Ik ben erg nieuwsgierig naar ervaringen van anderen hierin.

Mijn - betrekkelijk nieuwe - partner kent het fenomeen alcoholafhankelijkheid/probleem niet zo goed. Dus vertel ik erover vanuit mijn kennis en beleving en tracht ik hem te betrekken.
Toch gebeurde het pasgeleden dat ik me door hem gecontroleerd voelde. Dat riep irritatie op. En ik dronk die keer meer dan ik anders zou hebben gedaan.
Los van mijn reactie om te gaan drinken weet ik dat ik zelf verantwoordelijk ben en wil hem niet de schuld geven. Daar gaat het dus niet over. Later zei hij te weinig te weten van het fenomeen. Hij is angstig en bezorgd. Daar waar ik vind dat het al zoveel beter gaat met mijn A gebruik! Ik snap zijn bezorgdheid maar ben ook bang dat hij het heel groot gaat maken. Dat ik ongewild als slachtoffer oid wordt gezien. Ik wil wel dat we gelijkwaardig kunnen zijn in de relatie.

Zou het mooi vinden om diverse verhalen te horen hierover.
Zijn er ideale partners, ... die jou kunnen laten? (het is immers jou probleem?) Je stimuleren? Steunen? En zo niet: what to do?

Mijn partner (sinds 6 jaar) heeft ADD. Wat vooral inhoud dat zolang alles in ballans is er geen problemen zijn. Hij drinkt ook niet echt. MAAR, het minste wat er gebeurt, en als er dan 5 flessen vodka in huis zijn drinkt ie ze alle vijf op en begint dan te loeien als een koe!! Heel agressief met woorden, denkt dan dat ie een super genie is en ik een of andere domme trut.....

Gelukkig gebeurt dat niet vaak! Maar dat is dan wel weer vaak een reden om een fles wijn te gaan kopen om mijn oren te sluiten en in bed te kruipen!

Dus niet altijd makkelijk!! Verder is ie heel lief en probeert ie me wel te steunen!!

Cathy,
ik had die ideale partner die me liet.
En ik kon pas stoppen nadat hij een jaar uit huis was.
Een partner houdt vaak de verslaving mee in stand.
Samen zit je al snel in een vicieuze cirkel en je kunt elkaar
zonder echte hulp van buitenaf niet gauw in helpen.
Want het lijkt erop dat je van elkaar vindt dat de ander zich moet aanpassen.
De alcoholist heeft de basisverantwoording om zelf hulpn te zoeken.
Bij veel verslavingsinstanties krijgen de partner en eventuele kinderen ook hulp.
Als er een evenwicht wordt verstoord komt de boel ook aan de andere kant in beweging.
Ik wilde eerst op de ditjes & datjes reageren want in die posting daar is duidelijk dat je nog geen echte keus hebt gemaakt. Je schrijft dat je inziet dat je een poos droog zal moeten staan voor het herstel.
En dan? Dat alles weer teniet doen in de illusie dat je na dat herstel wel sociaal kunt drinken?
Voor je partner is er nu de mogelijkheid bij Al Anon hulp te zoeken, want jullie hebben teveel betrokkenheid op elkaar om elkaar obectief te kunnen steunen.
Wat denk ik wel gerealiseerd dient te worden: er is geen gelijkwaardigheid in een relatie met een alcoholist. Er kan wel streven zijn naar zo gelijkwaardig mogelijk. Maar de meeste alcoholisten lopen niet over van eigenwaarde en dat is een voorwaarde voor gelijkwaardigheid, lijkt mij.
En ook zonder dat er alcohol in het spel is, ken ik maar weinig echt gelijkwaardige relaties.
Ik hoop dat je hier wat aan hebt:present:

Poehh, allerlei dingen schieten door mijn hoofd nu...

Een partner die je laat, dat kan ook een soort van onverschilligheid zijn? Dat zou ik niet graag willen. Maar wel iemand die de verantwoordelijkheid bij mij kan laten, hoop ik. Althans wb alcoholgebruik en hoe ikzelf bezig ben met het oplossen van de problemen daarmee. Daarmee zeg ik niet dat ie niet zou mogen zeggen wat het met hem doet.
Toevallig vanmorgen vrij lang met hem gesproken over de impact; dat als ik echt stop ons leven zal veranderen. Dat er mogelijk eerst fases zijn... en daarna mijn uiteindelijke aanpassing aan een droog leven. (want ik snap dat het daarheen moet) Dat heeft voor de relatie ook consequenties. Hij houdt van tot 1 uur opzitten; ik weet dat ik dan juist veel eerder naar bed moet, moe ben etc. Tot op heden ben ik hem ergens tegemoet gekomen. Hij heeft nog geen soc. netwerk in het noorden, dus ben ik veel bij hem, doen we veel samen. Dus... ik zal hem dan ook meer moeten laten... was de boodschap.

Verder. Nieuw werk levert spanning op, heel subtiel en gemeen lig ik er van wakker en ik ben domweg opgelucht als er weer een dag ten einde is (en mag wat drinken>>> = valkuil, ik weet het). Ik mag dus absoluut geen werk meer gaan doen waarbij ik op mijn tenen lopen moet! Dit noem ik dan een fase... misschien 6 weken om te ondervinden hoe het kalmaandrinken bevalt. Daarna een flinke tijd echt stoppen. Met de hobbels die daar bij horen. Ik heb mijn vriend vertelt wat ik daarvan verwacht; laten we dat in het kort "chaggerijn" noemen!

Hij zegt dan rustig dat hij vindt dat ik wel 2 glazen per dag mag drinken, wat ik stellig ontken!
Weet je, ik ken mijn eigen streken best erg goed !
De andere kant is dat hij mogelijk belang heeft bij mijn 2 gl.? (hij overziet nog niet dat het dan toch nog wel eens mis zou kunnen gaan, ik wel. Plus de schade op termijn, en die die er al is...)

Ik weet dat er in relaties sterke wisselwerkingen zijn. Ik onderzoek mijn aandeel en probeer het bespreekbaar te maken.
(we zitten beide in de hulpverlening en dan verbeeld je je dat dat bespreken makkelijker zal gaan...)
Zoals VM zegt dat zij een fles drinkt wanneer haar vriend heeft misgegrepen. Dat zijn de valkuilen.

VM: ik hoop voor jou dat je vriend dit niet teveel zo doet!! Maar wat vindt hij dan zelf van zijn uitspatters? En wat vindt hij van jouw drinkgedrag?

Jane, ik denk echt dat helemaal stoppen het beste antwoord is. Dat wordt me steeds duidelijker. Er is eigenlijk geen nuance mogelijk vrees ik. Toch heb ik nog die 2 gezichten, de bange en de sterke. Met of zonder drank ben ik al veranderd het afgelopen jaar want er is al meer zelfvertrouwen gekomen. Nu de buien zonder zelfvertrouwen gaan tegenkomen en dan toch sterk blijven! Dat vergt oefening.
En Jane, was de manier waarop jouw partner het deed er een van: ik drink, dus ik trek me van jouw drinken ook niets aan??

Voor mij is mijn ex ook een goed voorbeeld. Hij is 11 mnd van de drank af, maar heeft net als Alf nog steeds vermoeidheidsklachten e.d.
In mijn huwelijk toen hielden we de boel draaiende dankzij de A.!!
Slechte zaak dus.

Nou, fijn dat jullie reageerden.
Ik denk wel dat de rol van de partner mee een rol speelt in het geheel. (zonder daar de schuld te leggen)

Gelukkig niet Cathy!!!

En dan heeft ie de dag nadien enorm spijt!!!
Verder steunt hij me wel, ook hij wil dat alles in ballans blijft en als ik drink ben ik ook niet altijd de liefste!!!
Maar wat mij dan weer stoort, ik doe zo mijn best en dan al die domme dingen die hij vroeger heeft gedaan komen boven, via brief, mail etc. (hij heeft ergens in Frankrijk een zoon die hij nooit heeft gewild maar goed) . En dan heb ik weer het gevoel dat steeds er zoiets opduikt, hij niet mij steunt maar z'n verleden aan het verwerken is, wat waarschijnlijk ook wel zo is!

Maar goed, het leven is niet altijd simpel! Ik ben heel imulsief, egoistisch......

VM
Het is een grote kunst hoor om met alle emoties en moeilijke dingen in het leven tóch door te zetten met het kijken naar je alcoholprobleem. (en blijven stoeien, stoppen, vallen en weer opstaan) Ik heb zelf de ervaring dat doordrinken de stapel oud leed vele malen groter kan maken dan ie eigenlijk al is. Ik weet zeker dat ik jarenlang in zelfbeklag heb rondgehangen en doordronk en mezelf alleen als slachtoffer zag. Nu schrik ik me rot bij elke zweem slachtofferschap...
Bovendien verwerkte ik toentertijd moeilijker; juist datgene wat zo traumatisch was allemaal.
Had ik dat toen maar begrepen!!

Daarom is een helder hoofd verdraaide belangrijk!
Eerlijk durven terugkijken ook. (voor zover terugkijken nodig is, meestal is dat niet zo zinvol)

VM: egoïstisch... impulsief... geeft op zich niet zo erg mits je je er verantwoordelijk voor maakt, dat het zo is. Je dat kunt accepteren. (maar je hebt vast ook een heel lieve andere kant!!) En deels zijn de problemen van jouw vriend die van hem. En jouw problemen zijn van jou. Scheiden die hap (ik bedoel dat je de onderwerpen kunt scheiden). Daarnaast kun je je natuurlijk nog wel betrokken voelen bij elkaar... maar het mag niet zo gaan mengen anders wordt het veelste complex. Chaos, schuldgevoel, emotionele chantage... etc.

Dit is wel erg persoonlijk trouwens.
Weet niet of het bijdraagt aan de discussie.......?

Nou ja, vooruit met de geit...
ik durf alleen maar te vrijen met drank op....
Althans, de praktijk laat dan zien dat we pas vrijen als ik me
wat ontspannender voel.
Hum, ik wil ook leren vrijen zonder drank op!!

Zou Tactive dit onderwerp wel goedvinden ( o flauw van mij)

Ik weet het Cathy, maar het is soms verdomd moeilijk om dingen gescheiden te houden!!

Natuurlijk heeft iedereen zijn eigen problemen!
Die van mij zijn vast, in vergelijking met iemand met kanker bv. ofzo miniem!!

Maar we doen ons best!! Ik ben het zo beu dat op en af!!!!

Af en hup gedaan!! en dat gaat lukken!!
De tactische meneer zal best wel begrijpen wat je bedoelt!!

VM: jouw problemen zijn niet te vergelijken met iets anders en ze zijn dus ook niet miniem (niet onbelangrijk). Het gaat erom dat je ze serieus neemt. Niet bagatelliseren hoor meis.

Cathy, ik had gisteren een heel lang stuk getypt en ineens weggedrukt. Realiseerde me dat
dit te veel een diskussie wordt i.p.v. delen. Niet wat ik wilde. Maar van dat onverschillig zijn klopte niet, het was juist machteloosheid. Hij is veel eerder dan ik gestopt en kon wel matig drinken, maar het gaf hem geen meerwaarde. Stel je eens voor dat de rollen omgedraaid zijn en je je vriend zo ziek wegzakken en boos worden omdat hij zich gecontroleerd voelt. Het is bezorgdheid vaak juist.
Uit je reacties meen ik te zien dat ook al wil je dat niet, je de oorzaken nog steeds buiten jezelf legt en zelfs bij VM de aanleiding "valkuilen"noemt. Het lijkt hard, maar het zijn smoezen Cathy, geen valkuilen.
De valkuil is dat je ziet dat je een ander verantwoordelijk wilt maken voor je eigen drinken, en daar niets mee doet. Het is gewoontegedrag en met een nieuwe partner die misschien heel anders is, zou je
zo hetzelfde doen. Voor mij werd het pas duidelijk toen ik er alleen voor kwam te staan, nu kon ik niemand anders meer de schuld geven. En moet de verantwoordelijkheid voor mijn gedrag dus helemaal zelfd dragen. Dat geeft gek genoeg ook kracht en rust en is gemakkelijker dan waar ik bang voor was.

Jane, ik had dus een foutief beeld over jouw ex, sorry daarvoor. Ik las vooral over het in stand houden van de verslaving mede door de partner en dacht dat dat bij jullie ook zo ging destijds. Nogmaals sorry.

Maar onder valkuilen versta ik ook smoezen hoor!!!
Kleine triggers waar oude gedachten onder zitten, nou en of zijn dat ook valkuilen. En die onderzoek ik.
En gecontroleerd voelen door de partner; ik zie wel dat het uit bezorgheid komt, en ook uit machteloosheid, daar hebben we nog wel over nagepraat hier. Toch maakt dat het voor mij ingewikkelder, omdat ik dan rekening moet houden met zijn gevoelens.... namelijk zijn machteloosheid moet ik dan opheffen.... Kan dat wel? Dat is nu juist het lastige punt. In een relatie kan ook de ander mij heel machteloos maken door bepaald lastig gedrag. Je kunt het daarover hebben met elkaar, maar als je eisend wordt kan je daarmee de relatie op het spel zetten. Samen afspraken maken kan dan wel. Rekening houdend met elkaars gevoelens.

Ik doel ook op emotionele chantage. Ik wil dat van mezelf niet maar wil dat ook niet van mijn partner.
Dat opengooien... pff is best lastig.

Toen hij 14 dagen weg was kon ik juist beter van de A afblijven, ook als hij op de avonden werkt lukt me dat beter want dan ga ik eerder naar bed.
Dat klinkt dus alsof hij er maar beter niet zou zijn...???
Nee, het betekent dat ik juist waar hij bij is moet leren mijn eigen ding door te zetten. Dat ik alert moet zijn op late gesprekken in de avond die maken dat ik zin krijg om te drinken. Het is mijn leerproces. Heeft ook met mijn autonomie te maken.

Ongelijkwaardig wordt het als ik in de ogen van mijn vriend een slachtoffer ben. Ik wil dat niet dus zal mijn gedrag aanpassen. Daar is altijd een wisselwerking. Maar gelijkwaardigheid is wel wat ik nastreef.
Ik denk dat dat wél kan.

Hoe zie jij dat Jane, als het om gelijkwaardigheid gaat. Jij zegt dat ook zonder dat er A in het spel is, relaties vaak niet gelijkwaardig zijn. Ben benieuwd.

Dit waren even de gedachten n.a.v. wat je schreef. En op zich vind ik het niet erg als er een discussie ontstaat. Of dialoog. Het kan mij en de ander toch tot nadenken stemmen.
Ik herkende juist ook bij VM het fenomeen: de ander doet iets waardoor ik moet drinken! Tja... smoes of valkuil... Pas na de signalering kun je er iets mee als je wilt.

Precies cathy,
las in het andere draadje je beroep, en kijk, dat is nou een valkuil. Je weet het allemaal, ook van zelfreflectie, overdracht, tegenoverdracht enz, maar nu de handeling tot verandering. de laatste stap dus.
ik kon m pas zetten nadat partner weg was, ik voelde me wel slachtoffer in die relatie. Nu niet meer, nu neem ik zelf verantwoording. jammer dat ik die stap toen niet kon zetten. Dat lag absoluut niet aan de partner. Het was de cirkel doorbroken en een nieuwe start maken, en de verantwoordelijkheid naar dochter pakken, dat was een extra stok achter de deur. Het lastige is dat je zelden in, misschien wel nooit dezelfde persoon bent als buiten een relatie. Voor een deel voeg je je, tenzij je wel heel erg dominant bent, maar zelfs dan is er een wisselwerking. Ook in de opvoeding sta ik nu veel steviger en zie dat ik daardoor aan respect en vertrouwen win.
Wat ik jou zou willen vragern Cathy is of jouw vriend ook vindt dat hij jou controleert, of dat jij dat zo ervaart terwijl hij dat niet doet. Daar zit nl een heel groot verschil in. Wij alci's vinden vaak dat we niet echt goed bezig zijn en vandaaruit worden we soms stiekum, wantrouwig of denken dat de ander ons net zo (ver)oordeelt als we zelf al doen. Maar de ander is vaak met heel andere dingen bezig, zelfs in een relatie. Eigenlijk zou er een observator, neutraal, alleen iets objectiefs over kunnen zeggen, maar meestral gaan we pas mediaten als het al te ver is.
Ik moet ook nog zien of en hoe mijn verworvenheden wel of niet stand zouden houden in een nieuwe relatie. Ik weet uit ervaring dat ik de touwtjes weer heel gemakkelijk uit handen geef m.b.t. verantwoording. dat is niet zo maar veranderd.

Jane, fijn dat je nog verder vertelt.
Tot op heden vond mijn vriend mijn drinken geen enkel probleem; ik werd juist leuker met een paar wijntjes. Ik gaf hem echter aan er zelf wel een vet probleem in te zien en daar is ie verder over gaan nadenken en schrikachtiger geworden. Dat controleren van die keer bevestigde hij en het was ook echt voor het eerst dat ie dat deed. Schuins kijken als ik inschonk etc. en geirriteerder raken.
Voor mij was dat vrij nieuw. Mij laten is een ding, maar me controleren is ook niet wat ik wil.
We hebben nu een afspraak, dat ik in elk geval duidelijk ben over hoe ik het ga doen. Niet drinken of wel. En hij zal blijven zeggen wat het met hem doet. Ik beloof hem als er triggers zijn dat te zeggen, dus ook als ik het lastig heb met het feit dat hij wel zijn 2 jj's kan nemen onder mijn neus. (maar dat mag voor mij geen aanleiding zijn om zelf ook te gaan drinken! Ik kan het wel benoemen)
Ik wil juist niet stiekum zijn. Ik ben mede observator ( hoop dat dat kan!) Ik schreef al: ik ken mijn streken wel, dus soms benoem ik hardop: Oh jee, dit zou een mooie valkuil kunnen zijn, of: o jee, dit is geloof ik een vette smoes!!
Soms voel ik me wel ongemakkelijk, want weet dat ik zou kunnen manipuleren, maar ik ben echt zo eerlijk mogelijk. Meer kan ik niet. Op dit moment versterkt dat de band tussen mijn vriend en mij. Ik benoem net zo goed mijn schuldgevoel t.o.v. hem, ook als ik bv lang bij het forum zit. Het leuke is dat hij vanmorgen zei dat ie blij was dat ik dat zei, maar dat hij er totaal geen moeite mee heeft; hij geniet ervan als ik geniet, dus als ik bij het forum zit is dat okay en hij zal het zeggen als hij mijn aandacht wil.
Nou, dat is mooi, vind ik!

Voor jou Jane, kun je trots zijn dat je je verantwoordelijkheid nam, ook voor je dochter, en dat dat zo goed lukt! Klasse.
Ik moet nu weg..... er valt nog zóveel meer over te zeggen....

Thanks! xxx

Ik heb geen partner, wel een lieve hond...

Dus heb ik ook niet de problemen van een relatie, heeeerlijk....!

Francois

Als ik afga op alles wat ik hierboven lees
dan geloof ik dat ik toch maar niet mee
ga schrijven over dit onderwerp...
Misschien een andere keer
of toch maar weer gewoon op de draad.

Maar Alf, je kunt gerust jouw kant van de zaak hier opschrijven; het hoeft geen vervolg te zijn toch?

Ik ben gewoon benieuwd of partners steunend of belemmerend kunnen zijn, of iets er tussenin misschien? Elders las ik iets van jou over stiekum drinken. Dat betekent dan toch dat jouw vrouw moeite heeft met jouw drinken?

Nou ja. Kijk maar. Is jouw zaak natuurlijk.

Mijn partner vindt mij zijn ideale vrouw zolang ik maar niet drink.Hij zelf heeft slechte ervaringen met zijn vader als alcoholist en is bang voor herhaling. Zelf drinkt hij spoorradig als hij optreedt. Hij steund me in al mijn pogingen om te stoppen maar als het mis gaat met mij dan zijn we vijanden. Dat is het ergste wat er is en achteraf (beiden met veel spijt) nooit meer echt op te lossen. Het is zo moeilijk om toch te bewijzen dat je van hem houd terwijl hij denkt dat ik het niet zou doen als ik van hem zou houden. Voor mij staat dit helemaal los van elkaar. Hoe leg je dat nu en partner uit?

Een moeilijke vraag.
Ikzelf zou enorm bang zijn dat mijn partner de benen ging nemen vanwege het drinken.

Ergens is natuurlijk een grens wanneer jouw frustraties omhoog komen? Weet ja na hoeveel glazen dat is? Is er een manier om dat vóór te zijn; dat je partner je kan waarschuwen of een plan in werking treedt die jullie samen afspreken? Hardop zeggen: Oh, nu dreigt het mis te gaan!!! En begrijpt je partner dat er nog een boel onverwerkte emoties zijn? Misschien stemt hem dat wat milder? Als de relatie verder goed is zal er ruimte zijn voor meer begrip, denk ik...

Je zult ergens een veilige plek moeten vinden (hulpverlening) waar je wél je frustraties kunt uiten en verwerken. Ergens - een moment in de tijd - kun je dan een forse streep zetten onder gebeurtenissen en met een schoon gevoel verder (ideale situatie ga ik nu van uit).
Maar het gaat om nu, begrijp ik. Dus een soort noodplan waarbij je partner helpen kan lijkt me wel wat.
En gewoon maar blijven zeggen dat je van hem houdt en hem bij deze strijd nodig hebt!

Ik heb hem inderdaad gevraagd mij te waarschuwen als hij denkt dat het genoeg is geweest. Gelukkig staat hij helemaal achter me wat de hulpverlening betreft. Wij doen bij het CAD zelfs systeemtherapie. Maar toch blijft het moeilijk.
Gisteren ben ik naar mijn contactpersoon geweest bij het CAD. Heb voorgesteld om een tijd Antabus gecontroleeerd te gebruiken. Ga het 3x in de week halen.Als ik niet zou verschijnen dan bellen ze mijn partner. Voor mij wil ik dat als hulpmiddel om te stoppen en voor mijn partner om zijn angst te laten verdwijnen dat er wat met mij mis gaat.Volgende week donderdag heb ik met de arts een afspraak want het is voor mij niet helemaal risicoloos daar ik hartpatient ben en een aneurisma in het verleden heb gehad. Het middel zelf kan geen kwaad maar als je sjoemelt dan zijn de gevolgen groot. Voor mezelf voel ik deze afspraak als een opluchting. Door dit lange tijd te gebruiken zal ik mijn gewoontes kunnen doorbreken. (heb ook hulp van een psych. van het CAD). Dus er wordt aan gewerkt!

Fijn dat je partner je in deze steunt. Je hebt hem dus echt nodig in deze fase!

Ik merk dat ik me aanpas aan mijn partner. Als hij tot laat werkt of enkele dagen weg is vind ik het makkelijker om droog te staan dan wanneer hij gewoon thuis is en we samen bij de buis zitten of aan het kletsen zijn.

Ik denk dat ik mijn eigen rust meer nodig heb om mijn eigen plan te trekken. Ik ga ook makkelijker vroeger naar bed toe dan.

(niet dat ik hem de schuld geef, meer dat ik een valkuil ontdek)

Bij mij is het andersom. Als hij thuis is wil ik niet drinken want hij doet dat ook niet. Vaak zegt hij dat ik dat van hem gerust mag maar dan denk ik dat doe ik niet . Ik weet wat dat met hem doet maar dan zegt hij , nee zolang je het maar niet stiekem doet. En juist drinken als ik alleen ben is mijn valkuil. S avonds hebben we nooit gedronken thuis en kan ik ook goed. Koffie, thee maar geen drank. t is maar wat je gewend bent!

Wanneer drink je dan wel Desi? Enkel als je op bezoek bent of uit gaat?
(of stiekem?)

Thuis als mijn emoties hoog oplaaien( en alleen ben) of als we naar een optreden gaan van mijn partner die gitarist is.