Ergens op een moment wordt je een onderpresteerder...

Bij mij was dit al rond een jaar of 3, niet vrijwillig verkozen, maar besloten door mijn ouders nadat ik op 2,5 jarige leeftijd uit een raam ben "gevallen", ( ik heb die dag 15 juni 1964 wel de voorpagina van de P. bereikt) ik denk eerder gesprongen... maar die opmerking neemt niemand mij in dank af !

"Je kunt niet besluiten over een ander, als je de lange termijn gevolgen niet kunt inschatten! "

Ik worstel elke dag met hun besluit/schuldgevoel...
Mijn zus en ik zijn door dezelfde ouders verwekt ... Ik een teleurstelling was voor mijn ouders ! Oudst geborne had een zoon moeten zijn.

Mijn vader is alcoholist geboren in 193., een temperamentvol mens ( Ram) ... als hij het lef had gehad... misbruikt tijdens WOII in het verzet(als pionnetje om andere in veiligheid te brengen) , maar verantwoordelijkheden deden hem ook keuzes maken waarbij hijzichzelf achterstelde.
Zijn onzekerheid, door laaggeschooldheid, getrouwd met een "ontwikkelde allochtone vrouw" onderwijzeres 1960) zijn "impulsieve"reactie op onrecht... zijn "indrukwekkende ervaringen" als vrijwillige brandweerman...

Altijd die strijd over ..."versta je mij... begrijp je wat ik bedoel" Taalstrijd... rond mijn 20ste jaar heb ik hier een Scriptie over geschreven... "de invloed van taal op het leven...

Vorig jaar waren mijn ouders "50 jaar getrouwd".. zij hebben het afgelast... enige maanden ervoor hadden zij mij, niet voor het eerst "doodverklaard")

Tijdens een van mijn draadjes... kwam ik op een site voor begaafde kids... en er was een omschrijving over hoe begaafde mensen met drank omgaan... verhelderend voor mij in ieder geval... het gaf mij tools...

Let's talk about "You & My" Let's talk about intelligentie.... en dempende maatregelen ...

Vanaf het moment dat je kan zien, dat wat je doet zelfdestructie is, vanaf dat moment kan je
leren om los te laten. Nadat ik een paar maanden was gestopt met drinken zag ik een
zelfdestructie patroon in mijn verslavingen nog weer wat later begreep ik zo'n patroon in mijn gedrag.
Ik kan daaraan blijven voldoen aan die zelfdestructie, er ooit ingegoten in een vroege jeugd
en dapper aan vast gehouden als volwassene, het is immers de enige bekende weg
en misschien ook wel het enige wat je werkelijk gelooft want heb je ooit een ander geloof ervaren ?

Toch is die er, goed verstopt, dat wel, uit veiligheid. Maar als je dat stukje weet te vinden,
niet het stuk wat je kapot maakt of heeft gemaakt, maar het stukje wat heel is, het stukje wat jij bent,
wat je zuivere ik is, waar je ooit zuiver mee geboren werd. Als je vanuit dat stukje gaat kijken,
het deel van liefde, het deel wat goed is. Soms zie je daarvan een glimp als je iets ander zuivers ziet,
in de natuur of in kunst of een gedicht, iets wat je raakt. Soms zie je als je terugkijkt,
mensen die jou zagen of zien, zoals jij bent.

En elke keer dat je in dat zuivere stukje gaat zitten en van daaruit kijkt, dan kan je daar
zelfs onaantastbaar zijn, er is iets wat niemand ooit echt heeft kunnen afpakken,
al denkt je zelfdestructieve ik anders. Je zelfbehoudende ik, die leeft ook in jou.

Ik ben ruim 2 jaar geleden gestopt met drinken en ik ben gestopt met elke poging van verzet
richting mijn verleden. Het doet er allemaal niet meer toe. Het doet er niet meer toe
hoe ik ben geworden, aan welke verwachtingen ik wel of niet heb voldaan, of ik wel of niet geslaagd
ben volgens bepaalde normen enz. Het gaat niet meer om de ouders, het gaat ook niet meer om
mijn beschadigde ik. Ik ben geen slachtoffer meer van de ouders of mijn pijn en geen
verantwoordelijke voor hun geluk. Loslaten van het verleden, los van wat was, los van schuld,
los van verwachtingen, los van zelfdestructie en los van de angst dat er geen andere ik is
dan de zelfdestructieve ik.

Het enige wat er toe doet is dat ik geloof in mijn bestaansrecht, maar ook vooral in mijn bestaanskracht.
Ik kan leven vanuit wie ik ben, ik leer nog dagelijks bij, maar ik weet nu dat ik het kan.
De kracht die achter zelfvernietiging zit, zit ook in mijn levenskracht, maar het is de kracht
anders benutten en als ik dat voel, los van wat was, alleen met mij, in het nu, dan ervaar ik dat
en vanuit dat vertrouwen weet ik dat ik heel, hoe diep wonden ook lijken te zijn.

Dhen prachtig verwoord, alsof je mijn stukje waar ik nu inzit beschrijft , Thanx!

Dhen ik ben er helemaal stil van.

Ik herken het zo.. ben zelf ook al zover dat het verleden het verleden is en dat ik dat kan loslaten.
ik ben gestopt met drinken...
Ik heb de kleine ik gevonden die nog heel is en ongeschonden....
Maar dan? hoe kom ik bij het positieve? heb jij daar hulp bij gehad en zo ja door wie?

Liefs Myriam

Als je als peuter uit het raam gesprongen of gevallen bent doet er niet toe. Wat er wel toe doet is waarom je gekozen hebt dat het 'gesprongen' geworden is en niet 'gevallen'. Aangezien jouw herinnering van dat moment allicht minimaal is vermoed ik dat jouw keuze 100% interpretatie en 0% feit. Het kán zijn, maar je weet het niet. Toch kies je.

Determinisme is een wereldbeeld waar we nog steeds niet van genezen zijn. Vroeger konden we het op God steken, nu kunnen we het op de genen steken. Je schakelt wel erg snel de vrije wil en persoonlijke verantwoordelijkheid uit. Jij bent 'zelfdestructief geboren', je vader is 'alcoholist geboren'. Laat ons daarentegen even proberen je begaafdheid in de andere richting te laten draaien, want wat jij doet is interpreteren. Je hebt je verleden kapot geïnterpreteerd als één groot rampenscenario, en je hebt daarmee al meteen je toekomst getekend want zelf kun je er niks aan doen. Het is de wereld die het deed. Je ouders. Je genen. Het GGZ. En nog eens drie andere GGZ's.

Wel guess what. Positief denken in een spiraal van negatief denken is ongelooflijk moeilijk, maar niet onmogelijk. Jij hebt de vrijheid je leven anders te gaan interpreteren en de toekomst mooi te zien. Ik herken je denkwijze goed. Ik slaag er zelf nauwelijks in om positief denken te integreren in mijn zwart wereldbeeld. Maar wat ik wel ontdekt heb is dat niet de wereld zwart is, maar mijn wereldbeeld. De wereld is ook niet mooi. Maar een wereldbeeld kan mooi zijn.

Een tijd terug had ik alles opgegeven in mijn leven. Het voorlaatste dat ik opgaf, 5 jaar geleden, was de liefde. Het laatste, een jaar later; mijn eigen leven. Toen ik mezelf uiteindelijk van alles beroofd had heb ik iets 'vreselijks' ontdekt: ik wil leven. Ik heb jarenlang daarna met slechts één zekerheid geleefd. Ik wil leven, hoezeer ik mezelf en de wereld ook haat. Die dierlijke wil tot zelfbehoud, diep verborgen, kan ik niet verloochenen. Over genen gesproken. Maar de haat wel. Sindsdien is dat ene 'dierlijke' feit gegroeid. Ik haat mezelf nog steeds. De wereld ook. Ik geef bijna elke dag de wil op om te leven omdat dat zo gemakkelijk is. De weg van de minste weerstand: zuipen. Maar potverdorie toch ga ik nog van de wereld genieten, nuchter. Mezelf graag leren zien. Liefde geven. Iets realiseren, zelf al heb ik mijn gaven de voorbij 25 jaar opgegeven en verzopen. En het werkt. Dat éne procentje positief denken heeft me in minder dan een jaar een nieuwe flat gegeven, sociaal contact, begeleiding, familie en passie. Met (serieus) vallen en (moeizaam) opstaan.

Ik denk dat verantwoordelijkheid nemen de grootste stap is die jij nu kunt nemen. Inzien dat het verleden voorbij is. Inzien dat de wereld jou een scenario geeft maar dat jij de werkelijke auteur van het verhaal bent. Niet je vader. Niet het GGZ. Niet je kinderen. Niet je verleden.

Liefs,
Rae

PS: kun je de site die je vermelde even doorsturen. Ik had graag ook meer gelezen daarover.

Rae je bent al heel ver en je doet het heel goed. Maar een ander vertellen hoe haar proces moet zijn, dat werkt niet.
Als je hele nare dingen hebt meegemaakt, en veel mensen hebben dat hier (waaronder jijzelf denk ik, als je niet meer wilde leven) dan kan het goed zijn om die dingen eerst te gaan voelen. Het licht erop schijnen. Gevoelens die je misschien altijd wegdrukte of weg wilde drinken en van een ander niet mocht voelen, jezelf wel toestaan. Daarna kun je gaan leren om jezelf te geven wat je nodig hebt. En om je zuivere zelf te ontdekken, zoals Dhen beschrijft. Dan word je minder afhankelijk van anderen en heb je hun erkenning niet meer zo hard nodig. Uiteindelijk zal het verleden jou dan loslaten. Maar dat kun je niet zo maar even afdwingen.
Het zal bij ieder ook wel op zijn eigen manier verlopen, met toch veel herkenning. Ik wilde altijd flink zijn en zou er niet aan onderdoor gaan. Dat werkte niet. Ik had het nodig om eerst echt te gaan voelen.
Dat vergeet ik nog wel eens en dan kom ik mezelf tegen. Ik denk dat ik het allemaal wel weet ondertussen, en dan vertelt mijn gevoel me wat anders. Net zolang tot ik er naar wil kijken.

Mooi, deze stukjes.

groetjes Kate

Hoi Kate,

bedankt voor je reactie. Ik moet daar nog even over nadenken.

Toch zou ik graag blijven staan op wat ik eerder schreef. Het blijft een mening en Rosa kan die negeren. Het was zeker niet mijn intentie te dicteren hoe de vork in de steel zit maar we moeten durven luidop spreken. Meningen toetsen aan elkaar. Elkaar verrijken.

Liefs,
Rae.

Dhen het doet mij denken aan het gedicht van Mandelea bij zij inaggoratie:

Onze diepste angst is niet dat we ontoereikend zijn.
Onze diepste angst is dat we oneindig machtig zijn.
Het is ons licht, niet onze duisternis
waar we het allerbangst voor zijn.
We vragen ons af:
Wie ben ik dat ik briljant, buitengewoon aantrekkelijk, getalenteerd en geweldig zou zijn?
Maar waarom eigenlijk niet?
Je bent toch een kind van God?
Je moet je niet kleiner voordoen dan je bent
opdat de mensen om je heen zich vooral niet onzeker zouden gaan voelen.
We zijn geboren om de luister van God uit te dragen die in ons woont.
Niet slechts in enkelen van ons, maar in ons allemaal.
Als wij ons licht laten schijnen, geven we anderen onbewust toestemming om dat ook te doen.
Als wij bevrijd zijn van onze eigen angst, bevrijdt onze aanwezigheid automatisch anderen.

Deze tekst circuleert al jaren op het internet. Hij wordt daarbij gewoonlijk toegeschreven aan Nelson Mandela. Hij zou deze woorden hebben uitgesproken in 1994 tijdens zijn inaugurale rede als president van Zuid-Afrika. Maar dat klopt niet.
De tekst komt uit het boek 'Return to love' van Miranne Williamson.

Rae

Geweldig je respons op mijn draadje "Begaafd en Verslaafd" en wat het met andere respondenten doet!

een draadje naar HB was voor mij 15 jaar geleden... http://www.hiq.nl/hb-sign-volw.php en van de ene vraag naar de andere mijn zoektocht vervolgt...

vriendelijke groet, Amy

Wijze woorden Kate

Wees er lief voor Dinah en Myriam

Myriam, ik heb vroeger therapie gehad en daar haal ik nu nog van alles uit, verder heb ik veel
gelezen en probeer daar uit te halen wat bij mij past. Als ik vastloop in een gevoel of een gedachte
praat ik met iemand, ik heb dan even een andere kijk nodig, een spiegel. Dat praten kan hier of
met mensen die je hier hebt leren kennen of je zoekt andere hulp. Wat en hoeveel iemand nodig heeft,
kan ik niet invullen.

Mooi Kate, geen ontsnapping meer mogelijk aan je gevoel

Rae verantwoordelijkheid nemen vind ik wel een belangrijke omdat je daarmee uit een slachtofferrol
stapt en zoals jij zegt zelf auteur van je verhaal wordt, maar het kan wel leiden tot blijven vechten
omdat je die verantwoordelijkheid moet nemen van jezelf. Maar als het voor jou werkt, mooi.

Mooie tekst, SubRosa. Het punt is, denk ik, dat wat die tekst zegt, dat we dat al snel niet durven
te denken, en als we het ergens voelen het meteen af doen met gedachten, dat mag ik niet.
En dat stemmetje die zegt zo mag je niet denken vind ik net zo iets als het stemmetje ik wil een borrel.

Een paar maanden terug ging m'n moeder weer eens zwaar een grens over bij mij, maar ik zei stop,
ik wil nu niet verder praten. Ik ben er een tijd mee bezig geweest wat mijn verandering was.
Die verandering is dat ik niet meer geloof dat ik het lastige kind ben of was. Wel vind ik dat ik lastige
ouders heb/had maar dat is hun probleem en niet mijn probleem en ook niet mijn verantwoordelijkheid.
De verandering is ook, en dat is een belangrijke voor me, dat het me niet meer raakt.
Het doet er niet meer toe. Daarmee ben ik eindelijk gestopt met wachten op een goedkeuring,
wachten op het er van hun mogen zijn. Iets waar ik wel m'n halve leven op heb gewacht, naar heb
verlangd en me in duizend bochten heb aangepast of verzet.

Het stukje licht of die zuivere kern of hoe je het wil noemen kon ik trouwens pas vinden na veel eenzaamheid.
Die eenzaamheid hoorde bij mij bij het loslaten, zoveel foutieve interpretaties die ik zelf ben
gaan geloven in mijn leven en door verslaving gaan bevestigen. Aansluitend bij jou citaat
" Het is ons licht, niet onze duisternis waar we het allerbangst voor zijn."
Denk ik niet dat er een angst was voor het licht maar veeleer de angst dat er na de duisternis niets is
en/of de angst dat de duisternis gelijk heeft. Die angst hield mij vast, verslaafd en in een tunnelvisie.

Loslaten is voor mij eerst accepteren, ik mag pijn, verdriet enz. voelen, geen verzet maar ook niet
zwaarder maken dan nodig, proberen er geen oordeel aan te geven. Gewoon ok ik voel me verdrietig,
maar ook als ik iets blij voel, geen waardeoordeel geven. Het 1 is namelijk niet beter dan het ander.
Door het toe te staan hoe ik me voel, er geen oordeel over te geven, mag ik het gevoel hebben
wat ik heb en mag ik zijn wie ik ben. Door het toe te staan kon ik gaan verwerken,
voorheen verwerkte ik verdriet niet goed omdat ik in verzet kwam. Dit verzet kon zijn,
kwaad worden, machteloos voelen, naar de borrel grijpen, anderen de schuld geven,
mezelf waardeloos vinden etc. Maar in dat alles wijs ik m'n gevoel af, wijs ik af wie ik ben.

Ik vind het een langdurig proces omdat er zoveel is wat ik heb los te laten (en loslaten is niet
wegstoppen, dan verdwijnt het nooit) of een andere plek te geven, maar ik heb er wel plezier in.
Voor het eerst van mijn leven, heb ik het gevoel dat ik de ballast langzaam maar zeker echt kwijt raak,
iets wat loodzwaar was wordt steeds lichter, totdat ik dat stukje gevoel op m'n hand kan leggen en
het als een veertje kan wegblazen en me verbaas over een ballast die ik jaren meende te moeten
torsen maar nu geen ballast meer hoeft te zijn.

dhen,

Bedankt voor je fijne goede woorden.

Dhen,

zo herkenbaar...

Quote//

Onze diepste angst is dat we oneindig machtig zijn.

Het is ons licht, niet onze duisternis

waar we het allerbangst voor zijn


Quote\\

Eens vroeg men mij waarom ik altijd "duistere" types aantrek...
Het heeft lang geduurd ... maar schoorvoetend ...

zei ik dan toch: "omdat ik het 'Licht' ben..... "

Vervolgens werd ik natuurlijk geplaagd door "Arrogantie", (een dialoog met mijzelf) ..."Hoe in hemelsnaam had ik het lef gehad om te zeggen dat ik het "licht"ben....

Wie ik mis in mijn leven? ... "Partner "Feedback"!



Dank voor je openheid, je helderheid, jouw inzien


Liefs Amy

Amy voor jou heel veel :present: :present: :present: :present: :present: :present:
Gewoon omdat je het waard bent.
Iedereen heeft een stukje licht in zich, je moet het alleen durven laten zien. Ook dan pas kunnen anderen genieten van jouw warmte.

Bolletje.... dank voor de bloemen...


Ik schrijf mij "bloot" zodat de "ander" kan bloeien... !


Dialoog met mijzelf, nu nog communiceren met anderen...

en dat lijkt op dit forum mogelijk te zijn....

Ja hoor SubRosa hier ben je iemand, hier wordt je geaccepteerd om jouw persoontje, hier ben je van harte welkom en deel je. Je mag zijn wie je bent en je bent goed zo zoals je bent. Hier krijg je begrip, en wat heel belangrijk is, warmte. Een knuffel, of een aai over je bol kan vaak meer doen dat de grootste complimenten over hoe intelligent men wel niet is.

*

Rae,

... is het benoemen van een willekeurig onderwerp... niet eenvoudig!

... maar maakt de confrontatie het: is als "moeilijk"?

Help ik mijzelf of een ander als ik verzwijg wat ik heb ervaren?

Er zijn "besloten" gemeenschappen waar men al honderden jaren beseft niet in discussie te moeten gaan, maar in dialoog... luisteren .... de boodschap binnen te laten komen... zonder het wel of niet wensen te overtuigen van de ander zijn of haar gelijk...

"men zegt dat het antwoord binnen jou opgesloten ligt" ... door dialoog, interactie.. "kan ik bij mijn opgesloten antwoorden komen"... uiteraard kan de respons je tot een innerlijke strijd brengen... maar dat brengt je wel in dialoog met jezelf... ik denk dat als je bewust bent van jezelf... je open staat voor... je verder komt...

Afgelopen vrijdagavond heb ik met een "maatje" ver boven mijn tolerantie (grenzen) gedronken... de volgende dag had ik een giga Kater ondanks dat het op andere levels een heel fijn samen zijn was. De dag daarna had ik er nog last van... Toch ben ik al mijn verplichtingen nagekomen ( en was ik een gevaar op de weg met de restanten alcohol in mijn bloed en dat was zeer onverantwoord) en heb de "kater"op zij gezet... en het inzicht is... ik weet wat mijn huidige maximum is... Ik ben wel al mijn verplichtingen nagekomen... maar nu donderdagavond... hoor ik mijzelf nog steeds zeggen "dat nooit weer" !

Ik wil mijn "maatje" blijven ontmoeten, maar binnen de mijzelf gestelde grenzen en tolerantie... maar nimmer meer met die bagger Kater...

Liefs Amy