Ikzelf merk heel vaak dat, als ik kritiek krijg, ik erg kwaad word. Ik zie het, (ook al is het positieve kritiek) altijd als een soort aanval. Ik keer het altijd zo om dat het voor mij altijd heel negatief aanvoelt. Ik zie het verschil tussen positieve en negatieve kritiek niet.
Waar blijf ik er mee? Ik slik het in, voel me vaak, als ik er tegenin ga, heel kwetsbaar en de verliezer, want ik wil die ander er van overtuigen dat ik gelijk heb.
Het gevolg als ik die kwaadheid niet kwijt raak, ik depressief word omdat ik toch ergens heen moet met die kwaadheid, dus keer ik het naar mezelf.
De depressie hangt af van de hoeveelheid kwaadheid die ik voel en hoelang ik het ingeslikt heb.
Hoe gaan jullie er mee om?

Dat is een goeie...
Ik ben geneigd meteen in de verdediging te schieten en probeer dat af te leren. Dat vind ik namelijk een vervelende eigenschap van mezelf. Mijn eerste antwoord op kritiek is vaak: "Ja, maar...." en dan volgen er vele riedels waarom ik het niet eens ben met die kritiek.
Probeer nu eerst tot 10 te tellen en te kijken of de kritiek misschien wèl hout snijdt. Ik probeer daarna te reageren vanuit mijn gevoel en probeer die ook naar diegene te benoemen. Op die manier probeer ik te laten zien dat ik de persoon en de kritiek serieus neem ookal hoef ik het er niet mee eens te zijn.
Maar dit is dus nog steeds een leerpunt voor mij:o

Moeilijk...moeilijk...

Hier nog een, die er slecht tegen kan,
terwijl ikzelf wel graag opbouwende kritiek mag geven:D
Ik word er onzeker van, klap dicht of zoek iets bij die ander
waarvan ik zeker weet dat ik gelijk heb.
oei oei oei:$:(

Ik ben nu op het punt gekomen dat ik mn boosheid serieus neem.
Ik voel dat niet voor nix. Ik wacht wel altijd even met reageren maar ik doe er wel iets mee. Uitspreken bv waarom ik het me zo aantrek.
Ik zit namelijk helemaal niet te wachten op kritiek. Ik ben zelf al kritisch genoeg naar mezelf toe. opbouwende kritiek vind ik wat anders. En ik maak wel eens een fout, maar dat hoeft dan niet meteen ingepeperd te worden.
Ik denk na, weet wat ik wil en wat ik niet wil, en als mensen dat niet bevalt is daar de deur -)
Ik ben zelf zacht en aardig en dat verwacht ik van anderen ook.
Zelf heb ik nooit kritiek, en als ik het wel heb hou ik het voor me. We zijn allemaal volwassen en ik doe wat ik wil, wanneer ik het wil, hoe ik het wil. Er is over nagedacht en beslissingen neem ik ook na goed nadenken.
Ik kom ook op dingen terug, biedt mn excuus aan als ik vind dat ik niet juist gehandeld heb. iemand hoeft me daar niet op te wijzen.
ik vind het nog wat anders als iemand iets vertelt over zn gevoelsreactie op mij, maar dat is dan een vraag om uitleg (hoe bedoel je dat) ipv kritiek.
Zoiets..

Wat een pracht kans om nog meer te leren en bewust te worden van jezelf Bol.

Laatst nog een mooi boek gelezen. Het projectiemechanisme in de praktijk van Karen M. Hamaker-Zondag. Dat sluit goed aan bij jouw thema en bij dit topic.

Jim.


Gestopt sinds 13 november 2010.

Ooit heb ik geleerd dat boosheid/ kwaadheid de deken is, die andere gevoelens bedekt.
Kijk onder de deken als je er aan toe bent. Dit is eigenlijk een bevestiging van het stukje van Jopie over
boosheid.

Ingri

PS Ik heb erg veel aan dit soort 'beschouwende' draadjes.

ik word nooit ( echt) kwaad...
mocht ik geïrriteerd worden loop ik weg en praat er later over als ik rustiger ben

Ik speel de laatste tijd vooral met het idee dat het een beetje vreemd is om de schuld voor een eigen gevoel te leggen bij de ander. Ik voel me...teleurgesteld/ gedeprimeerd/ boos...... omdat de ander.......... 9 van de 10 keer niet voldoet aan de verwachtingen die jij op de ander plaatst.

De ander krijgt zo de macht om mijn gevoel te bepalen, best scary toch? Dat soort hersenspinsels komen bij mij omhoog nu ik nuchter ben.


Gestopt sinds 13 november 2010

Vroeger kon ik heel slecht tegen kritiek, ik voelde me aangevallen....maar hoe ouder ik word hoe makkelijk kan ik omgaan met kritiek....ik neem het leven niet meer zo serious

Ik denk dat we ook best vaak die projecties gebruiken
om gevoelens die er toch al uit moeten (en ergens anders over gaan)
via de aanleidingen (gedrag anderen) alsnog naar buiten te brengen.
De oorzaken zitten dus misschien dieper.
Als eenzelfde gedrag, agressie bijv. erg vaak naar buiten komt, dan is het
zaak met die oorzaak aan de slag te gaan. Maar als er wisselende dingen naar buiten
komen en er geen grote dingen spelen, is het misschien gewoon aanvaardbaar dat we
het zo doen? Het is wel handig als we ons ervan bewust zijn natuurlijk, en we gebruiken er
vaak mensen voor die ons na liggen (veilig zijn) en als dat eenrichtingsverkeer is wordt
het ook wel problematisch misschien in de relatie. Ik zie het nu bij mijn pubers ook, en deed
het in mijn overgangsjaren ook te veel. Maar er zit wel iets natuurlijks in.

Marika

Als ik negatieve kritiek krijg voel ik me direkt heel schuldig..
Dat is eigenlijk een soort van reflex.
En dat is een heel ellendig gevoel.
In de loop van de jaren heb ik mezelf wel geleerd om vervolgens heel goed bij mezelf na te gaan of de kritiek wel terecht was en of ik het me inderdaad moet aantrekken.
Indien ja... dan ga ik alsnog in gesprek met de persoon die de kritiek gaf..
Indien nee... in de meeste gevallen vind ik het dan niet eens de moeite waard om dat gesprek aan te gaan.
Betreft het heel dierbaren die kritiek geven... ja, dan ga ik altijd het gesprek aan uiteraard.
En is in dat geval de kritiek onterecht geweest... dan wil ik ook best boos zijn dat juist DIE persoon zo over mij dacht, had beter moeten weten...
.
Gelukkig krijg ik niet zo vaak negatieve kritiek

Opbouwende kritiek... hm, geloof dat ik dat geen enkel probleem vind... vraag er ook wel om.

Het hangt ook wel af van de persoon die de kritiek levert...