Het is nu 3 dagen geleden dat mijn manneke is overleden en nog voelt het zo onwerkelijk aan. Weinig verdriet, het gevoel dat het al heel lang geleden is. Ik kan nog geen herinneringen naar boven halen. Hoe voelde hij, hoe rook hij, z'n mooie blauwe ogen, z'n zachte handen, z'n zware mooie stem, het is allemaal nog zo ver weg. Ik heb het gevoel dat ik hem al jaren kwijt ben. Misschien is dat ook zo want de laatste 10 jaar zijn erg zwaar geweest. Mede door het mantelzorgen dat ik zolang gedaan heb. En z'n vele mopperen en schelden op alles en iedereen. Daar deiste ik toch altijd een beetje van terug. Ik heb mezelf vaak af gevraagd hoe kan iemand zo'n ontzettende hekel hebben aan z'n omgeving, terwijl die omgeving juist probeerd, het zo goed mogelijk te doen voor hem.
Hij wilde denk ik al lang geen kontact meer hebben, en zag iedereen vaak liever gaan dan komen.
Toch heb ik iedere dag weer, 11 jaar lang, geprobeerd om hem over zijn depressie heen te helpen en dat lukte wel, als hij maar een paar glazen wijn op had. Dan trok het wel een beetje bij, maar het echte kontact zo als het hoort heb ik, als ik zo kijk naar het verleden alleen maar in het begin van onze relatie, nu zo'n 21 jaar geleden, gehad.
Toen hij zo'n 11 jaar geleden hier kwam wonen bekroop mij een angst. Hij komt nu toch wel erg dicht bij, kan ik dit wel aan.
Ik heb toen gelijk alle verantwoording op mij genomen, en hem verzorgd zo goed ik kon omdat ik wist dat ik hem daar een groot plezier mee deed. Daarmee heb ik het wel allemaal naar me toe getrokken en dat is verkeerd geweest.
Hoe het nu verder gaat weet ik niet. Wel dat ik veel aan hem denk en mezelf afvraag, wat voel ik, maar er komt helemaal niets.
Hoe zijn jullie met een verlies om gegaan.

Niet
Na een tijdje slijt het een beetje, de scherpe kantjes gaan er van af, je leert leven met dit gevoel.
Loslaten en het een plek geven doe ik niet. Ik denk elke dag aan mn vader, en zn urn staat gezellig en warm in de woonkeuken. Ik mis hem verschrikkellijk. Hij was mijn allerdierbaarste op aarde +++
Het heeft erg lang geduurd voordat ik iets voelde, in het begin was het zo onwerkelijk. Niet huilen nix. pas na een vriendje die me liet voelen hoe het ookalweer voelt om te voelen kwamen de tranen. Na 2.5 jaar.

Het verlies is met mij omgegaan.
zoveel soorten van verlies Bol,
geen manier was dezelfde
en allen waren goed
uiteindelijk.

In eerste instantie overheerste bij mij een stukje opluchting dat het voorbij was. Mijn moeder is geruime tijd ziek geweest en we wisten ruim een jaar dat ze terminaal ziek was.
Daarna vooral veel steun gezocht in kaarsjes branden bij haar foto en heb as gestopt in een ashangertje. Veel over haar gepraat met anderen. Na ruim en jaar toch emotionel vastgelopen en contact gezocht met een psycholoog. Dit heeft mij geholpen. Nu is het ruim 5 jaar geleden dat ze is overleden en het slijt wel. Doordat mijn vader is hertrouwt en geen contact meer heeft met ons voelt dat rauwer op mijn ziel dan haar overlijden.

Dat is dus ook een vorm van verlies Eks:heart:
hoe ga je om het het gemis van je vader?

Lieve Bol,
Ik denk dat jij het meeste verdriet om J. al geleden hebt.
Het verlies van iemand die je liefhebt en niet meer kunt bereiken,
is, zoals Eks schrijft, veel rauwer, als die nog wel leeft...

Je mag nu echt loslaten
en w.s. komen de mooie dingen,
langzamerhand ook weer terug.





:heart:Kore

Sterkte Bolletje!
Iemand verliezen is nooit leuk, ongeacht de situatie. Blijft altijd de afsluiting van een leven he.
Verder zijn er denk ik net zoveel verschillende manieren van omgaan met en voelen als dat er mensen zijn.

Sorry Bolleke na zoveel jaar doet het me nog zo'n pijn dat ik geen antwoord kan geven.

Lieve Bol,
ontdek nu dit draadje pas..........sorry.
Had het gesprek over de ervaringen met overledenen van een paar dagen geleden waarschijnlijk beter hier kunnen zetten denk ik.
Verder heb ik er niet veel aan toe te voegen, ben het eens met wat er al geschreven is.
En heb ervaren dat elk verlies weer een ander rouwproces teweeg brengt, afhankelijk van hoe de persoon was, welk contact je ermee had en hoe je zelf op dat moment in het leven staat.
Kan alleen voor mezelf spreken wanneer ik zeg dat de pijn zich langzaam heeft verspreid, van dagelijks diep diep diep naar momenten van intens zwart. Ook daar heb ik mee leren omgaan mede dankzij de begeleiding van een psych waar ik nog steeds incidenteel gesprekken mee heb.
Het zal denk ik nooit "over" gaan, ik zal er wel steeds beter mee leren leven hoop ik.
Sterkte lieverd.

Jane,
Lees je vraag nu pas... Het verlies van mijn vader kan ik niet verwerken omdat hij nog leeft en ervoor heeft gekozen om me niet te willen in zijn "nieuwe" leven. Dat stemt bitter en ook boos. Ik ben er wel minder mee bezig dan in het begin. Zeker nu mijn broer contact heeft proberen te maken en de deksel op zijn neus heeft gekregen...Ik ben me ervan bewust dat hij kan overlijden nu hij steeds ouder wordt, maar denk toch dat ik er goed aan doe om geen contact te zoeken met hem. De kans is groot dat ik dan nog meer gekwetst ga worden dan ik nu al ben.

In elk geval maakt dit duidelijk dat het bij hem ligt.
En ja voor jou/jullie je er bij neer leggen en voor jezelf
wel verlies accepteren, het is ook rouwen, maar dan moeilijker/onduidelijk.

Lieve Eks. J. heeft jarenlang geen kontact willen hebben met z'n kinderen. En als ze dat dan inderdaad dan niet deden, mopperde hij weer dat ze nooit iets deden.
Ik zelf hoopte dat, op het moment voor zijn overlijden zijn ogen open zouden gaan en hij de kinderen graag zou willen zien.
Je hoort dat n.l. vaker dat een van de ouders de kinderen bij hem of haar laten komen om dingen goed te maken en zo rustig te sterven. Jammer genoeg heeft mijn manneke dat niet gekunt.
Maar de kans zit er in dat het misschien wel bij jou gebeurd.
Zou je dan gaan als je vader weer kontact wil hebben of is dat een moeilijke vraag voor je????

Hoeft ook niet hoor lieverd als dat te moeilijk is voor je.

Saar en Kore wat zijn jullie toch geweldig lieve meiden zeg. Heerlijk om jullie warme berichtjes te lezen.

Vandaag 9 januari is het 1 jaar geleden dat mijn moeder naar een separeerkamertje werd gebracht.
Ik herbeleef het in al zn facetten, ook het besef dat ik toen meteen had " daar gaat ze dus sterven".....
met haar eigen totaal versleten kale teddybeer zonder oren die net als zij dus bijna 90 was
met wie ze de laatste weken van haar leven heeft doorgebracht zoals toen ze een kind was
stevig in haar armen en tegen elke zuster vol trots zei " Van mij, die is van mij"
met een stem die bijna geen stem meer was, krachten die wegvloeiden.
De beer heeft tot het eind bij haar gelegen.
Nu ligt hij voorzichtig ingepakt op zolder en ik durf er (nog) niet naar te kijken.
Zie haar ring aan mijn vinger en het snijdt me weer dwars door de ziel.
Het is natuurlijk dat je als kind op een gegeven moment je ouders verliest
maar het gemis is er niet minder om, het besef dat je nu wees bent en de volgende in de rij.
De harteklop die je het eerste hoorde en nooit meer horen zult.

Sorry, schrijf zomaar wat van me af.
Maar ik hoop dat mensen er herkenning in vinden en wilde mijn gevoel en herinnering even delen.

thnx sara
en dat sorry mag wel weg hoor

Sara; Kippenvel hier !!!

Lieve Saar. Hoe pijnlijk zijn herinneringen lieverd. En natuurlijk is het goed te delen. Je blijft altijd kind van je ouders ook al ben je 90. De pijn van het gemis blijft. Ik heb wat zitten huilen omdat ik m'n moeder zo miste.
Ik was op de begrafenis en iedereen huilde.
Na de begrafenis zat iedereen tijdens de koffietafel te lachen en maakte plezier.
ik begreep dat toen niet, en vond het zo raar. Ik begon net met het rouwproces.
Verliezen van een dierbare bllijft hangen aan je. Maar het geeft ook aan hoeveel je van die persoon gehouden hebt. En die band die blijft.

11 januari; de sterfdag van mijn man, nu precies 5 jaar geleden.
En elk jaar weer leef je op zo'n dag "bij de klok"......................
om 6 uur telef. van t ziekenhuis, paniek, en dan geen besef van tijd meer, alles in een roes, familie, pastoor, druk van de verpleging want we konden het uitzetten van de beademing niet blijven uitstellen, en dan het moment dat het echt gebeurt...........Onwezenlijk, een film, een nachtmerrie waaruit je denkt te kunnen ontwaken. Maar nee, het is de werkelijkheid.
En die wordt nooit meer zoals het was. Duurt lang, heel lang voor dat tot je doordringt, voor je de draad van je eigen leven weer op kunt/moet pakken. Alle emoties doorleven en doorgaan, hoe dan ook.
Schuldgevoelens waar je geen weg mee weet, "had ik maar...." maar dat is achteraf en je hebt je best gedaan, meer kan er niet van je verwacht worden.
Schuldgevoelens ook in het heden, nog steeds leven met wat je denkt dat die ander ervan zou vinden, wat je nu doet. Opstandigheid ook, "Nou ik zou wel eens willen zien hoe JIJ het er vanaf gebracht zou hebben!", in de steek gelaten voelen.
Een ingeslagen komeet kon de dinosaurussen uitroeien, nou zoiets dus, een inslag die alles totaal verandert, voorgoed.
Nu, na 5 jaar, ben ik nog steeds bezig die inslag te verwerken en te leren leven in de wereld die daarna is ontstaan. Komt. Moet. De krater raakt langzaam begroeid met nieuw leven........................

Saartje, de tranen schoten me in de ogen bij het lezen van je afscheid aan beiden. Momenteel lig ik heel gevoelig met alles, alleen heb ik het geluk gehad nog niemand te hebben moeten afgeven. Ik vrees voor die dag, en laat het in godsnaam niet in het kort zijn of ik word gek denk ik.
Langs de andere kant heb ik pas heel veel moeten inleveren, teveel ineens, en dat doet me nu al zo'n pijn vanbinnen, wat moet dat zijn als ik iemand daadwerkelijk voor eeuwig moet afgeven ?

Bollie ook heel mooi verwoordt, ik had ook nog geen weet van dit topic, maar het is er eentje dat kan tellen, en ik hoop uit het diepst van mijn hart dat het beter nu gaat met je

Vreemd hé lieve Saar dat, ook al heb je het zo goed gedaan, je toch altijd met schuldgevoelens blijft zitten.
ik zit nu een beetje in dat stadium. Heb ik wel genoeg gedaan voor hem, had ik niet nog meer met hem moeten praten, had ik niet toch naar hem toe moeten gaan ondanks dat hij me niet wilde zien enz. Hoe zou dat toch komen. We weten best wel dat we alles gedaan hebben maar toch.

Lieve Rekel, scheiden doet vaak nog meer pijn dan iemand af geven, heb ik ooit gehoord.
Bij een overlijden kun je je op een gegeven moment neer leggen, bij een scheiding schijnt het accepteren daar van veel moeilijker te zijn.

Lieve Will; scheiden is óók een rouwproces...................
het heeft zeker overeenkomsten, wat dat betreft ken je de pijn heus al wel.
Ook de onzekerheden, de twijfel, en waar Bol en ik het hiervoor over hadden: schuldgevoelens.
Heb ik wel genoeg mn best gedaan? Had het toch niet anders gekund?

Dat zijn allemaal vragen waar geen antwoord op is.
Waarom? ....nee, er is geen daarom.
Het is er en wij zijn zó gewend blijkbaar dat we met onze geest/gedachten kunnen sturen, plannen maken, processen beïnvloeden...............niet dus. Er zijn en blijven zaken in het leven die je eenvoudigweg hebt te "nemen", "ondergaan", "doorleven" of hoe je het ook noemen wilt.

Bol, weduwvriend van mij verwoordde het laatst nog goed: ' Tja, dan vraag je je af "had ik niet meer of anders kunnen doen?" maar ik heb het gedaan zoals mij het beste leek en ik het het beste kon op dat moment en daar moet ik dan vrede mee hebben'.en zo is het.
Hij is trouwens degene die mij de kerstwens "omzien in dankbaarheid en vooruitzien in vertrouwen" stuurde, dat had dus hiermee te maken en niks met drank (zoals op de andere draad misschien werd gedacht).
Nu stop ik, ben blij dat deze dag voorbij is.
Vorig jaar om deze tijd zat ik nog te waken bij mama, blij dat ze (nog) niet op dezelfde dag als mn man was gegaan, was er toen de hele dag bang voor geweest. Toen de avond naderde werd ik rustiger. Mama was al niet meer echt aanspreekbaar. De verpleging had een extra bed op het kamertje gezet zodat ik toch nog 3 nachten naast mijn moeder heb geslapen. Een heel bijzondere ervaring.
En nu stop, ben moe, herinneringen en verdriet hebben mijn koppie leeggezogen.
Morgen weer een dag.

Sara;
Wat mooi en hoe herkenbaar hoe je het verlies en de rouwverwerking erna beschrijft...
Tranen in mijn ogen...
Ennehhhh, Blijf schrijven op dit draadje als het je helpt, net als dat ik het pactdraadje gebruik om mijn sorres van me af te schrijven.
Ik kan alleen voor mijzelf spreken, maar ik heb er veel aan om je te lezen.
Ik leer er ook weer van en dat is wat telt.

Bol...

Gevoelens komen en gaan, doorleef ze.
Kaboutertje betekende heel veel voor je en nog.
Hou dat in gedachten !!!
Een deel van J. zal altijd in je hart blijven... Jouw liefde voor hem !!!

Blondie

Ik vind het toch heel knap Saar, dat je bij je moeder gebleven bent tot het laatst, ik zou dat niet durven.
Het lijkt me zo vreselijk om iemand, waar je zielsveel van houdt te voelen wegglijden bij je vandaan.
Ik had besloten om niet naar J. te gaan kijken bij de open kist. Ik wist dat ik dan heel erg hard zou gaan huilen en misschien wel in paniek zou raken.
Toen ik de dichte kist in de aula zag, ging ik al helemaal over de rooie.
Ik heb me toen wel laten gaan en iedereen troostte me. Dat was weer een heel fijn gevoel, maar ik ben geen held, en voor zulk soort dingen ga ik op de vlucht.
Ik heb wel voor mezelf gekozen toen. Iedereen vroeg of ik mee wilde gaan om afscheid van J. te gaan nemen maar wist ook dat ik het er zo moeilijk mee zou krijgen dat ik wel eens zou kunnen gaan drinken. Dus is het goed geweest om het niet te doen.

Sara

Dank jullie wel.
En ja Blondie het helpt me om het hier op te schrijven. Dus ga ik er nog even mee door...
Na de spannende dag vorig jaar 11 jan. kwam er de rust in mij, bijna het verlangen om haar te laten gaan. Ook toen heb ik gedachten opgeschreven, korte fragmenten van wat er zoal door je heen gaat als je dagen en nachten aan het waken bent. Ik had van alles meegenomen om dat te kunnen doen, pen, papier, potlood. Vond de 12e ook de rust om naast haar zittend een potloodtekening van haar te maken zoals ze daar lag. Weer een stapje verder in het afscheid nemen. Haar geest was al (deels?) weg, geen contact meer maar haar sterke lijfje gaf nog niet op. Toen ik de eerste dag van het waken in de separeer kwam herkende ze me nog, strekte haar magere armpjes uit en heeft mij met alle kracht die in haar was een hele dikke knuffel gegeven................Dat was het afscheid, besefte ik later pas, want daarna wilde ze me ook niet meer aanraken of voelen. De eerste nacht wilde ik haar hand vasthouden maar die trok ze steeds terug. Op vragen van verpleging gaf ze door knikken nog enige respons maar aan mij niet meer; ze wilde maar kon mij, haar enige meissie waar ze 8 jaar op heeft moeten wachten, niet loslaten..........Daar had ik het best moeilijk mee en heb maar zachtjes tegen haar gepraat, dat het goed was zo, dat ze mocht gaan, dat ik heus wel voor mezelf zou zorgen.......Jammer vond ik wel dat ze op de vraag van een zuster of ze bang was om te sterven met "Ja" heeft geantwoord maar dat niet meer wilde herhalen toen ik erbij was. Terwijl ik toch degene was die dat aan de verpleging had aangegeven. Nee, ze wilde mij haar angst besparen, er zijn voor mij. Onvoorstelbaar toch hoe een moederhart het nooit opgeeft.
Iemand dacht mij een tip te geven om alvast na te denken over de teksten van rouwkaart enzo, haha, had ik allemaal allang voor elkaar. Op het moment dat ik naar het verpleeghuis ging om te waken had ik alles al voorbereid, had ook alle paperassen van de uitvaartverzekering bij me enzo. Wat kun je op zulke momenten griezelig helder zijn, hè? Dan gaan verstand en gevoel even ieder hun eigen weg. Zelfs mijn toespraak voor in het cematorium had ik toen al geschreven...........
De twaalfde januari was een dag van wachten op, in rust en vrede, maar toch ook al wel een verlangen naar, hoe raar dat ook klinkt. De verpleging verbaasde zich telkens weer; namen ze 's avonds afscheid....was ze er de volgende morgen nog. Mijn moeder was het rolletje plakband dat maar niet op raakt.
Zoals zij ooit in spanning en onzekerheid op mijn geboorte heeft gewacht zo wachtte ik in spanning en onzekerheid op haar sterven.
Kan me niet voorstellen dat het alweer een jaar geleden is.