Thema,
Verwerken.


Lieve mensen.

Alaine goed dat je even stil staat bij dat winkelmoment.
Ook dat is verwerken.
Terug voelen hoe het vroeger is geweest en hoe ga ik nu met diezelfde situatie om zonder erbij te drinken.
Soms een vervelend moment maar als je er naar durft te kijken, leerzaam en het lucht op, geeft achteraf een goed gevoel.

Ik, die dacht na negen jaar niet drinken alles alwel te hebben verwerkt en nog eens over gedaan zonder drank, ben deze week hard tegen een onverwerkt stuk verleden aangelopen.

Ik verblijf momenteel met mijn vrouw op Texel, waar ik vroeger regelmatig naar toe reed om bij te tanken.
Geestelijk was de bedoeling, maar ik belande steevast in de kroeg.
Niets kwam uit mijn handen, nergens ging ik naar toe.
Ik nam me per dag voor veel te gaan doen maar op het moment ik ergens wilde binnen gaan werden de drempels zo hoog en kreeg ik een groot onbehaaglijke gevoel, keerde om en verdween in de kroeg.
Ik durfde niet.
Ik belande in een toestand waarin ik niets meer voelde en alles langs me heen ging.
Ik wilde een positieve draai geven aan mijn situatie maar stond machteloos.
Alschrijvend voel ik de duisternis die me dagenlang in zijn greep hield, mij omsloot.
Drank was het enige lichtpunt in de somberheid die me omringde.

Nu weer terug op Texel ben ik een paar dagen lang in de greep geweest van diezelfde duisternis.
Ik voelde me slecht niet wetend hoe het tij te keren.
Ik val stil, zeg niets meer en niemand die nog tot mij kan door dringen, eng om mee te maken.
Mijn vrouw heeft lijsten vol met aktiviteiten die wij kunnen doen en die opsommend verzink ik steeds dieper in mijn somberheid.
Ik kom in dezelfde situatie terecht als vroeger, ik ben aan het verwerken alleen begrijp ik zelf (nog) niet wat er om me heen gebeurt.
De drempels ergens naar toe te gaan zijn weer metershoog, het onbehaaglijke gevoel en de bijbehorende zucht naar drank is terug.
Goh wat voel ik me slecht, mijn vrouw voelt zich slecht door mijn onbegrijpelijke gedrag.
We hebben gepraat maar ik kan de vinger maar niet op de zere plek leggen.
Tot vannacht, ik ben opgestaan en mij flarden van ons geprek herinnerde.
Stukje bij beetje werd mij duidelijk wat er aan de hand is waarom ik me zo slecht voel de laatste paar dagen.
Ik ben aan het verwerken, dezelfde gevoelens van mijn vroegere verblijf op Texel overschrijven, aan de hand van talloze gebeurtenissen, die van NU.
Als een negatief schuiven ze over de dagelijkse gebeurtenissen.
Goh wat een opluchting er achter te zijn wat mij uiteindelijk dwars zit.
Ik heb mijn vrouw wakker gemaakt en verteld wat ik nu weet.

Rudy zegt ze, gelukkig voor jou, want ik was je kwijt.
Je bent er weer.

Maar hoe nu verder.
Ik heb me de laatste dagen laten leiden door plannen van mijn vrouw zonder zelf al te veel innitiatief te nemen.
De enorme lijst met aktiviteiten schrok me af, lichtelijk in paniek.
Ik verweet haar egoisme, geen rekening houdend met mijn lichamelijke beperkingen, maar sprak het niet uit.
We zien wel hoe het schip strand, dacht ik.
Ik nam een onverschillige houding aan.
En daar gaat het fout, het schip is gestrand.
Op het moment ik niet meer overleg, de touwtjes uit handen geef, maar meeloop, gaat het fout.
Door zo;n houding aan te nemen is een groot deel van mijn leven aan mij voorbij gegaan, inhoudsloos.
Ik miste het kontact tussen mensen onderling met de gevolgen van dien.
Naar nu blijkt heb ik veel informatie nodig.
Ik kan dan makkelijker een keuze maken.
Op het moment ik keuze heb gemaaakt voelt het een beetje van mij en niet als opgedrongen door een ander.
Veel informatie werkt voor mij drempel verlagend.
Het opent deuren die voorheen gesloten bleven.

Omdat wij mensen min of meer in hetzelfde schuitje zitten wat verwerken aan gaat, vond ik het wel zinvol dit met U te delen.
Ook lichamelijk heeft het voordelen te onderzoeken waar de schoen wringt.
Het pijlijke gevoel tussen borst en buik is weg.
De ademhaling heeft zich hersteld.
Het vermoeide gevoel verdwenen.
De somberheid verandert in een optimistische gestemdheid.

Vandaag de laatste dag op Texel.
Iets gebeurt nooit voor niets.

Ik maak er een mooie dag van en ga er aan beginnen.
Nuchter.

Ik heb geen tijd meer om uitgebreid te antwoorden
maar wat heerlijk van je dat je uit gekomen bent bij het antwoord
wat je dwars zat.
Prachtig om te lezen hoe je op jezelf terug kan kijken.
Ik zou zeggen geniet vandaag dubbel en maak er een mooie dag van!!
We blijven leren Rudy, elke dag weer..

Dank je Rudy, ik herken er veel in./
Schiermonnikoog was mijn cocon,
mijn plek om dingen te verwerken
en als dat niet kon in communicatie met partner
dan trok ik me terug in de alcohol, sauna en natuur.
De een wat ongezonder dan de ander.
Partner zocht zijn cocon in werken, werken, werken.
Mijn lidtekens uit die jaren zijn niet de problemen, eigfenlijk
niet eens de alcohol, want dat was maar een middel om de
eenzaamheid in de relatie door te komen.
De problemen zelf waren het ook niet, het was het gebrek aan echt contact.
Juist het weer op Texel zijn, een eilandje van rust en naar binnen gaan,
brengt je dicht bij jezelf. En er is vaak een soort van crisis nodig om tot
bewustzijn te komen. Alsof je voor dat je weer een sprong vooruit mag maken
in je leven een aanloop moet nemen en automatisch eerst een paar stappen achteruit zet.
Ik las dat vroeger bij de kinderen in het boek; Oei ik groei, en herken het biju mijn pubers,
bij mezelf en ook bij vrienden nog steeds. Even die aanloop, het gevoel 3 stappen terug te
doen, de somberte, iets van paniek daarbij, en dan de sprong en een rust en genieten.
En dan weer opnieuw steeds. Zo'n diep verlangen naar rust die blijft.
En steeds weer merken dat die rust niet komt.
Toen mijn relatie nog bestond kon ik me wentelen in het sombere slachtofferstuk: wanneer mogen we eens oogsten? Hoevaak ik dat wel niet verzucht heb.
Nu merk ik dat het oogsten tussendoor gebeurt, maar het is niet de blijvende beloning van:
en ze leefden nog lang en gelukkig.
Dat wist ik al lang, want bij het sprookjes voorlezen was mijn laatste zin altijd: nee en toen begon het pas. Die zin zei ik dus meer tegen mezelf terwijl ik dacht mijn kinderen vast voor te bereiden.
Elke dag begint het dus pas.

Dank je Rudy voor het delen !!!
Ik leer...

Rudy, wat je vrouw zei, vind ik een mooie: "je bent er weer, ik was je kwijt".
Dat is waar ik regelmatig tegen aanloop. In zo'n bui denk ik dan vertwijfeld:
waar is die ik van mij toch gebleven, hoe kan dat nou, hoe kan die nou zomaar verdwenen zijn.
Die ik van 12 die wist hoe te leven, die ik van 18 die zelfverzekerd de grootste avonturen
aanging en die ik van 30 die het allemaal zo zeker wist.

Het lijkt er voor mij op dat het een behoefte is om zelf (weer te leren) te leven.
In een verslaving zijn de verslavende factoren, de omstandigheden die ik door de
verslaving creëer, zo overheersend dat het, wat ik mijn leven noemde,
toch grotendeels overleven was.

Ik loop daar soms behoorlijk tegenop, omdat als ik niet voor overleven kies
(omdat ik dat gewoon niet meer wil), ik dan toch echt zelf in actie moet gaan,
doen wat ik nodig vind en niet wat nodig is om maar te overleven, om maar in stand te houden.

Soms is het angst, soms zijn de mogelijkheden er gewoon niet, vooral dat laatste;
dan moet ik eerst zien te verzinnen hoe creëer ik de mogelijkheid; lastig in bepaalde omstandigheden.
Toch als ik voldoende bij mezelf zit, dan zie ik ook wel weer mogelijkheden en was het toch weer
de angst die me tegenhield en dan grijns ik maar weer om mezelf.



Jane wat jij zegt: "een middel om de eenzaamheid in de relatie door te komen".

Wat ik merk is dat het mijn eenzaamheid is, die ik wegdronk, het is altijd mijn eenzaamheid
ook in een relatie, ook in gezelschap, het maakt niet uit. Het is mijn eenzaamheid of
de angst voor mijn eenzaamheid die me eenzaam houdt. Ik hou het zelf in stand, nooit de relatie.
Wat ik nu probeer te leren is niet eenzaam te zijn of als ik het wel ben me te realiseren
dat ik dit zelf doe en ook zelf kan veranderen of kan laten.
Een confronterend leerproces vind ik dat trouwens.

Hoy mensen, bedankt voor het reageren, we zijn weer in het land.
En mijn bericht, in de vroege ochtend geschreven, nog eens nagelezen.
Ik heb dat nodig, schrijven, om duidelijheid te krijgen in wat er met me gebeurt en waarom.

Eenzaamheid Kate, daar manipuleer ik mezelf in door niets meer te zeggen.
Vroeger altijd al gedaan, met de gedachte, wie kan mij in hemlesnaam nu nog helpen, ik kom er zelf wel uit.
Mensen die mij willen omarmen, of vragen wat ik nodig heb, houd ik op afstand.
Net als vroeger word ik zelfs kwaad.
Hoogmoed komt voor de val.
Het gebeurt maar zelden dat ik zo diep weg zink,meestal houd ik grip op de zaak en na de broodnodige inzichten herstel ik snel.

Blijf praten roept mijn vrouw, soms schudt ze even aan me maar laat mij verder met rust.
En zo is het in werkelijkheid, blijven communiceren verbreekt de stilte en de eenzaamheid.
Eenzaamheid waarin ik me vroeger terug trok en waarom ik veel drank nodig had.

Ik sta, zoals je schrijft Dhendro, weer in de overlevingsstand.
Maar het grote verschil is dat de liefdevolle kant het wint van de duistere elementen, zoals negatieve karaktertrekken die ik grotendeels achter me heb gelaten.

Geleidelijk aan is tijdens de voorbereiding naar de midweek Texel de ergenis opgelopen.
Ik heb mijn mond gehouden, ik dacht, op de plaats van bestemming zien we wel verder.
Maar aldaar werden mijn ergenissen bevestigd en van kwaad werd erger.
Eigenlijk was ik heel kwaad op mijn vrouw en dat is er nu dan ook wel uit gekomen.

Herkennen en verwerken met een happy end.
Ik houd de laatste vakantie dag in heriinnering en niet de voorgaande minderen dagen.
Het was een prachtige dag.
Desalniettemin hebben de mindere dagen mij inzicht gegeven in de problemen van dat moment.
Zoals al geschreven gebeurt iets, nooit voor niets.

Blondie je gaat goed, nu en dan lees ik stukjes over je ontwikkeling en de hulp die jij daarvoor hebt gevraagd en met beide handen aangepakt.
Alléén dit forum is onvoldoende om inzichten in jezelf te krijgen, daarvoor is meer nodig.
Ik heb bewondering voor de manier waarop jij jouw verslaving te lijf gaat.
Ga goed Blondie, ga niet te snel.
Je hoeft niet meer te presteren om erbij te horen.
Neem op tijd rust, ieder uur van de dag bezig zijn met problemen is niet nodig.

Er is moed voor nodig jezelf binnenste buiten te keren.
Op den duur voegt het alleen maar kwliteiten aan je leven toe.
Goed voor Hetzelf, maar ook voor je omgeving.
Kalmte Moed en Wijsheid is wat ik je toewens.

Ik zelf moet eigenlijk de rommel van de afgelopen week opruimen, maar kies voor buiten.
Lekker in het zonnetje.
Goed weekend allemaal.

Witte merci voor je reactie.
Heb een fijn weekend.