we kwamen helemaal klem te zitten (ook) met ons beider A gebruik. Beiden stonden we niet meer 100% open voor elkaar. Ik heb toen nog van alles geprobeerd om de relatie te redden, briefjes sturen/mails etc. Maar hij gaf gewoon niet thuis. Ik leek me er bij neer te leggen, zo van: nou ja, dit is het dus? Maar, toen kwam er een oude liefde op mijn pad.... het is dus niet goed gegaan...
Ik heb geen oplossingen voor je. Hooguit kun je toegeven in dat waarin je fout zat in al die jaren, maar nogmaals, ook jouw partner zal niet heilig zijn. Praat erover. Ruzie en schelden werkt niet. Volwassen blijven. Schakel er anders hulp bij in.
Maar blijf praten (en LUISTEREN) naar elkaar.
Sterkte Wil!

Wat bij mijn partner een rol heeft gespeeld tijdens het stoppen is dat hij bang was
dat ik hem niet meer zo nodig zou hebben. Het nodig hebben moet wijzigen in vrienden
en geliefden willen zijn. Dit is lastig vanuit een afhankelijkheidspositie "elkaar nodig hebben".

Wij hebben ook een eigen bedrijfje en we zijn er allebei de spil in, zonder hem draait het niet,
zonder mij draait het niet. Dit vind ik lastig in mijn individuele ontwikkeling, want het bedrijfje
gaat altijd voor. Ik hoop, laat ik zeggen binnen nu en een jaar of 3, het zo te hebben ontwikkeld
dat ik mijn eigen ding kan gaan doen zonder van hem afhankelijk te zijn en hij van mij.
Dit vraagt een andere invulling van ons huidige werk. Maar ik merk dat ik dat nodig heb
voor de behoefte van mijn individuele ontwikkeling en m'n partner ook wel. De basis is
idd vertrouwen; vertrouwen dat we elkaar een eigen ontwikkeling gunnen die nooit
ten koste van een ander hoeft te gaan.

Maar de relatie is ooit ontstaan in aanvullen van een gemis, dit gemis is individueel
van hem en van mij, wat vindt hij in zich zelf te kort komen en wat vind ik in mij zelf
te kort komen. Wat vind ik niet goed genoeg aan mij en dacht hem nodig te hebben
om dat niet-compleet-zijn van mezelf bij hem te kunnen halen of te kunnen blijven verstoppen.
Door vanuit dit gemis een relatie te zoeken heb ik dat alleen maar versterkt.

Nu pas snap ik dat een ander mijn niet-compleet-zijn niet kan opvullen, dat ik dit zelf moet,
maar ook kan. Ben ik daarmee klaar; met mezelf compleet maken, helen, dan zal ik,
ook geen enkele verslaving meer nodig hebben; drinken, aanvullende liefde of wat dan ook.

Vanuit mijn compleet zijn sta ik wel open voor vriendschap en liefde, maar vanuit een
ander punt dan de afhankelijkheid. Op zich vind ik dit een normale levensinstelling:
leven en laten leven, niet vanuit desinteresse maar vanuit respect, evenwicht, geven en krijgen etc.

Ik zocht iets bij mijn ex, en ik ging datzelfde doen bij mijn huidige vriend. En ik krijg het niet.
Waarom: omdat zij mijn tekort niet kunnen aanvullen, dat moet ikzelf doen.
Ergens is het wel een opluchting om dat nu te weten, maar de illusie kwijtraken dat een ander het wel ff voor je zal doen, is ook niet leuk...
Ik heb hier nog wel iets in te leren.
Voor ik er erg in heb schiet ik in oude negatieve gedachten.... die halen me weg bij hetgeen liefde zou moeten zijn.......
Dank je Dhen, je kunt het geweldig uitleggen!!

Wil, er gaat veel door me heen n.a.v. jouw stuk.
De alcohol is hier de aanleiding van jullie impasse,
maar vast niet de oorzaak. Die zit meestal dieper.
Je verhaal is jouw verhaal; het zou interessant zijn die
van je vrouw hierbij te mogen lezen. Ik snap dat dat niet kan hoor.
Maar je kunt geen objectief verhaal vertellen, zeker niet in zulke emotionele tijden.
Ik schreef op de draad al, dat het mooi zou zijn als Al Anon iets van partnerbemiddeling
zou kunnen (aanbevelen) voor relaties waarin alcoholmisbruik speelt. Er is veel vertrouwen beschadigd en het is logisch dat ergens die draad knapt. Hoe wanhopiger een partner is om de ander te verliezen hoe groter de beloftes zullen worden. Het is nooit zeker dat die waargemaakt kunnen worden, dus wat houdt een belofte in? een mediator zou met kleine stapjes opnieuw kunnen beginnen, afspraken, huiswerk, oefenen enz. Langzaam een nieuwe basis en een nieuw evenwicht creeren.
Het lijkt me bijna onmogelijk dit zonder hulp te kunnen. Je groeit weer naar elkaar toe of van elkaar vandaan. Ik kan mijn verhaal hier ook niet vertellen, heb een bekende partner. Maar wel dat onze relatie het niet heeft gered. daar speelden ook belangrijke andere factoren bij, maar ik met de alcohol heb daar
beslist geen behulpzame rol in gespeeld. De tijd zal leren waar het allemaal goed voor is geweest, want pas na het uit elkaar gaan kon ik definitief stoppen. Er heeft dus voor mij ook veel stress gezeten, die ik toen niet heb herkend. En ongetwijfeld is een groot deel van mijn drinken de eenzaamheid in de relatie geweest.
Wat me opviel is dat jullie aan de buitenkant veel succes hadden, maar hoe zat het aan de binnenkant?
groeiden jullie nog aan elkaar? Ontwikkelden jullie je ook los van elkaar? Moeilijke vragen misschien, maar je vrouw hoort bij Al Anon veel, denkt erover na, gaat vergelijken. En misschien vergelijkt ze nu ook, buiten jullie kringetje? Als jij niet meegaat naar feestjes, ervaart ze misschien ook iets van rust?
Ze hoeft niet in de stress te zitten hoe het weer zal gaan. Ze is weer even zichzelf en niet de helft van een echtpaar. Heb je haar gevraagd hoe het nu voor haar is? wat ze verwacht, als voorwaarden stelt, wenst?

Heel erg interessante stellingen, mijn opperste dank al hiervoor

Ja mup, ook ik heb haar ettelijke keren beloofd dat ik het nu onder controle ging krijgen, en dat lukte me elke keer weer opnieuw........voor eventjes, en telkens keer weer ging het dezelfde kant uit. Ze heeft elke keer weer gedacht, mooi zo, nu is zijne euro gevallen en komt het gezin terug op de eerste plaats, en dan plots stond ik daar weer in zwijmelende toestand weer alles leeg te drinken wat er in huis was.

Eén van de verwijten is dan ook dat ik mijn beloftes niet waar kon maken, hoe goed bedoeld ook. Ze heeft klap na klap overleefd en algoed dat ik telkens de liefde zelve was the day after, of wij waren er al lang niet meer. Moesten wij deze zaak niet hebben, dan was ze allang weggeweest.
Nu zegt ze zelf van, tja, we zullen wel zien, het geloof is helemaal verdwenen en dat kan ik nog wel begrijpen, maar ik gruwel een beetje van het feit dat ze negeert dat ik de antabus pak en dat is een wereld van verschil voor mij. Nog nooit heb ik mijn probleem zo hard aangepakt als nu.

Bedankt voor je input Jet, natuurlijk is dit allemaal vrij persoonlijk en heb ik lak aan niet deelnemers, maar ik begrijp je best hoor. Zal eens een vraag lanceren aan tactive of dit draadje alleen voor "ons" mogelijk is.

Cath, zij drinkt raar of zelden en dan altijd maar met mate (een uitzondering daar gelaten). Sinds de zaak is gestart hebben we sowieso veel minder tijd voor elkaar dan voorheen, temeer omdat we er zelf boven wonen. Verleden jaar ben ik, wegens het gemis aan warmte, plots verliefd geworden op een "oude" vriendin van me. Iemand die zij ook heel goed kende (door mij) en die lief en leed met me heeft gedeeld sinds mijn 18de. Ik kon het niet helpen, het is me overkomen. Mijn vrouw is dat te weten gekomen, op de meest belachelijke manier, en dat is voor haar een breekpunt geweest. Let wel, ik heb daar nooit iets mee gehad. Het was een crush, niets meer niets minder. Maar haar luchtbel was doorprikt. Ik heb dat ruimschoots goed gemaakt achteraf op 1001 manieren, maar de eerste echte deuk was gemaakt. Ik heb altijd veel vriendinnen gehad, in de letterlijke zin van het woord, en voel me goed in aanwezigheid van. Na dat voorval is het drankprobleem langzaamaan beginnen groeien. Mijn hartsvriendin was ik kwijt, blijkbaar.

Dhen, idem hier met de uitzondering dat zij dit wel verder zou kunnen, denk ik. Zonder mij hadden we dit nooit gehad. Ik heb steeds het lef en de durf gehad om iets te starten, connecties, inzicht en de juiste keuzes, maar ik had dit ook niet zonder haar kunnen doen. Het zakelijke aspect, de financiën, het zaakvoeren en de kennis van het materiaal. Als ik hier zou weggaan (moest ze dat financieel aankunnen), gaat haar erg veel energie kosten, maar niet onontkoombaar. Als zij moest vertrekken, dan sta ik her zonder kennis van zaken, dus een soort pat stelling.
Zoals je zegt, een gemis van iets aan elkaar is de basis geweest van de hedendaagse beslommeringen. Ik zou nooit die crush hebben gehad, als alles hier koek en ei was, of drinken tot comateuze toestand, etc etc. Dus het niet-compleet-zijn van mezelf zijn is hier een onderdeel van. Ik ben iets kwijtgeraakt en hoop dat nu terug opnieuw te kunnen vinden. De drank heeft me niet geholpen, een externe liefde ook niet. Nu moeten we elkaar (her)ontdekken en het vertrouwen opnieuw opbouwen !

Cath, ik begrijp je voor de 100%

Jane, soms krijg ik het idee dat bij Al-Anon de zaken soms erger worden dan ze al zijn. In het begin had ik dat gevoel niet, ze hielpen mijn vrouw om er mee om te gaan, om los te laten en om aan haarzelf te denken in de eerste plaats. Maar nu ik ECHT bezig ben met te stoppen, blijft ze hetzelfde principe nu vasthouden, terwijl er plaats zou moeten zijn voor verandering. Ik ben waarschijnlijk te ongeduldig, dat zegt ze zelf ook. Uiteindelijk heeft ze het min of meer drie jaar moeten slikken dat ik dronken thuiskwam, stinkend naar de zuip, snurkend op de zetel of bed, keer op keer opnieuw, beloftes of geen beloftes, en nu wil ik dat op 14 dagen tijd alles wordt als voorheen. Ik begrijp dat ook, maar ik krijg de indruk dat er geen millimeter begrip meer komt van haar. En dat stoort me best wel.
Aan de buitenkant erg succesvol, ook t.o.v. elkaar, aan de binnenkant bijna net zo, tot voor kort (lees bovenstaande). Ik heb eigenlijk nooit gedronken uit eenzaamheid of miserie van welke soort ook. Ik heb altijd gedronken omdat ik graag dronk. Het was altijd fun, ttz, tot een zekere hoogte. Het zwijmelen, de blackouts, het vallen was er teveel aan. Ik moest vragen aan anderen of ik me goed had geamuseerd de dag voordien. Had er dus geen bal aan eigenlijk, alleen een fikse kater (min of meer)
Het naar elkaar groeien is dus gestopt sinds vorig jaar en we dreven alleen maar verder en verder weg, bijna ieder zijn eigen ding.
Ze heeft idd niet meer graag dat ik meega naar feestjes, omdat ze dan teveel op mij moet letten, gaat hij of houd hij stand, ga ik straks hem weer moeten ondersteunen, val ik weer in affronten ?
Maar nu drink ik niet meer, ze hoeft zich nu daar geen zorgen meer over te maken, want ik KAN niet meer drinken. Dat moet toch ls een blok van haar schouders vallen, niet ?
Ik ben natuurlijk nog maar juist begonnen en ze heeft idd geen enkele garantie dat ik doorzet, dus time will tell. Ik neem vandaag mijn derde antabus en blijf het nemen zolang het nodig is. Dit is voor mij de enige manier, en ik heb gemerkt dat de alcovrije (arm) biertjes er perfect bij gaan, zonder dat ik het echte wil.
Voor nu, moet ik haar ook wat los laten zodat ze alles kan evalueren en het beste ervan hopen.

Misschien helpt het een deel van de reis samen te doen Wil.
Daar kun je ook samen over praten.
Het kan misschien voor haar veilig voelen dat je in haar bijzijn de antabus slikt op een vaste tijd.
Zo betrek je haar bij je proces en ziet zij haar vertrouwen groeien.
Dat van Al Anon blijft staan, partners moeten vooral aan zichzelf denken, hebben geen enkele garantie
en hebben al jaren loze beloftes gehoord. Waarom zou het deze keer wel lukken?
Jij moet haar overtuigen door te laten zien dat het goed gaat. En dan denk ik in maanden Wil, niet in dagen. Hoezeer ik ook weet dat jij het wel nodig hebt in dagen te tellen, zo gaat dat bij ons.
Maar de partners hebben een andere rol. Misschien afspreken dat ze vóór zeg 5 oktober geen negatieve akties onderneemt? Zodat het duidelijk is dat jij en jullie de kans ook krijgen die je verdient! Praten, praten en blijven praten.

Mijn complimenten voor je zelfreflectie Wilrijk, en trouwens ook die van de anderen.
Ik kan er eigenlijk niet over meepraten, omdat ik eerder samen was met partners die zelf een verslaving hadden. Dus dan viel er over en weer weinig te verwijten of teleur te stellen.
Ik ben ruim twee jaar geleden getrouwd met een man die nauwelijks alcohol drinkt, het interesseert hem gewoon niet. Maar toen was ik zelf al gestopt met drinken, dus dat is nooit een item tussen ons geweest.
Het geeft me wel een boost, omdat het nu zo leuk is, om ook niet meer voorgaas te gaan. Ik moet er werkelijk niet aan denken dat hij me lallend en niet in controle over mijn uitspraken, aan zou treffen.
Nogmaals complimenten voor de nuttige overdenkingen.

Bedankt Vie, het lang al lang te wriemelen in mijn maag, maar wou er de tijd voornemen.
Jane, dat lijkt me een superidee. Ga ik eens aankaarten bij haar Bedankt voor de tip !

Heb je verhaal gelezen wil, je kunt het goed verwoorden.
Vanuit hier geen goede adviezen. Heb ze gewoonweg niet, behalve dan hetgeen ik al eerder riep: geef haar tijd, het vertrouwen in jou moet herstellen (en dat gaat niet in 10 dagen;)).
Ik vond de tip van Jane wel een goeie eigenlijk: spreek een tijd af waarin je geen rigoreuze acties onderneemt. Tot die tijd kun jij dan laten zien dat je je belofte waarmaakt en hoef jij niet bang te zijn dat op een ochtend haar klerenkast leeg is en zij weg....
Maar wacht ook niet teveel op complimenten vanuit haar...Die energie heeft ze je waarschijnlijk bij al je stoppogingen al wel gegeven en dat is nu op. Voor haar is dit de zoveelste poging en niet de ultieme zoals jij hem nu ziet.
10 dagen is voor jou veel, maar wat is dat voor haar? Ruim 1 week en niet meer en niet minder...Zet dit dan tegenover al die keren dat je teveel dronk en er niet voor haar was...En tel uit je winst...
Bij Al Anon leert ze ook voor zichzelf op te komen en voor zichzelf te kiezen ipv "hulpverlener" voor jou te zijn (bij wijze van). Dat doet ze nu.
Praat erover, uit je zorg en kijk of je beiden weer wat rust kunt vinden.

Sterkte wil!

Wil : reageer laters.............

Nu te pijnlijk !!!

Wil,

Ik ben zelf partner geweest van iemand die
jarenlang aan het "stoppen" is geweest.
In het begin was ik steeds positief als hij stopte.
Maar naarmate er meer stoppogingen waren geweest,
ging ik bij iedere nieuwe stoppoging al op voorbaat
de teleurstelling voelen die zeker weer zou komen,
plus dat de tijd van de stoppoging altijd weer niet al te gezellig was natuurlijk
en dan dacht ik:"Weer een aantal rotweken voor niks".
Ik had er het vertrouwen niet meer in
en kon het ook niet meer opbrengen
voor de zoveelste keer weer zo'n periode door te gaan...

En het maakte ook niks uit,
of ik nou positief meewerkte en hem steunde of niet.

Ik denk dat je vrouw bang is voor teleurstelling
en misschien heeft ze er wel helemaal geen vertrouwen meer in.
Je kunt iemand niet dwingen vertrouwen te hebben,
alleen maar verdienen door te laten zien dat je het nu wel kunt.

Overigens begrijp ik dat dit jouw
eerste stoppoging dus mijn verhaal
is daarin niet vergelijkbaar,
maar het ging mij erom
dat als je het vertrouwen kwijt bent,
dat je dan niet even een knop kunt omzetten.

Sterkte!

Bedankt voor je inbreng Lin, maar die stoppoging, was dat ook onder antabus of refusol ??

Hoi Will,

Allereerst wil ik je danken voor je mooie, duidelijke en eerlijke verhaal.
Mijn partner heeft mij ook vaak genoeg aangesproken op mijn (drank)gedrag.
Ik kletste er maar overheen, zeg maar.
Omdat ik gewoon nog werkte, en we "het goed hadden" kwam een relatiebreuk
niet ter discussie.

Hij heeft nooit echt zijn vertrouwen opgezegd.
Later heb ik me afgevraagd waarom (we zijn inderdaad gescheiden ja).

Inmiddels heb ik geleerd.
1. meer recent: het inzicht dat de partner eigenlijk is méé-verslaafd met de verslaafde zélf. Je partner zit ook vast in het patroon tussen jullie. Daar moet ook zij zich van bewust worden, en alleen als jullie allebei werken aan de kern van de verslaving (want dat drinken alleen lekker is, en dat je daarom verslaafd bent, geloof ik heel eerlijk niet). Maar veel stress, met jullie zaak, en jouw baan toch ook nog ernaast? begreep ik? --- kan zijn tol eisen in drankgevoeligheid. Zij zal net zo goed moeten veranderen als jij.
2. vertrouwen komt te voet, op slofjes, met heeeeeeeeeele kleine stapjes, en dat duurt jaaaaaaaaren en jaaaaaaaaaren en jaaaaaaaaaaren. (Hoe lang heb jij (te) veel gedronken?), en gaat te paard, in racende galop.
3. je dranktijd (bij mij 25 jaar zeg maar even) vanaf mijn 17e tot mijn 42e met op- en neers, dat wel, heeft hoop ik geen 25 jaar nodig om zich terug te betalen en alles te kunnen herstellen, maar ik zit nu op 5 jaar, en ik ben nog VOL bezig met mezelf, mijn omgeving, en alles wat erbij komt.
4. maar ik zie ook heel veel lichtpunten bij jou, wat zeg ik SCHIJNWERPERS. Je bent een lieve, vriendelijke, man, die geen kwaad in de zin heeft denk ik. Het idee van Jane ondersteun ik van harte, en ik ben blij te horen dat ze tot 1 oktober geen stappen wil ondernemen. En wat Jane zegt, praten, praten, praten, over van alles en nog wat, dat is toch echt het beste. Je bent het waard dat het lukt!
5. en om nog even terug komen op je concrete vraag (die me wel doet glimlachen, maar liefdevol hè): waarom zou ze je nu niet geloven, nu je antabuse gebruikt? Nou lieve Will, omdat alle dingen die je daarvóór hebt bedacht, TOEN JE ZE BEDACHT EN AAN HAAR PRESENTEERDE, éven succesvol zouden zijn in jouw ogen. En toen wilde je ook vertrouwen, liefde en steun. Misschien wel gehad, ook? En nou is de koek op. Pil of geen pil.
Die pil is voor háár geen verschil, ze krijgt er geen succesgarantie bij hè. Die garantie krijgt niemand, nooit. Het blijft altijd kriebelen, en je zult dag voor dag, week voor week, maand voor maand, moeten BLIJVEN bewijzen aan haar, dat je het kan redden zonder die pilsjes.

Ik wens je er veel succes mee!

(en trouwens nog bedankt voor je zeer leerzame verhaal over drank bij vrouwen e.d. ik heb het al aan div. mensen doorgestuurd). Ik heb er echt veel aan!

Houtje: een verhaal over drank en vrouwen?
Ben ik benieuwd naar. Waar vind ik het?

Hoi Cathy, dit was de link van Will: http://www.gezondheid.be/index...eaction=art&art_id=275

Weer even een frappant voorval van hoe het is gegaan op de Gentse Feesten.
Na enkele dagen up's en down's met positieve vooruitzichten, vanavond weer alles ontploft.
Mensen, als jullie vinden dat ik verkeerd ben, zeg het me gewoon, want ik weet het niet meer hoor !!

Maar wil eerst houtje nog danken voor haar inbreng. Dit sterkt me zo enorm, wou hebben dat je dat wist

Na lang zeuren dus naar de GF geweest, een beetje tegen mijn goesting. Angst om daar in de zuipende massa me verloren te voelen, muziek die me niet echt ligt, maar coit. Een test voor mezelf EN voor T.
Antabuse binnen en daar in Gent lekkere mosseltjes gegeten met twee beeldmooie vrouwen. T en onze vriendin D. Zun lekkere cava, ikke alcovrije cocktail. Mosseltjes klaargemaakt met witte wijn, wou dat nog wel riskeren, en ze waren erg lekker. Dan even verder naar de feesten zelf. Veel volk, niet te veel, veel sfeer, muziek en overal zuip. Niet voor will nee, wou op een terrasje een alcovrij biertje bestellen om er bij te horen, maar dat hadden ze niet. Ice tea dan maar. Dan naar het hoofdpodium, tussen de mojito en cocktailtenten. T ging drankjes halen voor ons en kwam terug met drie mojito's (we stonden er met zn vieren). Ik keek haar aan , maar ze schudde haar schouders op en ik mocht zelf vertrekken om iets te gaan halen. Steek nr 1 dus. Na het zelf halen van een fruitsapje lekker meedreunen op de muziek en beginnen rondkijken. Wat was ik eenzaam met men flesje fruitsap, maar hey, i did'nt care. Eerste acte gedaan, pauze dus. Nu vroeg ik haar poeslief om even met mij mee te tenen naar een vlakbij gelegen terrasje waar ik wist dat ze alcovrij bier verkochten. Wat was ik daar aan toe zeg, tot ze me ijskoud aankeek en zei, ik blijf liever hier. Maar allez, even maar, dan heb ik ook mijn ding en we komen direct terug, maar nee dat wilde ze niet. Ik moest maar alleen gaan. Steek nr 2
Ik alleen naar dat terras, veel volk maar hier en daar toch nog tafeltje vrij. Ik gaan zitten, moederziel alleen en bestelde mijn alcovrij biertje, in de hoop dat ze toch nog even zou langskomen. Niet dus. God, wat voelde ik me eenzaam tussen al die zuipende koppeltjes. Was precies een paria. Nog een tweede besteld, naar de wc gegaan en de volgende act begon. Ik terug naar waar ze stonden, helemaal niet goed gezind meer (was dat nu zoveel gevraagd), en vroeg haar waarom ze nu niet even mee wilde. Het draaide al vlug uit op ruzie, en ben gewoon doorgegaan. Mijn vriend zal ze wel thuisbrengen, dat wist ik zeker.
Voila, goed afgelopen hé !! Terug naar 0.
Ik kan er gewoon niet bij dat ze deze kleine opoffering niet kon brengen. Direct weer de verwijten dat ze drie jaar mij heeft laten zuipen, dat ik alleen ging zuipen etc etc.

Sorry voor het gejank mensen, het moest even van me af. Ben erg pissed, maar dat gaat wel over.

Hey, ik ben de will wel hé
Djezus wat heb ik het !!! Ligt het nu aan mij ??

Will,
Erg verdrietig om dit te lezen...
Maar vraag me dan af wat je vrouwke dan voor ogen heeft...
Ze wil graag zien dat je stopt met drinken, aan de andere kant gaat ze wel alcohol voor je halen terwijl ze weet dat je Antabuse gebruikt !!! ???

En dat je daar doodziek van wordt en zelfs aan kan overlijden !!!
Beseft T wel wat ze van je vraagt en toont ze ook maar enig begrip ?
Triest hoor, maar deste meer trots op je Will...

Den Will se... of zeg ik het nu verkeerd !!!

Will, hou vol, je bent zo goed bezig !!!
Volg Niwi in de woestijn, toch vele malen beter dan afgelopen avond !!!

Blondie

Hoi Will, geen leuk verhaal voor jou en moeilijk om er zo alleen in te staan.
Wat ik erin herken: een partner vindt het leuk zolang je een lollige drinker bent
maar een partner vindt het helemaal niet leuk als blijkt dat je een alcoholist bent
die geen maat kan houden. Voor beiden valt de gezelligheid van het samen drinken weg.
Mijn man wil best in gezelschap zeggen; nee, zet voor dhen maar een frisje neer,
als iemand vraagt wat drinkt je vrouw. Maar hij zal niet willen zeggen;
nee ze drinkt nooit of nee, ze is een alcoholist.

Binnenshuis, onderling wil hij er best over praten, de problemen onderkennen die erbij horen etc.
Maar hij wil echt niet buitenshuis het imago: ik ben getrouwd met een .... (vul maar in).
Hij heeft dan wat last van schaamte om zijn vrouw. In het begin van stoppen was er ook
boosheid, verdriet, schrik: nooit meer samen gezellig een borrel? Er volgt natuurlijk
een heel proces: beide partners zullen moeten accepteren dat 1 partner niet meer
kan/wil drinken. Gezelligheid zonder borrel is onderling wel te leren maar gaat langzaam (hier dan).
Blijft partner aansturen op: zonder borrel hoor je er niet bij, zonder borrel is het niet gezellig,
dan accepteert de partner het probleem niet.

Feitelijk gaan beide partners wel door het zelfde proces van: schrik, boosheid,
schuldvraag, verdriet enz. Dat kan je niet onderschatten; het is niet alleen jouw proces.
Maar het moet niet te ver doorgevoerd worden; het is niet jouw schuld of verantwoording
als zij het niet leuk vind wat er met jou aan de hand is. Dat is haar proces en daarvoor
gaat ze ook naar de partnergroep. Jullie zullen beiden door het acceptatiegebeuren heen moeten.
Maar bij ons was dit eerst een lange periode een soloproces; mijn verwerking en zijn verwerking,
pas na een maand of 5 droog begonnen we wat normaler over het gebeuren te praten
en dus weer in de wij-vorm praten.

Maar hee, als je morgen 2 benen kwijt raakt accepteert ze dat dan niet?
Wordt er dan geen deur voor je open gehouden? En dan heb je met dit nog
mazzel denk ik, de verslavings problemen kunnen helen, die benen krijg je niet meer terug.
Ooit weer drinken, denk het niet, ik wil het niet uitproberen dat weet ik wel.
Wat ik ook weet: ik ben waardevoller zonder de afhankelijkheid van de drank dan met.
Heeft mijn partner toch, uiteindelijk, liever een verslaafde, afhankelijke vrouw dan heeft hij pech,
dan zou ik weggaan.

Will,
goed juist dat je het hier schrijft. Jij uit je gevoelens en wie weet
krijg je nog behulpzame reakties ook! En het is duidelijk een rechtstreeks gevolg van je stoppen
dus je kunt er anderen ook mee helpen.
Gisteren was natuurlijk geen goed moment om op haar kinderachtig gedrag te reageren.
(en haar vertellen dat ik het kinderachtig noem, ook niet slim hoor!).
Het is wispelturig en lijkt zelfs wel iets van wraak wat T nu doet. Ik vul het in, maar je kunt het best erover praten als de sfeer weer beter is, dan kan zij het zelf uitleggen. Ik zou het wel begrijpen,
maar keur het niet goed. Ze helpt jou er niet mee en zichzelf al helemaal niet. Maar alle opgekropte machteloosheid van jaren moet er ook uit he. Beter in gesprekken met iemand vd Al Anon als ze daar nog heen gaat. Ze kan ook iets leren uit deze situatie en dan komen jullie hier beiden sterker uit.
Zo niet dan kan de relatie hierop ook knappen. Jij hoopt op steun juist nu en zij geeft het tegenovergestelde. Het kan ook zijn dat ze je test nu, of denkt dat je het niet gaat redden.
Voor jezelf zou dat niet uit moeten maken, jij bent vastbesloten, voelt je beter dan sinds lang, en
bent het aan jezelf verplicht om nu vol te houden. En dat kun je ook, zeker weten. Trap je in de valkuil
het op te geven, dan bevestig je haar (voor)oordeel en gaat je zelfvertrouwen weer in de min. Zonde.
Feit blijft, dat jullie leven wel erg draait om uitgaan, verleidingen rond alcohol en vrienden. Dus dat blijft moeilijk voor beiden.

Dhen en Jane, zo erg bedankt voor jullie input. Hier heb ik echt wel wat aan hoor.
Blondje, ze was geen alcohol gaan halen voor mij hoor, maar had gewoon niets bij voor me. Ik kon in mijn uppie terug door de mensenmenigte iets gaan halen voor mezelf, terwijl ik met alles content was geweest zonder alcohol.
Afin, het zit me gewoon dwars dat ze niet heel even mee wou, om dan ook mijn biertje te gunnen daar. Een kwartiertje van haar tijd, vriendin kon zelfs even mee gaan. Dan konden ze ook even naar de toiletten ed, maar neen. Ik moest mijn plan maar trekken. Ik kan je vertellen dat eens ik daar zat, iedereen met iedereen bezig was, en ik daar zat als een pipo. Moest ik niet aan de antabuse gezeten hebben had ik me ladderzat gezopen, zonder twijfel, maar doe het niet, wegens bovenvermelde regels. Die kans wil ik haar nu eens niet meer geven sé.Het moet een beetje van twee kanten komen, en ze weet welke strijd ik nu aan het voeren ben. GF was te vroeg, voor mij, sowiesoo, maar ik had me er glansrijk door kunnen werken en mee plezier maken. Dat éne (het waren er 2) biertjes NA, even voor mij kon er ineens blijkbaar niet meer af.
Heel zwaar teleurtgesteld voel ik me. Voor het kleinste krijg ik die drie 'slechte' jaren in mijn nek !!
Hallo ? Slecht, we hebben duizenden dingen samen gedaan, het één al plezanter als het andere, fantastische reizen gemaakt, dingen opgebouwd, en ja,af en toe stak ik zwaar, akkoord, maar heb dat dan ook altijd wel goed proberen te maken.
Eens ik terug bij hen stond en de volgende act begon, gingen ze dan plots zelf naar de wc, door de mensenmenigte en stond ik opnieuw alleen. Dat was de druppel en ben ik doorgegaan. Ik wist wel dat mijn kamerad ze thuis zou brengen.
Ik vond het zwaar egoïsme ten top van haar en zit nog vol met opgekropte gevoelens. Dit had niet nodig geweest !!!!